ဘဝတြင္အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းကို
ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိစကတည္းကစဥ္းစားလာခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ကေလးသဘာဝ ပညာရွင္ၾကီးျဖစ္ခ်င္လိုက္၊
ကုန္သည္ၾကီးျဖစ္ခ်င္လိုက္ျဖင့္
ခ်ာလည္ရိုက္ေနခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ
တေျဖးေျဖးသေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။
ပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ ပညာ တတ္ရေပမည္။ ကုန္သည္ျဖစ္ဖို႔ေငြရင္းေငြႏွီးရွိရေပမည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာယင္းလိုအပ္ခ်က္ႏွစ္ခုလံုးရွိမေနခဲ့၊
ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိေနခဲ့သည္မွာ
မိုက္ရူးရဲဆန္ေသာစိတ္၊
တေစာက္ကန္းစိတ္၊ ယင္းကိုအသံုးခ်ႏိုင္ ေသာအလုပ္တစ္ခုသာရွိသည္။
ဓျမတိုက္ျခင္း။
ဤသို႔ျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ဓျမလုပ္ရန္
စိတ္ဝင္စားလာမိသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဓျမတစ္ေယာက္ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
“လူစိတ္မရွိတဲ့ေကာင္ေတြကြာ၊
ပစၥည္းယူခ်င္ယင္ယူသြားေပ့ါ၊
အခုေတာ့လူကိုပါဒုကၡေပးသြားေသးတယ္”
ဤသို႔ေသာစကားမ်ားကိုၾကားျပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္ဓျမလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ပစၥည္းသက္သက္ကိုသာယူေသာ
သူခိုးအလုပ္ကိုသာ စိတ္ဝင္စား လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သူခိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
“မရွိရင္ေတာင္းစားေပါ့ကြာ၊
အခုေတာ့သူမ်ားပစၥည္းခိုးဝွက္ရတယ္လို႔”
ဤသို႔ေသာစကားမ်ားကိုၾကားျပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္သူခိုးအလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အကုသိုလ္ကင္းေသာသူေတာင္းစားအလုပ္ကိုသာ
ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
“ေျခအေကာင္းလက္အေကာင္းနဲ႔ေတာင္းစားရတယ္လို႔၊
ဘယ္အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ထမင္းတနပ္ေတာ့မငတ္ပါဘူးကြာ”
ဤသို႔ေသာစကားမ်ားကိုၾကားျပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္သူေတာင္းစားအလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရရာအလုပ္ကိုတတ္ႏိုင္သမွ်ရွာေဖြခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ဘယ္အလုပ္မွ ကၽြန္ေတာ့္လိုပညာမတတ္၊
အေျခအေနမဲ့တစ္ေယာက္ကိုလက္မခံခဲ့ပါ။
မယံုၾကည္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္သည္
ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိျဖစ္ေနခဲ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္ဘာမွမလုပ္ေတာ့ပါ။သို႔ေသာ္……………………။
“အလကားဆန္ကုန္ေျမေလးကြာ၊ အလုပ္ကိုလက္ေက်ာတင္းေအာင္မလုပ္ခ်င္ဘဲ
မိဘလုပ္စာထိုင္စားရတယ္လို႔”
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္အသံမ်ားႏွင့္လြတ္ကင္းရာအရပ္ကိုသာ
ရွာေဖြေနမိပါသည္။
ဒီႏိုဗို
No comments:
Post a Comment