အနီေရာင္ မွတ္စုစာအုပ္ (၂)

ေနာက္တစ္ႏွစ္ျဖစ္တဲ႕ ၁၉၇၃ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျပင္သစ္ေတာင္ပိုင္းက ယာခင္းတစ္ခုမွာ ယာခင္းေစာင့္အလုပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြရဲ႕ အမွုကိစၥကေတာ့ သူမ အေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတဲ႕ အလြမ္းဇတ္ရွိန္ကလည္း တစ္ဖန္ျပန္ျမင့္လာခဲ့ပါျပီ။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း အဲဒီအလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လုံး မွာလည္း ခၽြတ္ျခဳံက်ေနေတာ့ကာ ဒီအလုပ္မွ မရယင္လည္း အေမရီကားသာ ျပန္ၾကဖို႕ရွိပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကလည္း အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ျပန္ဖို႕ အသင့္ျဖစ္မေနၾကေသးဘူး။

အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတဲ႕ ႏွစ္ပါပဲ။ တစ္ဖက္မွာ ယာခင္းရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားက သိပ္လွတယ္။ စျပစ္ျခံေတြနဲ႕ စည္းခတ္ထားတဲ႕ ဆယ့္ရွစ္ရာစု ေခတ္ ေက်ာက္တုံးအိမ္ၾကီးရယ္ သူ႕မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္မွာ နိင္ငံပိုင္ သစ္ေတာၾကိဳးဝိုင္း ၾကီးရယ္၊ အနီးဆုံးရြာဆိုတာေတာင္ ႏွစ္ကီလိုေလာက္ ေဝးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရြာမွာလည္း လူဦးေရက ေလးဆယ္ထက္မပိုပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ရြာသားေတြ အားလုံးက ေျခာက္ဆယ္ ခုနစ္ဆယ္ေအာက္ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဆိုေတာ့ လူငယ္ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ အတြက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ စာေကာင္းေကာင္းေရးလို႕ ရမယ့္ တကယ့္ ေနရာေကာင္းေလးေပါ့။ အယ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီမွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရးလိုက္ၾကတာ အေတာ့္ကို အလုပ္ေတြ ျပီးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လုံး မွန္းထားတာထက္ကို ပို လုပ္နိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ လုံးဝ ဥႆုံ ငတ္ျပတ္လုနီးနီးကို ၾကဳံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အလုပ္ရွင္အေမရိကန္ လင္မယားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ လစာေလး (ေဒၚလာငါးဆယ္) ရယ္၊ ကားဓါတ္ေငြ႕ ဖိုးရယ္၊ လာဘေရဒါ အမဲလိုက္ေခြးၾကီးအတြက္(သူကလည္း အိမ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ) ေကၽြးေမြးစားရိတ္ရယ္ကို ပို႕ေပးေလ့ရွိတယ္။ အားလုံးျခဳံလိုက္ယင္ေတာ့ ဒါဟာ အေတာ့ကို ရက္ေရာတဲ႕ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ငွားခလည္း ေပးစရာမလုိ၊ လခနဲ႕ မေလာက္ငယင္ေတာင္ ၾကိဳသုံးထားလို႕ရ ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အစီအစဥ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္လုိ႕ရတဲ႕ ဝင္ေငြကို တစ္ဖက္က စုမယ္ေပါ့။ ပဲရစ္ကေနထြက္မလာခင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က တစ္ႏွစ္စာ ဘာသာျပန္အလုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္ခံလာခဲ့ၾကျပီးျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထည့္မတြက္ခဲ့မိတာကေတာ့ ထုပ္ေဝသူေတြဟာ အျမဲလို ေငြရွင္းေပးတာ ေနာက္က် ၾကတယ္ဆိုတာပဲ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမ႕ေနတာက တိုင္းျပည္ တစ္ခုကေန တစ္ခု ခ်က္လတ္မွတ္ပို႕တဲ႕ အခါ ေရာက္ဖို႕ ရက္သတၱပါတ္နဲ႕ ခ်ီျပီးၾကာတတ္တယ္ ဆိုတာရယ္၊ ျပီးေတာ့ ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ဘဏ္ဝန္ေဆာင္ခေတြရယ္ ေငြလဲႏွုန္းကြာဟခ်က္ေတြရယ္ ျဖတ္ေတာက္ျပီးမွ ေပးၾကတယ္ဆိုတာပဲ။ အယ္ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘယ္လိုမွ မွားတြက္လုိ႕မရ၊ အမွားခံလို႕မရတဲ႕ အေနအထားမွာ ဆိုေတာ့ကာ အေတာ့္ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အေျခအေနမ်ိဳးကို မၾကာခဏ ၾကဳံၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရက္ရက္စက္စက္ နီကိုတင္း ယင္းထတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၵာကိုယ္ တစ္ခုလုံး ခ်င္ျခင္းတပ္ ျပီး ဘာခံစားမွုမွ မရွိေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆုိဖာကူရွင္ေတြၾကား၊ ဗီရိုေတြရဲ႕ ေနာက္ၾကားထဲ အေၾကြေစ့ေလးမ်ား ရွိမလား ကုပ္ကပ္ ရွာေဖြေနခဲ့မိတယ္။ ဆယ့္ရွစ္ဆင္တိုင္း(သုံးဆင့္ခြဲ) ေလာက္နဲ႕ Parisiennes တံဆိပ္နဲ႕စီးကရက္ ဝယ္ေသာက္လုိ႕ရတယ္ေလ။ တစ္ဘူးမွာ ေလးလိပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခြးစာေကၽြးရင္း သူတို႕ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထက္ အေျခအေန ေကာင္းေသးတယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ညေန အယ္နဲ႕ ေခြးစာဗူးကို ေဖာက္ျပီး ညစာ လုပ္ၾကဖို႕ တုိင္ပင္ၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။

အဲဒီႏွစ္မွာ တစ္ျခား ဝင္ေငြဆိုလို႕ ဂ်ိမ္းရွူးဂါး(James Sugar) ဆိုတဲ႕ လူဆီက ရတာပဲ ရွိတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္က ရူပကသေဘာ ေဆာင္တဲ႕ နာမည္ေတြကို ျငင္းဆိုဖို႕ မရည္ရြယ္ပါဘူး၊ တကယ္ျဖစ္တာက ျဖစ္တာပဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုတက္နိင္မလဲ) ရွူးဂါးက National Geographic ရဲ႕ ဓါတ္ပုံဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူနဲ႕ ပက္သက္ဖုိ႕ျဖစ္လာတာက သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို အလုပ္အပ္ထားတဲ႕သူနဲ႕ ဒီနယ္အေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေပါင္းေရးၾကတယ္။ သူက မဂၢဇင္းတုိက္ကေပးထားတဲ႕ ကားနဲ႕ တစ္နယ္လုံးပတ္ျပီး လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ဓါတ္ပုံလိုက္ရိုက္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားက ေတာအုပ္ကို ေရာက္တာနဲ႕ သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီမွာ ညအိပ္ေလ့ရွိတယ္။ မဂၢဇင္းတုိက္ကလည္း သူ႕ကို စို႕စုိ႕ပို႕ပို႕ေပးထားေလေတာ့ သူကလည္း သူ႕အတြက္ေပးထားတဲ႕ ဟိုတယ္ခထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးကမ္းတတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆို ေပါင္းၾကည့္လိုက္ယင္ တစ္ည ဖရန္႕ငါးဆယ္ ေလာက္ေတာင္ ရတယ္။

ဒီေတာ့လည္း အယ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ Inn ေလးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ႕သူေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ႕သူလည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ သူနဲ႕ေတြ႕တိုင္းအျမဲဝမ္းသာမိၾကတယ္။ ေျပာစရာဆိုလို႕ သူဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲဆိုတာ ၾကိဳမသိတာ တမယ္ပဲ။ သူက ဘယ္ေတာ့မွလည္း ၾကိဳ ဖုန္းမဆက္ဘူး၊ ျပီးေတာ့ တစ္ခါလာျပီးယင္ အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ေနတတ္တာမ်ိဳး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မစၥတာ ရွူးဂါးကို ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူး။ သူက ဘယ္က ဘယ္လို ေရာက္လာမွနး္မသိ အိမ္ေရွ႕မွာ သူ႕ရဲ႕ ေျပာင္လက္ေနတဲ႕ အျပာေရာင္ကားၾကီးကို ထိုးရပ္လို႕၊ တစ္ည ႏွစ္ည ေလာက္ေန  ျပီးယင္ ေပ်ာက္သြားျပန္ေရာ။ သူ တစ္ခါ ထြက္သြားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ သူ႕ကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုပ္ဘူးလုိ႕ ပဲ ယူဆမိၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ အဆိုးရြားဆုံး အခိုက္အတန္႕ကေတာ့ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးမွာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခ်က္လတ္မွတ္ကလည္း ေရာက္မလာေသး။ ေခြးတစ္ေကာင္ကလည္း အခုိးခံရ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ရွိသမွ် အစားအစာေတြ အကုန္လုံး ကို တတိတိနဲ႕ စားလာလိုက္တာ အဆုံးမွာ ဘာမွကို မက်န္ေတာ့သေလာက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မေရာက္ခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ခ်န္ထားခဲ့တဲ႕ ၾကက္သြန္နီ တစ္အိပ္ရယ္၊ ဟင္းခ်က္ဆီ တစ္ပုလင္းရယ္၊ ပိုင္မုန္႕ရဲ႕ အကာသားတစ္ထုပ္ရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ျပီးခဲ႕တဲ႕ ေႏြထဲက က်န္တဲ႕ဟာေတြဆုိေတာ့ ေအာက္သုိးသိုးန႕ံေတာင္ ရေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အယ္လည္း တစ္မနက္လုံးေတာင့္ခံလာခဲ့ၾကတာ ေန႕လည္ေန႕ခင္းအထိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္နာရီ ခြဲေတာ ့ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး စားပြဲကို ျပင္ဆင္ဖို႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ခ်က္စရာ ရွားပါးလုိက္ပုံက ၾကက္သြန္ပိုင္မုန္႕ပဲ လုပ္စားစရာ ရွိေတာ့တယ္။ ဖိုထဲမွာ ဟုိလုပ္သည္လုပ္နဲ႕ က်တ္ေလာက္ျပီထင္တဲ႕ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဖိုထဲက ထုပ္၊ စားပြဲေပၚတင္ျပီး အားပါးတရ စားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထင္ထားသလိုမဟုပ္ပဲ အေတာ္ေလး အရသာ ရွိတာေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တစ္သက္လုံး စားဖူးသမွ် အေကာင္းဆုံးပဲ လုိ႕ ေျပာမိေတာ့မလို႕ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားမွုတစ္ခုဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ျမွင့္တင္ဖုိ႕အတြက္ မထိေရာက္လွတဲ႕ အားထုပ္မွု တစ္ခုပါပဲ။ နဲနဲေလး ဆက္ဝါးၾကည့္လုိက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာက စလာခဲ႕ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ခ်ီတုံခ်ီခ်နဲ႕ (တကယ့္ကို ခ်ီတုံခ်ီခ်နဲ႕) ပိုင္မုန္႕ဟာ အထဲထိ မက်တ္ေသးဘူးဆိုတာ မသက္မသာ ဝန္ခံၾကရတယ္။ အလယ္ေကာင္က စားလို႕မရေအာင္ ေအးစက္ေနတယ္။ ဘာတတ္နိင္မလဲ၊ မီးဖိုထဲ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ထားလိုက္ရုံေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆာေလာင္ေနပုံနဲ႕ ေစာေစာကတင္ တံေတြးဂလင္းေတြကို ႏွိုးဆြလိုက္တာကို ထည့္စဥ္းစားယင္ ပိုင္မုန္႕ကို ျပန္ထားဖို႕ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေစာင့္ေနရတဲ႕ ဒုကၡကို ခံနိင္ေအာင္၊ အျပင္ထြက္ျပီး လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ယင္ မီးဖိုထဲက အနံ႕ေတြနဲ႕ ကင္းေဝးျပီး အခ်ိန္ေတြပိုျပီးမသိမသာ ကုန္သြားလိမ့္မယ္လို႕ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို တစ္ပတ္ ဒါမွမဟုပ္ ႏွစ္ပတ္  ပတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တစ္ခုခုအေၾကာင္း ေျပာယင္း နစ္ေျမာေနတာလည္း ျဖစ္မယ္ (ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကာသြားလိုက္တာမွ အိမ္ထဲကို ႏွစ္ေယာက္သား ဝင္လိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုလုံးမီးခိုးေတြနဲ႕ ျပည့္ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မီးဖိုရွိရာ အေျပးသြားျပီး ပိုင္မုန္႕ကို ဆြဲထုပ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ကို ေနာက္က် သြားခဲ႕ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အစားအစာကေတာ့ စားလို႕မရနိင္ေတာ့ဘူး။ မီးဖုတ္လိုက္တာ မီးေသြးခဲလို မည္းမည္း တုံးၾကီးျဖစ္တဲ႕အထိပဲ၊ တစ္ကိုက္စာေလာက္ေတာင္ ျပန္မရေတာ့ဘူး။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ရယ္စရာအျဖစ္အပ်က္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ လုံးဝ မရယ္နိင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တြင္းနက္ၾကီးထဲ က်သြားသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္လိုမွ လြတ္လမ္းကိုစဥ္းစားလို႕မရ။ လူတစ္လုံးသူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ႕ ႏွစ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ မရယ္နိင္ေလာက္ေအာင္၊ ျပတ္လုံးမထုပ္နိင္ေလာက္ေအာင္ ၾကဳံခဲ႕ရတဲ႕ အခိုက္အတန္႕မ်ိဳး ရွိပါ့မလား ကၽြန္ေတာ္ သံသယ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါကေတာ့ တကယ့္ကို အဆုံးသတ္ပါပဲ၊ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႕ဖြယ္ရာေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အဆုံးနိဂုံးပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္က ညေန ေလးနာရီေလာက္ေပါ့။ ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ မရွိေသး၊ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနတဲ႕ ေမာင္မင္းၾကီးသား မစၥတာ ရွုးဂါး တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ၾကီး ေပါက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ ဖုန္အလိပ္လိပ္နဲ႕ ေက်ာက္စရစ္ လမ္းကို တကၽြတ္ကၽြတ္ ေမာင္းခ်လာျပီး အိမ္ေရွ႕ထိုးရပ္လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ သူက ကားထဲက ထြက္ျပီး ဟယ္လိုလို႕ ေျပာတဲ႕ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အရိုးခံ အမူအယာေလးနဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပဳံးလိုက္တာကို ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါဟာ တကယ့္ အံ႕ဖြယ္ရာ တစ္ခုပါပဲ။ ဒါဟာ တကယ့္ကို ဆန္းၾကယ္လွတဲ႕ အရာပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိႏွစ္လုံးနဲ႕ ကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေသြးအသားထဲမွာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႕ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး ေတြကို စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္ လို႕ ထင္ခဲ့မိတယ္။

အဲဒီညက ရွူးဂါးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္အဆင့္ရွိတဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္မွာ တည္ခင္းဧည့္ခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အားပါးတရ ေလြးၾကတယ္။ ဝိုင္ေတြ တစ္ပုလင္းျပီး တစ္ပုလင္း ေဖာက္ၾကတယ္။ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ရယ္ၾကတယ္။ ဒီတုန္းက စားခဲ့တာေတြက အရသာ ရွိမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္သြန္ပိုင္မုန္႕ရဲ႕ အရသာ ကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ႕လို႕မရခဲ့ဘူး။

(ဘာသာျပန္သူ မွတ္ခ်က္။        ။ ဒီမွတ္စုမွာ အယ္ဟာ ေပါလ္ေအာ္စတာရဲ႕ ပထမဇနီး Lidia Davis ပါ)