တရုတ္ျပည္သြားမယ့္ ေလွငယ္ေလး (Excerpt)

          ဒီလိုခံစားမွုက ကၽြန္ေတာ္ ယာမာႏိုတီ ရထားလိုင္းကို စီးေနတဲ့အခိုက္မွာ ေပၚလာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တံခါး နားမွာ ရပ္ေနမယ္၊ လက္မွတ္ကို မလြင့္သြားေအာင္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔၊ ျပဴတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ လာတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိတယ္၊ ဒီ ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ ဒီလမ္းေတြ၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္မိတယ္၊ ေတြ႔ေနက်အေမွာင္ထုက ၿမိဳ႕ေနလူထုအေပၚ ခ်ိန္းထားတဲ့အတိုင္း အခ်ိန္မွန္ ဖံုးလႊမ္းလို႔၊ စိတ္ဂ်ယ္လီေတြလို တိမ္ေတြက ထူထပ္ေနခဲ့တယ္၊

          ညစ္ပတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာစာေတြ၊ အမည္မဲ့ လူအုပ္ႀကီးေတြ၊ မရပ္မနား ဆူညံသံေတြ၊ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ရံုးတက္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ရထားေတြ၊ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီး၊ ေနရာလြတ္မွန္သမွ် ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေၾကၿငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံေနရတာေတြ၊ စိတ္တိုေဒါသထြက္စရာေတြနဲ႔ စိတ္လွုပ္ရွားစရာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေနရာတကာမွာ ေရြးခ်ယ္စရာေတြက အသေခၤ် ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြကလည္း အသေခၤ်၊ အသေခၤ် ျဖစ္သလို တစ္ဖက္မွာ လည္း သုည ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ကိုယ့္လက္နဲ႔ကုိယ္ သဲ့ယူခ်င္ေပမယ့္ ရလာတာက လက္ခုပ္နဲ႔ အျပည့္ သုညေတြပဲ၊ အဲဒါက ၿမိဳ႕ပဲ၊ အဲဒီမွာ တရုတ္မေလးေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရလာမိတယ္

ဒီေနရာက ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့ ေနရာပဲ

ကၽြန္ေတာ့္မွာ တိုက်ိဳကို ၾကည့္ရင္း တရုတ္ျပည္အေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္

ဒါက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တဲ့ တရုတ္ေတြပဲ၊ ႏွစ္အလိုက္ မွတ္တမ္းေတြကေန တရုတ္ျပည္ေပၚက ၾကယ္နီအထိ ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ျပည္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီျပီး ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ တရုတ္ျပည္အေၾကာင္း သိခ်င္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တရုတ္ျပည္က ကၽြန္ေတာ့္ တရုတ္ျပည္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးသိရတဲ့ တရုတ္ျပည္မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီ တရုတ္ျပည္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ မက္ေဆ့ခ်္ေပးတယ္၊ ကမာၻ ေပၚမွာ ႀကီးထြားလာတဲ့ လူဝါေတြရဲ႕ တရုတ္ျပည္မဟုတ္ဘူး

အဲဒါက တျခား တရုတ္ျပည္၊ တျခား အႏုမာန အယူအဆ၊ တျခား အထင္အျမင္သက္သက္၊ တနည္းအား ျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ တရုတ္ဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ျဖတ္ေတာက္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းပါပဲ၊

ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ျပည္တစ္ေၾကာ ေလွ်ာက္ျပီး သြားေနခဲ့တယ္၊ ေလယာဥ္စီးျပီး သြားတာမဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခရီးစဥ္က တိုက်ိဳေျမေအာက္ဘူတာေတြမွာ၊ တကၠစီ ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္စီးရင္းသြားေနခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စြန္႔စားခန္း ေတြက အနီးအနားက သြားဆရာဝန္ရဲ႕ ေစာင့္ဆိုင္းခန္းမွာ၊ ဘဏ္ျပဳတင္းေပါက္ေတြမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္မွ မသြား ေပမယ့္ ေနရာတကာ ေရာက္ႏိုင္တယ္၊

တစ္ရက္ တုိက်ိဳမွာ ကၽြန္ေတာ္ ယာမာနိတီ ရထားလိုင္းကို စီးလာရင္း ရုတ္တရက္ ၿမိဳ႕ႀကီးက စတင္လွုပ္ရွား လာလိမ့္မယ္၊ လွ်ပ္တျပတ္အတြင္း အေဆာက္အဦးေတြ အကုန္လံုး ၿပိဳက်ကုန္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လက္မွတ္ကေလး ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနမိမယ္၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တရုတ္ျပည္က က်ဆင္းလာလိမ့္မယ္၊ ျပာေတြလုိပဲ၊ ထိမိသမွ်ေတြအကုန္လံုးထဲကို ေပ်ာ္ဝင္လို႔၊ ေျဖးေျဖးေႏွးေႏွးနဲ႔ ဘာမွကို မက်န္ ေတာ့တဲ့ အထိ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ေနရာ ဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေတြ ဆံုးရွုံးလာလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြက ျမဴေတြအျဖစ္ေျပာင္းသြားမယ္၊ ၿငီးေငြ႔လြန္းလို႔ ထာဝရ တည္ရွိမွာေတာင္ ေၾကာက္မိ တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝက အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ကြယ္လို႔သြားမယ္

Haruki Murakami ၏ A slow boat to China ကို

Alfred Birnbaum ၏ အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္မူမွျပန္ဆိုသည္