“တစ္ခါက ငါေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို
လုယက္ခဲ့တယ္၊ ၾကာပါျပီ၊ ေပါင္မုန္႔ဆုိင္ အၾကီးၾကီးလည္းမဟုတ္ပါဘူး၊
နာမည္ၾကီးမုန္႔ဆိုင္လည္း
မဟုတ္ဘူး၊ ေပါင္မုန္႔ကလည္း ထူးထူးျခားျခားမဟုတ္ဘူး၊
သိပ္အညံ့စားၾကီးေတာ့လည္း
မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ေစ်းဆုိင္တန္း ေတြရဲ႕ အလယ္မွာရွိတဲ့ သာမန္မုန္႔ဆုိင္ေလး တစ္ဆိုင္ပါပဲ၊ အဘုိးၾကီးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔
လည္ပတ္ေနတဲ့ဆုိင္ေပါ့၊
အကုန္သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ
ဒိုင္ခံလုပ္ရတယ္၊ မနက္ကိုမုန္႔ဖုတ္၊ ေန႔လည္ေစ်းေရာင္းေတာ့
မုန္႔ဖိုကိုပိတ္ေပါ့”
“ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆုိင္ကို
လုယက္မယ္ဆုိရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ ဒီဆုိင္မ်ိဳးကိုမွ ေရြးခ်ယ္ရတာလဲ”
“မုန္႔ဆိုင္ၾကီးၾကီးကို
လုယက္စရာလဲ အေၾကာင္းမရွိဘူးေလ၊ ငါတို႔လိုခ်င္တာက ေပါင္မုန္႔သက္သက္ပဲ၊ ပိုက္ဆံမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔က လုယက္သူေတြပဲ ဓားျပေတြမွ မဟုတ္တာ”
“ငါတို႔ဟုတ္လား၊
ငါတို႔ဆိုတာက”
“အဲဒီအခ်ိန္က
ငါ့အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေပါ့၊
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က၊
ငါတို႔မွာ ဘုိင္က်လြန္းလို႔ သြားတိုက္ေဆးေတာင္မွ မဝယ္ႏုိင္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ အစားအေသာက္လံုေလာက္တယ္မရွိဘူး၊
ငါတို႔မွာ အစာစားရဖို႔ အလြန္စိတ္မခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့
အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့ရတယ္၊
ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုက
အဲဒီထဲကတစ္ခုေပါ့”
“ကၽြန္မ
သေဘာမေပါက္ဘူး” သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသအခ်ာစိုက္ၾကည့္ျပီး
ေျပာလုိက္တယ္၊ သူမမ်က္လံုးေတြက မနက္ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေလးတစ္လံုးကို
ရွာေနသလားပဲ၊ “ဘာေၾကာင့္ ရွင္က အလုပ္မရွိတာလဲ၊ ရွင္ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔
အလုပ္ လုပ္လို႔ရတာပဲ၊ ဒါက မုန္႔ဆိုင္သြားလုတာထက္ပိုမလြယ္ကူဘူးလား”
“ငါတို႔က
အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက
ျပတ္သားတယ္”
“ထားပါေတာ့၊
ရွင္အခုလည္း အလုပ္လုပ္ေနရတာပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေခါင္းညိတ္ျပီး ဘီယာတစ္က်ိဳက္စုပ္လုိက္တယ္၊
ျပီးေနာက္ မ်က္လံုးကိုပြတ္လိုက္တယ္၊
ဘီယာရဲ႕ ရူးသြပ္မွုတစ္မ်ိဳးက ဦးေႏွာက္ထဲကိုစိမ့္ဝင္ျပီး
ဆာေလာင္မွုေဝဒနာနဲ႔ အျပိဳင္က်ဲေနၾကတယ္။
“အခ်ိန္က
မတူေတာ့ဘူးေလ၊ လူေတြလည္း ေျပာင္းလဲသြားၾကျပီ” ကၽြန္ေတာ္လည္းေျပာလိုက္တယ္
“အိပ္ရာဝင္ၾကရေအာင္ေလ၊
မနက္လည္းေစာေစာထရဦးမယ္
မဟုတ္လား”
“ကၽြန္မ
မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မကို ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း
ေျပာျပပါလား”
“ဘာမွလည္း
ေျပာေလာက္စရာမရွိပါဘူး၊
လွုပ္လွုပ္ရွားရွားစြန္႔စားခန္းေတြ
မရွိ၊ စိတ္လွုပ္ရွားစရာလည္းမရွိ”
“ေအာင္ျမင္ခဲ့လား”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
အိပ္ဖို႔အၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဘီယာတစ္လံုးဖြင့္ေသာက္လိုက္တယ္၊
သူမက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ဝင္စားေနျပီဆုိရင္
ေတာက္ေလွ်ာက္နားေထာင္ရမွ၊
အဲဒါ သူမအက်င့္ပဲ။
“အင္း၊
ေအာင္ျမင္တယ္လည္း ေျပာလို႔ရတယ္၊ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔လဲ ေျပာလို႔ရတယ္၊ ငါတို႔လုိခ်င္တာ ရခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လုယက္မွုအေနနဲ႔ေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ မုန္႔ဆိုင္ရွင္က ငါတို႔လုစရာမလိုပဲ ေပါင္မုန္႔ေတြေပးလိုက္တာကိုး”
“အလကားလား”
“အဲဒီလုိလဲ
မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက အေတာ္ေျပာရခက္တဲ့အပိုင္း” ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းယမ္းျပျပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ဆုိင္ရွင္က
ဂႏၶဝင္ဂီတသမား၊ ငါတို႔ အဲဒီေရာက္သြားေတာ့ သူက ဝက္ဂ္ညာ(Wagner)ရဲ႕ ပဏာမေတးကို နားေထာင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊
ဒီေတာ့ သူက ငါတို႔ကိုအေပးအယူလုပ္တယ္၊
တကယ္လို႔ ငါတို႔က အဲဒီဓာတ္ျပားကို အဆံုးထိနားေထာင္မယ္ဆိုရင္
ငါတို႔ လုိသေလာက္ ေပါင္မုန္႔ေတြ ယူသြားႏိုင္တယ္လို႔ဆိုတယ္၊
ငါလည္းသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တုိင္ပင္ျပီးေတာ့ အုိေကလို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္၊ သူ႔စကားအရ ဘာမွလုပ္စရာမလို၊ ဘယ္သူ႔မွလည္း မထိခိုက္၊ ဒီေတာ့ ငါတို႔လည္း ဓားေျမွာင္ေတြကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၾကတယ္၊
ကုလားထုိင္ေတြဆြဲထုိင္ျပီး
ပဏာမေတးကေန Tannhauser နဲ႔ The Flying Dutchman အထိ နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္”
“အဲဒီေနာက္
ရွင္တို႔ ေပါင္မုန္႔ေတြရေရာလား”
“ဟုတ္တယ္၊
သူ႔ဆိုင္မွာရွိသမွ် အကုန္နီးပါးပဲ၊ ငါတုိ႔အိတ္ေတြထဲ ထည့္ျပီးအိမ္ယူလာခဲ့ၾကတယ္၊
ေလးငါးရက္ေလာက္ေတာင္ထားျပီး
စားလို႔ရတယ္”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေနာက္တစ္ငံုစုပ္ေသာက္လိုက္တယ္၊
သမုဒၵရာေအာက္ေျခက ငလ်င္ရဲ႕အသံမထြက္တဲ့ လွိုင္းေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အိပ္ခ်င္စိတ္က
ကၽြန္ေတာ့္ေလွကို ေျဖးေျဖးၾကာၾကာ လႊဲသိပ္ေနခဲ့တယ္။
“ဒီေတာ့
ငါတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္၊
ငါတို႔ေပါင္မုန္႔ေတြရလာတယ္၊ဒါေပမယ့္
ငါတို႔ရာဇဝတ္မွုက်ဴးလြန္လာတယ္လို႔
မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဒါဟာ အလဲအလွယ္လုပ္တဲ့သေဘာပိုဆန္မယ္၊
ငါတို႔က သူနဲ႔အတူ ဝက္ဂ္ညာ(Wagner)နားေထာင္ေပးရတယ္၊ အျပန္အလွန္ အေနနဲ႔ ငါတို႔လိုခ်င္တဲ့ေပါင္မုန္႔ေတြရလာခဲ့တယ္၊
ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေျပာရယင္ အေရာင္းအဝယ္သေဘာပိုဆန္လိမ့္မယ္”
“ဒါေပမယ့္
ဝက္ဂ္ညာကို နားေထာင္ရတာ အလုပ္မွမဟုတ္တာ” သူမကေျပာတယ္
“အိုး၊
မဟုတ္ဘူး၊ လံုးဝမဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လို႔ဆိုင္ရွင္က ငါတို႔ကို သူ႔ပန္းကန္ေတြေဆးခိုင္းမယ္၊
ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ျပတင္းေပါက္သုတ္ခိုင္းမယ္ဆိုရင္
ငါတို႔သူ႔ကိုထိုးပစ္လိုက္မွာပဲ၊
ဒါေပမယ့္ သူကမခိုင္းခဲ့ဘူး၊ သူငါတို႔ဆီက ေတာင္းဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ဝက္ဂ္ညာကို ငါတုိ႔ အစကေနအဆံုး နားေထာင္ေပးဖို႔ပဲေတာင္းဆိုခဲ့တယ္၊
ဘယ္သူမွလည္း အဲဒီလုိေမွ်ာ္လင့္ထားမိမွာမဟုတ္ဘူး၊
ငါဆိုလိုတာက ဝက္ဂ္ညာကိုေျပာတာ၊ ဒါဟာငါတို႔ကိုဆုိင္ရွင္က
က်ိန္စာတိုက္လိုက္သလိုပဲ၊
အခုအခ်ိန္မွာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့
အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ ျငင္းလိုက္သင့္တယ္၊ ငါတို႔သူ႔ကို ဓါးျပျပီး အဲဒီေပါင္မုန္႔ေတြကိုယူခဲ့ရမွာ၊
အဲဒါဆို ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ရွင္
ျပႆနာတက္ခဲ့လို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္လည္းမ်က္စိကိုထပ္ပြတ္လိုက္တယ္
“ဆိုပါေတာ့၊
တိတိက်က်အေၾကာင္းရွာလုိ႔ေတာ့မရဘူး၊
ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အရာရာကေျပာင္းလဲသြားတယ္၊
အဲဒါက အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုလိုပဲ၊
ငါတကၠသိုလ္ျပန္တက္ျဖစ္တယ္၊
ဘြဲ႔ရတယ္၊ ကုမၸဏီမွာ လုပ္တယ္၊ ေရွ႕ေနစာေမးပြဲေျဖဖို႔
ၾကိဳးစားတယ္၊ ျပီးေတာ့မင္းနဲ႔ေတြ႔တယ္၊
လက္ထပ္တယ္၊ ငါအဲဒီလိုအလုပ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊
ေနာက္ထပ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုဆိုတာမရွိေတာ့ဘူး”
“ဒါပဲလား”
“ဟုတ္တယ္၊
အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အကုန္လံုးပဲ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ဘီယာကို
ေမာ့လိုက္တယ္၊ အခုေတာ့ ေျခာက္ဘူးလံုးကုန္ျပီ
ဆြဲဖြင့္တံေလးေျခာက္ခုက
ျပာခြက္ထဲမွာ ေရသူမတစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကးခြံေတြလိုမ်ိဳး။
ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုေၾကာင့္
ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူးဆိုရင္ေတာ့
မမွန္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆိုတာေတာ့ ေျပာရယင္အမ်ားၾကီးပါ၊
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို သူမနဲ႔ မေျပာခ်င္ဘူး၊
“ဒါျဖင့္
အဲဒီတုန္းက သူငယ္ခ်င္းက အခု ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ”
“ငါလည္းမသိဘူး၊
တစ္ခုခုျဖစ္သြားတယ္၊ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ျဖစ္မယ္၊
ငါတို႔အတူမတြဲျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး၊
အဲဒီကတည္းက သူ႔ကိုမေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ သူဘာလုပ္ေနလဲ မသိေတာ့ဘူး”
ခဏေလာက္
သူမဘာမွမေျပာပဲ ျငိမ္ေနခဲ့တယ္၊ သူမၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္လမ္းကို အျပည့္အစံုမေျပာဘူးလို႔
ထင္ေနပံုရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းေျပာဖို႔ေတာ့ မတိုက္တြန္းဘူး။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကြဲသြားတာပဲ
မဟုတ္လား၊ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုက
အဓိကအေၾကာင္းပဲေလ”
“အဲဒီလုိလဲ
ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒီကိစၥက ငါတို႔နားလည္ႏိုင္တာထက္ပိုျပီးေလးနက္တယ္လို႔
ငါမွန္းၾကည့္မိတယ္၊ အဲဒီရက္ပိုင္းမွာ ငါတို႔ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ဝက္ဂ္ညာတို႔ရဲ႕
ဆက္စပ္မွုအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွုမွန္ရဲ႕လားလုိ႔
ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ အျမဲ ေမးမိၾကတယ္၊ ငါတို႔လည္း မေျပာႏိုင္ၾကဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ ငါတို႔ လုပ္တာမွန္တယ္၊ ဘယ္သူမွလည္းမထိခိုက္ဘူး၊
လူတိုင္းလည္း လိုတာရတယ္၊ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ပိုင္ရွင္အေနနဲ႔
ဘာေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္တာလဲဆိုတာေတာ့
စဥ္းစားလို႔မရေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ဝက္ဂ္ညာဝါဒျဖန္႔မွု ေအာင္ျမင္တယ္၊ ငါတို႔လည္း ေပါင္မုန္႔အဝအျပဲစားႏိုင္တဲ့အတြက္
ေအာင္ျမင္တယ္”
“ဒါေပမယ့္
အခုအခ်ိန္အထိ ငါတို႔မွာ တကယ့္ကို အမွားၾကီးမွားခဲ့တယ္လို႔
ခံစားေနရတုန္းပဲ၊ အဲဒီအမွားဟာ ယခုအခ်ိန္အထိမေျဖရွင္းႏိုင္ေသးပဲ
ငါတို႔ဘဝေတြထဲမွာ အရိပ္မည္းၾကီးတစ္ခုလို
ရွိေနဆဲပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါကက်ိန္စာဆိုတဲ့စကားလံုးကို
သံုးခဲ့တာပဲ၊ မွန္တယ္၊ ဒါဟာက်ိန္စာလုိပဲ”
“ရွင့္မွာ
အဲဒီက်ိန္စာရွိေနဆဲလို႔ထင္သလား”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ျပာခြက္ထဲက ဘီယာဘူးခြံရဲ႕ ဆြဲေဖာက္တံေလးေျခာက္ခုကို
အလူမီနီယံ လက္ေကာက္တစ္ခုလို ျပန္စီေနခဲ့တယ္။
“ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ၊
ငါေတာ့မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကမာၻၾကီးဟာက်ိန္စာေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတာ
ငါေလာင္းရဲတယ္၊ တစ္ခုပဲ၊ ဘယ္က်ိန္စာက ဘယ္သူ႔ကို ဒုကၡေပးမလဲေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္တယ္”
“အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး”သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ျပီးေျပာတယ္။
“ရွင့္မွာ က်ိန္စာသင့္ေနတယ္လို႔ထင္ရင္
ရွင္ေျပာသာေျပာပါ၊ တကယ္လို႔ အဲဒီက်ိန္စာကို ကိုယ္တုိင္မေခ်ဖ်က္ႏိုင္ရင္ သြားကိုက္ေဝဒနာလို
ရွင့္မွာစြဲကပ္ေနလိမ့္မယ္၊ ရွင့္ကို ေသသည္အထိ ႏွိပ္စက္ေနလိမ့္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ရွင့္တင္မကဘူး
ကၽြန္မကိုပါ ႏွိပ္စက္လိမ့္ မယ္”
“မင္းကို ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ အခုအခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မက ရွင့္ရဲ႕အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြမဟုတ္လား၊ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာေၾကာင့္ဗိုက္ဆာေနတယ္လို႔ထင္လဲ၊
ရွင္နဲ႔ လက္မထက္ခင္အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မမွာ အဲဒီေလာက္ဘယ္တုန္းကမွ ဗိုက္မဆာခဲ့ဖူးဘူး၊ ဒါဟာ
ေသြးရိုး သားရိုးကိစၥမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ရွင္မထင္မိဘူးလား၊ ရွင့္က်ိန္စာက ကၽြန္မကိုပါစူးေနခဲ့ျပီ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္၊
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆြဲေဖာက္တံစက္ဝုိင္းေလးကို ဖ်က္ပစ္လုိက္ျပီး ျပာခြက္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္၊
သူမေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာေတာ့
ခံစားမိ တယ္။
ဆာေလာင္တဲ့ေဝဒနာက ျပန္ထလာခဲ့တယ္၊
ေဝဒနာကအရင္ထက္ေတာင္ပိုျပင္းေသး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းအၾကီးအက်ယ္ကိုက္ေစခဲ့တယ္၊ အစာအိမ္တစ္ေလွ်ာက္စူးရွနာက်င္မွုေတြကို
ဦးေခါင္းရဲ႕အတြင္းထဲ ကလပ္ေၾကးနန္းၾကိဳးနဲ႔ ပို႔လႊတ္ေနသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕အတြင္းထဲမွာ
ရွုပ္ေထြးလွတဲ့ စက္ၾကီးတစ္ခုတပ္ဆင္ထားသလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
ပင္လယ္ျပင္ေအာက္မီးေတာင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ေရက အရင္ထက္ေတာင္ပိုျပီး ၾကည္လင္ေနသလိုပဲ၊
အနီးကပ္သာ မၾကည့္ရင္ ေရရွိမွန္းေတာင္မသိရ၊ ေလွက ဘာမွအေထာက္အကူအရွိ ေလထဲမွာေမ်ာေနသလိုပဲ၊
ကၽြန္ေတာ့္မွာဟိုးေအာက္ေျခက ပူစီေဖာင္းကေလးေတြ ေတာင္ျမင္ေနရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္စရာဆုိလို႔
အဲဒီကိုသြားျပီး ကိုယ္တုိင္ထိၾကည့္ဖို႔ပဲရွိတယ္။
“ကၽြန္မတို႔ အတူေနတာ ႏွစ္ပတ္ပဲရွိေသးတယ္၊
ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ပတ္လံုး ကၽြန္မမွာ တစ္ခုခုဆန္းေနသလိုမ်ိဳးခံစားရတယ္” သူမက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ စိုက္ၾကည့္ျပီးေျပာတယ္၊ သူမလက္ေတြက စားပြဲခံုေပၚမွာ
တစ္ခုကိုတစ္ခုခ်ိတ္ျပီး တင္ထားတယ္၊
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါဟာ က်ိန္စာတစ္ခုဆိုတာ
ကၽြန္မအရင္က မသိခဲ့ဘူး၊ အခုေတာ့ အားလံုးရွင္းသြားျပီ၊ ရွင္ဟာ က်ိန္စာသင့္ေနခဲ့တာပဲ”
“ဘယ္လိုအဆန္းတၾကယ္မ်ိဳးလဲ”
“ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေလွ်ာ္ဖြပ္ခဲ့တဲ့
ေလးလံျပီးဖုန္အထပ္ထပ္ကပ္ေနတဲ့ လိုက္ကာတစ္စက မ်က္ႏွာက်က္ကေန က်ေနသလိုမ်ိဳး”
“ဒါဟာ က်ိန္စာမဟုတ္ပဲ ငါ့ကိုေျပာတာနဲ႔တူတယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ရင္းေျပာလိုက္တယ္
သူမက လိုက္မရယ္၊
“မဟုတ္ဘူး အဲဒါ ရွင္မဟုတ္ဘူး”
သူမက ေျပာတယ္
“ဟုတ္ပါတယ္ မင္းမွန္တယ္ပဲထားပါေတာ့၊
ဒါဟာက်ိန္စာလို႔ပဲ ဆိုပါစို႔၊ ငါတို႔ဘာလုပ္လို႔ ရမွာလဲ”
“ေနာက္ထပ္ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္
လုရမယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ၊ အခုပဲ၊ ဒီနည္းပဲရွိတယ္”
“အခု ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ အခုပဲ၊ ရွင္ဗိုက္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
အရင္ကရွင္မျပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို အျပီးသတ္ရမယ္”
“ဒါေပမယ့္ ညၾကီးသန္းေခါင္၊
ဘယ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္က ဖြင့္မွာလဲ”
“ကၽြန္မတို႔ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ရွာၾကတာေပါ့၊
တုိက်ိဳက အၾကီးၾကီးပဲ၊ ညလံုးေပါက္ဖြင့္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္အနည္းဆံုး တစ္ဆုိင္ေလာက္ေတာ့
ရွိမွာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့္ ကိုရိုလာကားေဟာင္းေလးထဲ
ႏွစ္ေယာက္သား ဝင္လိုက္ၾကျပီး တိုက်ိဳျမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြထဲပတ္ေနခဲ့ၾကတယ္၊ မနက္ ၂ နာရီခြဲၾကီးမွာ
ေပါင္မုန္႔ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို လိုက္ရွာလို႔ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စတီယာတုိင္ကိုကိုင္လို႔၊
သူမက လမ္းျပခံုမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သားေကာင္ရွာတဲ့ သိန္းငွက္ေတြလို၊ အေနာက္ဖက္ထိုင္ခံုမွာ
ငါးအေသတစ္ေကာင္လို ေတာင့္တင္းေနတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအရာကေတာ့ ရီမင္တန္
(Remington) ေအာ္တိုက္မက္တစ္ ေျပာင္းတိုေသနတ္၊ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ က်ည္ဆန္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမရဲ႕ေလကာဂ်က္ကတ္အိတ္ထဲမွာ၊ လက္အိတ္ထည့္တဲ့ အကန္႔ထဲမွာ အနက္ေရာင္ စကိတ္စီးမ်က္ႏွာဖံုး
ႏွစ္စံု၊ ဒီေျပာင္းတိုေသနတ္ေတြ၊ စကိတ္စီးမ်က္ႏွာဖံုးေတြက ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆီ
ေရာက္ေနတာလဲ ကၽြန္ေတာ္လဲမသိ၊ သူမကလည္း မရွင္းျပ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းမေမး၊ အိမ္ေထာင္သည္
ဘဝဆက္ဆံေရးဟာ ဘာမွန္းကိုမသိဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။
အက်အန ျပင္ဆင္လာၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ
ညလံုးေပါက္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယိုယိုဂ်ီကေန
ရွင္ဂ်ဳကု အထိ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ လမ္းေတြထဲ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနမိတယ္၊ ေယာ့ဆူရနဲ႔ အကာဆာကာ၊
အိုယာမာ၊ ဟီရူး၊ ေရာ့ပြန္းဂ်ီ၊ ဒိုင္ကန္ရာမနဲ႔ ရွီဘူယ အထိပဲ၊ တုိက်ိဳရဲ႕ ညဥ့္နက္ပိုင္းမွာ
လူေတြဆိုင္ေတြ မ်ိဳးစံုရွိေပမယ့္ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ေတာ့မရွိ။
ကင္းလွည့္ကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္တိုးတယ္၊ တစ္စီးက လမ္းေထာင့္မွာကပ္ျပီး မသကၤာဖြယ္ရာေတြကို ေစာင့္ၾကည့္လို႔၊
ေနာက္တစ္စီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျဖးေျဖးေက်ာ္တက္လို႔ ဟုိးအေဝးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္လို႔သြားတယ္၊
ႏွစ္ၾကိမ္စလံုး ကၽြန္ေတာ့္ခ်ိဳင္းမွာ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမရဲ႕ အာရံုစိုက္မွုကေတာ့
နဲနဲမွတုန္႔ဆိုင္းမသြား၊ အဲဒီေပါင္မုန္႔ဆိုင္ကို ရွာလ်က္ပဲ၊ သူမကိုယ္ခႏၶာကို ဟိုဘက္သည္ဘက္
ေရႊ႕ထိုင္လိုက္တိုင္း သူမအိပ္ကပ္ထဲက ေျပာင္းတိုေသနတ္က်ည္ဆန္က တခၽြမ္ခၽြမ္နဲ႔ ေရွးေခတ္
ေခါင္းအံုးေတြထဲက ပန္းဂ်ံဳအခြံေတြလိုပဲ။
“ငါတုိ႔ ဒီကိစၥကို ေမ့လိုက္ရေအာင္လား၊
ဒီလို ညမ်ိဳးမွာ ဘယ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္မွ ဖြင့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳး အတြက္ ၾကိဳတင္အစီအစဥ္ဆြဲဖို႔လိုလိမ့္မယ္၊
မဟုတ္ရင္…..”
“ရပ္စမ္း ကားကို”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘရိတ္ကိုေဆာင့္နင္းလိုက္တယ္၊
“ဒီေနရာပဲ” သူမကေျပာတယ္
ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္က
ဆိုင္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ျပဴတင္းကာေတြကုိ ခ်ထားၾကတယ္၊ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က
အေမွာင္ထဲမွာ တြဲေလာင္းက်လို႔၊ လိမ္ေကာက္ေနတဲ့ ေအးစက္စက္ဖန္မ်က္လံုးလိုပဲ၊ ေရွ႕ကိုက္ႏွစ္ရာ
ေလာက္မွာေတာ့ လင္းထိန္ေနတဲ့ မက္ေဒါနယ္ ဟမ္ဘာဂါ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုရွိတယ္၊ တျခားဘာဆိုင္မွ
မရွိဘူး။
“ ငါေတာ့ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ဆိုလို႔
တစ္ဆိုင္မွ မေတြ႔မိပါလား”
သူမက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ
လက္အိပ္ထည့္တဲ့အကန္႔ကိုဖြင့္ျပီး တိပ္တစ္လိပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္၊ အဲဒါကို ကိုင္ျပီး
သူမက ကားထဲကထြက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေန ထြက္လိုက္တယ္၊ သူမက ကားေရွ႕မွာ
ဒူးေထာက္ျပီး တိတ္ကို ျဖဲ ကားနံပါတ္ျပားေပၚကေန ကပ္လိုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ကို ျပန္သြားျပီး
ေစာေစာကလို လုပ္ျပန္တယ္၊ သူမရဲ႕ လွုပ္ရွားမွုေတြက တကယ့္အပိုအလိုမရွိ ကြက္တိပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း
လမ္းနံေဘးမွာ ရပ္ျပီး သူမကို ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
“ကၽြန္မတုိ႔ အဲဒီမက္ေဒါနယ္ဆိုင္ကို
သြားၾကမယ္”
သူမေလသံက တကယ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊
ညစာသြားစားၾကရေအာင္လို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။
“မက္ေဒါနယ္က ေပါင္မုန္႔ဆိုင္မွ
မဟုတ္တာ” ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ေထာက္ျပတယ္
“ဒါလည္း ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လိုပါပဲ”
သူမက ေျပာလိုက္တယ္
“တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္မတို႔
အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ဖို႔လိုတယ္၊ လာသြားစို႔”
ကၽြန္ေတာ္လည္း မက္ေဒါနယ္ဆိုင္ရွိရာ
ေမာင္းသြားျပီး ကားကိုထိုးရပ္လိုက္တယ္၊ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ထားတဲ့ ေျပာင္းတိုေသနတ္
ကမ္းေပးလိုက္တယ္
“တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ငါေသနတ္တစ္ခါမွ
မပစ္ဖူးဘူးေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က ေစာဒက တက္လိုက္တယ္”
“ရွင္ ပစ္စရာလည္းမလိုဘူး၊
ကိုင္ထားရံုပဲ၊ ဟုတ္ျပီလား၊ ကၽြန္မေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ ကၽြန္မတို႔အခုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးဝင္မယ္၊
သူတို႔က မက္ေဒါနယ္မွ ၾကိဳဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးကို ဆြဲခ်လိုက္မယ္၊ ရတယ္ေနာ္”
“စိတ္ခ် ဒါေပမယ့္…….”
“ျပီးရင္ ရွင္က သူတို႔မ်က္ႏွာကို
ေသနတ္နဲ႔ထိုးခ်ိန္ျပီး ဆိုင္အလုပ္သမားေတြေကာ စားေနတဲ့သူေတြပါ အကုန္လံုးကို စုလိုက္ပါ၊
ျမန္ပါေစ၊ က်န္တာ ကၽြန္မ တာဝန္ထားပါ”
“ဒါေပမယ့္……….”
“ကၽြန္မတို႔ ဟမ္ဘာဂါ ဘယ္ေလာက္လိုမယ္လို႔ထင္လဲ၊
အလံုးသံုးဆယ္လား”
“ငါလည္းအဲဒီေလာက္ပဲ မွန္းထားတယ္”
ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ယင္း ေျပာင္းတိုေသနတ္ကို ယူလိုက္တယ္၊ ေစာင္ကို
နဲနဲလွပ္လိုက္တယ္၊ ေသနတ္က သဲအိတ္လို ေလးလံလွျပီး ေမွာင္ေနတဲ့ ညလို မည္းနက္ေနတယ္၊
“ငါတို႔ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ အမွန္တကယ္လိုလို႔လားဟာ”
ကၽြန္ေတာ္ သူမကို တစ္ဝက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ဝက္ ေမးလိုက္တယ္၊
“ဒါေပါ့ ကၽြန္မတို႔ လုပ္ရမွာေပါ့”မွတ္ခ်က္။ ။ တတိယ (ဇတ္သိမ္းပိုင္း) ကို ဆက္တုိက္ တင္သြားပါမည္။
