ဒုတိယအၾကိမ္ေပါင္မုန္႔ဆိုင္လုယက္မွုအေၾကာင္း( တတိယပိုင္း ဇတ္သိမ္း)

မက္ေဒါနယ္ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ ေကာင္တာေနာက္က ေကာင္မေလးက မက္ေဒါနယ္အျပံဳးနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ျပံဳးလုိက္ျပီး မက္ေဒါနယ္မွ ၾကိဳဆိုပါတယ္လို႔ ေျပာလုိက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီေလာက္ညဥ့္နက္နက္မွာ မိန္းခေလးေတြ မက္ေဒါနယ္ဆိုင္မွာ လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားဘူး၊ ဒီေတာ့ ဒီလုိျမင္လိုက္တာ စိတ္ထဲ ခဏေၾကာင္သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္စကၠန္႔ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိဝင္ျပီး မ်က္ႏွာဖံုးကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္၊ ဒီလို ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ခ်လိုက္တဲ့အတြဲကိုၾကည့္ျပီး ေကာင္မေလးလဲ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။

            မက္ေဒါနယ္ရဲ႕ ဧည့္ခံၾကိဳဆိုေရးလက္စြဲစာအုပ္မွာ အခုလို အေျခအေနမ်ိဳးအတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္မပါတာ ထင္ရွားပါတယ္၊ သူမမွာ မက္ေဒါနယ္မွ ၾကိဳဆိုပါတယ္ျပီး ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ေျပာမလို႔ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူမပါးစပ္က ရုတ္တရက္ မာေတာင့္ျပီး စကားလံုးေတြ ထြက္မလာေတာ့ဘူး၊ ဒါေတာင္မွ အရုဏ္ဦးေကာင္းကင္မွာ ထြက္ျပဴလာတဲ့ လျခမ္းကေလးလို ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အျပံဳးကေလးတစ္ခုက သူမရဲ႕ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွာ စြဲက်န္ေနေသးတယ္။

            ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ စလိုက္ေတာ့တယ္၊ ေျပာင္းတုိေသနတ္ေပၚက အဝတ္ကိုခြာခ်လိုက္ျပီး စားပြဲခံုေတြရွိရာဘက္ လွည့္ခ်ိန္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စားေနတဲ့သူဆိုလို႔ (ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ႏိုင္တဲ့) လူငယ္စံုတြဲ တစ္တြဲပဲရွိတယ္၊ သူတို႔က ပလပ္စတစ္ခံုမွာ မ်က္ႏွာေမွာက္ျပီး အိပ္ေမာက်ေနၾကျပီ၊ သူတို႔ရဲ႕ဦးေခါင္းႏွစ္လံုးနဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီ မစ္ရွိတ္ႏွစ္ခြက္က စားပြဲခံုေပၚမွာ အျမင္သစ္နဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ ပန္းပုလို၊ သူတို႔မွာ အေသေကာင္ေတြလို အိပ္ေနလိုက္တာ၊ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္မယ့္ပံုမေပၚ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသနတ္ကို ေကာင္တာရွိရာ ျပန္လႊဲျပီးခ်ိန္လိုက္တယ္၊

            တစ္ဆိုင္လံုးမွ မက္ေဒါနယ္ ဝန္ထမ္းသံုးေယာက္ပဲရွိတယ္၊ ေကာင္တာမွာ ထိုင္တဲ့ေကာင္မေလးရယ္၊ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဘဲဥပံုမ်က္ႏွာနဲ႔ သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ မန္ေနဂ်ာေကာင္ရယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးရယ္၊ လူရိပ္တစ္ရိပ္လို သူ႔မ်က္ႏွာက ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ သူတို႔အားလံုး ေငြသိမ္းစက္အေနာက္မွာရပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေျပာင္းတိုေသနတ္ရဲ႕ ေျပာင္းဝထဲကို ေငးၾကည့္ေနၾကတယ္၊ အင္ကန္ေရတြင္းကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြလိုမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္မွ မေအာ္ဟစ္ သလို တစ္ေယာက္မွလည္း ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘူး၊

            ေသနတ္က ေလးလြန္းလွတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခလုတ္ေပၚ လက္ေခ်ာင္းတင္ျပီး ေငြသိမ္းစက္ေပၚကို ေျပာင္းတင္ထားရတယ္၊

            “ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေငြေပးပါ့မယ္” မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အသံက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔၊

            “သူတို႔က ဆယ့္တစ္နာရီကပဲ သိမ္းသြားေတာ့ သိပ္ေတာ့မက်န္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရွိသေလာက္အကုန္ယူသြားပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အာမခံထားျပီးသားပဲ”

            “အေရွ႕ဘက္ ျပဴတင္းကာကို ခ်လိုက္ပါ၊ ဆိုင္းဘုတ္ကို မွိတ္လိုက္ပါ” ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေျပာလိုက္တယ္

            “တဆိတ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတာ့ လုပ္ေပးလို႔မရဘူး၊ ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ပိတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္ျဖစ္မယ္” မန္ေနဂ်ာက ေျပာလိုက္တယ္

            ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေလးေလးၾကီးနဲ႔ ထပ္ျပီးအမိန္႔ေပးလိုက္ျပန္တယ္၊ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနပံုပဲ၊

            “သူေျပာသလို လုပ္လိုက္တာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ပိုေကာင္းမယ္ေနာ္” ကၽြန္ေတာ္က သတိေပးလိုက္တယ္

            သူလည္း ေငြသိမ္းစက္ေပၚက ေသနတ္ေျပာင္းဝကို ၾကည့္လိုက္၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ၾကည့္လိုက္၊ ျပီးေတာ့ ေသနတ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း မလႊဲမေရွာင္သာကိစၥလို႔ပဲ မွတ္ယူျပီး သူ႔ကုိယ္သူ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့တယ္၊ ဆိုင္းဘုတ္ကို မီးပိတ္ျပီး လွ်ပ္စစ္ခလုတ္ခံုေပၚက ခလုတ္တစ္ခုကို ဖိခ်လိုက္တယ္၊ ျပဴတင္းကာေတြကို ခ်ဖို႔၊ သူ သူခိုးလွန္႔အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းႏွိပ္လိုက္မွာကို စိုးရိမ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ဆီက မ်က္လံုးမခြာရဲဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မက္ေဒါနယ္ဆိုင္မွာ အဲဒီလုိ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းမရွိတာ အသိသာၾကီးပါ၊ အခုလို လုယက္ခံရတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးလို႔လဲ ျဖစ္မယ္။

            အေရွ႕ျပဴတင္းကာေတြ ပိတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲသံေတြ အက်ယ္ၾကီးၾကားလာရတယ္၊ ပံုးအလြတ္တစ္လံုးထဲ ေဘ့စ္ေဘာရိုက္တံနဲ႔ ရိုက္ေနသလိုမ်ိဳးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ စားပြဲခံုေပၚမွာအိပ္ေနတဲ့ အတြဲကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ ဒီလုိ အိပ္ေမာက်ပံုမ်ိဳးကို မေတြ႔ရတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီးရွိျပီ။

            “ဟမ္ဘာဂါ အၾကီးသံုးဆယ္၊ ယူသြားမယ္” ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေျပာလိုက္တယ္

            “ပိုက္ဆံပဲ ေပးပါရေစလားဗ်ာ” မန္ေနဂ်ာက အသနားခံလိုက္တယ္

            “ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုတာထက္ပိုေပးလိုက္ပါမယ္၊ တျခားတစ္ေနရာရာမွာ သြားဝယ္စားႏိုင္ပါတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္စာရင္းေတြ ရွုပ္ကုန္လိမ့္မယ္”

            “သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေျပာလုိက္တယ္

            သံုးေယာက္လံုး ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္သြားျပီး ဟမ္ဘာဂါ အၾကီးသံုးဆယ္ စလုပ္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားေလးက ဘာဂါကိုကင္ျပီး၊ မန္ေနဂ်ာက ဘန္းမုန္႔ထဲ ညွပ္ထည့္တယ္၊ ေကာင္မေလးက အားလံုးကို ထုပ္လိုက္တယ္၊ တစ္ေယာက္မွ စကားမေျပာၾကဘူး။

            ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရခဲေသတၱာအၾကီးၾကီးကို မွီျပီးရပ္ေနလိုက္တယ္၊ ေသနတ္က ဒယ္ျပားကို ခ်ိန္လို႔၊ အညိုေရာင္ အစက္အေျပာက္အထည္ဒီဇိုင္းေတြလို အသားျပားေလးေတြက ဒယ္အိုးေပၚမွာ စီရရီနဲ႔ တရွဲရွဲျမည္ေနခဲ့တယ္၊ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့ အသားနံ႔ ေမႊးေမႊးက ၾကမ္းပိုးအေသးစားေလးေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အေပါက္မွန္သမွ်ကို တူးဆြလို႔ေသြးေၾကာထဲကို ေပ်ာ္ဝင္ပ်ံ႕ႏွ႔ံကာ ဟိုးေခ်ာင္ၾကိဳ၊ေခ်ာင္ၾကားထိတိုင္ ေရာက္ရွိပ်ံ႕ႏွ႔ံ၊ တစ္ဖန္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆာေလာင္ေနတဲ့ ေလလံုပိတ္လွိုဏ္ဂူထဲမွာ အစိုင္အခဲဖြဲ႔တည္လို႔ သူ႔ရဲ႕ ပန္းေရာင္နံရံေတြကို ကုတ္ကပ္တြယ္ဖက္လို႔ထားတယ္။

            အျဖဴေရာင္ထုပ္ျပီးသား ဘာဂါအပံုၾကီးက ၾကီးၾကီးလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ျပီး ျဖဲယဲခ်င္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီပါ့မလား၊ စိုးရိမ္မိတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ရမွာပဲေလ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ အပူရွိန္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စကိတ္စီးမ်က္ႏွာဖံုးေအာက္မွာ စျပီးေခၽြးျပန္လာမိတယ္

            မက္ေဒါနယ္ဝန္ထမ္းေတြလည္း ေျပာင္းတုိေသနတ္ရဲ႕အဝကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ဘက္လက္သန္းေလးနဲ႕ နားရြက္ကိုကုတ္ျခစ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္လွုပ္ရွားတဲ့အခါ နားရြက္က အျမဲပဲယားတတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္း ေတြနဲ႔ နားရြက္ထဲကို ထိုးထိုးကေလာ္တဲ့အခါ ေသနတ္ေျပာင္းက ဒယီးဒယိုင္ အေပၚေအာက္လွုပ္ခါလို႔၊ သူတို႔ကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေတာ္တဆ က်ည္ထြက္သြားစရာမရွိပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္းမွမတင္ထားတာ၊ ဒါကို ေတာ့သူတို႔မသိဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။

            ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမလည္း ျပီးျပီးသား ဟမ္ဘာဂါကို ေရတြက္ျပီး ေစ်းဝယ္အိပ္ႏွစ္လံုးထဲ ထည့္လိုက္တယ္၊ တစ္အိပ္ကို တစ္ဆယ့္ငါးလံုးစီ။

            “ဘာေၾကာင့္ဒီလုိလုပ္ရတာလဲဟင္” ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလိုက္တယ္

            “ဘာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံယူသြားျပီး ၾကိဳက္တာဝယ္မစားတာလဲ၊ ဟမ္ဘာဂါအလံုးၾကီး သံုးဆယ္ကို စားရတာဘာမ်ားေကာင္းလို႔လဲ”

            ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းခါလိုက္တယ္

            ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ရွင္းျပတယ္၊

            “ကၽြန္မတုိ႔လည္း တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ကလည္း တစ္ဆိုင္မွ မဖြင့္လို႔ပါ၊ တကယ္လို႔မ်ား ဖြင့္ရင္ ကၽြန္မတို႔လည္း ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ပဲ လုမွာပါ”

            ဒီစကားက သူတို႔ကို ေက်နပ္သြားေစပံုပဲ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ သူတို႔ထပ္ျပီးေမးခြန္းမထုတ္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမလည္း Coke ခြက္ၾကီးႏွစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအတြက္ပိုက္ဆံေပးလိုက္တယ္

            “ကၽြန္မတို႔က ေပါင္မုန္႔ပဲယူမွာ၊ တျခားဘာမွ မယူဘူး” သူမက ေျပာလိုက္တယ္၊ ေကာင္မေလးက ေခါင္းညိတ္သလို ေခါင္းခါသလို မေရမရာ တုန္႔ျပန္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုလံုး တစ္ျပိဳင္တည္းလုပ္လိုက္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ သူမဘယ္လုိခံစားေနရမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ နဲနဲေတာ့ေတြးၾကည့္လို႔ရတယ္။

            ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက သူမအိတ္ထဲက ၾကိဳးတစ္ေခြထုပ္ျပီး သံုးေယာက္လံုးကို တိုင္တစ္တုိင္မွာ ကၽြမ္းက်င္မွုအျပည့္နဲ႔ ပူးခ်ည္လိုက္တယ္၊ အကၤ်ီၾကယ္သီးတပ္တဲ့အတိုင္း ကြက္တိပဲ၊ သူမက ၾကိဳးကတင္းေနသလား၊ အေပါ့အပါးသြားခ်င္ေသးလားေတာ့ ေမးပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ဘာမွမေျပာၾကဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသနတ္ကို ေစာင္နဲ႔ျပန္အုပ္လုိက္တယ္၊ သူမလည္း ေစ်းဝယ္အိတ္ကိုဆြဲျပီး ႏွစ္ေယာက္သားထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ စားပြဲခံုေပၚေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပင္လယ္နက္ထဲက ငါးစံုတြဲလိုပဲ အိပ္ ေနဆဲ၊ ဒီေလာက္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္မွ ႏိုးလာမယ္မသိ၊

            ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား နာရီဝက္ေလာက္ေမာင္းလာၾကတယ္၊ အေဆာက္အဦးတစ္ခုေဘးက လြတ္ေနတဲ့ကားရပ္နားဝင္းေလးထဲ ထိုးရပ္လိုက္ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာပဲ ဟမ္ဘာဂါစားျပီး Coke ေသာက္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဟမ္ဘာဂါေျခာက္လံုးကို အစာအိမ္ရဲ႕ လွိုဏ္ဂူၾကီးထဲပစ္သြင္းလုိက္တယ္၊ သူမက ေလးလံုးစားတယ္၊ က်န္တဲ့ ဆယ္လံုးကေတာ့ အေနာက္ဘက္ထိုင္ခံုေပၚမွာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ထင္မိတဲ့ ဆာေလာင္မွုဟာ မနက္မိုးေသာက္လာတာနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လို႔သြားတယ္၊ ေနရဲ႕ ပထမဆံုးအလင္းေရာင္ဟာ အေဆာက္အဦးရဲ႕ ညစ္ပတ္ေနတဲ့နံရံကို ခရမ္းေရာင္သုတ္လိမ္းေပးတယ္၊ SONY BETA ဧရာမ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကို စူးရွေတာက္ပေစတယ္၊ မၾကာမီမွာ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ က်ီက်ီက်ာက်ာ ျမည္သံအျပင္ အေဝးေျပးကားတာယာၾကီးေတြရဲ႕ ဆြဲငင္ပြတ္တိုက္သံေတြပါ ၾကားလာရတယ္၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ေရဒီယိုက ေကာင္းဘိြဳင္သီခ်င္းလာေနခဲ့ျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မွ်ေသာက္ၾကတယ္၊ ျပီးေနာက္သူမက ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေပၚမွီလို႔၊

            “ငါတုိ႔ ဒီလုိလုပ္ဖို႔ေရာ အမွန္တကယ္လိုခဲ့လို႔လားဟာ” ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္

            “ဒါေပါ့ လိုတာေပါ့” သူမက သက္ျပင္းရွည္ရွည္တစ္ခ်က္ဆြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မွီျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္၊ သူမက ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္လို ေပါ့ပါးႏူးညံ့လို႔၊

            အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေလွနံရံကို မွီျပီး ပင္လယ္ေအာက္ထဲ ငံု႔ၾကည့္လုိက္တယ္၊ မီးေတာင္က ျငိမ္းသြားျပီ၊ ေရရဲ႕ တည္ျငိမ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာျပင္က ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကို ေရာင္ျပန္ဟပ္လုိ႔ေနတယ္၊ လွိုင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြက ေလွနံကို တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္လို႔၊ ပိုးသားညဝတ္စံုမ်ား ေလထဲမွာ လြင့္လြင့္လူးေနသလို၊ တျခားဘာမွမရွိ။

            ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွၾကမ္းခင္းမွာပဲ ေက်ာဆန္႔လိုက္တယ္၊ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ျပီး တက္လာမယ့္ဒီလွိုင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို သင့္ေတာ္ရာ သယ္ေဆာင္သြားဖို႔ ေစာင့္ေနမိေတာ့တယ္။

The Secondary Bakery Attack by Haruki Murakami

Jay Rubin ၏ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မွ တဆင့္ျပန္ဆိုပါသည္။