အေနာ္ရထာ လမ္းမၾကီးဟာ ညေနေစာင္းျပီ ဆိုတာနဲ႕ ‘ဘဝရင္ကြဲ’ ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ လမ္းေဘး ေစ်းသည္ေတြနဲ႕ပလက္ေဖာင္း အခင္းအက်င္း အလုပ္ အသီးသီးကေန အိမ္ျပန္ၾကမယ့္ လူေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကားမွတ္တိုင္၊ ျမစ္တစ္စင္းလို
တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနတဲ့ ကားေရစီးေၾကာင္းၾကီး စသျဖင့္ လူသံ၊ ကားသံ၊ ေစ်းေခၚသံေတြနဲ႕ ဆူညံပြက္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
လမ္းေဘးေစ်းတန္းၾကီးဟာ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံ၊ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ အေတာ့္ကို ရွည္လ်ားလို႕ ေနပါျပီ။ အဲဒီထဲမွာေတာ့ နိင္ငံျခားက တင္သြင္းလာတဲ့ ‘ေလေဘးထည္’ ေတြကေတာ့ ေရာင္းအေကာင္းဆုံးပါပဲ။
ေစ်းေမးတဲ့ သူကေမး၊ အဆင္ေရြးတဲ့ သူကေရြးနဲ႕ လူအုပ္ၾကီးဟာ အထည္ေတြေပၚ ျပိဳလဲက်လုမတတ္ ယိမ္းထိုးေနပါတယ္။ အဲဒီလူအုပ္ထဲမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယ္စီနဲ႕ လူနွစ္ေယာက္လည္း အပါအဝင္ေပါ့။ တစ္ေယာက္က က်က်နန ထိုင္ျပီး အဆင္ေတြ၊ အေရာင္
ေတြကို စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ နာရီ တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ အိမ္ျပန္ဖို႕ စိတ္ေစာေနပုံပါပဲ။
‘ေနပါဦး ငါ့ညီရာ၊ အကိုၾကီး ေရြးပါရေစဦး’
‘အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး အကိုၾကီးရ၊ လိုင္းကားမမွီဘဲ ေနလိမ့္မယ္’
ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕နွစ္ဦးဟာ သုံးေလးၾကိမ္ေလာက္ ျငင္းခုံၾကျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အကိုၾကီးလုပ္သူဟာ အကၤီ်တစ္ထည္ကို ေရြးခ်ယ္လို႕ျပီးသြားပါတယ္။
‘ဘယ္လိုလဲ ငါ့ညီရ၊ အကို ေရြးထားတာ လွတယ္ မဟုပ္လား’
‘လုပ္မေနနဲ႕ အကိုၾကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြးခ်ယ္နိင္တာက အဆင္နဲ႕ အေရာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရဘဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတာကေတာ့ အားလုံး ေလေဘးထည္ေတြခ်ည္း ပါပဲဗ်ာ’
ေသခ်ာတာက အဲဒီေန႕က သူတို႕ နွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေနာက္က် ခဲ့ၾကပါသည္။
---------------------------------------------------------------------။-------------------------------------------------------------------
ဒီနိုဗို
အမွတ္ ၅၀ ၊ ၁၉၉၉ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း
မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုအခ်ိန္က ‘ပန္းပ်ိဳးလက္’ ကေလာင္နာမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။
No comments:
Post a Comment