ေနသည္အေရွ႕ဘက္မွအျမဲလိုလိုထြက္ေလ့ရွိပါသည္။မေက်နပ္စရာမရွိပါ။ေနသည္အေနာက္ဘက္သို႔ဝင္ဝင္သြားတတ္ပါသည္။ဤကိစၥသည္လည္းမေက်နပ္စရာကိစၥမဟုတ္ပါ။သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္အေရွ႕ဘက္မွထြက္၍အေနာက္ဘက္သို႔မဝင္ခဲ့ၾကပါ။ထုိ႔ ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေတာ့ကိုမေက်နပ္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါသည္။
“မေက်နပ္မွုမ်ားအေၾကာင္း”ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္ကိုကၽြန္ေတာ္၏အေတြးထဲတြင္စတင္သတိထားမိခဲ့ခ်ိန္တြင္ကၽြန္ေတာ္၏ဘဝ သည္အေတာ့ကိုေက်နပ္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါေသးသည္။အေတာ္အသင့္ျပည့္စံုသည့္မိဘႏွစ္ပါး၏အရိပ္ေအာက္တြင္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားတစ္ေယာက္၏ေပ်ာ္ရႊင္မွုမ်ိဳးျဖင့္ဘဝမွာေပါ့ပါးေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမ်ားကဲ့သို႔ေမႊေႏွာက္လွည့္လည္ေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔၏နံေဘးတြင္ေလာကၾကီးသည္ေတးသံမ်ားျဖင့္ကခုန္ေနခဲ့သည္။ကဗ်ာရြတ္သံမ်ားျဖင့္ေဝစည္ေနခဲ့သည္။တုိက္တို္က္ဆိုင္ဆိုင္ထိုအခ်ိန္တြင္မွကၽြန္ေတာ္၏မေက်နပ္မွုသည္စတင္ခဲ့ပါ သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏မေက်နပ္မွုကိုစတင္ဖန္တီးခဲ့သူမွာ“ပန္းသီးေလး”ပင္ျဖစ္ပါသည္။ပန္းသီးေလးဆုိသည္မွာစားစရာသစ္သီးတစ္မ်ိဳး၏အမည္မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္၏ခ်စ္သူ(ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရေသာသူ)၏နာမည္ျဖစ္ပါသည္။သူမႏွင့္ေတြ႔ဆံုခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ကၽြန္ေတာ္၏ဘဝသည္ အေတာ့ကိုမေက်နပ္စရာေကာင္းမွန္းသတိျပဳမိလာခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္အိုမာခိုက္ယမ္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္ဝိုင္အရက္လည္းမ ေသာက္တတ္ပါ။သို႔ေသာ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ႏွင့္စာအုပ္တစ္အုပ္သည္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အနည္းဆံုးလိုအပ္ေနခဲ့ပါသည္။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေက်နပ္မွုတစ္ခုကိုကၽြန္ေတာ္၏ပန္းသီးေလးထံတြင္ ရွာေဖြရန္ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားမိပါေတာ့သည္။
နယူတန္သည္ပန္းသီးတစ္လံုးကိုေၾကြက်ေစရန္တံခ်ဴသံုးမသံုးကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။သို႔ရာတြင္ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတြင္ပန္းသီးေလး ေၾကြက်လာရန္လံုေလာက္ေသာဆြဲငင္အားမရွိေၾကာင္းကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေစာစီးစြာသိေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္တြင္တံခ်ဴတစ္ေခ်ာင္းလို ေနခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ပန္းသီးေလးသည္ႏိုင္ငံျခားမ်ိဳးႏြယ္စပ္မစပ္မေသခ်ာခဲ့ပါ။သို႔ေသာ္သူမသည္ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းမ်ားကိုေတာ့ အေတာ္ပင္ႏွစ္ျခိဳက္ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္သတိထားခဲ့မိပါသည္။ေခါင္းစည္းကလစ္မွစ၍ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္အဆံုးတစ္ကိုယ္လံုးမွာေခတ္ေပၚဖက္ရွင္ျပပြဲတစ္ခုလိုဝံ့ထည္၍ေနခဲ့ပါသည္။သူမ၏လမ္းေလွ်ာက္ဟန္သည္စင္ဒီကေရာဖို႔ႏွင့္ကေလာ္ဒီယာရွစ္ဖါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းထက္လွပါသည္။ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္အခ်ိဳးမက်ေသာကၽြန္ေတာ့္အဖို႔သူမလိုမိန္းခေလးမ်ိဳးကိုစြဲလန္းမိသည္မွာအလြန္ကေမာက္ကမႏိုင္ေသာလြဲေခ်ာ္မွုၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ဤလြဲေခ်ာ္မွုၾကီးကိုကၽြန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးခံယူေနမိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္၏ညမ်ားကိုသူမလြတ္လြတ္လပ္လပ္ဝင္လာႏိုင္ရႏ္လွည္းက်င္းေပးေနမိသည္။ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္သူမစားသံုးရန္အတြက္ကၽြန္ေတာ္၏မနက္ခင္းမ်ားကိုလိေမၼာ္သီးတစ္လံုးအသြင္ကူး ေျပာင္းေနခဲ့မိပါသည္။သို႔ရာတြင္ဤအရာမ်ားသည္ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္မွုမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္းေနာင္အခါသင္ကိုယ္တိုင္နားလည္လာပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့စိတ္ကူးသစ္မ်ားသည္အျမဲလိုလိုထြက္ေပၚေနခဲ့ပါသည္။လည္ပတ္ေနေသာစကၠန္႔တံမ်ား၊တံု႔ေႏွးေကာင္းတံု႔ေႏွးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္းကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ကူးထည္မ်ားမွာမူဘယ္ေတာ့မွေျခကုန္လက္ပမ္းက်သည္မရွိခဲ့ေပ။ဤသို႔ျဖင့္ညစဥ္ညတိုင္းပန္း သီးေလးသည္ကၽြန္ေတာ့္တံခါးကိုလာလာေခါက္ေနခဲ့သည္။တံခါးေခါက္သံမ်ားသည္ပို၍နီးနီးလာခဲ့သည္။ပို၍က်ယ္ေလာင္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းပို၍ပို၍ကစဥ္႔ကလ်ားျပိဳကြဲလာခဲ့သည္။
ထိုသို႔ျဖင့္မိုးေလကင္းရွင္းေသာတစ္ေန႔ကိုကၽြန္ေတာ္ေစာင့္စားေနခဲ့သည္။ထိုေန႔တစ္ေန႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရန္ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ၏နင္းေခ်မွုကိုျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ကၽြန္ေတာ့္တြင္တံခ်ဴတစ္ေခ်ာင္းမရွိေသာ္လည္းခုန္ခူးဖို႔ရာအင္အားအခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိေနပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ပန္းသီးေလးတြင္ေၾကြဆင္းဖို႔ရာခြန္အားမရွိခဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္၏ညမ်ားစြာကိုအေလ်ာ္အစားျပဳခဲ့ရေသာထိုေန႔သည္မေမွ်ာ္လင့္ေသာအရာမ်ားစြာျဖင့္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းက်ဆံုးခဲ့ရပါသည္။ေလဆင္ႏွာေမာင္းတစ္ခုလိုကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္ရစ္ပတ္ေဝွ႔ယမ္းေနေသာသူမ၏ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံမ်ားၾကားတြင္ကၽြန္ေတာ္၏ခရီးရည္ခ်ီတက္ပြဲတစ္ခုဆိတ္ျငိမ္စြာက်ဆံုးခဲ့ရပါသည္။ပန္းသီးေလး၏ႏွုတ္ဖ်ားမွေနာက္ဆံုးထြက္က်လာသည့္စကားတစ္လံုးမွာသူမေျပာေနက်အတိုင္းအဂၤလိပ္စကားလံုးတစ္လံုးပင္ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ “ Sorry” (ဝမ္းနည္းပါတယ္)ဟူ၍။
ကၽြန္ေတာ္၏ညမ်ားစြာသည္တစ္စစီလြင့္က်ဲသြားခဲ့ၾကပါသည္။ဖရိုဖရဲစုပံုေနခဲ့ၾကပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရွာေဖြ ရန္ၾကိဳးစားမိပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးတြင္မေက်နပ္မွုမ်ားျဖင့္အုပ္မိုးဖံုးကြယ္ေနခဲ့ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ေက်နပ္မွုကို ရွာေဖြရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ကမာၻအပတ္ပတ္ျဖတ္သန္းရပါေစ၊ေက်နပ္မွုရွိရာကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္။
တိမ္တစ္စ၊က်ီးတစ္သုတ္ႏွင့္အလင္းသဲ့သဲ့ေပါင္းစပ္ထားေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ေလညွင္းတစ္အုပ္ႏွင့္ အတူျမစ္ကမ္းနေဘးတြင္ခရီးႏွင္ေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္၏အိတ္ထဲတြင္ပန္းသီးတစ္လံုးမပါလာခဲ့ေသာ္လည္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသာက္ေရသန္႔တစ္ဗူးပါလာခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ခရီးေပါင္းမ်ားစြာလွမ္းလာခဲ့ပါေသာ္လည္းယခုအခ်ိန္အထိခရီးေဖာ္တစ္ေယာက္မွမေတြ႔ခဲ့ပါ။ေနလံုးသည္ထံုးစံတက်ပင္အေရွ႕ဘက္မွထြက္၍အေနာက္ဘက္သို႔ငုတ္လွ်ိဳးေပေတာ့မည္။ယခုအခ်ိန္အထိကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သည့္အရပ္သို႔ဝင္ေရာက္နားခိုရမည္ကိုမသိေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္စိတ္ကိုမိုင္ႏွုန္းျမွင့္၍ေရွ႕ဆက္ခဲ့ပါသည္။ေရွ႕တြင္တံလ်ပ္မ်ားျဖင့္ဝိေသသျပဳေနေသာလြင္ျပင္ၾကီးရွိေနခဲ့ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္၏ေျခလွမ္းမ်ားသည္တံလ်ပ္မ်ားထဲတြင္ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၾကပါသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ခပ္ေဝးေဝးဆီမွအရိပ္တစ္ခုသည္တေျဖး ေျဖးပီသလာခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္အားတက္သေရာျဖင့္ထိုအရိပ္ရွိရာအေျပးတစ္ပိုင္းလွမ္းေနမိပါသည္။အနားေရာက္လာေတာ့မွထို အရိပ္သည္ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ခရီးသြားတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းေတြ႔ရွိရပါသည္။ထိုသူ၏ေက်ာတြင္ၾကီးမားေလးလံေသာအိတ္ၾကီးတစ္လံုးကို ထမ္း၍။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲဗိ်ဳ႕” ကၽြန္ေတာ္ကပင္ဦးစြာႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။
“ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အရပ္ကိုသြားရွာမလို႔ပါ” ထိုသူကေမာပန္းမွုတို႔ျဖင့္ေလးလံစြာေျဖၾကားေနခဲ့သည္။
“ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားအထုပ္ၾကီးထဲကဘာေတြလဲဗ်ိဳ႕” ကၽြန္ေတာ္အရဲစြန္႔၍ေမးလိုက္မိသည္။
“ေငြေတြပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္တစ္သက္လံုးရွာထားခဲ့တဲ့ေငြေတြပါ”
ထိုသူကကၽြန္ေတာ့္ကိုမယံုသကၤာစိတ္ျဖင့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ထို႔ေနာက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲသုတ္ေျခတင္၍သြားပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ဆက္လက္ထြက္ခြါလာခဲ့ရာစိမ္းစိုျငိမ္သက္ေနေသာေတာအုပ္တစ္ခုကိုေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္ေတာ္သည္ဝမ္းသာအားရျဖင့္အနားယူရန္ျပင္ဆင္မိသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္မွကၽြန္ေတာ္၏နားထဲတြင္အသံသဲ့သဲ့ကိုစတင္သတိျပဳမိခဲ့ပါ သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္အနားမယူႏိုင္ေသးဘဲအသံၾကားရာေနရာကိုရွာေဖြေနမိသည္။အရိပ္ေကာင္းေကာင္းသစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေယာဂီဝတ္အဘိုးအိုတစ္ေယာက္သည္ဘုရားစာအခ်ိဳ႕ကိုရြတ္ဖတ္၍ေနပါသည္။ဆိတ္ျငိမ္ေသာဝန္းက်င္တြင္သူ၏ရြတ္ဆိုသံသည္ထူးထူး ျခားျခားဆူညံ၍ေနပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိသြားေသာအခါအဘိုးအိုသည္မ်က္လံုးကိုအသာဖြင့္၍ကၽြန္ေတာ့္ကိုအံ့ၾသထိတ္လန္႔စြာၾကည့္ေနပါသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္းကဗ်ာကယာပင္ “ကၽြန္ေတာ္ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါခင္ဗ်ာ၊အဘိုးကိုေႏွာင့္ယွက္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး”
“မင္းတို႔လူသားေတြဟာဘာသာတရားရဲ႕အေႏွာင့္အယွက္ေပါ့ကြ”
ကၽြန္ေတာ္သည္အံ့ၾသစြာျဖင့္ “လူနဲ႔ဘာသာေရးဘယ္ဟာပိုအေရးၾကီးပါသလဲခင္ဗ်ာ”
“ဘာသာေရးဆိုတာလူရဲ႕အထက္မွာအျမဲရွိတာေပါ့ကြ”
“ဒါဆိုဘာသာေရးရဲ႕အထြတ္အထိပ္ဟာဘာပါလဲခင္ဗ်ာ”
“ဆင္းရဲျခင္းကင္းရာဘံုဗိမၼါန္ေပါ့ကြ”
“အခုအဲ့ဒီဘံုကိုေတြ႔ေနရပါျပီလားခင္ဗ်ာ”
“က်င့္စဥ္ေတာ္ေအာင္ရင္ေတြ႔မွာေပါ့ကြ”
“က်င့္စဥ္ေတာ္နဲ႔ဘံုဗိမၼာန္ဘယ္လိုစပ္ဆက္ေနပါသလဲခင္ဗ်ာ”
“ဒါဘာသာတရားရဲ႕အဆုိအမိန္႔ေတြပဲကြ၊က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာအျပည့္အစံုပါျပီးသားပဲ၊ငါတို႔တာဝန္ကလိုက္နာဖို႔ပဲ၊စူးစမ္းဖို႔မဟုတ္ဘူးကြ၊မင္းနဲ႔စကားေျပာရတာငါ့အဓိဌာန္ေတြပ်က္ကုန္ေတာ့မွာပဲ”
ထို႔ေနာက္တြင္အဘိုးအိုသည္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဟန္ျဖင့္မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ကာဘုရားစာမ်ားကိုသာေလာဘတၾကီးရြတ္ဆိုေနေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းဘယ္လိုမွအိပ္မရသည့္အဆံုးေတာအုပ္ထဲမွစိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ျပန္လည္ထြက္ခြါလာခဲ့ပါသည္။ေခါင္းထဲတြင္လည္း“မေက်နပ္ျခင္းမ်ားအေၾကာင္း”ကိုမေက်မနပ္ျဖင့္စဥ္းစားေနမိပါသည္။မနက္မိုးေသာက္လွ်င္ေနသည္ထံုးစံအတိုင္းအေရွ႕မွထြက္ လာေပဦးမည္။
No comments:
Post a Comment