Friday, March 17, 2017

အစီရင္ခံစာ

သူ႕မွာ လစဥ္ အစီရင္ခံစာေတြ ေပါင္းျပီး သုံးလပတ္ အစီရင္ခံစာ ျပင္ရတယ္၊ သုံးလပတ္အစီရင္ခံစာေတြ ေပါင္းျပီး ေျခာက္လပတ္ အစီရင္ခံစာေတြ ျပင္ရတယ္၊ ေျခာက္လပတ္ အစီရင္ခံစာေတြ ေပါင္းျပီး ႏွစ္ပတ္လည္  အစီရင္ခံစာေတြ ျပင္ရတယ္။ လပတ္ အစီရင္ခံစာေတြရဲ႕ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို သုံးလပတ္ အစီရင္ခံစာမွာ ျပင္ရတယ္။ သုံးလပတ္ အစီရင္ခံစာေတြရဲ႕ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို ေျခာက္လပတ္ အစီရင္ခံစာမွာ ျပင္ရတယ္၊ ေျခာက္လပတ္ အစီရင္ခံစာေတြရဲ႕ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာမွာ ျပင္ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာက ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ထြက္ရွိတယ္၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ အစီရင္ခံစာကို ျပင္ေနတဲ႕အတြက္ အရင္ ႏွစ္ရဲ႕ အစီရင္ခံစာကို မဖတ္ႏိုင္ေတာ့၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ အစီရင္ခံစာကုိ ျပင္ေနတဲ႕အတြက္ ေနာက္ႏွစ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း အရင္ႏွစ္ ေတြလိုပဲ ႏွစ္ပတ္လည္  အစီရင္ခံစာေတြ ထြက္ရွိေနဦးမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစီရင္ခံစာေတြက အျမဲ အရင္ႏွစ္  ေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။


ဒီႏိုဗို

ဘာသာျပန္

သူ႕မွာ အညြန္းျပဳေနာက္လိုက္ျပီး အညႊန္းခံကို လိုက္လိုက္ရွာရတယ္၊ အညြန္းျပဳနဲ႕ အညြန္းခံ ေတြ႕တဲ႕အခါ လည္း ေတြ႕တယ္။ မ်က္စိလည္ျပီး မေတြ႕တဲ႕အခါလည္း မေတြ႕ဘူး။ အညြန္းျပဳနဲ႕ အညြန္းခံဟာ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိတယ္။ အညြန္းျပဳက အညြန္းခံတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လို႕ ႏွဳတ္ဆက္မယ္ လုပ္ရုံရွိေသး ေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားတယ္၊ အညြန္းျပဳလည္း ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ အညြန္းျပဳ မွာ လည္ေနတဲ႕ပတ္လမ္းထဲမွာ ပါလာတဲ႕ အညႊန္းခံေတြကို ေရြးရသလိုပဲ၊ ကိုယ့္အိတ္လို႕ ထင္ျပီး ေရြးမိခါမွ  မွားေနတာနဲ႕ ျပန္တင္ေပးလိုက္၊ ေနာက္တစ္အိတ္ျပန္ေရြးလိုက္နဲ႕၊ ေရြးလို႕ ဆယ္လို႕ မဆုံး၊ ေခ်ာေနတဲ႕လမ္း မွာ သူနဲ႕ အညြန္းျပနဲ႕ တဘိုင္းဘိုင္းလဲေနခဲ့ၾကတယ္။ အညႊန္းခံေတြက ဒီတိုင္း ရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႕ နဲ႕ မဆိုင္သလုိပဲ။
ပါတီမွာ အညြန္းျပဳေတြကလည္း အမ်ားၾကီး အညႊန္းခံေတြကလည္း အမ်ားၾကီး၊ အညြန္းျပဳေတြက သူၾကိဳက္တဲ႕ အညႊန္းခံနဲ႕ သြားတြဲသလို အညႊန္းခံေတြကလည္း သူၾကိဳက္တဲ႕ အညႊန္းျပဳနဲ႕ သြားတြဲတယ္။ သူက အတြဲေတြ လိုက္ဖက္ေအာင္ မနည္းျပန္တည့္ေပးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အညႊန္းျပဳနဲ႕ အညြန္းခံနဲ႕ အဆင္ေျပသြား တဲ႕အခါ ေတာ့သူ႕ကို ဘယ္သူမွ လွည့္မၾကည့္ၾက ေတာ့။

ဒီႏိုဗို 

အခ်စ္

သူက သူ႕ကို မခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေပမယ့္ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလး ကို မခ်စ္ဘူး၊ သူ႕ကို မခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးက သူ႕ကုိ မခ်စ္ေပမယ့္ ေခြးေတြကို ခ်စ္တယ္၊ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ခ်စ္ေပမယ့္ ေခြးေတြကို မခ်စ္ဘူး၊ သူက ေခြးေတြကိုေကာ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးကိုေကာ မခ်စ္ဘူး။ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးက သူခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကို မခ်စ္ဘူး။ သူ ခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးက သူမခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္တယ္။ ဒီ ဇတ္လမ္းမွာ ေခြးေတြသာ မပါခဲ့ရင္ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ၊ ေခြးခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလး ဟာ သူ႕ကိုမ်ား ေျပာင္းခ်စ္လာမလား၊ သူကေကာ သူ႕ကို ခ်စ္လာတဲ႕ေကာင္မေလးကို ထားျပီး ထုံးစံအတိုင္း သူ႕ကို  မခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းခ်စ္မွာလား။ သူမခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလး ကေကာ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ႕ သူေတြကို ျငင္းဆန္ျပီး သူ႕ကို ဆက္ခ်စ္ေနမွာလား။ ဒါမွမဟုပ္ သူ႕အခ်စ္ကို မရတဲ႕ အတြက္ ေခြးေတြကိုပဲ ေျပာင္းခ်စ္သြားမွာလား။ ဒီလိုနဲ႕ ဒီ ဇတ္လမ္းမွာ ဒီလိုပဲ ေခြးေတြက ဆက္ပါေနရဦး မွာလား။

ဒီႏိုဗို 

ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလး


သူက ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေပမယ့္ ေခြးေတြကို မခ်စ္ဘူး၊ ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးက ေခြးေတြကို ခ်စ္ေပမယ့္ သူ႕ကို မခ်စ္ဘူး၊ ေခြးေတြက ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေပမယ့္ သူ႕ကို မခ်စ္ဘူး။ ဒါမွမဟုပ္ သူ႕ကို ေခြးေတြက မခ်စ္ဘူးလို႕ သူထင္ေနတာလည္း ျဖစ္နိင္တယ္။ ဒါမွမဟုပ္ သူ႕ကို ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလး က မခ်စ္ဘူးလို႕ သူ ထင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါမွမဟုပ္ ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးက သူခ်စ္ေနတာ မသိတာ လည္းျဖစ္နိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုပ္ ေခြးခ်စ္တဲ႕ ေကာင္မေလးက သူ႕ကိုခ်စ္ေနတာ သူမသိတာလည္း ျဖစ္နိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုပ္ သူဟာ ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးကို ခ်စ္ေနတဲ႕အတြက္ ေခြးေတြကို မခ်စ္တာလည္း ျဖစ္နိင္တယ္၊ ဒါမွမဟုပ္ ေခြးခ်စ္တဲ႕ေကာင္မေလးဟာ သူ႕ကို မခ်စ္တဲ႕အတြက္ ေခြးေတြကို ခ်စ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ သူဟာ ေခြးတစ္ေကာင္လို ေကာင္မေလးရဲ႕ ပြတ္သပ္မွဳကို အျမဲလိုလား ေနခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ဒီႏိုဗိုု 

Sunday, June 12, 2016

အေတြး

“ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေတြးေနလဲ” လို႕ ဆရာဝန္က ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့့္မွာ လန္႕သြားတယ္
အဲဒီလိုမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္က ဘာေတြ ေတြးေနလဲလို႕ ေမးလုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာေတြေတြးေနမိလဲ မသိေတာ့။ မေမးရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ သိေနသလိုပဲ။ ဘာေတြေတြးေနလဲလို႕ ဆန္းစစ္လိုက္တာနဲ႕ ေတြးေနတဲ႕အေတြးေတြက လူမိမွာစိုးတဲ႕ အလစ္သုတ္သမားလို လွစ္ခနဲ ေရွာင္ထြက္သြားေလ့ရွိတယ္။ ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္မရ။
“ခင္ဗ်ား တခုခုေတာ့ ေတြးေနတယ္ မဟုပ္လား”
ၾကည့္၊ ဆရာဝန္ကေတာ့ ပုလိပ္စစ္ စစ္ေနခဲ့ျပီ။ သူ႕မွာလည္း ဒီလို စစ္ေဆးပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ မဟုပ္လား။ သူက ဆရာဝန္ ေလ။ ကိုယ္က လူနာ မဟုပ္လား။ ဆရာဝန္က ေရာဂါရွာေဖြဖို႕ လူနာကို ဒီလို ပဲ ေမးခြန္းေတြ ေမးရ တာ ထုံးစံပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေရာဂါကို မေမးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြကိုပဲ ေမးေနခဲ့တယ္။ ေရာဂါ မရွာ ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြကို လိုက္ရွာေနသလိုပဲ။
“ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေတြးေနလဲ သိမွ ခင္ဗ်ား စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခန္႕မွန္းလို႕ရမွာေပါ့”
ေဟာ၊ ဒီ ဆရာဝန္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ ေတြြးေနလဲ သိေနပုံပဲ။ ခက္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေတြးထဲမွာဆို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ ေတြးတတ္တာ၊ စကားနဲ႕ ဖြင့္ေျပာလို႕မေကာင္းတဲ႕အရာေတြ၊ အျပင္ေလာကမွာ မဖြယ္မရာလို႕ သတ္မွတ္ထားတဲ႕အရာေတြ၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ၊ မၾကံေကာင္း မစည္ရာေတြ အကုန္လုံး ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ ပါတယ္။ သူတပါးကို မနာလိုဝန္တိုတာမ်ိဳးဆို မေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္ အေတြးထဲက ဘယ္လိုမွ ထုပ္လို႕မရ။
“အေတြးဆိုတာေတာ့ အေကာင္းေရာ အဆိုးေရာ ပါမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာမွ ရွက္စရာ မလိုပါဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုပ္ေျပာလိုက္စမ္းပါ”
ၾကည့္၊ ဒီ ဆရာဝန္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြကို ရိပ္မိေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးကို အေသအခ်ာ စိုက္ၾကည့္ ေနလိုက္တာ။ မ်က္ေတာင္ ေတာင္ မခတ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္လုံးကို မၾကည့္ရဲလို႕ ေအာက္စိုိက္ထားလိုက္ တယ္။ မ်က္လုံးဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္လို႕ ၾကားဖူးတယ္ေလ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ျပတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းေနပုံပဲ။ ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုလို႕ ဒီ စိတ္နဲ႕ ဒီ အေတြးေတြပဲရွိတာ။ ဒါကို တျခားသူ အျမင္ခံလို႕ ျဖစ္မလား။
“ခင္ဗ်ား အခုလို စကားတခြန္းမွ မေျပာရင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ ကင္းကြာေနမွာေပါ့”
ျပႆနာပဲ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ ခပ္ကင္းကင္း ေနခ်င္လို႕ပဲ စကားမေျပာတာေလ။ စကားေျပာလုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္
အေတြးေတြ လူသိကုန္မွာေပါ့။ စကားဆိုတာ ေျပာခါစသာ စဥ္းစဥ္းစားစား ေျပာလို႕ရတာ။ ေျပာရင္း ေျပာရင္း အရွိန္ရလာရင္ အလိုအေလ်ာက္ထြက္သြားတတ္တာမ်ိဳး။ ဘယ္လုိပဲ ထိန္းထိန္း လွ်ာေခ်ာ္ျပီးထြက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုုပ္မလဲ။ စကား စကား ေျပာပါမ်ား၊ စကားထဲက ဇာတိျပ ဆိုတာ အလကား ေပၚလာတာမွ မဟုပ္တာ။
ေနာက္တခုက စကားေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြက ရပ္သြားတယ္။ စကားေျပာျပီးသြားရင္ စိတ္ထဲမွာ တခုခု ဆုံးရွဳံးသြားသလိုမ်ိဳး ဟာတာတာနဲ႕။ ဦးတည္ရာ မဲ႕သြားတတ္တယ္။ ဘာလုပ္လုိ႕ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိ၊ အဲဒီ အတြက္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး စကားမေျပာပဲ ေနတယ္။ ခက္တာက လူေတြက စကားမေျပာပဲ မေနနိင္ဘူး။  လာလာေျပာၾကတယ္။ ျပန္မေျပာျပန္ေတာ့ အထင္လြဲတယ္။ မေကာင္းေျပာၾကတယ္။ ဒီလူ တခုခုေတာ့မွားေန ျပီ ဆိုျပီး သတ္မွတ္လာၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး အခုလုိ ဆရာဝန္ဆီ အပို႕ခံရသည္အထိပဲ။
“ခင္ဗ်ားကို ေခၚလာတဲ႕ လူေတြက ခင္ဗ်ား လုံးလုံး စကားမေျပာတာ တစ္လေလာက္ရွိျပီဆို ဟုပ္လား”
တစ္လလား၊ ႏွစ္လလား ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္၊ ဒါမ်ိဳးကလည္း ျပကၡဒိန္ေတြ ဘာေတြမွာ မွတ္ထားမွသာ သိနိင္တာမ်ိဳး မဟုပ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ကာလျဖတ္သန္းေနတယ္ဆိုတာပဲ ခံစားရတယ္။ ဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ၾကာသြားျပီလဲဆိုတာ အမွတ္အသားမရွိ။ အေတြးေတြက ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ကာလက ဖဲၾကိဳးဝါတေခ်ာင္းလို တြန္႕လိမ္ေကာက္ေကြးေနတတ္တယ္။ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို  ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ႕အခါ ဘယ္ဟာက အရင္၊ ဘယ္ဟာက ေနာက္လဲဆိုတာ မခြဲျခားနိင္။ ပိုဆိုးတာက တခိ်ဳ႕ဟာေတြက တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာလား၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာလား၊ ျဖစ္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တာလား၊ မကြဲျပား။
“ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား မေျပာခ်င္လဲေနပါ၊ အခု ကၽြန္္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေဘာပင္ေပးမယ္။ အဲဒီ ေဘာပင္္နဲ႕ စိတ္ထဲရွိတာ တခုခု ခ်ေရးၾကည့္ပါလား”
ဒါမ်ိဳးေတာ့ လာလုပ္လို႕ဘယ္ရမလဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့ သိပါေသးတယ္။ အေတြးေတြ ေလထဲပ်ံ႕ကုန္မွာစိုးလို႕ စကားမေျပာတာေလ။ စာရြက္ေပၚခ်ေရးမွေတာ့ အထုပ္အထည္နဲ႕ မိေတာ့မွာေပါ့့။ ငယ္ငယ္က ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ႕ ရည္းစားစာေတြဆို ေတြ႕တာနဲ႕ အလ်င္အျမန္ မီးရွိဳ႕ပစ္ရတယ္။ ကိုုယ့္ ခံစားမွဳကို လူျမင္သူျမင္ခ်ျပရတာ အေတာ္ ကသိကေအာက္ နိင္တဲ႕အလုပ္။ အရင္က ဝါသနာပါလို႕ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ႕ တကိုုယ္ေရ အက္ေဆးေလး ေတြေတာင္ ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ျပီး သိမ္းထားရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ တစြန္းတစ ပါ ေနတယ္မဟုပ္လား။ အဲဒီကေန ေျခရာခံျပီး ကၽြန္ေတာ့္အေတြးနယ္ထဲ လိုက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ေတြ႕သြားခဲ့ရင္ လူေတြကၽြန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလး ရြံရွာ စက္ဆုတ္ၾကမွာ အမွန္ပဲ။ သူတုိ႕လုံးဝ မထင္မွတ္ထားတဲ႕ သူတေယာက္ ျဖစ္ေနတာ သိရျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွာင္ခြာသြားၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ေျပာရဲတယ္။
ကုန္ကုန္ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းေနတဲ႕ မိန္းမ ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုိ နားလည္ေတာ့မွာ မဟုပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူသိထားတဲ႕ သူ႕ေယာက္်ားမဟုပ္ပါဘူးလို႕ အေၾကာက္အကန္ျငင္းျပီး ကြာရွင္းခြင့္ေတာင္း
မွာ ေသခ်ာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သားေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွ သူတုိ႕အေဖဟာ ေလးစားစရာ ဖခင္တေယာက္ မဟုပ္မွန္းသိသြားၾကျပီး ဒီ အျဖစ္ကို လက္ခံနိင္ၾကပါ့မလား မသိ။
ဒီ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္အေတြးေတြကို ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ သုိသိုသိပ္သိပ္ေနရတယ္။ ကိုယ္ဘာ ေတြ ေတြးေနလဲဆိုတာ မ်က္ႏွာမွာမေပၚေအာင္ ၾကိဳးစား ေလ့က်င့္ရတယ္။ စကားနဲ႕ မေျပာ စာနဲ႕ ခ်မေရး ေပမယ့္လည္း မ်က္ႏွာအမူအယာကလည္း စကားအမ်ားၾကီး ေျပာတယ္ မဟုပ္လား။ ျဖစ္နိင္ရင္ ကၽြန္္ေတာ့္ မ်က္ႏွာမွာ ခံစားမွဳ မေပၚေအာင္ မ်က္ႏွာေသၾကီးနဲ႕ ေနရတယ္။ မရယ္မျပဳံးနဲ႕၊ ဝမ္းသာတဲဲ႕ပုံလည္း မျပ၊  ဝမ္းနည္းတဲ႕ ပုံလည္း မျပ၊ စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳကင္းတဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေသၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ဆရာဝန္လည္း စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပုံရပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကိုမီးညွိျပီး ကုလားထုိင္ေနာက္ ေက်ာကို မွီကာ ဖြာေနခဲ့တယ္။ ျပီးမွ သတိရသြားပုံနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ကို ေဆးလိပ္ကမ္းတယ္။
“ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္လား၊ ေသာက္ပါဦး”
ကၽြန္္ေတာ္လည္း တလိပ္ယူျပီး ဖြာလိုက္တယ္။ ျဖစ္ပုံက ဆရာဝန္နဲ႕ လူနာ စားပြဲရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ထုိင္ျပီး  ေဆးလိပ္ကိုယ္စီ ထိုင္ဖြာလို႕။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွလည္း မေမးေတာ့၊ ဘာမွလည္း မေရးခိုင္းေတာ့၊ ဒီတိုင္း ထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အမူအယာကို အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ဘာမွ မေမး၊ သူေမးတာလည္း မေျဖ၊ ဒီတိုင္း ထိုင္ျပီး ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနလိုက္တယ္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ပုံရိပ္ကိုယ္ ၾကည့္ ေငးေနၾကသလိုမ်ိဳး။
အဲဒီလိုနဲ႕ အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ေမ်ာလို႕။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ထင္ပါရဲ႕။ သတိရလိုက္တဲ႕အခ်ိန္က်ေတာ့ အေတာ္ေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ဖြာထုပ္လိုက္တဲ႕ ေဆးလိပ္မီးခုိးေငြ႕ေတြၾကားမွာ ပ်ံ႕လြင့္လုိ႕။ စကားလုံးေလးေတြက မီးခုိးေငြ႕ေတြ လို အထက္ကို တေရြ႕ေရြ႕တက္ေနၾကတယ္။ လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတဲ႕အရာေတြအားလုံး ကို စကားလုံးေတြအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျမင္ေနရတယ္။ ဆရာဝန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မီးခုိးေငြ႕ေတြကို လိုက္ ၾကည့္ျပီး အဲဒီ စကားလုံးေတြကို ဖတ္ရွဳေနပုံပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမျမင္ေအာင္ အထပ္ထပ္ သိမ္းဆည္းထားတဲ႕အေတြးေတြဟာ အခုေတာ့ ေလထဲမွာ ေပါ့ပါးပ်႕ံလြင့္လို႕ေနခဲ့  ျပီ မဟုပ္လား။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာက လူအေပါင္းဟာ မၾကာမွီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ထုတ္ျခင္းခတ္ ဖတ္ရွဳ နိင္ေတာ့မယ္္ မဟုပ္္လား။ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကား ေဆးလိပ္ကို ထိုးေခ်လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ဆရာဝန္ရဲ႕ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ဒီနည္းနဲ႕ မလိမ့္တပတ္ သူ ဖတ္ရွဳလိုက္တာပဲ။ သတိ လက္လြတ္ ျဖစ္သြားမိတဲဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ ေနာင္တ ရလို႕မဆုံး။  ေတာ္ျပီ ေနာက္ဆို ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္လုံးဝ မေသာက္ေတာ့။ သံႏၵိဌာန္ ခ်လိုက္မိတယ္။
မရေတာ့။ သိပ္ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ရွဴထုပ္လိုက္တဲ႕ ေလနဲ႕အတူ ပတ္ဝန္းက်င္ အႏွံ႕ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႕ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွ တားဆီးလုိ႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေတြးပဲ ေနၾကည့္တယ္
ခဏပဲ ခံတယ္။ မရ။ အသက္မရွဳပဲ ေအာင့္ထားမိတယ္။ ခဏပဲ ခံတယ္ မရ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္မိတယ္။ ဆရာဝန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳံးစစ နဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္။ အခုေတာ့  ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြ အားလုံး သူ ျမင္ခြင့္ရခဲ့ျပီ မဟုပ္လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႕ သူ႕ကို ခုန္အုပ္ ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို သိေနတဲ႕သူ မဟုပ္လား၊ အသာ အယာပဲ ေရွာင္ျပီး ခလုတ္တခ်က္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ လုံျခဳံေရးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို  ဝတ္စုံတခုထဲ အတင္းထိုးထည့္ကာ ခ်ဳပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ဒီႏိုဗို

5 June 2016

Tuesday, May 10, 2016

စာအုပ္ နာစစ္ဆပ္* ေရာဂါ


ကၽြန္ေတာ္ အက္ေဆး မေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ မွတ္မွတ္ ရရ အက္ေဆးစုစည္းမွု စာအုပ္ထုပ္ျပီးကတည္းက အက္ေဆး မေရးျဖစ္ေတာ့။ အက္ေဆး စာအုပ္ ထုပ္ျပီးကတည္းက အက္ေဆးေရးခ်င္စိတ္က အာသာေျပသြားသလား မေျပာတတ္။ စိတ္က စာေရးခ်င္စိတ္ထက္ စာအုပ္ထုပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္စြဲလန္းျပီး စာအုပ္ နာစစ္ဆပ္ ေရာဂါ ဝင္ေနမိသည္။ လူေတြ႕သည္ႏွင့္ စာအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္မိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆို တမင္ခ်ိန္းဆို လဖက္ရည္တိုက္ျပီး စာအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးရသည္။ ဆိုးရြားလွသည့္စာေရးဆရာ ဘဝ။
ေျပာလ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕ ယုံခ်င္မွ ယုံလိမ့္မည္။ စာေပႏွင့္ မနီးစပ္သူမ်ားအဖို႕ အေတာ့္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ နိင္သည္ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ စာအုပ္ေရာဂါက တစ္ျခား ေရာဂါမ်ားႏွင့္ မတူ။ ကိုယ္ေရးထားသည့္စာကိုယ္ျပန္ဖတ္ရတာ ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံ႕ျပီး ကုန္းေအာ္ေနသည့္ ပမာပင္။ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ျပန္နားေထာင္ျပီးသာယာေနသည့္ အဆိုေတာ္ ေပါက္စနလို ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ့္စာကိုယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ျပီး သေဘာက်၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒါမ်ိဳး ေရးတက္ပါလား ဆိုျပီး သေဘာက် ခ်ီးမြမ္း၊ တစ္ေယာက္တည္း ပီတိေတြျဖာနဲ႕။ မၾကည့္ရက္သူတစ္ခ်ိဳ႕က မေကာင္းတတ္ ခ်ီးမြမ္းသြားတဲ႕အခါမ်ား ကိုယ့္မွာ ေျမွာက္ေနမွန္းသိရက္ နားေထာင္လို႕ မဝခဲ့။
ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္တယ္ မသိ၊ ကိုယ့္စာအုပ္ ကိုယ္ၾကည့္ရတာ ကို္ယ့္ရုပ္ကိုယ္ မွန္မွာၾကည့္ရတာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လို႕မဝ။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္ဖတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညဳိေနရတာအေတာ္ အရသာ ရွိလွသည္။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚကိုယ္ အျပတ္အသတ္ ေထာက္ခံမိသည္။ ဘယ္သူ သေဘာတူတူ မတူတူ ကိုယ့္အေနနဲ႕ေတာ့ ရာႏွုန္းျပည့္သေဘာတူသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ကေလးကလားနဲ႕ ဘယ္လိုမ်ား စာေရးေနပါလိမ့္ဟု ေတြးၾကေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ စာေရးဖို႕ရာ ကေလးဆန္ဆန္ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည့္၊ စမ္းသပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလး လည္း ရွိဖို႕ လိုသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ျပီးေတာ့ စာကို ဘာအက်ိဳးစီးပြားမွ မပါပဲ ရိုးရိုးသားသား ႏွစ္ျခိဳက္ခံစား တတ္ဖို႕လည္း လိုသည္ဟု ထင္မိသည္။
အရာရာကို အက်ိဳးစီးပြား ႏွင့္ ခ်ိန္ဆ တြက္ခ်က္ျပီး လုပ္ကိုင္တတ္သူအဖို႕ေတာ့ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ စိတ္ကူးမိမည္မဟုပ္။ အရြယ္ေရာက္သည့္ လူၾကီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ပဲ၊ လုပ္သင့္တာခ်ည္းပဲ လုပ္မည္ဆိုလ်င္ေတာ့ စာမေရးပဲ ပိုက္ဆံရွာျခင္းက ပိုသဘာဝ က်လွသည္။ ပို အဓိပၸါယ္လည္း ရွိသည္။ စာေရးျခင္းကပတ္ဝန္းက်င္ကို တိုက္ရိုက္ ဘယ္လိုမွ အက်ိဳးမျပဳနိင္။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ကလည္း အားမေပး၊ မိန္းမ ေယာကၡမတို႕ကလည္း မလႊဲသာလုိ႕ ၾကည့္ေနရတဲ႕ အေနအထားမွာ၊ နတ္လူ သာဓုမေခၚတဲ႕ ဒီ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ဘယ္လုိ သာယာမွုမိ်ဳးနဲ႕မ်ား စြဲစြဲလန္းလန္း ေရးသားေနမိပါလိမ့္ ဟု တစ္ခါတစ္ခါမ်ားကိုယ့္ဖာသာ ေမးမိသည္။ေမးသာ ေမးသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖနိင္မွန္းလည္း သိသည္။ သို႕ေသာ္ ပညာတတ္တို႕ ထုံးစံအတိုင္း သိသိႏွင့္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေမးသည္။ ေဝ႕လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျဖသည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းေတြ ခ်န္ထားခဲ့သည္။ အစေတြ ေဖာ္ထားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးတယ္ ဆိုတာ အစ ေတြေနာက္လုိုက္လိုက္၊ ေနာက္ထပ္ အစ ေတြ ခ်န္ထားခဲ့လိုက္နဲ႕ မဆုံးတဲ႕ဂိမ္းတစ္ခု ကို ကစားေနရသလိုပဲ မဟုပ္လား၊ ဂိမ္းဆိုတာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ သူေတြပဲ ကစားလုိ႕ ရသည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕သူ။ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ အတြက္ သူမ်ား စိတ္ဝင္စား ေအာင္ တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပခ်င္သည္။ ကိုယ္လုပ္ထားတာေလးကို ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္၊ ကိုယ့္အဓိပါယ္နဲ႕ ကိုယ္ ခံစားျပီး ပီတိ ျဖစ္သည္။ ၾကည္နူးတတ္သည္။ သူမ်ားကို ျပတတ္သည္။ သူမ်ားခ်ီးက်ဴးတာကို ခံခ်င္တတ္ၾကသည္။
ဒါကိုပဲ လူေတြက စာေရးဆရာကို အထင္ၾကီးၾကသည္။ ကိုယ့္ထက္ ပိုျပီး အသိအလိမၼာရွိတဲ႕သူ၊ အေတြးအေခၚ ေကာင္းတဲ႕သူ၊ ျပည့္ဝ ရင့္က်တ္တဲ႕သူ ျဖစ္မွာပဲ ဟု အထင္ႏွင့္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အေဝးက ေန ၾကိတ္ျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားၾကသည္။ အနီးကပ္ ဆက္ဆံၾကည့္မွပဲ ကေလးဆိုးၾကီးပါလား ဆိုတာ သိကာ မသိမသာ ေရွာင္ထြက္သြားၾကသည္။ အလိမၼာႏွင့္ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဆိုေတာ့ကာ စာေရးဆရာ လုပ္ရတာ အေတာ္ေလး အထီးက်န္ ဆန္လွသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ စကားေျပာလို႕ရတဲ႕သူ က  အေတာ္ရွားသည္။ သာမာန္လူေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိေအာင္ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ ဝွက္ဝွက္ ေနထိုင္ရသည္။ ဖုံးဖုံးဖိဖိ ပိပိျပားျပား ဟန္ေဆာင္ရသည္။ စာဆိုလို႕ သတင္းစာေတာင္ မဖတ္တဲ႕သူ လိုမ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္ရသည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာမွ အထင္ၾကီးစရာ မရွိပါဘူးကြာဟု ၾကိဳျပီး ေလသံပစ္ထား ရသည္။ အလကားေန စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ႕သူေတြပါကြာ ဟု ၾကိဳကာထားရသည္။ ကိုယ္လုိလူခ်င္းေတြ႕မွသာ အားရပါးရ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း၊ ဟိုစာေရးဆရာ ဒီစာေရးဆရာအေၾကာင္း ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ ရင္ဖြင့္ၾကရသည္။ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ထဲရွိရာ အားမနာပါးမနာ ဖြင့္ဟၾကသည္။ အသစ္ အဆန္း လုပ္ခ်င္ၾကသူေတႊ အခ်င္းခ်င္း ရူးသြပ္မွုေတြကို အျပန္အလွန္နားလည္ေပးတတ္ၾကသည္။
ဒီေတာ့ အထက္က ဆိုခဲ႕သလို ကိုယ့္စာအုပ္ေလးကိုယ္ စြဲလန္း၊ သူ႕စာအုပ္ ကိုယ့္စာအုပ္ အျပန္အလွန္ ခ်ီးက်ဴးအမႊမ္းတင္၊ အျပန္အလွန္လဲလွယ္ နဲ႕ ဒီ စာေပေလာက ဆိုတာ ဘာမ်ား အထင္ၾကီးစရာ ရိွသလဲလို႕ ေမးလာခဲ့ယင္ေတာ့ ဟုပ္ပဗ်ာ၊ ဘာမွကို အထင္ၾကီးစရာ မရွိပါဘူးလို႕ပဲ ေျဖရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လူဆိုတာကလည္းစာေရးဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာမန္လူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားအထင္မၾကီးယင္ေတာင္ အထင္ေသးေတာ့ မခံခ်င္တာကလည္း လူ႕သဘာဝ မဟုပ္လား၊ ဒီေတာ့ ဟန္ေလးလုပ္ျပီး စာေပရဲဲ႕တန္ဖိုးကို စာသမားခ်င္းသာ သိနိင္ပါတယ္ဘာညာနဲ႕ ၊ ကိုယ့္ကို အထင္မၾကီးေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႕ မင္း အဆင့္အတန္းနဲ႕ ငါ့စာေတြကို ဘယ္နားလည္ခံစားနိင္ပါ့မလဲ ဆိုတဲ႕ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးတတ္ၾကသည္။ ဒါလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုပ္လား။
ဒီလိုမ်ိဳး စာေရးဆရာကို ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ မၾကာခဏ ခိုင္းႏွိုင္းေနေတာ့ သူေရးတဲ႕ စာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္စိတ္ေကာ ရွိပါ့ေတာ့မလားဆိုျပီးစာေရးဆရာေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းတြယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ၾက လိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ႕ ကေလးဆိုတာ အရာရာကို အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနတဲ႕၊ အျမဲတမ္း အဓိပါယ္ရွာေဖြေနတဲ႕၊ အမည္ အသစ္အဆန္းေတြ ေပးေနတဲ႕၊ လိုသလို အနက္ျပန္ဆုိေနတတ္တဲ႕၊ တစ္ခုခုကို ဖန္တီးေနတတ္တဲ႕၊ ယဥ္ေက်းမွုေတြ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးထိန္းခ်ဳပ္မွုကို မခံရေသးတဲ႕၊ လူကို လူလိုပဲ ျမင္တတ္တဲ႕၊ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို နားမလည္ေသးတဲ႕၊ အလုပ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ သေဘာကို မေစာေၾကာမိေသးတဲ႕၊ ကမာၻၾကီးဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲ မသိနိင္ေသးတဲ႕၊ သူ႕ေသးေကြးမွု သူ ျပန္မျမင္နိင္ေသးတဲ႕ သူကို ဆိုလိုတာပါ။ စာေရးဆရာ ေတြဟာ ဘယ္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ အဲဒီ ကေလးစိတ္ကေလးနဲ႕ ရွင္သန္ေနၾကတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္မည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အထင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွုျပီး ရလာသည့္ သုံးသပ္ခ်က္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာ အားလံုးျခဳံျပီး ေျပာဖို႕ေတာ့ ခက္သည္။ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ့ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးသူဟုပဲ သုံးသပ္မိသည္။
ဒီစာေရးဆရာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမႊမ္းတင္လွခ်ည္လားဟု ရြဲ႕လ်င္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ လက္ခံပါသည္။ ကေလးဆန္ျခင္းသည္ ရွက္စရာ မဟုပ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒီေနရာမွာ အမ်ား လက္ခံထားၾကသည့္ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုမွုႏွင့္ေတာ့ ကြဲလြဲေနနိင္ပါသည္။ လူအမ်ားအဖို႕ေတာ့ ကေလးဆန္ျခင္း ဆိုသည္မွာ အရိပ္သုံးပါး နားမလည္ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ သိသည့္ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ မၾကည့္ လူမွုေရးေခါင္းပါး၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ အျမင္က်ဥ္းလွသည့္ သေဘာမ်ိဳးကို  ဆိုလိုၾကဟန္တူပါ သည္။ ဒီသေဘာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေကာင္းဘက္ကေန ၾကည့္ျပီး ယခုလို အနက္ေကာက္ယူခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ကေလးဆန္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိရင္ထဲက စစ္မွန္သည့္ အသံကို ေစ်းကြက္အလိုအရမဟုပ္ပဲ ဘာအတြက္မွ အေလ်ာ့အတင္းမလုပ္ပဲ ဘယ္အက်ိဳးမွ မေျမွာ္ကိုးပဲ ရိုးရိုးသားသား ေဖာ္ထုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ကေလးဆန္သူ တစ္ေယာက္မွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ လိမၼာပါးနပ္မွုမ်ိဳး ရွိခ်င္မွ ရွိေပလိမ့္မည္။ အဆင္တန္ဆာႏွင့္ တမင္တကာလွပေအာင္ ေရးတတ္ခ်င္မွ ေရးတတ္ေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေျပာတတ္သလို ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို လူၾကီးမ်ား မၾကာခဏ ၾကားခ်င္ၾကသလိုပင္ စစ္မွန္သည့္ အသံႏွင့္ ေရးတတ္သလို ေရးလိုက္သည့္ အေရးအသားမ်ားကို အေပၚယံဟန္လုပ္ေရးထားသည့္ စာမ်ားထက္ ႏွစ္လိုၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဒါကိုကပင္ ကေလးဆန္ဆန္ လိုရာဆြဲေတြးသည့္ အေတြးလည္း ျဖစ္နိင္ပါေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မရင့္က်တ္မျပည့္ဝျခင္းကို ထန္းလပ္ႏွင့္ ကာေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ လူဆိုသည္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မခ်န္လိမ္ညာတတ္သည့္ အမ်ိဳးမဟုပ္လား။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ မေျပာတတ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စကားကို ခ်င့္ယံုဖို႕ ေတာ့ အၾကံေပးခ်င္သည္။ စာေရးဆရာ ဆိုသည္က စကားလုံးေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားယင္း ေပ်ာ္ေနတတ္သူမဟုပ္လား။ စကားလုံးေတြနဲ႕ စိတ္ကူးအိမ္တည္ေဆာက္ေနၾကသူမ်ား မဟုပ္လား။ သူ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္ သူေနခ်င္မွေတာ့ ေနလိမ့္မည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ကမ္းစပ္မွာ ရႊံ႕အိမ္ကေလး တည္ေဆာက္ျခင္းမွာ သူေနဖို႕မဟုပ္။
သည္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ျပီး ေရးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေရးလိုက္တာ ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ စာေရးဆရာဆိုတာ ကေလးဆန္ျပီး မယုံၾကည္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေနခဲ့သည္။ လူ႕ေလာကကို တိုက္ရုိက္အက်ိဳးျပဳဖို႕ဆိုတာထက္ သူေရးခ်င္ရာကို ေရးဖို႕သာ စိတ္သန္ေနသည့္ လူဂြစာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ (ဒီ နိဂုံးကို ခ်ဳပ္ေနယင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္ၾကည္ညိဳဖို႕ ေကာင္းမွန္း သိလာခဲ့သည္။)  ဒီ့အတြက္ စာေရးဆရာကို အေဝးက က်ိတ္အထင္ၾကီးျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားသမွုျဖင့္ သူ႕စာကို ဖတ္ၾကသူမ်ား အဖို႕ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကဖို႕လိုပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အသိအလိမၼာ တိုးဖို႕ စာဖတ္ရပါသည္ဟု က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားလည္း ဒီေလာက္ဆို ခ်င့္ခ်ိန္နိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံမွတ္မိပါသည္။ ဒီၾကားထဲကမွ ဘာရယ္မဟုပ္ သူ႕စာကို ၾကိဳက္လို႕ဖတ္တာပါဗ်ာ ဟု ဆိုလာလ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အဖို႕မွာ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ လက္ခေမာင္းသာ ထခတ္ဖို႕ ရွိပါေၾကာင္း။              ။
* Narcissus
ဂရိဒ႑ာရီလာ ေရအိုင္တြင္ေပၚသည့္ မိမိပုံရိပ္ကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္အထင္ျဖင့္  စြဲလန္းေနသူ
ဒီႏိုဗို ေရးသားသည္







Monday, May 9, 2016

မီလန္ ကြန္ဒရာ ၏ မခံႏိုင္ေအာင္ေပါ့ပါး ဘဝေန႕ညမ်ား

ဘာသာျပန္သူ အမွာ
လက္ခံရမယ့္ ေလးလံမွဳ
ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ႕ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကမာၻေလာကၾကီးတစ္ခုပါပဲ။ သူ႕ရဲ႕ အေရးအသားေတြထဲ ဝင္ေရာက္ရတာဟာ တသီးတသန္႕တည္ရွိေနတဲ႕ ေလာကတစ္ခုထဲ အလည္သြားရ သလိုပါပဲ (ဒါေပမယ့္ ျပန္ထြက္လာျပီးယင္ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အရင္အတိုင္း မျဖစ္နိင္ေတာ့)။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေလာကအျမင္၊ သူ႕ကိုယ္ပုိင္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႕ သူ႕ဖာသာ ဖန္တီးထားတဲ႕ စကားလုံးေတြ၊ ေဝါဟာရေတြဟာ အျပင္ကမာၻက အဘိဓါန္လာ ေဝါဟာရေတြနဲ႕ သီးျခားစီ ျဖစ္ေနလိမ့္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီလိုပဲ သူ႕ ဝထၳဳထဲမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ ဖန္တီးထားတဲ႕ ဇတ္ေကာင္ေတြကလည္း အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႕ေနရတဲ႕ စရိုက္လကၡဏာမ်ိဳးေတြနဲ႕ ကိုက္ညီခ်င္မွလည္း ကိုက္ညီပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆုံး သူ႕ဇတ္လမ္းကို သူ႕ဖာသာ စိတ္ၾကိဳက္ဖြဲ႕စည္းထားပုံကိုက ဂီတဆန္ဆန္ စည္းခ်က္ညီလွပ အခ်ိဳးက်ေနျပီး သံစုံတီးဝိုင္းတစ္ခုရဲ႕ ျမိဳင္ဆိုင္မွဳနဲ႕ အတြဲအဖက္ညီပံ႕ပိုးေပးနိင္မွဳကို ခံစားရေစပါတယ္။
မီလန္ကြန္ဒရာဟာ အဲဒီလို စာေရးဆရာမ်ိဳးပါ။ သူ႕ကို ေဝဖန္ေရးဆရာေတြက ဘယ္လို ism မိ်ဳးေတြပဲ တံဆိပ္ ကပ္ကပ္၊ သူ႕ကိုယ္ပိုင္အမွတ္သရုပ္ အထင္အရွားရွိေနတဲ႕ စာေရးဆရာမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ အေကာင္းဆုံး လက္ရာတစ္ခုကို ျပန္ဆိုရတာ တားျမစ္ထားတဲ႕ မူးယစ္ေဆးဝါးတစ္မ်ိဳးကို ခိုးဝွက္သယ္လာရ  တဲ႕ လူတစ္ေယာက္လို စိတ္လွဳပ္ရွားမိပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူဟာ သူ႕လက္ရာေတြကို တလြဲဘာသာ ျပန္ဆိုၾကမွာကို တအား အစိုးရိမ္ၾကီးတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။ သူဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပင္သစ္ဘာသာ နဲ႕ အေရးမ်ားျပီး အရင္ ခ်က္ဘာသာနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ႕လက္ရာေတြကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပင္သစ္ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ ပါတယ္။ သူ႕စာေတြကို ဘာသာျပန္ရင္လည္း အဲဒီ ဘာသာျပန္လက္ရာကို သူကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုင္းက်မွ ထုပ္ေဝခြင့္ေပးတဲ႕သူပါ။ ဒီ့အတြက္ ပရိုဖက္ရွင္နယ္မဆန္ဘူးပဲေျပာေျပာ၊ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာပဲ ကိုယ့္ရူးသြပ္မွဳနဲ႕ ကိုယ္ ျပန္ဆိုမိတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕မွာ သူ႕ရဲ႕ စကားလုံးတိုင္း ေဝါဟာရတုိင္းကို ေပါက္ကြဲအားျပင္းထန္လွတဲ႕ ဗုံးတစ္လုံးကို စနက္တံ ျဖဳတ္ေနရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ပမာ ဂရုတစိုက္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ရပါတယ္။  ကိုယ့္နားလည္ထားမွဳ အေပၚ စာေပပညာရွင္ေတြရဲ႕ ေဝဖန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြနဲ႕ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆးရပါတယ္ ။   ဝထၳဳတစ္ပုဒ္လုံးကို ေခါင္းစဥ္ကအစ အတတ္ႏိုင္ဆုံး မေျပာင္းမလဲ ျပန္ဆိုထားတဲ႕အတြက္ ဖတ္ရွဳရာမွာ အနည္းငယ္ ေလးလံ ေကာင္း ေလးလံႏိုင္ပါတယ္။ သုိ႕ေပမယ့္ မီလန္ကြန္ဒရာ ရဲ႕ ဝထၳဳ အစစ္အမွန္ကို ျမည္းစမ္းခ်င္သူမ်ားအတြက္ ေတာ့ ဒါဟာ ထည့္ေျပာေလာက္တဲ႕ ကိစၥမဟုပ္ဘူးလို႕ပဲ ခံယူလ်က္။     ။

                                                                                                ဒီႏိုဗို