ပ်င္း ပ်င္း နဲ႕ ေရးလို္က္တဲ့ ဝထၳဳ

ပ်င္း ပ်င္း နဲ႕ ေရးလို္က္တဲ့ ဝထၳဳ

အိမ္ထဲမွာ ေနရတာ ပ်င္းလို႕ အျပင္ထြက္လာတာဗ်ာ၊ အျပင္မွာ ရြာတဲ့ မိုးက ပိုျပင္းဖို႕ ေကာင္းေနခဲ့တယ္၊ အဲဒါ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္

လဲ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီ ဝင္လာခဲ့တာပဲ

ကိုျမင့္ေဆြ၏ ပ်င္းရိဖြယ္စကားၾကားျပီး ကၽြန္ေတာ္ေကာ ကိုသက္တင္ပါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပ်င္းပ်င္းရိရိ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိ

သည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုျမင့္ေဆြသည္ ဘဝကို အၾကီးအက်ယ္ ျငီးေငြ႕ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္၊ သူ႕ပါးစပ္က အျမဲလို ေျပာေလ့ရွိသည္မွာ

ပ်င္းဖုိ႕ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ ဟူ၍ ျဖစ္သည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာေသာ စကားဝိုင္းတြင္လည္း သူသည္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဝင္ေျပာေလ့

မရွိပဲ တဝါးဝါးသန္းကာ ေဘးမွ ထိုင္နားေထာင္ေနေလ့ရွိသည္၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စကားဝိုင္းသိမ္းသည္ အထိပင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ

ပ်င္းတယ္ဗ်ာ ဟူ၍ ထျပန္သြားတတ္ေသးသည္။

အေၾကာင္းသိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ သူ႕ သေဘာက် လႊတ္ထားလိုက္သည္၊ တားဆီးရန္ မၾကိဳးစားေပ၊ ေလာက တြင္သူ႕ကို

တားဆီး ထိန္းခ်ဳပ္နိင္ေသာ အရာလည္း ရွိပုံမရ၊ တားဆီး ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးေသာ သူ၏ ဇနီးေဟာငး္သည္လည္း ယခုအခါ

မည္သည့္အရပ္သို႕ လက္ေလ်ွာ႕ထြက္ခြာသြားရျပီ မသိ၊ သူသည္ သူ႕ဇနီးကို လက္ထပ္ျပီး နွစ္ရက္အၾကာတြင္ ကြာရွင္းခဲ့သည္၊

(အိ္မ္ျပန္ ေနာက္မက်ရန္ တိုက္တြန္းသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ဟု ဆုိသည္)

ထို႕ေနာက္တြင္ သူသည္ မည္သည့္ မိန္းမကိုမွ် စိတ္မဝင္စားေတာ့၊ စာအုပ္မ်ားကိုသာ သဲၾကီး မဲၾကီး ဖတ္ေနခဲ့သည္၊ သို႕ေသာ္

ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း စိတ္မဝင္စားေတာ့၊ ဘာကိုမွ်လည္း စိတ္ဝင္တစား အေလးထားဟန္ မရွိေတာ့။

တစ္ေန႕ ရွစ္ထပ္တိုက္ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ေအာက္မဆင္းရဲပဲ ေၾကာက္ရြ႕ံေနရွာေသာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို တက္ေရာက္ကယ္

တင္ရာမွ သတင္းသမား ကိုသက္တင္နွင့္ ေတြ႕ဆုံခင္မင္ခဲ့ၾကသည္၊ တစ္ဖန္ ကိုသက္တင္မွ တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ပါ ရင္းနွီးလာခဲ့

သည္။

ကိုျမင့္ေဆြနွင့္ ပက္သက္၍ ကိုသက္တင္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးၾကသည္၊

ဒီလူ႕ဘဝက ပ်င္းလဲ ပ်င္းေလာက္စရာဗ်ာ၊ ေမြးကတည္းက ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္နဲ႕ သူေဌးသား ဘဝ ရခဲ့တယ္၊

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဘာအလုပ္မွ မည္မည္ရရ လုပ္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ မေၾကာင့္မၾက ေနခဲ့ရတယ္၊သူ႕မိဘေတြ ဆုံး

ေတာ့လည္း သူ႕မွာ တစ္သက္စားမကုန္ေအာင္ကို အေမြေတြ ခ်န္ထားခဲ့တယ္၊ သူ႕မွာ မိန္းမလဲ မရွိ၊ တျခား သူေဌးသားေတြလိုလည္း

အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစား ကင္းေတာ့ ဘဝမွာ တြယ္ျငိစရာ သိပ္မရွိပဲ သိပ္ပ်င္းဖို႕ ေကာင္းေနတာေပါ့ဗ်ာ

ကိုသက္တင္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုျမင့္ေဆြကို မနာလိုပဲ ျဖစ္ရမလို၊ သနားပဲ သနားရမလို ျဖစ္ရသည္၊

ကံဆိုတာ ေကာင္းလြန္းအားၾကီးရင္လည္း ေၾကာက္စရာပဲ ေနာ္

ကၽြန္ေတာ့္ စကားကို ကိုသက္တင္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေနခဲ့သည္၊ ကိုသက္တင္သည္ သတင္းဌာန တစ္ခုမွ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္၊

သတင္းသမားတို႕ ထုံးစံအတိုင္း ေနရာတကာ ဟုိစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ သိသည္၊ သူသည္ အမွတ္အသားလည္း ေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္

သည္၊ သူ ႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ စြယ္စုံက်မ္းတစ္ေစာင္ ဖြင့္ဖတ္ရသလိုမ်ိုး ခံစား ရတတ္သည္၊ တခါတရံ သူ၏ ဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝ

ပုံမွာ မနာလိုစရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္၊ ထိုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုျမင့္ေဆြကို ေျပာျပေတာ့ သူက မတုန္မလွုပ္ မွတ္ခ်က္ေပး

သည္။

ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေလာက ၾကီးထဲမွာ ေနထိုင္တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ေလာကၾကီး အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားတာ ေကာင္းတာ

ေပါ့၊ ျဖစ္နိင္ရင္ မ်ားမ်ား သိထားေလ ေကာင္းေလေပါ့၊ အဲ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသိ

တရားေနာက္ကို တမ္းတမ္းစြဲလိုက္ရင္းနဲ႕ အေနာက္တိုင္း ဒႆနေတြ၊ အေရွ႕တိုင္း ဒႆနေတြ၊ ေနာက္ဆုံး ဘာသာေရး က်မ္းေတြ

ပါ မက်န္ ေမႊေနွာက္ခဲ့တယ္၊ေလ့လာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ရရွိခဲ့တာကေတာ့ ဘာကိုမွ သိပ္ျပင္းျပင္းပ်ပ် သိခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့တာပါပဲဗ်။

မွတ္မွတ္ရရ ထိုစကားမ်ားကို ေျပာဆုိျပီး ေနာက္ပိုင္း ကိုျမင့္ေဆြနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံ မဆုံေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့၊ သူ၏ သတင္းမ်ားကို

ေတာ့ ကိုသက္တင္မွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ၾကားရတတ္သည္၊ သူ အေမြရရွိခဲ့ေသာ ျခံနွစ္ျခံအနက္ တစ္ျခံကို တိရစၦာန္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕သုိ႕ လွဴဒါန္းခဲ့ေၾကာင္း၊ သူ႕အိမ္မွ ကတ္ဆတ္နွင့္ တီဗီြကို သူ႕ျခံလာရွင္းေပးေသာ မာလီ မိသားစုကို

ေပးပစ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ဘုရားပြဲအတြက္ အလွဴလာခံေသာ ရပ္ကြက္လူၾကီး တစ္ခ်ို႕ကို ေလေသနတ္နွင္႕ လိုက္ပစ္သည့္ အေၾကာင္း

စသည္ စသည္ ျဖင့္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။

ဒီလူ႕ ၾကည့္ရတာ ေလာကၾကီးထဲမွာ မေနပဲ အျပင္ေရာက္ေနသလိုပဲဗ်ာ၊ ေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ဟာ သူနဲ႕ မဆိုင္ သလိုပဲ၊ ေနလည္းေနနိင္တဲ့ သူဗ်ာ၊ သူ႕ကို ၾကည့္ရင္ တရားဓမၼ တစ္ခုခုကို ကိုယ္ပိုင္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိထားသလိုပဲ၊ ဘယ္အရာကိုမွ အထူးတလည္

အံ့ၾသေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး၊ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ျဖစ္တာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး၊ သူ႕ဘဝမွာ စိတ္လွုပ္ရွားေလာက္စရာ ကိစၥ ရွိရ႕ဲ့လားလို႕

ေတာင္ ေမးစရာပဲဗ်။

တစ္ခါက သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖူးတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာ တစ္ခုခုကို မက္ေမာဖို႕ေတာ့ လိုတယ္တဲ့

သူ႕ၾကည့္ရတာ ဘာကိုမွလည္း သိပ္မက္ေမာပုံ မေပၚဘူး၊ သူ႕ ဘဝမွာ လုိေလေသး မရွိေအာင္ ျပည့္စုံေနတာလည္း ပါမွာေပါ့ဗ်ာ၊

သူ႕ ဘဝကို ေစာေစာစီးစီး စိတ္ကုန္ေနတာလည္း ဒါ႕ေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕၊

ကို သက္တင္က သူ႕ထင္ျမင္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပသည္၊ ကၽြန္ေတာ္က

ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ တစ္ေလာကလုံးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို နိစၥဓူဝ ၾကားေနရေတာ့ ဘဝဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေန

မွာေပါ့

မထင္နဲ႕ဗ်၊ ခင္ဗ်ားက ေဘးက ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့ ဘဝကို စိတ္ဝင္စားေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေန႕စဥ္သတင္း

စာေတြနဲ႕ ရွုပ္ပြေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းလို႕ပဲ ျမင္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီ အခန္းထဲ အျခား တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္း ဘာတစ္ခုမွ ယူေဆာင္လာလို႕

မရေလာက္ေအာင္ ရွုပ္ပြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အခန္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ေလာကၾကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ဟာ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာပဲ ကြဲသြားတယ္၊ အားလုံး ခပ္ဆင္ဆင္ အျဖစ္ေတြပါပဲ၊

သဘာဝ ေဘး အႏၱရယ္ေတြ၊ ဆင္းရဲငတ္မြတ္မွုေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ၊ နိင္ငံေရး ကစားပြဲေတြနဲ႕ ရာဇဝတ္မွုေတြ၊ စာရင္းခ်ဳပ္ၾက ည့္ရင္ ဒါေတြ

ပါပဲ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနၾကတဲ့ သမိုင္းေခတ္တို႕ ဘာတို႕ဆိုတာလည္း ဒါပါပဲဗ်ာ။

ၾကာလာေတာ့ သတင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်က္အလက္တစ္ခုထက္မပိုေတာ့ဘူး၊ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အရာေတြလို႕ကို

မထင္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ ကမၻာထဲမွာ ပဲ ရွင္သန္ေနခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕က တကယ့္ ကမၻာ

ကို မသိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘဝတစ္ခုပဲေလဗ်ာ။

ကိုသက္တင္က ဤသို႕ ျငီးျငီးညူညူ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္နွင့္ ပက္သက္၍ ကိုျမင့္ေဆြေျပာဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရ

မိသည္၊ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္မွာ ေရွးေဟာင္းသုေတသန လုပ္ငန္းျဖစ္သည္၊ ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားဟာ ပ်င္းဖုိ႕ေကာင္းတဲ့

ကမၻာၾကီးထဲမွာ ပ်င္းဖုိ႕အေကာင္းဆုံးအလုပ္ကို လုပ္ေနတဲ့ သူပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသတယ္ ဟု ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျပဳံး၍ သာေနခဲ့သည္၊ တကယ္ေတာ့ သူမသိသည့္ အခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေရွးေဟာင္းသုေတသန လုပ္ငန္းကို မည္

မွ် စိတ္ဝင္စားျပီး မည္မွ် အေလးအနက္ထားသည္ဆိုတာပင္၊ တကယ္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ရာေထာင္ခ်ီက ရွိခဲ့ေသာ ယဥ္ေက်းမွု

အေငြ႕အသက္မ်ိဳး၊ ခံစားမွုမ်ိဳးကို ေရွးေဟာင္းပစၥည္းတစ္ခုကို ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ျခင္းအားျဖင့္သာ ရရွိနိင္သည္၊ ခံစားနိင္သည္ ဆုိတာ

ေရွးေဟာင္းသုေတသန သမားက လြဲလို႕ သာမာန္လူမ်ား နားလည္နိင္မည္မဟုပ္ေပ။

သို႕ေသာ္ ကိုျမင့္ေဆြက ကၽြန္တာ့္ကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့သည္။

ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရတာ ဘဝကို ေက်နပ္ေနပုံပဲဗ်

ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆိုဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့ပါ

xxxxxxxxxx

ဤသို႕ျဖင့္ နွစ္အတန္ငယ္ ၾကာသြားခဲ့သည္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သုေတသနမွဴး တာဝန္ျဖင့္ ေရွးျမိဳ႕ေဟာင္း တစ္ျမိဳ႕ကို တူးေဖာ္ရန္ နယ္

ေရာက္သြားခဲ့သည္၊ သူတို႕ နွစ္ေယာက္စလုံးနွင့္ မဆုံျဖစ္ၾကေတာ့၊ တစ္ရက္တြင္ ကိုျမင့္ေဆြ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသသြားေၾကာင္း ကို

သတင္းအတိုေလး တစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖတ္ရွုလိုက္ရသည္၊ ေရးသားေပးပို႕သူက ကို သက္တင္၊ သတင္းထဲတြင္ေတာ့ ကိုျမင့္ေဆြ သတ္

ေသသည့္ ေန႕က ဒိုင္ယာရီထဲတြင္ ေနာက္ဆုံးေရးသား သြားခဲ့ေသာ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းကို ကူးယူေဖာ္ျပထားပါသည္။

ခင္ဗ်ားဟာ ဘဝရဲ႕ အမွန္တရားနဲ႕ ပက္သက္လို႕ တစ္စုံတစ္ရာကို သိျမင္ျပီး၊ အဲဒီ တစ္စုံတစ္ရာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ နားလည္ေအာင္

ရွင္းမျပနိင္တဲ့အခါ ခင္ဗ်ားဟာ အမွန္တရားရဲ႕ က်ိန္စာ သင့္ခံရတဲ့သူတစ္ေယာက္ဘဝကို အလိုလို ေရာက္ရွိသြားပါလိမ့္မယ္ တဲ့

ထိုစာေၾကာင္းသည္ ကိုျမင့္ေဆြ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသျပျပီး ဖြင့္ဟ ေဖာ္ထုပ္ခဲ့ေသာ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ ဒႆန ေၾကျငာစာတမ္းတစ္ခု

ေပလား၊ ဒါမွ မဟုပ္၊ ဘဝကို က်ိန္စာတစ္ခုလို သေဘာထားေသာ ကိုျမင့္ေဆြ၏ ေနာက္ဆုံးသတိေပးမွာၾကားခ်က္တစ္ခုေပလား၊

သူကိုယ္တိုင္မွ လြဲ၍ မည္သူမွ် မသိနိင္ေတာ့ေပ။ ။

ဒီနိုဗို ေရးသားသည္

မွတ္ခ်က္။ ။ေတးကဗ်ာဟု ထင္ရေသာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါသည္။