ေပါလ္ေအာ္စတာႏွင့္ စကားေျပာျခင္း (အပိုင္း ၁)

ေပါလ္ေအာ္စတာႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

                New York ရွိ ထုတ္ေဝသူ ၁၇ဦးတိတိ ျငင္းပယ္မွုကို ခံရျပီးေနာက္ The New York Trilogy ၏ ပထမ အတြဲ City of Glass ကို San Francisco ရွိ Sun and Moon ပံုႏွိပ္တိုက္မွ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္ႏွစ္တြဲျဖစ္သည့္ Ghosts ႏွင့္ The Locked Room တို႔ကို ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ဆက္တိုက္ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၃၈ႏွစ္ ရွိခဲ့ျပီျဖစ္သည့္ Paul Auster သည္ သည့္မတိုင္ခင္ ကတည္းက စာေပသံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ ဘာသာျပန္ဆိုျခင္းမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ ေရးသားခဲ့သူျဖစ္သည္။ စကားေျပ ကဗ်ာ White Spaces ကို ၁၉၈၀ တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤသံုးအုပ္တြဲ ဝတၳဳက်မွပဲ သူ၏ စာေပလမ္းေၾကာင္းကို အမွန္တကယ္ စတင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

                Auster သည္ သူ၏ ပံုႏွိပ္မခံရခင္ႏွစ္ကာလမ်ားအေၾကာင္းကို Hand to Mouth; A Chronicle of Early Failure (1997) တြင္ ေရးသားခဲ့ သည္။ ၆၀ ႏွစ္ကာလမ်ား ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ သူသည္ Columbia တကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး Paris တြင္ ျခိဳ႕ျခိဳ႕တဲ့တဲ့ ဘာသာျပန္ဆရာ တစ္ ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခမခ်ခင္ ေရနံတင္သေဘၤာတစ္စင္းတြင္ လအနည္းငယ္ဝင္လုပ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ သူသည္ သူ၏ ပထမဇနီး စာေရး ဆရာမ Lydia Davis ႏွင့္အတူ Little Hand မဂၢဇင္းကို စတင္ထုတ္ေဝခဲ့ျပီး စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း ဤအမည္ႏွင့္ပင္ ထူေထာင္ခဲ့ သည္။

                ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ သူ၏ ပထမဦးဆံုး ဘာသာျပန္ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ “A Little Anthology of Surrealist Poems” ကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ၁၉၇၄ တြင္ New York သို႔ျပန္လာခဲ့ျပီး သူတီထြင္ထားသည့္ ေဘ့စ္ေဘာ ကဒ္ဂိမ္း တစ္ခုကို ေရာင္းခ်သည့္လုပ္ငန္းတစ္ခုကို စြန္႔စားလုပ္ကိုင္ၾကည့္ သည္။ ၁၉၈၂ တြင္ သူ၏ ပထမဆံုး စကားေျပစာအုပ္ The Invention of Solitude ကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ယင္းစာအုပ္မွာ သူ႔ဖခင္ဆံုးျပီး မၾကာမီေရး သားခဲ့ေသာ အမွတ္တရမ်ားႏွင့္ ဖခင္ဘဝကို ေစ့ငုျခင္းအေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။

                Auster သည္ သံုးအုပ္တြဲဝတၳဳႀကီးကို ေရးသားျပီးသည့္ေနာက္ တစ္ႏွစ္တစ္အုပ္မွန္မွန္ ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၇ တြင္ In the Country of Last Things ဝတၳဳထြက္ေပၚခဲ့ျပီး အျခားဝတၳဳမ်ားျဖစ္သည့္ Moon Palace ကို ၁၉၈၉ တြင္ ၎၊ The Music of Chance ကို ၁၉၉၀ တြင္ ၎၊ Leviathan ကို ၁၉၉၂ တြင္ ၎၊ The Book of Illusions ကို ၂၀၀၂ တြင္ ၎၊ ဆက္တိုက္ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္အစိုးရမွ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ စာေပႏွင့္အႏုပညာသူရဲေကာင္းမွဴးမတ္ အျဖစ္ခန္႔အပ္ခံရသည္။ (၁၉၉၇ တြင္ အရာရွိအျဖစ္ တိုးျမႇင့္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္)

                Auster ၏ အႏုပညာ အလုပ္မ်ားမွာ မွတ္သားဖြယ္ရာ စံုလင္လွသည္။ ဝတၳဳ ၊ အက္ေဆး၊ ဘာသာျပန္၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇါတ္၊ သီခ်င္းႏွင့္ (Sophie Calle ႏွင့္ Sam Messer အပါအဝင္) ပန္းခ်ီဆရာမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းအႏုပညာလုပ္ေဆာင္မွုမ်ားလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူသည္ Smoke (1995), Blue in the Face (1995), Lulu on the Bridge (1998) စသည့္ ဇါတ္ညႊန္းသံုးခုကို ကိုယ္တိုင္ေရးသားကာ ရိုက္ကူးခဲ့သည္။ သူ၏ ၉ အုပ္ေျမာက္ ဝတၳဳ ‘Oracle Night’ ကို ယခုႏွစ္အတြင္း ထုတ္ေဝဖို႔ရာရွိေနခဲ့သည္။

                ေအာက္ပါ ေတြ႔ဆံုခန္းကို New York City ၊ ၉၂ လမ္းရွိ Unterberg ကဗ်ာဌာနတြင္ ျပီးခဲ့သည့္ ေဆာင္းဦးေပါက္ကတည္းက စတင္ခဲ့ၾက သည္။ အျပီးသတ္ခဲ့သည္ကေတာ့ ယခုႏွစ္ေႏြ၊ တစ္ခုေသာ ေန႔လည္ခင္း၊ ဇနီးသည္ စာေရးဆရာမ Siri Hustvedt ႏွင့္ အတူေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ Brooklyn ရွိ သူ၏ ေနအိမ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဗဟိုေလေအးေပးစနစ္ကို တပ္ဆင္ေနၾကေသာ လုပ္သားမ်ားျဖင့္ ရွုပ္ေနသည့္အတြက္ ယဥ္ေက်းစြာ ေတာင္းပန္ျပီး ၁၉ရာစု အညိဳေရာင္ေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ သူ၏ အိမ္ကို လွည့္လည္ျပသသည္။ ဧည့္ခန္းကို သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ Sam Messer ႏွင့္ David Reed တို႔၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ေတာ့ မိသားစု ဓါတ္ပံုမ်ား၊ ေျမညီထပ္ရံုးခန္း၏ နံရံတစ္ေလ်ာက္တြင္ေတာ့ စာအုပ္စင္မ်ား၊ ဟုတ္ကဲ့၊ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ လက္ႏွိပ္စက္ကေတာ့ စားပြဲခံုေပၚတြင္ အခန္႔သား။

                ေမးသူ။     ။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္နဲ႔ပဲ စလိုက္ၾကရေအာင္လား၊ ခင္ဗ်ားစာကို ဘယ္လုိေရးလဲ။

Paul။        ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္နဲ႔ပဲ အျမဲေရးတယ္၊ အမ်ားစုက ေဖာင္တိန္နဲ႔ပဲ တခါတရံေတာ့ ခဲတံသံုးတယ္၊ ျပင္ဆင္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေပါ့၊ တကယ္လို႔မ်ား လက္ႏွိပ္စက္ ဒါမွမဟုတ္ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ တိုက္ရိုက္ေရးႏိုင္ယင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ကြက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲတမ္း တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားေစတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို အဲဒီလိုပံုစံထားျပီး ဘယ္လိုမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြးလို႔မရဘူး။ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ပိုျပီး အေျခခံက်တဲ့ ေရွးက်တဲ့ပစၥည္းမဟုတ္လား၊ စကား လံုးေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က စိမ့္က်လာျပီး စာရြက္ေပၚမွာ တူးျခစ္ေနရာ ခ်ထားလိုက္သလို ခင္ဗ်ားခံစားရလိမ့္မယ္။ စာေရးျခင္းဟာ အၿမဲလိုလို အထိအေတြ႔ အရသာတစ္မ်ိဳး ရရွိေစတယ္၊ ဒါဟာ ရုပ္ခံစားမွု တစ္မ်ိဳးပဲ။

ေမးသူ။     ။ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားက မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာပဲ ေရးတယ္၊ Legal Pad ေတြ စာရြက္လြတ္ေတြနဲ႔ ေရးေလ့မရွိဘူးေနာ္၊

Paul။        ။ ဟုတ္တယ္၊ အၿမဲတမ္း မွတ္စုစာအုပ္နဲ႔ပဲ၊ ေနာက္ျပီးကၽြန္ေတာ္က ေလးေတာင့္ပံုေဖာ္ အကြက္ေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။

ေမးသူ။     ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ Olympia လက္ႏွိပ္စက္ကေကာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလက္ႏွိပ္စက္အေၾကာင္း အေတာ္ၾကားထား တယ္၊ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာ Sam Messer တို႔ ေပါင္းေရးထားတဲ့ The Story of My Typewriter ဆိုတဲ့ အံ့ၾသ စရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္လား။

Paul။        ။ ဒီလက္ႏွိပ္စက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာ ၁၉၇၄ ခုထဲကဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ထက္ဝက္မကေတာ့ဘူး၊ ေကာလိပ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းဆီက second-hand ကို ျပန္ဝယ္တာဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက သူ႔သက္တမ္းက ၄၀ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္၊ ဒါဟာ ဟုိဘက္ေခတ္ရဲ႕ လက္က်န္ပစၥည္းတစ္ခု၊ ဒါေပမယ့္ အေျခအေန အမ်ားၾကီးေကာင္းေသးတယ္၊ တစ္ခါမွ မပ်က္ဖူးဘူး၊ မင္ခံၾကိဳးကို လဲေပးရံုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိတာက အဲဒီမွင္ခံၾကိဳးေတြ ဝယ္လို႔မရေတာ့မွာပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ေတာ့လည္း ဒစ္ဂ်စ္ တယ္ ေခတ္ကို ကူးေျပာင္းျပီး ၂၁ရာစု ထဲဝင္ရေတာ့မွာေပါ့။

ေမးသူ။     ။ ေနာက္ဆံုး မင္ခံၾကိဳးကို ထြက္ဝယ္တဲ့ေန႔က Paul Auster ရဲ႕ ဇါတ္လမ္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ေပါ့၊

Paul။        ။ ဒီအတြက္ ျပင္ဆင္မွုတစ္ခ်ိဳ႕လုပ္ထားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရသေလာက္ ေလွာင္ထားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ ၆၀-၇၀ ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလက္ႏွိပ္စက္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသြးေဆာင္မွုေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ကပ္ရပ္ျပီးသံုးသြားမိမယ္ ထင္တယ္၊ ကို႔ရို႕ကားယားနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွေပမယ့္ ဒီစက္ ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အပ်င္းမထူေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။

ေမးသူ။     ။ ဘယ္လိုလုပ္ေပးလဲ။

Paul။        ။ အဆံုးသတ္ၿပီးေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ဟိုးအစကေန ျပန္စဖို႔ လက္ႏွိပ္စက္က တြန္းအားေပးတယ္၊ ကြန္ျပဴတာေပၚမွာေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရွိတာ မွန္သားျပင္မွာျပင္ျပီး သန္႔စင္ျပီးသားကိုပဲ အေခ်ာထုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ကေတာ့ ေနာက္ တစ္ခါ အစကေန အေခ်ာျပန္မရိုက္ပဲ သန္႔စင္ျပီးသား မရႏိုင္ဘူး၊ ဒါဟာ တကယ့္ကို ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ စာအုပ္ကို အျပီးသတ္ခဲ့ျပီးေပမယ့္ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္ဗ်ားေရးခဲ့ျပီးသမွ်ကို အေခ်ာျပန္ကူးေရးရတဲ့ စက္ဆန္ဆန္ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရတယ္၊ လည္ပင္းေတြ ေတာင့္တင္း၊ ေက်ာေတြကိုက္ခဲနဲ႔ တစ္ေန႔ စာမ်က္ႏွာ ၂၀-၃၀ ရိုက္ႏိုင္တာေတာင္ ရိုက္ျပီးသမွ် စာမ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေႏွးေကြးလွတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီလို အခ်ိန္က် ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ျပဴတာကိုပဲ သံုးခ်င္လာမိေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္ တိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၎ရဲ႕ အေရးပါမွုကို အျမဲ သတိျပဳမိတယ္၊ လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို အသစ္ တစ္မ်ိဳး ျပန္ၾကံဳေတြ႔ေစတယ္၊ ဇါတ္ေၾကာင္းေျပာထဲကို ခုန္ခ်ျပီး ၎ဘယ္လို အလုပ္လုပ္သလဲဆိုတာ ခံစားလို႔ရတယ္၊ ဒါကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဖတ္ရွုျခင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အမည္ေပးထားတယ္၊ အဲဒီအခါ မ်က္စိနဲ႔ သတိမျပဳမိတဲ့ အမွားအယြင္းေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရွိႏိုင္တာကို အံ့အားသင့္စရာေတြ႔ရတယ္။ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနမိတာေတြ၊ အခ်ိဳးမက် ဖြဲ႔စည္းထားတာ ေတြ၊ မေျပျပစ္တဲ့ rhythm စတာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ေစရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္ကို ေရးျပီးရင္ ျပီးျပီလို႔ပဲ ထင္ ထားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ ျပန္ရိုက္ၾကည့္မွ ေနာက္ထပ္လုပ္စရာေလးေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္မိ တယ္။

ေမးသူ။     ။ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းခဏေလာက္ ျပန္သြားၾကရေအာင္လား၊ City of Glass ထဲမွာ Quinn က သူ႔ရဲ႕ေတြ႔ရွိမွုေတြကို မွတ္စုစာအုပ္အနီထဲမွာ မွတ္တယ္။ In the Country of Last Things ရဲ႕ ဇါတ္ေၾကာင္းေျပာသူ Anna Blume က သူမရဲ႕ စာ ေတြကို မွတ္စုစာအုပ္အျပာထဲမွာ ေရးတယ္။ Mr.Vertigo ထဲမွာ Walt က သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္တုိင္ေရးအတၳဳပၸတၱိကို အဖံုးမာေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ ၁၃အုပ္နဲ႔ ေရးတယ္၊ Timbuktu ရဲ႕ ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ သူရဲေကာင္း Willy G.Christmas က သူမေသခင္မွာ တသက္တာ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာကို တထပ္ၾကီးေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ အက္ေဆးေတြ၊ ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းေတြ၊ စာေျပာင္ေတြ၊ တသက္တာ အေတြးအေခၚေတြ၊ ေရးလက္စ ေမာ္ကြန္း Vagabond Days ရဲ႕ ပထမစာေၾကာင္းအရ ၁၈၀၀ စတာေတြပါတဲ့ စာအုပ္ေပါင္း ၇၄ အုပ္ေတာင္ရွိတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လတ္တေလာ ထြက္ရွိလာတဲ့ စာအုပ္ The Book of Illusions and Oracle Night ထဲမွာလည္း စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းပါရွိတယ္။

Paul။        ။ မွတ္စုစာအုပ္ေတြဟာ စကားလံုးေတြရဲ႕ အိမ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္၊ အေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စမ္းစစ္ထားတာေတြ အတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနရာတစ္ခုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးျခင္းရဲ႕ ရလဒ္တင္မကဘူး၊ စာလံုးေတြကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ေနတဲ့ စာေရးျခင္းျဖစ္စဥ္ကိုလည္း စိတ္ဝင္စားတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ မေမးနဲ႔၊ ဝတၳဳရဲ႕ သဘာဝနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ထဲမွာ ကနဦးထဲက ရွုပ္ေထြးေနခဲ့တယ္၊ လူငယ္ဘဝထဲက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးေလ့ရွိတယ္၊ စကားလံုးေတြ ဘယ္ကလာတာလဲ၊ ဘယ္သူက ဒါေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ အစဥ္အလာ ဝတၳဳေတြထဲက တတိယလူရဲ႕အသံဟာ တကယ့္ကို ဆန္းၾကယ္လွတဲ့ တန္ဆာ ပလာတစ္မ်ိဳးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အဲဒါနဲ႔ အသားက်ေနခဲ့ၾကျပီ၊ လက္ခံလိုက္ၾကျပီ၊ ေမးခြန္းထုပ္တာမ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ရပ္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္လိုက္၊ အဲဒီအသံဟာ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ဘယ္ကထြက္ေပၚေနမွန္းမသိတဲ့ အသံပဲ၊ ဘယ္ကမွ လာတဲ့အသံမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိရတာအေတာ့္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ဘာသာ သူ လာရာလမ္းဆီျပန္လွည့္သြားတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးထဲ အၿမဲနစ္ေျမာ သြားေလ့ရွိတယ္။ ဆိုလိုတာက စာအုပ္က ကမာၻႀကီးထဲ ခင္ဗ်ားကို ေခၚသြားေပမယ့္ အဲဒီ ကမာၻဟာ စာအုပ္ထဲက ကမာၻ၊ Wuthering Heights ဟာ အဲဒီလို ဝတၳဳမ်ိဳး၊ The Scarlet letter ဟာ လည္း အလားတူပဲ၊ ဇါတ္ေက်ာရိုးကေတာ့ တကယ့္စိတ္ကူးယဥ္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တျခားဝတၳဳလိုမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝျပီး ယံုၾကည္လက္ခံမိေစတယ္၊ အစဥ္အလာ ဇါတ္ေၾကာင္းေျပာေတြနဲ႔ ကြာတာက ဒါဟာ တကယ္မဟုတ္ဘူး၊ ထင္ေယာင္ထင္မွား ဆိုတာ အသိေပးတယ္၊ ျပီးအဲဒီ အစစ္အမွန္မဟုတ္မွုကို လက္ခံႏိုင္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ရလဒ္အေနနဲ႔ ဇါတ္လမ္း ရဲ႕ အမွန္တရားကို ပိုမိုအားေကာင္းပီျပင္ လာေစခဲ့တယ္။ စကားလံုးေတြဟာ မျမင္ရတဲ့ ဘုရားသခင္က ေက်ာက္တုန္းေပၚမွာ ေရးထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားထုပ္မွုကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊ ဒါဟာ အရမ္းဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရာ၊ စာဖတ္သူဟာ ဇါတ္လမ္းတစ္ခုကို ျဖည္ခ်ရာမွာ ကိုယ္တုိင္ပါဝင္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္၊ ေလ့လာသူ သက္သက္မဟုတ္။

ေမးသူ။     ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ စသတိထားမိသလဲ။

Paul။        ။ Major League ေဘ့ေဘာကစားသမား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္လာျပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာ၊ ၁၆ ႏွစ္ သားအထိက ေဘ့စ္ေဘာက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။

ေမးသူ။     ။ ထူးခၽြန္ခဲ့လား။

Paul။        ။ ေျပာရခက္တယ္၊ တကယ္လို႔ ဆက္သာကစားခဲ့မယ္ဆို low minor leagues ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အားသံုးျပီး ထိေအာင္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အေျပးမသန္ဘူး၊ တုန္႔ျပန္မွုျမန္ျပီး သန္မာတဲ့ လက္ေတြရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ပစ္ခ်က္ေတြက ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ႏိုင္တတ္တယ္။

ေမးသူ။     ။ ခင္ဗ်ားလက္ရာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့လူတိုင္းကေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ေဘ့စ္ေဘာဝါသနာအိုး တစ္ေယာက္ဆိုတာသိၾကပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္တိုင္းလိုလိုမွာ ေဘ့စ္ေဘာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ညႊန္းဆိုထားတာေတြ ပါေနတာကိုး။

Paul။        ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တုိင္ ေဘ့စ္ေဘာကစားရင္ ကစား၊ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ေဘ့စ္ေဘာပြဲေတြ ၾကည့္ရတာ၊ ေဘ့စ္ေဘာ အေၾကာင္း ေတြးေနရတာကို ၾကိဳက္တယ္၊ ဆန္းၾကယ္လွစြာပဲ ေဘ့စ္ေဘာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမာၻၾကီးနဲ႔ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႔ေစခဲ့တယ္၊ ကေလးဘဝက ကၽြန္ေတာ္က သိပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းခဲ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာမက်န္းမွု မ်ိဳးစံု ႀကံဳခဲ့ရတယ္၊ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေနတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမနဲ႔အတူ ဆရာဝန္ရဲ႕ ရံုးခန္းမွာ ေနရ တဲ့အခ်ိန္က ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ ၄-၅ႏွစ္သားေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သန္မာမွုမရွိခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကစားႏိုင္လာတာနဲ႔ အဲဒီ အားကစားထဲကို အရူးအမူးႏွစ္လိုက္ျပီး ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ကာလေတြအတြက္ အတိုးခ်ကစားခဲ့တယ္၊ ေဘ့စ္ေဘာကစားျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားသူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သာ စိတ္ဝင္တစားလုပ္ရင္ ေအာင္ျမင္မွုတစ္စံုတစ္ရာ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုဂၢလိက အေတြ႔အႀကံဳ ေလးနဲ႔ မသိႏိုင္တဲ့ ကစားပြဲကိုယ္၌ရဲ႕ အလွတရားေတြ ရွိပါေသးတယ္၊ ဒါဟာ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ သာယာမွုပါပဲ။

ေမးသူ။     ။ ေဘ့စ္ေဘာကေန စာေရးျခင္းကိုကူးေျပာင္းလာတာ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲပဲ၊ စာေရးျခင္းဟာ တကိုယ္တည္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ လား။

Paul။        ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘ့စ္ေဘာကုိ ေႏြဦးနဲ႔ ေႏြရာသီေတြမွာ ကစားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္တာကေတာ့ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ငယ္စဥ္ထဲက အစြဲအလန္းဟာႀကီးလာတဲ့အခါမွာ ျပင္းထန္လာတဲ့သေဘာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ စာအုပ္ကို စြဲစြဲလန္းလန္းမဖတ္ပဲ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မရ ဘူးလို႔ထင္တယ္၊ တကယ္စာဖတ္တဲ့သူဟာ စာအုပ္ေတြကိုယ္၌က ကမာၻတစ္ခုပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္၊ အဲဒီကမာၻဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးေတြထက္ပိုျပီး ၾကြယ္ဝျပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိၾကတယ္။ ဒီလုိ စာအုပ္ ထဲမွာ ရွာေတြ႔တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မွုေၾကာင့္ပဲ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ စိတ္ဝင္စားလာတာပဲ၊ ေရးစရာ ေတြ႔ႀကံဳျဖတ္ သန္းမွု မယ္မယ္ရရ မရွိေသးတာေတာင္ ခင္ဗ်ားဟာစာေရးဖို႔ ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သိလာတာပဲ။

ေမးသူ။     ။ ကနဦး လႊမ္းမိုးမွုေတြ အေၾကာင္းလုပ္ပါဦး၊ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ဘယ္စာေရးဆရာေတြကို ဖတ္ခဲ့ဖူးသလဲ၊

Paul။        ။ အမ်ားစုက အေမရိကန္စာေရးဆရာေတြပါပဲ၊ ထံုးစံအတိုင္း Fitzgerald, Hemingway, Faulkner, Dos Passos, Salinger တို႔ ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာပဲ ဥေရာပစာေပကို စတင္ေတြ႔ရွိလာတယ္၊ အဓိက ကေတာ့ ရုရွားနဲ႔ျပင္သစ္ေပါ့၊ Tolstoy, Dostoyevsky, Turgenev, Camus, Gide စသျဖင့္၊ Joice နဲ႔ Mann လည္းပါေသးတယ္၊ အထူး သျဖင့္ Joyce ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ၁၈ႏွစ္သားေလာက္မွာ သူဟာ အျခားသူေတြထက္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အရိပ္ထိုးေနခဲ့တယ္။

ေမးသူ။     ။ သူဟာ ခင္ဗ်ားအေပၚ အရိုက္ခတ္ႏိုင္ဆံုးလား။

Paul။        ။ ခဏေတာ့ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခ့ဲပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲလို ဖတ္ဖူးသမွ် ဝတၳဳေရးဆရာေတြ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ ေယာက္ကို လိုက္တုျပီးေရးခဲ့တာပါ၊ ငယ္တုန္းမွာေတာ့ အရာရာတိုင္းက လႊမ္းမိုးထားခဲ့တယ္၊ အေတြးအေခၚေတြကလည္း မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေနတယ္၊ ဦးထုပ္တစ္လံုးျပီး တစ္လံုးေျပာင္းေဆာင္းေနသလိုပဲ၊ ကိုယ္ပိုင္စတိုင္လည္း မရွိေသးဘူးေလ၊ အဲဒီ ေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာေတြကို မသိစိတ္ထဲကေန တုပေနမိတာေပါ့။

ေမးသူ။     ။ Cervantes, Dickens, Kafka, Beckett, Montaigne တို႔ဟာ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတုန္းက ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

Paul။        ။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာ ရွိၾကပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အထဲမွာ စာေရးဆရာေတြ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီျပီး ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ လက္ရာေတြဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဆင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို ေရးေနတာမဟုတ္ပါ ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတာပါ။

ေမးသူ။     ။ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ၁၉ရာစု အေမရိကန္စာေရးဆရာေတြကို စိတ္ထဲစြဲေနသလိုပဲ၊ ခင္ဗ်ားဝတၳဳေတြမွာ Poe, Melville, Whitman, Emerson, Thoreau နဲ႔ ့Hawtorne တို႔ကို အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထပ္တလဲလဲေတြ႔ေနရတယ္၊ ဒီထဲမွာ Hawthorne က အမ်ားဆံုးပဲ၊ The Locked Room ထဲက ဇါတ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္ Fznshawe ကလည္း Hawthorne ထဲကပဲ၊ In the country of Last Things ကလည္း Hawthorne ရဲ႕ ေရွးဦးစကားနဲ႔ စတယ္၊ Ghost ထဲမွာ Hawthorne ရဲ႕ ဝတၳဳ Wakefield က ဝတၳဳရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါခဲ့တယ္၊ The Book of Illusions ထဲမွာလည္း Zimmer နဲ႔ Alma တို႔ဟာ Hawthorne ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ The Birthmark အေၾကာင္းကို အၾကီးအက်ယ္ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒီ့အျပင္ ဒီႏွစ္ေႏြမွာ Hawthorne အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ အက္ေဆးရွည္ၾကီးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ the Introduction to ‘Twenty days with Julian & Little Bunny by Papa’ ကိုထုတ္ေဝခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္လား။ New York Review Books ထဲမွာေတာင္ ထည့္ထား ေသးတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ Hawthorne အေပၚ စြဲၿမဲတဲ့စိတ္ဝင္စားမွုကို နဲနဲေျပာျပႏိုင္မလား။

Paul။        ။ အတိတ္က စာေရးဆရာေတြထဲမွာ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးလို႔ ခံစားရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို နက္နက္နဲနဲ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ သူေပါ့၊ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြးထင္မွုေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အေပၚ ပဲ့တင္ထပ္ ေနျပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၿမဲတမ္းသူ႔ဆီ ျပန္ေရာက္ ေရာက္သြားတယ္၊ သူ႔ဆီက အဆက္မျပတ္သင္ယူေနခဲ့တယ္၊ သူဟာ အိုင္ဒီယာေတြကို မေၾကာက္တဲ့ စာေရးဆရာပဲ၊ ျပီးေတာ့ တကယ့္စိတ္ပညာဆရာ၊ လူသားစိတ္ဝိဥာဥ္ကို အၾကီးအက်ယ္ ဖတ္ရွုႏိုင္ခဲ့တဲ့သူပဲ။ သူ႔ဝတၳဳေတြဟာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေတာ္ လွန္ထားတာေတြပဲ၊ အေမရိကမွာ အရင္ကလံုးဝမေတြ႔ဖူးတဲ့ အေရးအသားေတြပဲ၊ Hemingway က ေျပာဖူးတယ္၊ အေမရိကန္ စာေပဟာ Huck Finn ကေန ဆင္းသက္လာတာေတြပဲတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူဘူး၊ The Scarlet Letter က အစျပဳတာပါ၊ သူ႔ရဲ႕ ဝတၳဳအတိုအရွည္ေတြအျပင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ေတြကိုလဲ စိတ္ဝင္စားတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ အျပင္းထန္ ဆံုး အထူးျခား အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး လက္ရာေတြပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က Twenty Days ကို သီးသန္႔ တစ္အုပ္ထုတ္ လိုက္တာ၊ The American Notebooks ထဲမွာပါခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါျပီ၊ ဒါေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြဖတ္တဲ့ စာအုပ္ကို ေဒၚလာ ၉၀ ေပးျပီးဖတ္ႏိုင္တာ လူအနည္းအက်ဥ္းပဲ ရွိလိမ့္မယ္၊ ၁၈၅၁ မွာ သူ႔ရဲ႕ ငါးႏွစ္သားအရြယ္သားငယ္ကို သံုးပတ္ေလာက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းဟာ သူ႔ဘာသာသူ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ လက္ရာတစ္ခုပါ၊ သူ႔ဘာသာသူ ရပ္ တည္ႏိုင္ျပီး ႏွစ္လိုဖြယ္လည္းေကာင္း သူ႔ရဲ႕ အတည္ေပါက္ေနာက္ခ်က္ေတြကလည္း ရယ္ဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္၊ ဒါဟာ Hawthorne ရဲ႕ ပံုရိပ္လႊာအသစ္တစ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေပးပါတယ္၊ သူဟာ အမ်ားထင္သလို စိတ္အားငယ္ညိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ညႇင္းဆဲခံထားရတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳးၾကီးပဲ အၿမဲရွိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူဟာ ခ်စ္ခင္ၾကင္ နာတတ္တဲ့၊ ဖခင္တစ္ေယာက္ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္၊ ေဆးျပင္းလိပ္ခဲျပီး ဝီစကီ တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ျပီး ရႊင္ျမဴးေန တတ္တဲ့ ရက္ေရာတဲ့ ရင္းႏွီးခင္မင္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အလြန္ရွက္ေၾကာက္တတ္သည္ မွန္ေသာ္ လည္း ေလာကရဲ႕ သာမန္သာယာစရာေလးေတြကိုလည္း ခံစားတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။             ။ ေပါလ္ေအာ္စတာႏွင့္ စကားေျပာျခင္း အပိုင္း ၂ ကို မနက္ျဖန္ ဆက္လက္တင္ေပးသြားပါမည္။