၁၉၇၄ ခုႏွစ္ နယူးေယာ့ခ္ကို ျပန္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီဇတ္လမ္းကို ေျပာျပလာတယ္။ အျဖစ္က ယူဂိုဆလားဗီးယားမွာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ အခ်ိန္က ဒုတိယကမာၻစစ္ျပီးခါနီး လပိုင္းေလာက္အလုိမွာ။
အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူက နာဇီ သိမ္းပိုက္မွူုကို ဆန္႕က်င္တဲ႕ ဆာဗီးယား ေျပာက္က်ားအဖြဲ႕က။
တစ္မနက္ သူနဲ႕ သူ႕ရဲေဘာ္ေတြ အိပ္ယာက နိုးေတာ့ သူတို႕ကို ဂ်ာမန္တပ္ေတြက ဝိုင္းထားျပီးသားျဖစ္ေနတာ ၾကဳံရတယ္။ သူတို႕ေတြက ေက်းလက္က လယ္တဲေလးထဲမွာ ပုန္းခိုေနခဲ့တာ။ ေျမေပၚမွာ ႏွင္းေတြက တစ္ေပထုေလာက္ ရွိေနခဲ့ျပီ။ သူတို႕ အဖို႕ လြတ္လမ္းမရွိ။ ၾကံရာမရတာနဲ႕ သူတို႕ေတြလည္း ဗိုလ္က်ားေသနတ္ ဆြဲၾကတယ္။ သူတုိ႕အစီအစဥ္က လယ္တဲေလးထဲကေန တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ခုန္ထြက္ျပီးူ ႏွင္းထဲမွာ လစ္ေျပးၾက ဖို႕ပဲ။ ဗိုလ္က်ားေသနတ္ဆြဲေတာ့ အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးက တတိယ ေျမာက္ မွာ ထြက္ရမယ္။
ပထမဆုံးတစ္ေယာက္ ႏွင္းေတာထဲ ျဖတ္ေျပးတာကို သူက ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေတာလုံးစက္ေသနတ္သံေတြ ညံသြားျပီး အဲဒီလူလည္း လဲက်သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ဒုတိယလူလည္း ျဖတ္ေျပးျပန္တယ္။ ေစာေစာကလိုပါပဲ။ စက္ေသနတ္သံေတြ ညံသြားျပီး သူလညး္ ႏွင္းေတာထဲ လဲက်သြားခဲ့ျပန္တယ္။
ဒီ႕ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလး အလွည့္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ တံခါးဝမွာ ခ်ီတုံခ်ီခ်နဲ႕ ျဖစ္ေနမလား ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္ သူ႕ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လုိအေတြးေတြနဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ တဒိန္းဒိန္း ျဖစ္ေနမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာနိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတာေတာ့ သူဟာ ႏွင္းေတာထဲကို အစြမ္းကုန္ ေျခကုန္သုတ္ေျပးတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ မဆုံးတမ္း ေျပးေနရသလိုပဲ။ ဒီ႕ေနာက္မွာ ရုတ္တရက္ ေျခေထာက္မွာ စူးခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီ႕ေနာက္မွာ ခႏၵာကိုယ္တစ္ခုလုံး ပူထူသြားတယ္။ ေနာက္ စကၠန္႕ပိုင္းေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သူသတိလစ္သြားေတာ့တယ္။
သူျပန္နိးလာေတာ့ သူဟာ လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လွည္းထဲမွာ ပက္လက္ကေလး ပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕မွာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲ မသိ၊ သူ႕ကို ဘယ္လုိကယ္တင္လိုက္သလဲ သူမသိ။ ျမင္းလား ႏြားလား မသိဆြဲေနတဲ႕ လွည္းေပၚမွာလွဲျပီး မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႕ လယ္သမားရ႕ဲဦးေခါင္းကို အေနာက္ကေန ေငးကာ လုိက္ပါလာခဲ့တယ္။ အဲဒီဦးေခါင္းၾကီးကို ေလ့လာေနတုန္း စကၠန္႕ပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ေတာထဲက က်ယ္ေလာင္လွတဲ႕ ေပါက္ကြဲသံၾကီး တစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူ႕မွာ အားအင္ကုန္ခန္းေနတဲ႕ အတြက္ လွုပ္ေတာင္ မလွုပ္နိင္ဘူး။ ရုတ္တရက္ ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ႕ အဲဒီ ဦးေခါင္းၾကီးကို ဒီအတိုင္း ဆက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေစာေစာကတင္ ကိုယ္လက္အဂၤါ အျပည့္အစုံနဲ႕ လယ္သမားဟာ အခုေတာ့ ေခါင္းမပါတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အသံေတြ ပိုဆူလာခဲ့ျပီး အေျခအေနက ပိုေယာက္ယက္ခတ္လာတယ္။ ျမင္းက လွည္းကို ဆက္ဆြဲေနေသးလား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လညး္ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း
ဒါမွမဟုပ္ စကၠန္႕ပိုင္းေတာင္ ျဖစ္နိင္တယ္၊ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရုရွားတပ္ၾကီးတစ္တပ္ ဆင္းခ်လာခဲ့တယ္။ ဂ်စ္ကားေတြ တင့္ကားေတြ နဲ႕ ေအာင္ပြဲခံလာတဲ႕ စစ္သားေတြ။ အရာရွိက အက္စ္ဦးေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး အနီးအနားမွာဖြင့္ထားတဲ႕ ယာယီေဆးခန္းရွိရာ ခ်က္ျခင္းေစလြတ္တယ္။ ေဆးခန္းဖြင့္ထားတဲ႕ေနရာက ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႕ သစ္သားတင္းကုပ္ေလးပါပဲ။ ၾကက္တဲဘဲတဲ ျဖစ္နိင္သလို လယ္ေစာင့္တဲလဲ ျဖစ္နိင္တယ္။ အဲဒီက ရုရွားဆရာဝန္က ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ျပီး ျပန္မရနိင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာတယ္။ ဒဏ္ရာက ျပင္းလြန္းလို႕ ျဖတ္ပစ္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္လို႕ ဆိုတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလးလည္း ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကိုေတာ့ မျဖတ္လိုက္ပါနဲ႕ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေျခေထာက္ကို မျဖတ္ပါနဲ႕ေနာ္ လို႕ သူ ငိုျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သူေျပာတာကို နားမေထာင္ၾကဘူး။ ေဆးအကူေတြက သူ႕ကို ခြဲစိတ္ခုံေပၚတင္လိုက္ၾကတယ္။ ဆရာဝန္က လႊကို ေကာက္ကိုင္ေနျပီ။ သူက ေျခေထာက္အေရျပားကို ထိုးခြဲဖို႕ လုပ္ရုံရွိေသး ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲမွုတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးခန္းေလးရဲ႕ အမိုးေတြ အကုန္ျပိဳက်၊ နံရံေတြ ျပိဳလဲ၊ ေနရာတစ္ခုလုံးအကုန္ု ျပိဳပ်က္လို႕။ တစ္ဖန္ အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးျဖစ္သူမွာ သတိလစ္သြားျပန္ပါတယ္။
ဒီတစ္ခါ သူျပန္နို္းလာေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြက သန္႕ရွင္းျပီး ႏူးည႕ံတယ္။ အခန္းရဲ႕ အနံ႕အသက္က လည္း ေကာင္းမြန္တယ္။ သူ႕ေျခေထာက္က ခႏၵာကိုယ္မွာ တြဲလ်က္ရွိေနဆဲ။
ခဏၾကာေတာ့
လွပတဲ႕ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမက သူ႕ကို ျပဳံးျပျပီး အရြက္ျပဳတ္ဟင္းခ်ိဳကို ဇြန္းနဲ႕ ခပ္တိုက္ေပးေနခဲ့တယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ပ်က္သြားသလဲေတာ့ သူလဲ မသိ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကယ္တင္ျခင္းခံရျပီး ေဆးခန္းေနာက္တစ္ခုကို အပို႕ခံရျပန္ပါျပီ။ အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးခမ်ာ မိနစ္အတန္ၾကာတဲ႕ အထိ သူဟာ ေသသြားတာလား ရွင္လ်က္ပဲလားဆိုတာ မေရရာခဲ့။ သူ႕မွာ ေကာင္းကင္ဘုံမွာ နိုးလာရသလိုထင္မိတယ္။
သူလည္း နာလန္ထလာတဲ႕အထိ အဲဒီ အိမ္မွာပဲ ဆက္ေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ မိန္းမေခ်ာေလးနဲ႕ ၾကိဳက္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုမန္တစ္ ဇတ္လမ္းေလးေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဘာေၾကာင့္ လည္းဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးက ဘယ္ေတာ့မွ အေသးစိတ္မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ သိတာကေတာ့ အက္စ္ရဲ႕ ဦးေလးဟာ သူ႕ေျခေထာက္ကို ျပန္ရခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ စစ္ၾကီး ျပီးသြားတာနဲ႕ သူလည္း အေမရိကားကို သြားျပီး ဘဝသစ္တစ္ခု စတင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ေတာ့ မသိပါဘူး (အေျခအေနေတြက မထင္မရွားနိင္လြန္းပါတယ္) သူဟာ ခ်ီကာဂိုမွာ အာမခံအေရာင္းသမား အေနနဲ႕ ပဲ ေနထိုင္သြားေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment