ကိုယ့္အထြာနဲ႔ကိုယ္

            ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ ဘာသာစကားသည္ အတိတ္ကာလ၏ အနည္အႏွစ္မ်ားျဖင့္ အထပ္ထပ္ပို႔ခ်ထားေသာ အမွတ္လကၡဏာအစုအေဝးမ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ယေန႔အေၾကာင္းကို မေန႔က စကားလံုးမ်ားသံုးစြဲကာ ေျပာဆိုေနခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာတိုင္းေျပာတိုင္း ပူးတြဲကပ္ပါလာေသာ ကာလတရား၏လႊမ္းမိုးမွုသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေရးသားေျပာဆိုမွုမ်ားတြင္ ထင္ဟပ္လို႔ေနခဲ့သည္။

            အထူးသျဖင့္ စကားလံုးတစ္လံုးစီထက္ စကားလံုးမ်ားကိုတြဲစပ္ကာ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္လာၾကေသာ စကားပံုမ်ား၊ ဆိုရိုးမ်ားထဲတြင္ အတိတ္ကာလမ်ားဆီက ေတြးမွုေခၚမွုမ်ား၊ အယူအေကာက္မ်ား၊ သေဘာထားမ်ားကို အစိုင္အခဲအလိုက္ (solid state) ေတြ႔ႏိုင္ေသးသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ၎တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိမျမင္လိုက္ရသည့္ အတိတ္ကာလ၏ ပံုေဆာင္ခဲအသြင္ ေဆာင္ေနခဲ့သည္။ ၎တို႔ကို ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားလို တစ္ခုခ်င္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာျပီး ယေန႔ေခတ္၏ အသစ္အသစ္ေပၚထြန္းလာေသာ ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ စပ္ဆက္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မည္သို႔ရွိမည္နည္းဟု ေတြးၾကည့္မိပါသည္။

            သို႔ေသာ္လည္း ဤကိစၥမွာ ပညာရွင္မ်ား၏ အေရးကိစၥသာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို သာမန္လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သာမန္လူတစ္ေယာက္၏ အျမင္ျဖင့္သာ ေျပာဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ “ဆင္လည္းဆင္အထြာႏွင့္၊ ပုရြက္ဆိတ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ အထြာႏွင့္” ဟူေသာ စကားပံုကိုသြား၍ သတိရမိပါသည္။ ဤစကားပံုတြင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္တစား သတိထားမိေသာစကားလံုးမွာ ‘အထြာ’ ျဖစ္ပါသည္။ အတိုင္းအထြာကို ဆိုလိုသည္ဟုထင္ပါသည္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာလွ်င္ေတာ့ measurement, scale စသျဖင့္ ေျပာႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။

            အတိုင္းအထြာဆိုသည္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ပါ။ ယေန႔ေခတ္၏ ပညာရပ္နယ္ပယ္အားလံုး အမွီျပဳရပ္တည္ေနရသည့္ ေဒါက္တိုင္ၾကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အတိုင္းအထြာမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မႏွိုင္းယွဥ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မႏွိုင္းယွဥ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုမွု မျပဳႏိုင္ပါ။ တစ္ဆင့္တက္၍ သီအိုရီမ်ား၊ ေဖာ္ျမဴလာမ်ား ခ်ဖို႔မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

            ထိုအခါ အတိုင္းအထြာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ဘဝတြင္ အေတာ္အေရးပါလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ နိစၥဓူဝကိစၥမ်ားတြင္ အတုိင္းအထြာႏွင့္ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားေနခဲ့သည္။ မနက္ေစ်းဝယ္သည္မွအစ၊ အလုပ္ထဲအဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းတာေနရသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အတိုင္းအတာခံေနခဲ့ရသည္။

            တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ တိုင္းတာေသာစေကးမ်ားက အေတာ္အေရးပါလာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္စေကးကို လက္ကိုင္ထားၾကမည္လဲ။ စကားပံုထဲတြင္ေတာ့ အရာရာတိုင္းကို စေကးတစ္ခုတည္းႏွင့္ တိုင္းလို႔မရဟုဆိုသည္။ ဆင္ကိုတိုင္းေသာေပတံႏွင့္ တိုင္းတာလွ်င္ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုသည္မွာ ထည့္တြက္စရာမလိုေလာက္သည့္ (negligible) ၊ အေရးမပါသည့္ (insignificant) အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

            သို႔ေသာ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္သည္လည္း ဆင္နည္းတူသတၱဝါတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔မွာလည္း အမ်ားနည္းတူ ဒုကၡ၊ သုခေတြ ရွိပါသည္။ သူ႔မွာ အမ်ားနည္းတူ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတတ္ေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္သာျဖစ္ပါသည္။ တျခားသူေတြလို သူ႔မွာလည္း သူ႔အိပ္မက္ႏွင့္သူ ရွိပါလိမ့္မည္။ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မွုႏွင့္သူ ရွိပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မည္သို႔မွ် အသိအမွတ္မျပဳ၍ မရသည့္ျဖစ္တည္မွုတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

            ဤအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သီးျခားအရာမ်ားကို သီးျခားစေကးမ်ားျဖင့္ တိုင္းတာဖို႔လုိအပ္လာခဲ့သည္။ ဘာသာေရးတန္ဖိုးမ်ား၊ လူမွုေရးတန္ဖိုးမ်ား၊ ကိုယ္က်င့္တရားစံမ်ား၊ ေငြေၾကးႏွင့္ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာတန္ဖိုးမ်ား စသျဖင့္ သီးျခားတန္ဖိုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔အေရာေရာအေႏွာေႏွာ တိုင္းလာၾကေသာအခါ မလိုအပ္သည့္ ရွုပ္ေထြးမွုမ်ားႏွင့္ တင္းမာမွုမ်ားကို ဖန္တီးေနသလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ မတူညီသည့္ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ႏွစ္ခုကို အတူတူလို သေဘာထားတိုင္းတာၾကသျဖင့္ တလြဲတေခ်ာ္ေကာက္ခ်က္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေတြ႔ရွိေနခဲ့ရသည္။ ထို႔အတြက္ မတူညီေသာ ေနာက္ခံကားခ်ပ္မ်ားကို ညွိႏွိုင္းျပဳျပင္ကာ တိုင္းတာသည့္ standardization ကို ယေန႔လူမွုသိပၸံဘာသာရပ္မ်ားထဲတြင္ ထည့္သြင္းလာရပါသည္။

            ကမာၻေက်ာ္ရူပေဗဒပညာရွင္ စတီဖင္ေဟာကင္းကေတာ့ Theory of Everything (TOE)ကို တစ္ေန႔ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ သူေျပာခ်င္သည့္ သီအုိရီကို မွန္းဆႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္မမီလွပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆင္မ်ား၊ ပုရြက္ဆိတ္မ်ား၊ (တစ္ခ်ိန္က) ဒိုင္ႏိုေဆာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေလာကၾကီးထဲတြင္ (အနည္းဆံုး ရုပ္ကမာၻတြင္) ယူနစ္တစ္ခုတည္းရွိေသာ ေပတံတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ မလံုေလာက္ဟု ယူဆမိပါသည္။

            မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤစကားပံုကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းတြင္ တစ္ဦးခ်င္းတန္ဖိုးကို ဦးစားေပးမွုသည္ ထိပ္ဆံုးကပါေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မည္မွ်ပင္ ကြာျခားေနပါေစ၊ သူ႔တန္ဖိုးႏွင့္သူ၊ သူ႔အစြမ္းအစႏွင့္သူ၊ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔အဆိပ္ ႏွင့္သူ ရွိၾကသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားဖို႔လိုေနခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ကိုယ့္အတိုင္းအထြာႏွင့္ ကိုယ္လံုေလာက္ေနသျဖင့္ တလဲြအားက်ကာ လုိဘမျပည့္မွုမ်ိဳး မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဤစာစုကို သာမန္လူ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေရးသားဖို႔ ယံုၾကည္မွုတစ္ခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

Voice Journal