Thursday, July 3, 2014

အေမွာင္မ်ားနဲ႔လင္းပျခင္း


            အေမွာင္၊
            မည္းသည္နက္သည္ဟူပင္မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့သည့္အေမွာင္၊
            တစ္ခန္းလံုးေမွာင္ေနခဲ့သည္။
            အသံေတြအားလံုးေမွာင္ေနခဲ့သည္။
            အခ်ိန္ေတြအားလံုးေမွာင္ေနခဲ့သည္။
            ထိုျပင္းထန္လြန္းသည့္အေမွာင္ေတြထဲတြင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ဘဝေတြလည္းအလင္းမဲ့ေနခဲ့သည္။အသက္မဲ့ေနခဲ့သည္။
လွုပ္ရွားမွုဆိုရိုးတိုးရိတ္တိတ္စိတ္ကူးထည္မ်ားသာရွိခဲ့ပါသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္အခန္းထဲသို႔မည္သည့္အခ်ိန္ကစတင္ေရာက္ရွိခဲ့မွန္းမသိေတာ့ပါ။မည္သည့္ေနရာမွေရာက္လာခဲ့မွန္းလည္းမသိခဲ့ပါ။မည္သည့္အတြက္ေရာက္ရွိေနခဲ့မွန္းလည္းမသိခဲ့ပါ။ယခုေရာက္ရွိေနေသာအခန္းကိုလည္းမည္သည့္ေနရာမွန္းမသိခဲ့ပါ။အေမွာင္ထဲတြင္ပံုသာန္ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာသူတို႔ႏွစ္ဦးအဖို႔ကြဲျပားခ်က္ဟူမတူညီေသာစိတ္ကူးမ်ားသာ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အနက္တစ္ေယာက္ကစိတ္ကူးကိုထြင္းေဖါက္ေနခဲ့သည္။တစ္ေယာက္ကစိတ္ကူးကိုေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။တစ္ေယာက္ကမ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ထားပါသည္။တစ္ေယာက္ကေရွ႕တူရွုကိုျပဴးျပဴးၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနပါသည္။အေမွာင္ထုသည္
သိပ္သည္းက်စ္လ်စ္ေနဆဲ၊
အခန္းငယ္သည္ေအးစက္ေနေသာအနက္ေရာင္ေက်ာက္ေက်ာတံုးတစ္တံုးအသြင္ေဆာင္ေနခဲ့ပါသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္အခ်ိန္ကာလတစ္ခုထဲတြင္အတူတကြျဖစ္တည္ေနခဲ့ၾကသည္လား၊အခ်ိန္ကာလသည္သူတို႔၏စိတ္ထဲတြင္သာတည္ရွိေသာအရာေပေလာ၊တကယ္ေတာ့အခ်ိန္ကာလသည္သူတို႔၏အျပင္ေရာအတြင္းတြင္ပါမရွိခဲ့။ဘာမွ်ျပတ္ျပတ္သားသားမျမင္ရ
ေသာအေျခအေနတစ္ရပ္တြင္စိတ္ကူးမ်ားသာေသခ်ာေနခဲ့ေတာ့သည္။စိတ္ကူးမ်ားသည္သာျဖစ္တည္မွုအစစ္အမွန္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
စိတ္ကူးမ်ားကိုထြင္းေဖာက္ျခင္း
            က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာအလင္းသဲ့သဲ့ေလးဝင္ေနခဲ့တယ္။က်ဳပ္အလင္းေရာင္ကိုမျမင္ဖူးပါဘူး။ဒါေပမယ့္ေဟာဒီအေမွာင္ေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္တည့္တည့္ဟာအလင္းဆိုတာေတာ့က်ဳပ္သိထားတယ္။အဲဒီအသိကိုခိုင္မာေနဖို႔က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာမျမင္ဖူးေသးတဲ့အလင္းကိုအျမဲထြန္းညွိထားတယ္။က်ဳပ္ဟာအေမွာင္နက္နက္ထဲနစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ေပမယ့္က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ဘယ္ေတာ့မွအေမွာင္မျဖစ္ေစရဘူး။အဲဒါက်ဳပ္ခံယူခ်က္ပဲအေၾကာင္းရင္းကိုေျပာရယင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာအေမွာင္ကိုသိပ္မုန္းတဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ပဲ၊ၾကည့္ေလ၊အလင္းဆိုတာတည္ရွိဖုိ႔တစ္စံုတစ္ရာအားထုတ္မွု၊ရင္းႏွီးမွု၊ေလာင္ျမိဳက္မွု၊လိုအပ္ေပမယ့္ေမွာင္ေနဖို႔အတြက္ကေတာ့ဘာဆိုဘာမွမလိုအပ္ပါဘူး။ေရသာခုိ
အေခ်ာင္လိုက္မွုေတြ၊မိုက္မဲညံ့ဖ်င္းမွုေတြဟာအေမွာင္ထုေအာက္မွာခိုလွံုစရာေကာင္းေကာင္းရေနၾကတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။
ဒီမေကာင္းမွုမွန္သမွ်ကိုကာကြယ္ေပးေနတဲ့အေမွာင္ထုထဲကုိထြန္းျပဖို႔အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းလိုတယ္လို႔က်ဳပ္ယံုၾကည္တယ္။ဒီယံုၾကည္ခ်က္ကိုအေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္မီးစာလုပ္ဖို႔လဲဝန္မေလးဘူး။ေလာင္ကၽြမ္းပစ္ဖို႔လည္းဝန္မေလးဘူး။ခက္တာကအလင္းေရာင္ဟာဘယ္အရပ္မွာရွိမွန္းကိုမသိခဲ့တာပါပဲ။အလင္းေရာင္ဟာဘုရားသခင္ရဲ႕ေကာင္းကင္ဘံုမွာရွိတာလား၊
မီးခတ္ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚမွာရွိခဲ့တာလား၊က်ဳပ္ဒြိဟျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
စိတ္ကူးမ်ားကိုေစာင့္ၾကည့္ျခင္း
တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဒီအခန္းထဲေရာက္ေနခဲ့တာအေတာ္ၾကာခဲ့ပါျပီ။ဒါေပမယ့္ေျပာင္းလဲမွုဆိုလို႔မေတြ႔ေသးဘူး။ဒါေၾကာင့္အခုမွေရာက္လာတယ္ဆိုလည္းမမွားပါဘူး။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ဘာဆုိဘာမွကိုမျမင္ရတာပါ။တခါတခါေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ရွိေသးရဲ႕လားလို႔သံသယဝင္မိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြရွိေနေသးတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ရွိေနေသးတယ္လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားတင္းထားရပါတယ္။
အေမွာင္ထုဟာကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာအနက္ေရာင္ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္လိုကာဆီးေနပါတယ္။ပိတ္ကားေပၚမွာဘာဆိုဘာမွမရွိေအာင္ရွင္းေနပါတယ္။ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မပ်င္းမရိစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။မ်က္လံုးရဲ႕တာဝန္ဟာၾကည့္ဖို႔ပဲလို႔ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။
ေရွ႕ကပိတ္ကားဟာအေမွာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊အလင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနရမွာပဲ၊
ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ဆိုးသည္ျဖစ္ေစကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကၾကည့္ေနဖို႔ပဲ။
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲကပံုရိပ္ေတြဟာပိတ္ကားနက္နက္ေပၚမွာေရာင္ျပန္ထင္ဟပ္ေနတာကိုကၽြန္ေတာ္တအ့ံတၾသေတြ႔ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္းၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆက္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
စိတ္ကူးမ်ား၏ေတြ႔ဆံုပြဲ
အသံမ်ားေအးခဲေနခဲ့သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္တခန္းထဲအတူေနျပီးအေမွာင္ထုထဲမွာကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ရြက္လႊင့္ေနၾကပါသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ရွိမွန္းပင္သိၾကပံုမေပၚ၊ကိုယ့္မီးနဲ႔ကိုယ္လင္းေနခဲ့ပါသည္။အခ်ိန္ဆိုတာက
လည္းလိုေနရာမ်ိဳးတြင္မရွိေပရာျမင္ကြင္းသည္ရပ္တန္႔ေနတဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
            သို႔ေသာ္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့တခါတရံဆံုေတြ႔မိတတ္ၾကပါသည္။
            တစ္ေယာက္ကေျပာသည္။
            “မိတ္ေဆြ၊အလင္းေရာင္ကိုသဲ့သဲ့ေလးေတာင္မေတြ႔မိဘူးလား”
            ေနာက္တစ္ေယာက္က
            “ပံုရိပ္ေတြေတာ့အမ်ားၾကီးေတြ႔တယ္၊ဘာေတြမွန္းေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး”
            “အဲဒီပံုရိပ္ေတြထဲမွာဘုရားသခင္ပါရဲ႕လား”
            “ေၾကြအံကစားတဲ့သူတစ္ေယာက္မွမေတြ႔ဘူးဗ်ိဳ႕”
            “ဒါဆိုဘုရားသခင္အိပ္ေမာက်ေနတာျဖစ္လိမ့္မယ္၊တစ္ခ်က္ေလာက္ႏွိုးေပးစမ္းပါ၊အလင္းေရာင္ဆိုတာၾကည့္ခ်င္လို႔”
            “ႏွိုးလို႔မရဘူးဗ်၊ဘုရားသခင္ထာဝရအိပ္စက္အနားယူသြားျပီထင္တယ္”
            “ဒါဆိုယင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ဘံုဟာေျမျပင္နဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားျပီေပါ့”
            “ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ျဂိဳလ္တုတစ္လံုးနဲ႔တက္ၾကည့္ေပ့ါဗ်ာ”
            “ေနပါေစဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ္မီးခတ္ေက်ာက္ပဲရွာေတာ့မယ္”
သို႔ျဖင့္မရွိေသာအခ်ိန္ကာလတစ္ခုတြင္မရွိေသာအလင္းတို႔ဆက္လက္ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည္။သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္စိတ္ကူးထဲတြင္ကိုယ္စီထိုင္ေနၾကျပီးတစ္ဦးကအေျပာင္းအလဲကိုေမွ်ာ္လင့္လို႔၊တစ္ဦးကပစၥဳပၸါန္ကိုေစာင့္ၾကည့္ခံစားလို႔ႏွစ္ဦးစလံုးမေျပာင္းမလဲရွိေနခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္အေျပာင္းအလဲဆုိသည္မွာမေျပာင္းမလဲေပၚလာျမဲပင္။ဆႏၵရွိသည္ျဖစ္ေစ၊မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ေလာကသည္အေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္ေရြ႕လ်ားေနခဲ့သည္။အေျပာင္းအလဲမ်ားေၾကာင့္အသက္ဝင္ေနခဲ့သည္။ယခုလည္းၾကည့္။
            အလင္းသည္ဗံုးတစ္လံုးလုိေပါက္ကြဲလို႔၊အခန္းေလးထဲတြင္ရုတ္တရက္ၾကီးလင္းထြက္သြားခဲ့သည္။အေမွာင္ေတြအားလံုး
လြင့္စင္ကုန္ၾကေပါ့၊စိတ္ကူးေတြလည္းဘယ္အရပ္ဆီေရာက္ကုန္ျပီမသိ၊သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအလင္းထိန္ထိန္ေအာက္တြင္စုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္ကန္းေနၾကပါသည္။
            တစ္ေယာက္ကေသြးရူးေသြးတမ္းျဖင့္
            “ဘုရားသခင္ရွင္ျပန္ထေျမာက္ျပီ”ဟုေအာ္ဟစ္ဆဲ
အျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့ေအးေအးသက္သာပင္
“ေၾသာ္၊ေနာက္တကားေတာင္ေျပာင္းသြားျပီပဲကိုး၊ဒီကားကေတာ့အလင္းမ်ားတဲ့ကားတစ္ကားပါပဲ”
သို႔ျဖင့္သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္သဲသဲမဲမဲရြာသြန္းျဖိဳးေနေသာအလင္းမိုးမ်ားေအာက္ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျပီးမိမိတို႔၏ပကတိရုပ္သြင္ကိုစိတ္လွုပ္ရွားစြာေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။
တျပိဳင္နက္တည္းလိုပင္တခ်က္ခ်က္ႏွင့္နာရီသံမ်ားသည္အခန္းေလးထဲသို႔တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လွမ္းလာေနခဲ့ပါသည္။
ဒီႏိုဗို
June,2001

            စုံနံသာ မဂၢဇင္း အတြဲ(၁) အမွတ္ ၆၊ ဇြန္ ၂၀၁၄

No comments: