“၁ - ၁ = ၁”

from the sketchbook:

trees in frozen river 

Source; http://signpostsinthesea.blogspot.com/

          ဥၾသသည္ေႏြဦးကိုအေတာ္ၾကာၾကာေစာင့္စားေနခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ေႏြဦးသည္ေပါက္ခ်မလာခဲ့ပါ။ သူ႔ႏွုတ္ဖ်ားတြင္ေတးသံမ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်မ္း၍ေနပါျပီ။ သူ႔ေတးသံတြင္လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ေလးအီ၍ေနပါျပီ။ ဘယ္မွာလဲေႏြဦး၊ ရာသီသိဖို႔ ပန္းႏွင့္ညွိစရာမလိုပါ၊ ေႏြဦးရွိရာ၊ သူအေရာက္သြားပါမည္။ ေႏြဦးရွိ ရာ၊ သူျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ေလရူးတစ္သုတ္လိုမ်ိဳး တုိက္ခတ္သြားပါမည္။ ေႏြဦးရွိရာ၊ နီက်င္က်င္ သစ္ရြက္လိုမ်ိဳး သူေၾကြက်သက္ဆင္းလာခဲ့ပါမည္။ ေစာင့္ေနပါ ေတာ့ေႏြဦး၊ သူအေရာက္လွမ္းလာေနခဲ့ျပီ။

                            ******************************

            ေစာင့္စားျခင္းႏွင့္ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းသည္ တခါတရံေလမတိုက္ေသာသစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ေနတတ္ေသာ္လည္း၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တစစ္စစ္ကိုက္ခဲေန ေသာအံသြားတစ္ေခ်ာင္းလည္းျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

မွိုင္းျပာျပာျမဴႏွင္းမ်ားသည္အဝိဇၹာတရားလိုတေလာကလံုးကိုအံု႔လႊမ္းေနခဲ့သည္။တိုးသဲ့သဲ့စကားလံုးမ်ားသည္လည္း ေအးစက္ခဲမာလို႔၊ ေရခဲျမစ္ တစ္စင္းလို။

            “တို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္မေနပါနဲ႔ေတာ့”

သူမ၏ႏွုတ္ဖ်ားမွပူေႏြးေႏြးအသံေလးသည္ ေလထုကိုအစိတ္စိတ္ကြဲမႊာသြားေစခဲ့သည္။ သစ္ေျခာက္ပင္ေပၚမွငွက္မ်ားသုတ္ခနဲ ထပ်ံသြား ၾကသည္။  အေတြးမ်ားသာဆတ္ဆတ္ခါကာက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

            ေမျငိမ္း၏“အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္”ဟူေသာစာအုပ္သည္စာရြက္မ်ားျပဳတ္ထြက္ကာတစ္စစီျပန္႔က်ဲေနခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္အခ်စ္ဝတၳဳ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။အခ်စ္အေၾကာင္းဖြင့္ဆုိသည့္အဆိုအမိန္႔မ်ားကိုလည္းမွတ္သားဖူးပါသည္။ခ်စ္သူဟု(ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္)သတ္မွတ္ထား ေသာသူမကုိလည္းရူးသြပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သည္အခ်စ္အေၾကာင္းမသိခဲ့ပါ၊ နားမလည္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္အခ်စ္ကိုေတာ့သြပ္သြပ္ခါေအာင္ခံစားခဲ့ ဖူးပါသည္။

            နားလည္ျခင္းႏွင့္ခံစားျခင္းကိုေဆြမ်ိဳးစပ္ခ်င္ၾကေသာလူတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ကၽြန္ေတာ္၏အခ်စ္ကိုသက္ေသခံပစၥည္းအျဖစ္တင္ျပဖို႔ဝန္မေလးေသာ္ လည္းကၽြန္ေတာ္ဝန္ေလးေနခဲ့ပါသည္။ သူမသည္သူမမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။ မိုးျပာေရာင္ဂ်င္းအကႌ်ကိုဝတ္ဆင္ထားေသာ သူမသည္ ေအးစက္မာေက်ာေသာေရခဲတံုး တစ္တံုးမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ အေႏြးထည္ေလးသာျဖစ္ပါသည္။ ႏွုတ္ခမ္းေလးစူ၍စကားေျပာတတ္ေသာသူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမခ်စ္ ႏိုင္ပါဘူးဟုေျပာခဲ့ေသာသူမမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္စဖြယ္မူႏြဲ႔တတ္ေသာ သူမျဖစ္ေနခဲ့ပါ သည္။

လူတစ္ေယာက္၏ ‘အျမင္’သည္သာ ထိုသူ႔အတြက္အမွန္တရားဟူေသာအဆိုကို ‘အင္ပရက္ရွင္း’ပန္းခ်ီကားမ်ားေပၚတြင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။ ခ်စ္သူ၏စိုနက္ေနေသာမ်က္ဝန္းေလးမ်ားသည္ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုလိုစီးဆင္းေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယင္းစမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးတြင္ ‘ဘဝ’ ကိုယာယီပစ္ခ်ကာေမ့ေမ့ေမာေမာလဲေလ်ာင္းခ်င္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ထိုေန႔သည္ မိုးေလကင္းရွင္းေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးၾကီးပါသည္။

            ေတာက္၊ေတာက္၊ေတာက္၊ေတာက္၊…………………………………………………………………

ကၽြန္ေတာ့္နားစည္ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခတ္ေနေသာထိုအသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲကိုတစိမ့္စိမ့္၊ စိမ့္ဝင္ေနေသာစိုထိုင္းထိုင္းအာရံုမ်ားသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘဝကိုေႏြးေထြးေစဖို႔ ဘယ္လိုအေႏြးထည္မ်ိဳးဝတ္ဆင္သင့္သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ ယခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ပူေႏြး ေႏြးလက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ကိုပဲ ေသာက္သံုးေနခဲ့ပါသည္။ မေန႔ကေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္းထားခဲ့ေသာ ‘ ရဲမင္းဦး’ ယေန႔ေရာက္မလာေသးပါ။

                                ***********************************

            အခ်စ္ဆိုေသာအရာသည္ပံုသ႑ာန္အတိအက်မရွိသည့္အမီးဘားေကာင္လိုမ်ိဳးလွုပ္စိလွုပ္စိႏွင့္အေတာ္အသည္းယားဖို႔ေကာင္းသည္ဟုကၽြန္ေတာ္ ေျပာေသာအခါ အားလံုးျပံဳးစိစိျဖစ္သြားၾကသည္။ ရဲမင္းဦးကအားတက္သေရာျဖင့္ “မဆိုးဘူးကြ၊ ဒႆနပါ တယ္” အားလံုးထပ္မံ၍ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားၾကသည္။

“မင္းရဲ႕အဲဒီဒႆနၾကီးကို ေရမစီးတဲ့ေျမာင္းထဲသြားပစ္လုိက္စမ္းပါကြာ၊ အခ်စ္ဟာအခ်စ္ပဲ၊ ဒႆနမဟုတ္ဘူးကြ”

ကိုေမာင္ေမာင္စိုးကျပတ္ျပတ္သားသားပင္ျငင္းဆိုသည္။တကယ္ေတာ့ကိုေမာင္ေမာင္စိုးသည္ဒႆနိကေဗဒႏွင့္ဘြဲ႔ရခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ ဘဲြ႔ရသည္အထိအမွန္တရားကိုရွာမေတြ႔ခဲ့သျဖင့္ဒႆနစာအုပ္မ်ားကိုပစ္ကာေမတၱာသုတ္ကိုသာညဘက္အိပ္မေပ်ာ္တိုင္းရြတ္ဖတ္ေနသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္၏။

“ခင္ဗ်ားက အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ မယ္မယ္ရရခ်စ္သူဆိုလို႔ရွိခဲ့ဖူးလို႔လား”

“အခ်စ္အေၾကာင္းကိုသိဖို႔ခ်စ္သူမလိုပါဘူး၊ ခံစားတတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္”

သူတို႔ႏွစ္ဦး၏အခ်ီအခ်စကားတြင္ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးမ်ားပူးတံုခြါတံုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္၏သူမသည္မ်က္ႏွာေၾကာတင္းေနသည့္လဘက္ရည္

ခြက္ေပၚတြင္ေအးစက္စက္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။သူမ၏ခဲသားေရာင္လက္ကိုင္အိတ္ကေလးထဲတြင္မိုးတိမ္မ်ားအေတာ္အသင့္စုေဆာင္းမိေလာက္ေပေရာ့မည္ပညာတတ္မိန္းခေလးတစ္ေယာက္၏ ရဲရင့္တက္ၾကြမွုမ်ိဳးျဖင့္သူမ၏အနာဂတ္သည္ ဝင္း ဝင္းပေကာင္းကင္တြင္ တလြင့္လြင့္ေမ်ာပါေနေပေရာ့မည္။

လဘက္ရည္ခ်ိဳဆိမ့္တစ္ခြက္ႏွင့္ေပါ့က်တစ္ခြက္သည္ တန္ဖိုးခ်င္းတူညီေသာ္လည္း အရသာခ်င္းမတူညီခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကြဲျပားမွုမ်ားအတြက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္တြင္တာဝန္ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးျမန္းပိုင္ခြင့္မရွိခဲ့ပါ။ ကံၾကမၼာသည္ ဘုရားသခင္ကိုပင္ အလြတ္ေပးခဲ့ပံုမရပါ။ ဘုရားသခင္သည္ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ကို ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆုိေနခဲ့ပါသည္။

‘အကယ္၍’ဆုိသည့္စကားလံုးသာအမွန္တကယ္အသံုးဝင္ခဲ့ပါလွ်င္ကၽြန္ေတာ္၏ေကာင္းကင္သည္ဤမွ်မဲေမွာင္ေနခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။အနည္းဆံုးသန္႔ စင္ေျပာင္လက္ေနေအာင္ေတာ့ေဆးေၾကာတုိက္ခၽြတ္ထားမိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္အလုပ္လက္မဲ့ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္၏ေကာင္းကင္သည္သတၳဳေရာင္ထ ေနေအာင္ေျပာင္လက္ဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းလည္းအလိုအေလ်ာက္သိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔ကသူတို႔အခ်စ္အေၾကာင္းအေတာ္ေျပာခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္လံုးမွမမွတ္မိေတာ့ပါ။

**************************************

စစ္တုရင္ခ်န္ပီယံ “ကတ္စပါးေရာ့”သည္ ၂၅ပြဲေလာက္ကို တျပိဳင္တည္းယွဥ္ျပိဳင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ့္မွာမိန္းခေလး ၂၅ေယာက္ကို တျပိဳင္တည္းမခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူမတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ မေလာက္မငျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။

သူမရွိရာစီးပြါးေရးတကၠသိုလ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ငွားေနသည့္အိမ္ထက္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚပို၍ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနေလာက္ေပျပီ။ သူမလမ္းေလွ်ာက္ တုိင္းလႊဲခါသြားခဲ့ေသာပန္းဖြါးတပ္လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏နာရီခ်ိန္သီးကေလးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အခ်ိန္ကိုမွတ္သားရန္ ဂဏာန္း ယူနစ္မ်ားမလိုေတာ့ပါ။ သူမ၏သြားလာလွုပ္ရွားမွုမွန္သမွ်သည္သာ ကၽြန္ေတာ္၏မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသာအခ်ိန္ယူနစ္မ်ားျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ယခုဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီ လဲဟု ကၽြန္ေတာ့္အားေမးလာခဲ့သည္ရွိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မဆိုင္းမတြပင္ေျဖၾကားလိုက္ပါမည္။

“သူမအတန္းတက္ခ်ိန္” လို႔။

အခ်ိဳ႕ဝတၳဳမ်ားသည္ စကားလံုးအခင္းအက်င္းႏွင့္ပင္ (ဖတ္စရာမလိုေတာ့ေလာက္ေအာင္) လွပလြန္းေနခဲ့ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာဝတၳဳမ်ားကိုဖတ္ရ တိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္သူမကိုသတိရမိပါသည္။ မဆီမဆိုင္ဟုေျပာလိုကေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဤသို႔ပင္အျမဲတိုက္ တုိက္ဆိုင္ဆိုင္သတိရမိတတ္ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ကၽြန္ေတာ္သည္လွ်ိဳ႕ဝွက္သိပ္သည္းလြန္းေသာမ်က္လွည့္ဆရာ၏ေမွာ္ေသတၱာေလးထဲမွထြက္ေပၚလာမည့္အရာဝတၳဳကိုေစာင့္စားရသလို မ်ိဳးသူမရဲ႕အတြင္းစိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအနည္က်နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို ရင္ခုန္ေမာလ်ျခင္း ၾကီးစြာနဲ႔ ေစာင့္စားငဲ့လင့္ေနခဲ့ရပါသည္။

ကန္ေရစပ္တြင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္တစ္ေခ်ာင္း အျမစ္တဖြါးဖြါးက်ေနခဲ့သည္။

ယေန႔ေစ်းကြက္တြင္ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားအေရာင္းသြက္ေနခဲ့ပါသနည္း။ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ားအေရာင္းထိုင္းေနခဲ့ပါသနည္း၊ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္အခ်စ္ဆိုသည့္အရာသည္အေရာင္းထိုင္းကုန္ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီလားဟုေတာ့တစ္ခါတစ္ရံတြင္သံသယရွိမိပါသည္။ျမိဳ႕လယ္ စတိုးဆိုင္မ်ားတြင္အခ်စ္ဆိုေသာအရာကိုထုပ္ပိုးေရာင္းခ်ေနခဲ့သည္ကိုသင္ေတြ႔ျမင္ဖူးပါသလား။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ်မေတြ႔ျမင္ခဲ့ဖူးပါ။ အခ်စ္ သည္ေစ်းကြက္ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္သည္ေစ်းကြက္အတြင္းဝင္မလာခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်စ္ကိုေစ်းကြက္ ရွာေပးၾကပါစို႔လား။

အေရွ႕တြင္ဝတ္စံုဆင္တူႏွင့္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္၊ ယိမ္းတိုက္ထားသလိုပင္ေပ်ာင္းႏြဲ႔ညီညာေနခဲ့သည္။ တိုႏွံ႔ႏွံ႔စကတ္မ်ားက ကုမၸဏီ၏အထိမ္း အမွတ္တံဆိပ္လုိတလူလူလြင့္လုိ႔၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စင္း“ဂ”ေကြ႔၊ ေကြ႔သလိုမ်ိဳးကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အေတြးေတြဟာ “သူမ” ဆီျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားခဲ့တယ္။

ကုမၸဏီမန္ေနဂ်ာရဲ႕ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ဆိုတဲ့ရာထူးဟာ‘သူမ’တို႔လိုမိန္းခေလးေတြအတြက္ရေတာင့္ရခဲအခြင့္အေရးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီလား၊သူမ ရဲ႕တကၠသိုလ္ပညာေရးဟာသူမရဲ႕အလုပ္အကိုင္အတြက္ဘယ္အခန္းက႑ကပါဝင္ေနခဲ့ပါသလဲ၊၂၁ရာစုအၾကိဳလူမွုစီးပြါးအေနအထားဟာဘယ္ေလာက္ ေတာင္မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ျပီလဲ၊ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးေတြဟာကန္ေရျပင္ထက္မွာဂယက္ထလို႔ေနခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဒီဂယက္ထေနတဲ့စိတ္အေနအထားကိုသူမ အေနနဲ႔သိႏိုင္လိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ သိဖို႔လည္းကၽြန္ေတာ္ခြင့္မျပဳႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုးအေဝးမွာၾကယ္တစ္ပြင့္၊ တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပေနခဲ့တယ္။

“ၾကယ္ကေလးေရ၊ အိပ္မက္ေတြမျငိမ္းေစနဲ႔ေဟ့၊ ကမာၻအဆက္ဆက္လင္းလက္ၾကစို႔လားကြယ္”

ကၽြန္ေတာ္ၾကယ္ကေလးကိုလွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မိတယ္၊ ၾကယ္ကေလးၾကားမၾကားေတာ့မသိ၊ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ခိုးတိမ္မွ်င္ေတြကင္းရွင္းသြားခဲ့ တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေလးလံထိုင္းမွိုင္းတဲ့စိတ္ေတြဟာ အခ်ိန္မွန္ပ်င္းရိေလးဖင့္ေနတတ္ေပမယ့္ ရာသီၾကိဳကုန္သည္ေလေတြကေတာ့ အခ်ိန္မွန္လွည့္လည္ တိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါသည္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးသည္ ႏွင္းခိုးမ်ားေအာက္တြင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္အာရံုထဲတြင္ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာျမင္ေန ခဲ့ပါသည္။ သူမေလွ်ာက္ေနက်လမ္းကေလး၊ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနက်လမ္းကေလး၊ ဆိုဒီယမ္မီးလံုးမ်ားေအာက္တြင္ဝင္းပေနခဲ့ေသာလမ္းကေလး၊ အမွိုက္တစ္ စပင္မရွိေအာင္ရွင္းသန္႔ေနခဲ့ေသာလမ္းကေလး အျမဲလိုလိုဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေသာလမ္းကေလး၊ ထိုလမ္းကေလးေပၚတြင္ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ သူမ မလာေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သူမကိုယ္စားေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ့ပါသည္။

“လမ္းကေလးေရ၊ မင္းမမကေတာ့တို႔ကိုမေစာင့္နဲ႔ေတာ့တဲ့၊ သူ႔ေျခရာကေလးေတြပဲမင္းဆီထားခဲ့တယ္ေနာ္၊ တုိ႔ေတြသူ႔ဆီသြား ေတြ႔ၾကစို႔လားကြာ”

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကေနလမ္းကေလးကိုအေဖာ္ညွိေနမိသည္။ႏွင္းအထပ္ထပ္ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး၊ျဖဴေဖ်ာ့တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြဟာ လမ္းကေလးေပၚမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လို႔ေပါ့။

ေရွ႕မွာပန္းႏုေရာင္လက္ကိုင္ပုဝါေလးတစ္ထည္၊လမ္းကေလးရဲ႕ပုခံုးသားေလးေပၚမွာတင္က်န္လို႔၊ကၽြန္ေတာ္အသာအယာ လွမ္းယူ လိုက္မိတယ္။လက္ကိုင္ပဝါေလးဟာကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာတင္“သူမ”ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။“အတိတ္ကာလ”ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ျဒပ္မဲ့ေရာင္ျပင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္သြားခဲ့ တယ္။ အေဝးလြမ္းျမစ္တစ္စင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ) ကၽြန္ေတာ္ဟာေရခဲျမစ္တစ္စင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္၊ အၾကိမ္ၾကိမ္က်ိဳးပဲ့ လို႔၊ အၾကိမ္ၾကိမ္အက္ကြဲလုိ႔ေပါ့။

ဒီလက္ကိုင္ပုဝါေလးရဲ႕ပိုင္ရွင္ဟာ မည္သူမည္ဝါမွန္းကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္သူမရဲ႕လက္ကိုင္ပဝါေလးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာေနခဲ့ပါတယ္ (ဤအတြက္ကၽြန္ေတာ့္တြင္ေျဖရွင္းခ်က္တစ္စံုတစ္ရာေပးရန္မရွိပါ)

မ်က္စိတဆံုးခေရပင္တန္းၾကီးေတြေလ၊ အျပိဳင္းအယိုင္းပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ၊ တဖြဲဖြဲေၾကြလို႔ကိုမဆံုးႏိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းခေရပြင့္ေတြကိုမနင္း မိေအာင္မနည္းထိန္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ တေလာကလံုးခေရပြင့္ေတြဖံုးလႊမ္းထားသလိုမ်ိဳး အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာ ခေရပြင့္ေတြၾကားမွာနစ္ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ သူ႔ေဘးမွာသီလက္စပန္းေတြေရာ၊ မသီရေသးတဲ့ပန္းေတြေရာ။

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကေနအဘိုးအိုကိုလွမ္းေမးေနမိတယ္။အဘိုးေရ၊အဘိုးဘဝကိုေရာသီကံုးခဲ့ျပီးျပီလား၊ ဘဝဆိုတာပန္းေတြလို ခဏခဏပြင့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ခ်စ္သူအေပၚသစၥာရွိတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသစၥာမဲ့တာေရာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလားအဘိုးရယ္၊ အဘိုးအိုကေတာ့တစ္ေလာကလံုးကိုေမ့ေနပံုပါပဲ။ေခါင္းေပၚမွာေဘာ္ေငြေရာင္ႏွင္းေတြအထပ္ထပ္တင္က်န္လို႔၊ အခ်စ္ကိုသာ စိတ္တိုင္းက်သီကံုး ေနခဲ့တယ္။

လမ္းကေလးကေတာ့ေနေရာင္ျခည္ကိုအလိုက္အထိုက္ဆက္ဆံေနခဲ့ျပီေပါ့။လမ္းကေလးရယ္ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့သစၥာမမဲ့လိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာဆိုေတာ့လမ္း ကေလးကအင္ဒရူးကာနယ္ဂ်ီလိုျပံဳးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိပါျပီဗ်ာ၊ လမ္းကေလးေတာင္မွကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုမရွိေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္နာနာက်ည္းက်ည္းလွည့္ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ သြားမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္၊ အဲဒီလမ္းမရွိတဲ့ခရီးကိုကၽြန္ေတာ္သြားမယ္၊ အဆံုးမရွိတဲ့အရပ္ကိုကၽြန္ေတာ္ရွာမယ္၊ သ႑ာန္မရွိတဲ့ပန္းခ်ီ ကားေတြကၽြန္ေတာ္ဆြဲမယ္၊ စာသားမရွိတဲ့သီခ်င္းေတြကၽြန္ေတာ္ဆိုမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ျခေသၤ့လည္ျပန္ကာရံကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္မညွိပဲထြက္လာခဲ့တယ္။
  ခ်စ္သူေရ၊ ေလာကၾကီးမွာဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွသစၥာရွိဖို႔မလိုအပ္ပါဘူး။ အခ်စ္ကို သာသစၥာရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ေက်ာရိုးရွည္သတၱဝါၾကီးဟာ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ကိုယ့္အျမီးကိုယ္ျပန္ျမိဳမိဦးမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္သာ တဖြဲဖြဲ ေၾကြေနတဲ့ခေရပင္တစ္ပင္ကို ဂရုစိုက္ၾကဖို႔ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးမွာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

ဒီႏိုဗို