ဒီနိုဗို: ဒုတိယအၾကိမ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း(ပထမပိုင္း)

ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း ေျပာျပမိတာ မွန္ရဲ႕လားဆိုတာ အခုထိတိုင္မေသခ်ာခဲ့၊ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါဟာ အမွန္အမွား ေမးခြန္းတစ္ခုေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ မွားယြင္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္မွုက မွန္ကန္တဲ့ရလဒ္ ထြက္လာႏုိင္သလို အျပန္ အလွန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲမဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကိုမွ မေရြးခ်ယ္ဘူးဆိုတဲ့ “မူ”ကိုပဲ စြဲကိုင္ထားတယ္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက သူ႔ဘာသာ ျဖစ္ပ်က္ခ်င္သလို ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီလုိၾကည့္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း ေျပာျပမိတာဟာ သူ႔ဘာသာသူ ျဖစ္လာတာပဲ၊ ဒါကိုေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာအစီအစဥ္မရွိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လံုးလံုးကိုေမ့ေပ်ာက္ေနခဲ့ျပီ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါဟာ ၾကံဳၾကိဳက္တုန္း ေျပာရဦးမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သတိရမိေစခဲ့တာက မခံမရပ္ႏုိင္တဲ့ ဆာေလာင္မွုပဲ၊ မနက္ႏွစ္နာရီမထိုးခင္ထျပီး ဆာလာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ညေျခာက္နာရီေလာက္က ညစာနဲနဲ စားခဲ့ၾကတယ္၊ ကိုးနာရီခြဲေတာ့ ကုတင္ ေပၚတက္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး တျပိဳင္နက္တည္း ႏိုးလာၾကတယ္၊ ခဏေနေတာ့ စူးရွတဲ့ေဝဒနာက ေလဆင္ႏွာေမာင္းတစ္ခုလို ေမွာ္တန္ခိုးနဲ႔ ေမႊေတာ့တာပဲ၊ တကယ့္ကိုျပင္းထန္ျပီး စြမ္းအားၾကီးလွတဲ့ ဆာေလာင္မွုေဝဒနာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရခဲေသတၱာထဲမွာေတာ့ အစားအစာလို႔ အမည္တပ္ႏိုင္တာတစ္ခုမွမရွိ၊ စားျမိန္ရည္တစ္ဗူး၊ ဘီယာေျခာက္ဘူး၊ ရွံု႕တြတြၾကက္သြန္နီေတြ၊ ေထာပတ္တစ္ေတာင့္နဲ႔ ေရခဲေသတၱာအနံေပ်ာက္ေဆးတစ္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ႏွစ္ပတ္ပဲရွိေသး တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လင္မယားၾကား စားပံုေသာက္ပံု စနစ္ဇယားတိတိက်က် မခ်ႏိုင္ေသး။

အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ေနရံုးတစ္ရံုးမွာ လုပ္တယ္၊ သူမက ဒီဇိုင္းသင္တန္းေက်ာင္းမွာ ရံုးပိုင္းဆိုင္ရာလုပ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ၂၈ လား ၂၉ လား တစ္ခုခုပဲ၊ (ဘာေၾကာင့္မ်ား လက္ထပ္တဲ့ႏွစ္ကို ကၽြန္ေတာ္အတိအက် မမွတ္မိရတာလဲ) သူမက ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လ ငယ္တယ္၊ ဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ကိုမထားမိဘူး၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဆာလြန္းလို႔ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လွဲေနရံုနဲ႔ကို အေတာ္အီလွတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဆာလြန္းလို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုထလုပ္ခ်င္ေနၾကျပီ၊ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားကုတင္ေပၚကထ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ အလိုလိုေရာက္သြား ၾကျပီး စားပြဲတစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္ျပင္းထန္တဲ့ ဆာေလာင္မွုေဝဒနာက ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္လာတာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရခဲေသတၱာတံခါးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ဖြင့္ျပီး အထဲကိုၾကည့္ေပမယ့္ အထဲကပစၥည္းေတြကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္း၊ ဘီယာ၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ေထာပတ္၊ စားျမိန္ရည္၊ အနံ႔ေပ်ာက္ေဆး။ ေထာပတ္ထဲ ၾကက္သြန္ထည့္ျပီး ဆီပူနဲ႔လွိမ့္စားမယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီၾကက္သြန္ပိန္ရွုံ႕ရွုံ႕ႏွစ္လံုးနဲ႔ေတာ့ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔မရွိပါဘူး၊ ၾကက္သြန္နီက တျခားအရာေတြနဲ႔တြဲစားဖို႔ပဲ၊ အာသာေျပတဲ့အထိ စားလို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္။

“အနံ႔ေပ်ာက္ေဆးကို စားျမိန္ရည္နဲ႔ေလာင္းျပီး ဆီပူထိုးစားမလား မဒမ္”

ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္း သူမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဟာသကို အေရးမစိုက္။

“ကားေပၚတက္ကြာ၊ ညလံုးေပါက္ ဆိုင္ေတြလိုက္ရွာရေအာင္ အေဝးေျပးလမ္းမမွာေတာ့ တစ္ဆိုင္တစ္ေလ ရွိမွာပဲ” သူမက သေဘာမတူ၊

“မသြားပါဘူး၊ ညၾကီးသန္းေခါင္ အစားထြက္မစားခ်င္ပါဘူး” သူမက အဲဒီလုိမ်ိဳး ေရွးဆန္လွသူ၊

ကၽြန္ေတာ္လည္း အသက္တစ္ခ်က္ရွဴထုတ္လိုက္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္ “ဟုတ္ပါတယ္ ငါလည္း ရွိမယ္မထင္ပါဘူး”

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ဒီလိုထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုကို ျပန္ေျပာတိုင္း တစ္ခုခုကိုလွစ္ဟေဖာ္ျပေနသလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့တယ္၊ ဒါဟာ ညားခါစလင္မယားေတြၾကားမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့အရာမ်ိဳးလားမသိ၊ ဒါေပမယ့္ သူမ ဒီလိုေျပာလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီဆာေလာင္မွုဟာ အေဝးေျပးလမ္းမက ညလံုးေပါက္ဆိုင္မွာ သြားစားလို႔ေျပေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ အထူးဆာေလာင္မွုလို႔ ထင္လာမိတယ္၊

အထူးတလည္ဆာေလာင္မွုဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္မလဲ

ဒါကို ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တင္ျပႏိုင္ပါတယ္

တစ္၊ ျငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလွေလးတစ္စင္းနဲ႔၊ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္က ထိုးထြက္လာတဲ့ မီးေတာင္ထိပ္တစ္ခုကို ျမင္ေနရတယ္၊ သံုး၊ မီးေတာင္ထိပ္က ေရမ်က္ႏွာျပင္နဲ႔ နီးနီးေလးလို႔ ထင္ရတယ္၊ ဘယ္ေလာက္နီးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ေလး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေရရဲ႕ အလြန္အမင္းၾကည္လင္မွုက အနီးအေဝးအသိကို ေမွာက္မွားေစလို႔ပဲ၊

ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ညလံုးေပါက္ဆိုင္ေတြကို မသြားဘူးလို႔ျငင္းလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ငါလည္း ရွိမယ္မထင္ဘူးလို႔ သေဘာတူလိုက္တာနဲ႔ၾကား ၂ စကၠန္႔ ၃ စကၠန္႔ အတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ပံုရိပ္ကို အေတာ္ေလး တိတိက်က်ပံုေဖာ္ထားတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဆစ္ဂမန္ဖရိုက္ (Sigmund Freud) မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ ဘာကိုရည္ညြန္းသလဲေတာ့ သရုပ္ခြဲမဆန္းစစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က သိလိုက္တယ္၊ ဒါဟာတစ္ခုခုကို ျပညႊန္ေနတာပဲ ဒါေၾကာင့္မို႔ (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆာေလာင္မွုဟာ အဆီအေငၚ မတည့္ ျပင္းထန္လွေသာ္ျငား) ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမရဲ႕အဆိုကို (ေၾကျငာခ်က္)ကို အလုိအေလ်ာက္ သေဘာတူလိုက္မိတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုပ္ႏိုင္တာပဲလုပ္ေတာ့တယ္၊ ဘီယာဘူးကို ဖြင့္လိုက္တယ္၊ ၾကက္သြန္နီစားတာထက္ စာရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေကာင္းမွာပါ၊ သူမက ဘီယာသိပ္မၾကိဳက္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘီယာဘူးေတြကို ေဝျခမ္းလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေလးဘူး၊ သူမက ႏွစ္ဘူး၊ ပထမတစ္ဘူးကို ကၽြန္ေတာ္စေသာက္ေနတုန္း သူမက ႏုိဝင္ဘာလမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ရွဥ့္တစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး မီးဖိုေခ်ာင္စင္ေတြမွာ ေလွ်ာက္ရွာေနခဲ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေထာပတ္ကြတ္ကီးေလးခုပါတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဖြင့္ေဖာက္ လိုက္တယ္၊ ေပ်ာ့ျပီးႏူးအိေနတဲ့ မုန္႔အက်န္ေတြပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခုစီခြဲေဝျပီး အမွုန္အမႊားေလးက်န္တဲ့အထိကို အရသာခံစားလိုက္ၾကတယ္။

ဒါလည္း မရပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆာေလာင္မွုက ဆိုင္းႏိုင္းကၽြန္းဆြယ္လို အတိုင္းအဆမဲ့ၾကီးမားလြန္းတဲ့အတြက္ ေထာပတ္ကြတ္ကီးနဲ႔ဘီယာက အစအနေလးေတာင္ မက်န္ပါဘူး။

အခ်ိန္ကာလက အေမွာင္ထဲ တစိမ့္စိမ့္ထြက္က်ေနလိုက္တာ ငါးရဲ႕အူထဲက ခဲတံုးေတြထြက္လာသလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလူမီနီယံ ဘီယာဘူးခြံေပၚက စာေတြကိုဖတ္တယ္၊ နာရီကို ေငးၾကည့္တယ္၊ ေရခဲေသတၱာတံခါးကို ၾကည့္တယ္၊ မေန႔က စာရြက္ေတြ ကို လွန္ေလွာေနခဲ့တယ္၊ ပို႔စကဒ္ေစာင္းေလးနဲ႔ စားပြဲခံုေပၚက ကြတ္ကီးမွုန္႔ေတြကို ျခစ္ထုပ္ေနမိတယ္၊ “ကၽြန္မတစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ဗိုက္ဆာတာမ်ိဳးမၾကံဳဖူးဘူး၊ ဒါဟာအိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာနဲ႔ တစ္နည္းနည္းပတ္သက္ေနမလားမသိ” သူမကေျပာတယ္။

“ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မယ္” ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

သူမက အစားအေသာက္ အစအနေလးေတြ ထပ္မံရွာေဖြေနစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွနံေပၚမွီျပီး ေရေအာက္မီးေတာင္ထိပ္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္၊ ေလွပတ္ပတ္လည္က သမုဒၵရာေရရဲ႕ ၾကည္လင္မွုက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ခံစားမွုကို ေပးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဝင္အထြက္မရွိ ေလလံုပိတ္ထားတဲ့ အရွိုက္ရဲ႕ေနာက္ဘက္ တစ္ေနရာရာမွာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္တစ္ခု ပြင့္သြားသလိုပဲ၊ ျမင့္မားမတ္ေစာက္တဲ့ ေနရာကိုတက္တဲ့အခါၾကံဳရတဲ့ ေျခလက္တုန္႔ဆိုင္းေလာက္တဲ့ ေၾကာက္လန္႔မွုနဲ႔ဆင္လိမ့္မယ္၊ ဒါဟာ ဆာေလာင္မွုနဲ႔ အျမင့္ေၾကာက္မွုၾကား ဆက္ႏြယ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ေတြ႔ရွိတာပဲ။

ဒီလိုအေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳးကို အရင္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ၾကိမ္ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အစာအိမ္က အူေဟာင္းေလာင္းနဲ႔၊ ဘယ္တုန္းကလဲဆိုေတာ့၊ အို-----သိျပီ ဒီလို

“ေပါင္မုန္႔ဆုိင္ကို ဝင္လုတဲ့အခ်ိန္တုန္းက” ကၽြန္ေတာ့္စကားသံကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ျပန္ၾကားလိုက္ရတယ္

“ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွု ဟုတ္လား၊ ရွင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ” ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းက စခဲ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္တုိက္ တင္ဆက္သြားပါမည္။

ဒီနိုဗို

Sunday, April 29, 2012

ဒုတိယအၾကိမ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း(ပထမပိုင္း)

No comments: