ႏုိ႕နွစ္ေရာင္ အပိုင္းအစမ်ား

တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ အိပ္မက္ဆုိတာ ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတဲ႕။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘဝဆုိတာ အိပ္မက္ရဲ႕အခန္းတစ္ခန္းပဲတဲ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဝင္ထြက္သြားလာေနခဲ့ၾက

တာပါပဲ။ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေကာင္းကင္ေတာ္ကို ဖူးေတြ႕ခဲ့ၾကမွာပါ။ အလင္းသစ္ကို ရွာခဲ့ဖူးမွာပါ။ လွပတဲ့ လြင္ျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးမွာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့သူ ျဖစ္ပါေစ

အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ လင္းပခဲ့ဖူးမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာလည္း ရွားရွားပါးပါး အိပ္မက္ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ အရာရာကို ထည့္သြင္းျဖည့္ဆည္းလို႕ေပါ႕။ ေဆာက္တည္ခဲ့တယ္။ မြမ္းမံခဲ့တယ္။ ျခယ္သ

ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အိပ္မက္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိပ္မက္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ျပီး ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာရယင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္ေတြကို

မက္ေနရင္းနဲ႕ အိပ္မက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မက္ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

xxxxxxxxx

မႏွစ္ကပြင့္တဲ႕ စိန္ပန္းပြင့္နဲ႕ ဒီနွစ္ပြင့္တဲ႕ စိန္ပန္းပြင့္ အတူတူပဲလားမသိ။ ႏွစ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး မွာ စိန္ပန္းပြင့္ေတြ ဖူးသစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏြမ္းေၾကခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စိန္ပန္းပြင့္ ေတြကေတာ့ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။

မွတ္မိေသးတယ္။ တိမ္ျဖဴ၊ တိမ္ဝါ၊ တိမ္ျပာ၊ တိမ္လိပ္ေတြ ေကာင္းကင္ေတာ္အျပည့္ ခင္းက်င္းထားတဲ့တစ္ေန႕၊ရဲနီ လင္းျဖာေနတဲ့ စိန္ပန္းပင္ၾကီးေအာက္မွာေပါ့။ နို႕ႏွစ္ေရာင္ ေဒဝီေလးတစ္ပါး ေၾကြက်သက္ဆင္းလာခဲ့ဖူး

တယ္။ လြင့္လြင့္လူးေနတဲ႕ ေလခ်ည္ေတြေအာက္မွာ နက္စိုေနတဲ့ ဆံခ်ည္မွ်င္ေလးေတြက အလ်ားလိုက္ ေမ်ာလြင့္ လွုိင္းထလို႕။ နို႕နွစ္ေရာင္ ပခုံးသားေလးဟာ ဝင္းပေနခဲ့တယ္။ နုသြယ္ညႊတ္ေပ်ာင္းေနတဲ႕ လည္တိုင္

ေလးဟာ လင္းရွင္းေဖြးျဖဴလို႕။ လက္ရာေျမာက္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို သူမရဲ႕ မ်က္နွာဟာ ညီညြတ္ျပည့္စုံေနခဲ့တယ္။ မဟာဆန္လြန္းေနခဲ့တယ္။ လွုိက္ဖိုေမာလ်ေစခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းကေတာ့ ေလျပည္ကလည္း သင္းလို႕။ ေျမျပင္တစ္ခုလုံးလည္း ျဖဴးလို႕။ ရပ္ရွစ္ခြင္လုံး ပန္းဖူး ပန္းငုံေတြ တစ္ျပိဳင္တည္း ပြင့္အာခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူမတို႕ ေတြ႕ဆုံျခင္းဟာ အိပ္မက္ဆန္ခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ အိပ္မက္မဟုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒီေန႕က ခႏၵာေဗဒ ခြဲစိတ္ခန္းေတြကေန စာသင္ေဆာင္ေတြဘက္ကို အသြား စိန္ပန္းပင္ၾကီးရဲ႕ ေအာက္၊ ေကာက္ေကာက္ ေကြ႕ေကြ႕ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ သူမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္နွာခ်င္း အပ္မိၾကတယ္။ သြယ္က်ဥ္း လြန္းတဲ႕ ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ သူမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ကို ကိုယ္ေရွာင္၊ ကုိယ့္ကို သူေရွာင္နဲ႕ေပါ႕။ ေျခေထာက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း ေရွာင္နိင္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို တိုက္မိခဲ့ၾကတယ္။ အသည္းႏွလုံးေတြေတာင္ တုန္ခါသြားတဲ့အထိ။ သူမရဲ႕ ရဲျဖာသြားတဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ စိုက္ဝင္သြားခဲ့ဟန္ တူရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကည့္ေတြကို အလ်င္အျမန္ ရုတ္သိမ္းေပးမိတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လွုပ္ရွားမွု အားလုံးပါ ယာယီ ရပ္တန္႕သြားခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ေက်ာျပင္ေလး ေဝးေျဖာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိပါပဲ။

အဲဒီ အခ်ိန္က စျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးေတြထဲမွာ သူမနဲ႕ ယွက္ႏြယ္ပူးလိမ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီညေနက ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၵာကိုယ္ဟာ အိမ္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ဝိညာဥ္ဟာ စိန္ပန္းပင္ၾကီး ေအာက္မွာ

ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။လွပတဲ့ က်ိန္စာတစ္ခုကို စတင္ခံစားေနရျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညဘက္ ညဘက္မွာ သူမကို စကားေတြ ေျပာမိတယ္။အိပ္မက္ေတြထဲမွာ သူမကို သြားသြားေတြ႕တယ္။ႏွလုံးသားထဲမွာ သူမကို

နာမည္တစ္ခု ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တယ္။

ႏို႕ႏွစ္ေရာင္ေလး လို႕။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မျမင္ရတဲ႕ အနာဂတ္ကို ခမ္းခမ္းနားနား စိတ္ကူးယဥ္ရင္း မၾကာခဏ အသက္ကို အားပါးတရ ရွူသြင္းမိတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဆုတ္ေတြဟာ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေတြနဲ႕ ျပည့္လွ်ံဖုံးလႊမ္းလို႕။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕

စာမ်က္နွာေတြဟာ နို႕နွစ္ေရာင္ စကားလုံးေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားလုံး အားလုံးေသာ အရာေတြဟာ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေတြနဲ႕။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပထမနွစ္ ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြဟာ စိတ္ကူးေတြနဲ႕ ေဝစည္ေနခဲ့တာေပါ့။

xxxxxxxxxxxx

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပြင့္ငုံစ စိတ္ကူးေတြဟာ လန္းစြင့္ ၾကီးထြားခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတန္းရဲ႕ အလွဘုရင္မ ေရြးခ်ယ္ပြဲေန႕၊ အားလုံးရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြၾကားမွာ သူမဟာ အလွဘုရင္မဘြဲ႕ကို ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေလးဟာ အလွဘုရင္မ ျဖစ္သြားခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြဟာ နာက်င္မွုေတြနဲ႕ ဖူးေရာင္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲက နို႕ႏွစ္ေရာင္ေလးဟာ အားလုံးရဲ႕ အလွဘုရင္မ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ အမ်ားဆိုင္နာမ္တစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ျပီေလ။ ႏြမ္းလ်ေလးဖင့္စြာနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြကို ေခါက္ခ်ိဳးျဖဳတ္သိမ္းခဲ႕ရတယ္။ လြန္႕လူးစ စိတ္ကူးေတြကို အရွိန္သတ္ ခ်ဳပ္တည္းရင္းေပါ႕။

သိမ္ငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မူပိုင္အိပ္မက္ေတြကို တံတိုင္းအထပ္ထပ္ကာရံလို႕၊ အိပ္မက္ထဲမွာ ေလာကသစ္တစ္ခု ဖန္တီးခဲ့တယ္။အဲဒီ ေလာကၾကီးမွာ သူမဟာ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္

ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္။အိပ္မက္ထဲမွာ နို႕နွစ္ေရာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဖန္ဆင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေလးဟာ အျပင္ေလာကနဲ႕ ကင္းကြာျပတ္စဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္းနဲ႕ဆိုင္တဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေလး။ ဘယ္သူမွ မသိနိင္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရူးသြပ္မွုေတြကို အတြင္းက်က် သိေနတဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ ေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္စာေတြကိုသာ အထပ္ထပ္ ေရရြတ္ေနမိေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေမးခြန္းစာရြက္ေတြ တစ္ရြက္ျပီး တစ္ရြက္၊ အေျဖစာရြက္ေတြ တစ္ထပ္ျပီး တစ္ထပ္နဲ႕ေပါ့။ စာသင္ႏွစ္တစ္နွစ္ ကုန္ဆုံးခဲ့တယ္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးထဲမွာပဲ ဝပ္ေခြေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးကို စတင္ႏွုိးလွန္႕ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူး ပုံရိပ္ေတြကို ပုံရိပ္စစ္ေတြနဲ႕ ဝါးေဝေယာင္မွားေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မိုက္ေမွာင္

ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ လင္းပြင့္သြားခဲ့တာ အမွန္ပါ။ သူမရဲ႕ အျပဳံးေတြဟာ မိုနာလီဇာထက္ကို လွေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္စိတ္ဟာ အျပင္ေလာကမွာ ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိပ္မက္နံရံေတြကို ျဖိဳခ်ျပီး အျပင္ဘက္ကို ထြက္ဖို႕ စတင္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။

မိုးရက္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႕စာသင္ႏွစ္စမွာ သူမရဲ႕ အျပဳံးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းခဲ့ တယ္။ သူမရဲ႕ ညင္သာတဲ႕ အၾကည့္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွုိက္ခါတုန္ယင္ေစခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအတြက္ စိုးပူမိတယ္။ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နို႕နွစ္ေရာင္ အိပ္မက္ေလးကို ေျခရာ ခံမိခဲ့ျပီလား။ သူမရဲ႕ အျပစ္ကင္းကင္း မ်က္ႏွာေလးမွာ ခုိးေၾကာင္ခိုးဝွက္ရွာေဖြေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕

မ်က္နွာေလးဟာ ရွင္းသန္႕ဆြတ္ျဖဴေနခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မရိုးသားမွုအတြက္သာ မ်က္ႏွာကို စာအုပ္နဲ႕ ကြယ္ထားခဲ့ရတယ္။

မိုးစက္ေတြဟာ က်ဲပါးလာခဲ့ျပီး ေဆာင္းႏွင္းေတြသာ သိပ္သည္းလာခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမးခြန္းေတြ အထပ္ထပ္ လႊမ္းျခဳံရင္း ႏွင္းလက္တံေတြေအာက္ တေရြ႕ေရြ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႕ ၾကားက တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီ သူမဆီ လစ္ထြက္သြားတတ္တယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႕ လြင့္ေမ်ာျခင္း၊ မ်ိဳသိပ္ျခင္းနဲ႕ ဖြင့္အန္ျခင္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေနရ ခက္ေနခဲ့တယ္။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မလုံမလဲ စိတ္ဓတ္ေတြဟာ သူမကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ အတြင္းသားကိုပဲ အထပ္ထပ္ ဖုံးကြယ္သိမ္းဆည္းရင္း သူမကို အတတ္နိင္ဆုံး ေရွာင္ေနမိခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ဒုတိယ စာသင္ႏွစ္ဟာ ႏွင္းခိုးေတြေအာက္မွာ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။တစ္ႏွစ္တာလုံး ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြဟာ ခႏၵာကုိယ္အႏွံ႕ ပ်ံ႕စီးေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိစိတ္ေတြကို ပြန္းရိလွုိက္စားေနခဲ့ျပီ။ဟန္ေဆာင္ဖုံး

ကြယ္မွုေတြ ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြ ဘိုင္းဘိုင္းလဲခဲ့ရျပီ။ ပူေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ႕ ခံစားမွုေတြဟာ ထြက္ေပါက္ကို အျပင္းအထန္ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံး အားလုံးကို ဗလာစာရြက္ေပၚပဲ သြန္ခ် မိခဲ့ေတာ့တယ္။

ညေတြေလ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႕ စြတ္စိုေနလိုက္တာ

လင္းၾကက္ေတြ အိပ္ေမာက်သြားတဲ့အထိ၊

ငါ့ရဲ႕

မနိုးရက္တဲ႕ အာရုဏ္ဦးဟာ

နင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ ကဗ်ာေလးကို သူမဆီ လတ္မွတ္မထိုးဘဲ ေပးပို႕ခဲ႕တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နို႕ႏွစ္ေရာင္ ကဗ်ာေလးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးကို သူမ သိေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာေတာ့ မသိေစခ်င္ဘူး။ သူမရဲ႕ အိပ္မက္ေတြမွာ နို႕ႏွစ္ေရာင္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေစခ်င္ခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲမွာဒီ ကဗ်ာေလးဟာ ပေဟဠိတစ္ခုအေနနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ိတ္တြယ္ေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရူးသြပ္မွုနဲ႕ သတၱိေၾကာင္မွုကို အခ်ိဳးက် ေပါင္းစပ္ထားမွန္း ေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ့ရတယ္)။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တတိယႏွစ္ကို လန္းဆတ္တဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႕ ျခယ္မွုန္းဖို႕ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးဆီ သြက္လက္ေပါ့ပါးစြာ လွမ္းလာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာက ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး

ဟာ ေရခ်ိဳးထားသလို သစ္လြင္ခန္႕ထည္လို႕။ေက်ာင္းေရွ႕ ေျမနီလမ္းေလးဟာ သက္ဝင္လွုပ္ရွားလို႕။ ျဖဴနီျပာဝါေရာင္စုံ အလွေတြဟာ ေက်ာင္းေတာ္အႏွ႕ံမွာ ဟိုသည္ လြန္႕လူးလို႕။ နံနက္ခင္းဟာ လိေမၼာ္သီးတစ္လုံးလို ရႊဲစိုရႊန္းလက္ေနခဲ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ဟာ နံနက္ခင္းကို စားသုံးယင္း ေက်ာင္းေရွ႕ဝင္းတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္က ကားတစ္စင္းရဲ႕ ဟြန္းသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသိစိတ္ေတြ ျပန္လည္ သက္ဝင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ မာ(ခ္) တူး (Mark II) ကားရဲ႕ ေဘး ေနကာမွန္ေတြဟာ တေရြ႕ေရြ႕အေပၚကို တက္သြားေနၾကျပီ။ ကားထဲက ပုံရိပ္ေတြဟာ မ်က္စိထဲက ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ေပမယ့္ အာရုံထဲမွာေတာ့ စြဲထင္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အာရုံေတြဟာ သူမတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ ခ်ိဳရႊင္ေနတဲ့ ရယ္သံေတြေအာက္မွာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာ ရွက္ရြ႕ံမွုေတြနဲ႕ ေလးလံေနခဲ့တယ္။တစ္ေက်ာင္းလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူစိမ္း ျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။

အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေကာင္းကင္ကို နာၾကည္းစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့တယ္။ စူးရွတဲ့ အလင္းပူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို က်ိန္းစက္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျခေထာက္ေတြကို အားတင္းျပီး လွည့္ထြက္ခဲ့ တယ္။ အိမ္အျပန္ ခရီးတစ္ေလ်ွာက္မွာေတာ့ေျမနီလမ္းေလးဟာ သက္မဲ့ ျငိမ္ဆိတ္လို႕။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စိတ္ကူးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြဟာ အဲဒီ ေျမနီလမ္းေလးေပၚ တစ္စစီ ၾကဲျပန္႕လို႕။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာ

စကားလုံးေတြကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ပ်ိဳ႕အန္သြန္ခ်ေနမိတယ္။

ပူျပင္းစူးရွတဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ မိုးေပါက္ေတြက အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ရြာခ်လို႕။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လုံး ရႊဲစိုသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စကားလုံး အက်ိဳးအပဲ့ေတြဟာ အဲဒီ မိုးေရထဲမွာ ေမ်ာပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ပန္းငုံေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိုက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတခဲ့တဲ့ သစ္သီးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ ဒုိင္ယာရီေတြ ... အားလုံး...အားလုံး အဲဒီ မိုးေရထဲမွာ စီးေမ်ာလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတြေဝ ေငးေမာစြာ မိုးေရထဲမွာ ရပ္တန္႕ေနခဲ့တယ္။ လမ္းမတစ္ခုလုံး ဖုံးလႊမ္းေနတဲ႕ မိုးေရေတြဟာ ႏို႕ႏွစ္ေရာင္ ထလို႕ေပါ့။ ။

ဒီနိုဗို

မွတ္ခ်က္။ ။ ပန္းပ်ိဳးလက္(ေဆး­-၁) အမည္ျဖင့္ ၁၉၉၈ ေမလ ျမွားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ဝထၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္ တင္ဆက္ပါသည္။