စကားလံုးပံုသြန္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ (ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္)

 

ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲျမဲလာတဲ့အေလ့အထ အမူအက်င့္တစ္ခုကို ထင္သေလာက္ေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူမေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ပထမဆံုးၾကံဳရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္မထားမိတဲ့ကိစၥပါ၊ လူနဲ႔စာရြက္ၾကားထဲမွာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဟန္႔အတား (Physical Barrier) တစ္ခုခံေနသလို ခံစားေနမိတယ္။ အရင္ကစာရြက္ေပၚမွာ တိုက္ရိုက္ခ်ေရးတဲ့အခါ စာရြက္ေပၚကစာလံုးနဲ႔ လူနဲ႔ဟာ တအားနီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႔ေနရတယ္။ အခုေတာ့ စာလံုးေတြက ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္မွာ၊ လက္ေတြက ကြန္ပ်ဴတာလက္ကြက္မွာ၊ လူနဲ႔စာနဲ႔ အလွမ္းေဝးေနသလိုမ်ိဳး။ စာလံုးကိုကိုယ္တိုင္ေရးလိုက္တာနဲ႔ ရွိျပီးသားေဖာင့္ကို ရိုက္ရတာနဲ႔ကိုက သဘာဝကြဲျပားေနတယ္မဟုတ္လား။ လက္ရဲ႕လွုပ္ရွားမွုကိုက ဝိုက္ျပီးေရးေနတာနဲ႔ ခလုတ္ကိုဖိႏွိပ္ခ်တာ တူမွမတူႏိုင္တာ။ ထားပါေတာ့၊ ၾကာေတာ့လည္း လူနဲ႔ လက္ကြက္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာစာလံုးေတြနဲ႔ တစ္သားတည္းက်သြားျပီး ေစာေစာကေျပာတဲ့ ခံစားမွုမ်ိဳး တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလို႔ သြားခဲ့ပါတယ္။

            စာရြက္နဲ႔ကြန္ပ်ဴတာအၾကား အဓိက paradigm အေရြ႕ကေတာ့ ျပင္/ဖ်က္လြယ္ျခင္း ရွိ၊မရွိဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ထူးဆန္းတာက အဲဒီအခ်က္ေပၚမူတည္ျပီး စာေရးပံုကြဲသြားတာပါပဲ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို စာရြက္နဲ႔ေရးတဲ့အခါ ျပင္/ဖ်က္ မလြယ္ဘူး။ ျပင္/ဖ်က္ မလြယ္တဲ့အခါ စဥ္းစားပံုကိုက linear သေဘာပဲ စဥ္းစားလို႔ရတယ္။ စလယ္ဆံုး၊ တစ္ေၾကာင္းျပီးမွတစ္ေၾကာင္းစဥ္းစား၊ အုတ္စီတဲ့သူလို တစ္လႊာျပီးမွတစ္လႊာ၊ ေက်ာ္ျပီးစီလုိ႔မရ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ကေရးျပီးသမွ်နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္စဥ္းစား၊ ေရွ႕ကေရးထားတာကို အေျခခံအျဖစ္ယူဆ၊ ျပႆနာကၾကားထိုးဝါက်ေတြ၊ ၾကားထိုးစာပိုဒ္ေတြထည့္ဖို႔ ဝန္ေလးမိတာပဲ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ တည္းျဖတ္သုတ္သင္မွုလုပ္ဖို႔ကို တြန္႔ဆုတ္ေနမိတယ္။ ေရးခ်ထားျပီးသား စာလံုးေတြကိုက စာရြက္ေပၚမွာ အရွိတရားတစ္ခုလိုျဖစ္ သြားခဲ့ျပီ။ မလႊဲသာလို႔ျပန္ဖ်က္ရရင္ေတာင္ စာလံုးေဟာင္းေတြက ေတြ႔ေနရေသးတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မေရးခင္ အေသအခ်ာစဥ္းစားျပီးမွ ေရးရတယ္၊ မေသခ်ာဘဲ မေရးရဲဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရဲဖို႔လိုသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မွုအျပည့္ရွိဖို႔လည္းလိုတယ္။ အဲဒီလုိ အရည္ အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေရွးတုန္းက စာေရးဆရာၾကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္း ၾကားဖူးတာအေတာ္အံ့ၾသမိတယ္၊ လစဥ္အခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ၾကီးမ်ိဳးကုိ မဂၢဇင္းေဖာင္ပိတ္ခါနီးမွ တိုက္မွာတစ္ထိုင္တည္း လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ တစ္ေျဗာင္းေျဗာင္းရိုက္ျပီး စာစီဆရာကို တန္းေပး လိုက္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မွု၊ ရဲရင့္ပိုင္ႏိုင္မွုမ်ိဳး။ နီးနီးစပ္စပ္ေျပာရရင္ စုတ္ခ်က္ရဲတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာလို အရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ဆင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ရိုက္ရတာ ေရေဆးပန္းခ်ီလို တစ္ထိုင္တည္းနဲ႔ အျပတ္ေရးတဲ့သေဘာမ်ိဳးပဲ။ ျပန္လည္မြမ္းမံမွု မရွိ၊ မြမ္းမံလို႔မရ (ရေပမယ့္ခက္ခဲ)၊ ေရးတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ခံစားမွု၊ စိတ္ဆံုးျဖတ္မွု၊ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မွု၊ ကာလတရားအားလံုးေပါင္းစပ္ေနတဲ့လက္ရာ။

မွတ္ခ်က္။       ။ စကားလုံး ပုံသြန္းျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ အက္ေဆး မွ ေကာက္ႏွုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။