မွန္သားျမိဳ႕ေတာ္ အပိုင္း (15)

အခန္း(၁ဝ)

                စေတမင္ကေတာ့ လစ္သြားခဲ့ျပီ။ အဘိုးၾကီးမွာ ျမိဳ႕ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူ႔မွာ အစက္အေျပာက္ေလးတစ္ခု၊ ပုဒ္ျဖတ္ ပုဒ္ရပ္ သေကၤတေလးတစ္ခု၊ အဆံုးမဲ့နံရံၾကီးတစ္ခုရဲ႕ အုတ္ခဲေလးတစ္ခုလိုပင္။

                ကြင္းတစ္ေယာက္ တစ္သက္လံုး လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနလည္း အဘိုးၾကီးကို ေတြ႔ဖို႔ မရွိ၊ အရာအားလံုးက ႀကံဳၾကိဳက္မွုသက္သက္ အျဖစ္ ေလွ်ာက်သြားခဲ့သည္။ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြရဲ႕ အိမ္မက္ဆိုးတစ္ခုအျဖစ္သာ က်န္ခဲ့သည္။ ေျခရာခံစရာ သဲလြန္စ မရွိ၊ ေနာက္ ေယာင္ခံစရာ ဦးေဆာင္သူ မရွိ။

                ကြင္းတစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္ကို ဟိုးအစကေန ျပန္ျပီးေတြးေနမိသည္။ သူ႔အလုပ္က ပီတာကို ကာကြယ္ေပးဖို႔၊ စေတမင္ကို ေနာက္ေယာင္ခံဖို႔ မဟုတ္။

                ေနာက္ေယာင္ခံသည္ဆိုတာက နည္းလမ္းတစ္ခုသာ၊ ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ ႀကိဳတင္မွန္းဆႏိုင္ဖို႔သာ၊ စေတမင့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သူ ပီတာအေပၚ ဘယ္လိုႀကံစည္ေနသလဲဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔အတြက္သာ။ အဘုိးၾကီးေနာက္က သူလိုက္ေနခဲ့သည္မွာ အခုဆို ႏွစ္ပတ္ခန႔္ရွိခဲ့ျပီ။ သူ ဘာမ်ား ေကာက္ခ်က္ဆြဲႏိုင္ခဲ့ပါသနည္း။

                သိပ္မရွိ။ စေတမင္၏ အျပဳအမူက ဘယ္လိုမွ မွန္းဆမရေအာင္ သိုသိပ္လြန္းသည္။

                မွန္ပါသည္၊ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာသည့္အဆံုး သူတို႔လုပ္လို႔ရတာေတြ ရွိပါသည္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဗာဂ်ီးနီးယားစေတမင္ကို စာရင္းမဝင္သည့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု ယူထားဖို႔ တိုက္တြန္းမည္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးမည့္ ဖုန္းေတြကို အနည္းဆံုး ယာယီအားျဖင့္ေတာ့ ဖယ္ထားေပး ႏိုင္လိမ့္မည္။

                အကယ္၍ ဒါမွ မေအာင္ျမင္ခဲ့လွ်င္ သူမနဲ႔ ပီတာ တစ္ေနရာရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္သည္။ ဒီနားတစ္ဝိုက္ကေန ထြက္သြားႏိုင္သည္။ ျမိဳ႕ကေနေတာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္သြားႏိုင္ေသးသည္။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နာမည္ေျပာင္းျပီး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ေနလို႔ရ သည္။

                ဒီေနာက္ဆံုးအေတြးက သူ႔ကို အေရးၾကီးသည့္ကိစၥတစ္ခုကို သတိရမိေစသည္။ ယခုအထိ သူ႔မွာ သူ႔ကိုငွားရမ္းသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေလးေလးနက္နက္ကို ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့ရေသး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း သိပ္ျမန္ေနသည္။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း ေပါလ္ေအာ္စတာေနရာ ဝင္ႏိုင္တာပဲ ဟု လြယ္လြယ္မွတ္ယူထားခဲ့သည္။

                သူ႔မွာ ဒီနာမည္ကို ယူလိုက္ျပီးကတည္းက တကယ့္ေအာ္စတာအေၾကာင္း မစဥ္းစားမိေတာ့၊ အကယ္၍ စေတမင္ ထင္သလို ဒီလူက စံုေထာက္ေကာင္းတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ သူ႔အေနနဲ႔ ဒီအမွုကို အကူအညီေပးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ကြင္းသာ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံလွ်င္ ေအာ္စတာ ကလည္း သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ပါလိမ့္မည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီး ပီတာစေတမင္ကို ကယ္တင္ႏိုင္လိမ့္မည္။

                အဝါေရာင္လမ္းညႊန္စာအုပ္ (Yellow Pages) ေတြထဲမွာ ေအာ္စတာစံုေထာက္ေအဂ်င္စီကို သူ ရွာၾကည့္သည္။ စာရင္းထဲမွာ မေတြ႔။ အျဖဴေရာင္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ဒီနာမည္ကို ေတြ႔သည္။ မန္ဟတ္တန္တြင္ ေပါလ္ေအာ္စတာ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ Riverside Drive မွာ ေန သည္။ ကြင္းအိမ္ႏွင့္ပင္ သိပ္မေဝး။ စံုေထာက္ေအဂ်င္စီလို႔ေတာ့ မေရးထား။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔မရ။ ေအာ္စတာက အမွုေတြလိုက္ရလြန္းလို႔ ေၾကာ္ျငာစရာမလိုတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ကြင္းလည္း ဖုန္းဆက္ရေကာင္းမလား အေတြးနဲ႔ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လုိက္ ကာ နံပါတ္လွည့္မည္လုပ္ျပီးမွ ရပ္လုိက္သည္။

                ဒီကိစၥက အေရးၾကီးသည္။ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာဖို႔မေကာင္း၊ တစ္ဖက္က နားမေထာင္ဘဲ ခ်သြားရင္လည္း မျဖစ္။ ေအာ္စတာမွာ ရံုးခန္း မရွိ သည့္အတြက္ အိမ္မွာပဲ အလုပ္လုပ္ပံုရသည္။ ကြင္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဆီကိုယ္တိုင္သြားျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာခ်င္မိသည္။

                မိုးတိတ္သြားခဲ့ျပီ။ ေကာင္းကင္က မွိုင္းမွုန္ေနေသးေသာ္လည္း တိမ္ေတြၾကားက ျဖာဆင္းလာသည့္ အလင္းစေလးေတြကို ကြင္း ေတြ႔ေနရ သည္။

                Riverside Drive ကို လမ္းေလွ်ာက္တက္လာရင္း သူ အခု စေတမင္ကို ေနာက္ေယာင္ခံေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိရလိုက္မိသည္။ အဲဒီအတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ တစ္ဝက္ေလာက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သလုိ ခံစားရသည္။ ႏွစ္ပတ္လံုးလံုး သူ႔မွာ အဘုိးၾကီးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရသလိုပင္။ စေတမင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူ လိုက္လုပ္ရသည္။ စေတမင္ ဘယ္ေနရာသြားသြား သူ လိုက္သြားရသည္။

                သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ရခါစ လြတ္လပ္မွုကို အသားမက်ေသး။ ကနဦး လမ္းအနည္းငယ္ေလာက္ကို အဘိုးၾကီး ေလွ်ာက္သည့္ႏွုန္းျဖင့္ ေလွ်ာက္ ေနမိသည္။ က်ိန္စာက လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္က မသိေသးေပ။

                ေအာ္စတာေနသည့္ အေဆာက္အဦးက ၁၆၆ လမ္းႏွင့္ ၁၉၉ လမ္းၾကား လမ္းမရွည္ၾကီး၏ အလယ္ေလာက္တြင္ျဖစ္ျပီး Riverside Church ႏွင့္ Grants Tomb တို႔၏ ေတာင္ဘက္တြင္ ရွိသည္။ အေဆာက္အဦးက ေကာင္းေကာင္း ျပဳျပင္ထားသည္။ တံခါးလက္ကိုင္ေတြက ေျပာင္လက္ေန ျပီး မွန္ေတြက ၾကည္လင္ေနသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔တြင္ အေသာက္အစားကင္းသည့္ လူလတ္တန္းစားအလႊာ၏ အေငြ႔အသက္ေတြ ကြင္း ရမိ သလိုပင္။

                ေအာ္စတာအခန္းက ၁၁ လႊာတြင္ တည္ရွိသည္။ ကြင္းလည္း လွ်ပ္စစ္အခ်က္ေပးကိရိယာကို တီးလိုက္သည္။ အိမ္တြင္းဆက္သြယ္မွုစနစ္ (အင္တာကြန္း)ကေန စကားေျပာသံၾကားရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ္လည္း အင္တာကြန္းကေန အသံမထြက္လာဘဲ တံခါးသာ ပြင့္သြားခဲ့သည္။ ကြင္းလည္း တံခါးကို တြန္းျပီး ဧည့္ခန္းမထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ဆယ့္တစ္လႊာကို ဓါတ္ေလွကားနဲ႔ တက္လိုက္သည္။

                တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္က ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္။ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားညိဳညိဳႏွင့္ သံုးဆယ့္ငါး ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမည္။ တြန္႔ေၾက ေနသည့္ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ မုတ္ဆိတ္က ႏွစ္ရက္ေလာက္ မရိတ္သင္ထားသည့္ပံု။ ညာလက္တြင္ ေဖာင္တိန္တန္းလန္းႏွင့္။ ကိုယ္ေနဟန္ထားက ေရးလက္စပံုစံမ်ိဳး။ ထုိလူက သူ႔ေရွ႕မွာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားပံုရသည္။

                ‘ဟုတ္ကဲ့ ဘာမ်ားလဲမသိ’

                သူက မဝံ့မရဲ ေမးလိုက္သည္။

                ကြင္းက သူတတ္ႏိုင္သမွ် အယဥ္ေက်းဆံုးေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေစာင့္ေနတာလား’

                ‘အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမလို႔ထင္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘဲလ္ျမည္ေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေမးမေနဘဲ ဖြင့္ေပးလိုက္တာ’

                ‘ခင္ဗ်ားကို ေႏွာင့္ယွက္သလို ျဖစ္သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါလ္ေအာ္စတာနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ’

                ကြင္းက ေတာင္းပန္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ေပါလ္ေအာ္စတာပါပဲ’

                ထိုလူက ေျပာသည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားနည္းနည္းေျပာႏိုင္မလားဗ်ာ၊ သိပ္အေရးၾကီးလို႔ပါ’

                ‘ဘာအေၾကာင္းလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး ေျပာၾကည့္ဦးေလ’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေသအခ်ာမသိဘူး၊ ကိစၥက ရွုပ္ေထြးတယ္၊ အရမ္းကို ရွုပ္ေထြးတယ္’

                ကြင္းက ေအာ္စတာကို ေလးေလးနက္နက္ၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ားမွာ နာမည္ရွိလား’

                ‘အို…………ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နာမည္ရွိတာေပါ့၊ ကြင္းပါ’

                ‘ကြင္း………ဘာလဲ’

                ‘ဒယ္နီယယ္ ကြင္းပါ’

                ဤနာမည္က ေအာ္စတာအတြက္ တစ္ခုခု စဥ္းစားမိေစပံုရသည္။ သူက စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနသလို ခဏရပ္ျပီး မွတ္ဥာဏ္ထဲကေန ရွာေဖြေနခဲ့ သည္။

                ‘ကြင္း’

                သူက သူ႔ဘာသာသူ ေရရြတ္ျပီးေတာ့ ေျပာသည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ဒီနာမည္ကို တစ္ေနရာရာမွာ ၾကားဖူးသလိုပဲ’

                သူက အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ အေျဖကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ျပီးမွ-

                ‘ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခု ကဗ်ာမေရးျဖစ္တာ ၾကာလွပါျပီ’

                ကြင္းက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ား ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာက စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ေခါင္းစဥ္က ‘မျပီးေသးတဲ့လက္ရာ’ ထင္ပါရဲ႕၊ အျပာေရာင္ အဖံုးနဲ႔ေလ’

                ‘ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒါ ေရးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ပါ’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းၾကိဳက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြ ထပ္ျပီး ထြက္လာမလား ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ၊ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘာမ်ားျဖစ္သြား သလဲလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိပါေသးတယ္’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာပဲ ရွိေနတယ္ ဆုိပါေတာ့’

                ေအာ္စတာလည္း တံခါးကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ျပီး ကြင္းကို အခန္းထဲဝင္ဖို႔ အမူအရာျပလိုက္သည္။ အထဲက ေနခ်င္စရာေလးပင္။ ပံုစံေလးက တစ္မူထူးသည္။ စႀကႍလမ္းရွည္ရွည္ႀကီးေတြႏွင့္၊ စာအုပ္ေတြက ေနရာတိုင္းမွာ ရွုပ္ပြေနသည္။ နံရံေတြမွာ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြက ကြင္း မသိတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာေတြ။ ၾကမ္းျပင္ထက္မွာ ကစားစရာ အရုပ္ေလးေတြ ျပန္႔က်ဲလို႔ေနသည္။ အနီေရာင္ ကုန္တင္ကား၊ အညိဳေရာင္ ဝက္ဝံ၊ အစိမ္း ေရာင္ ၿဂိဳဟ္သား။

                ေအာ္စတာက သူ႔ကို ဧည့္ခန္းထဲေခၚျပီး အဝတ္ကူရွင္ခင္းထားသည့္ ကုလားထိုင္မွာ ထုိင္ေစသည္။ ျပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးဝင္ျပီး ဘီယာ သြားယူသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပုလင္းႏွစ္လံုးနဲ႔၊ ေကာ္ဖီစားပြဲလုပ္ထားေသာ သစ္သားေသတၱာတစ္လံုးေပၚ တင္လိုက္သည္။

                ထို႔ေနာက္ ကြင္းနဲ႔တည့္တည့္ ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

                ‘စာေပကိစၥတစ္ခုခုမ်ား ေျပာခ်င္တာ ရွိလို႔လား’

                ‘မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စာေပနဲ႔ပတ္သက္ျပီး တကယ့္ကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုကိစၥကေတာ့ စာေပနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး’

                ‘ဒါျဖင့္ ဘာနဲ႔ဆိုင္သလဲ’

                ကြင္းက ခဏရပ္ျပီး ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္၊ အခန္းတစ္ဝိုက္ ၾကည့္လိုက္ျပီး စေျပာသည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အမွားၾကီးမွားျပီလို႔ ခံစားမိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အလြတ္စံုေထာက္ ေပါလ္ေအာ္စတာကို လာရွာတာပါ’

                ‘ဘာ’

                ေအာ္စတာက ရယ္သည္။ ထိုရယ္သံေအာက္တြင္ အားလံုး တစ္စစီ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကြင္းတစ္ေယာက္ သူ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြ ေျပာေန မိပါလားဆိုျပီး သေဘာေပါက္လုိက္သည္။ သူ႔မွာ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးေနမိသလိုမ်ိဳး၊ အျဖစ္က သိပ္မကြာ။

                ‘အလြတ္စံုေထာက္ပါ’

                သူက ညင္ညင္သာသာ ထပ္ေျပာသည္။

                ‘ခင္ဗ်ား တျခား ေပါလ္ေအာ္စတာနဲ႔ မွားျပီထင္တယ္’

                ‘လမ္းညႊန္စာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႔တာေတာ့ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းပဲ’

                ‘ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ စံုေထာက္ မဟုတ္ဘူး’

                ‘ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ၊ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္လဲ’

                ‘ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာပါ’

                ‘စာေရးဆရာ ဟုတ္လား’

                ကြင္းက ထိုစကားလံုးကို ငိုခ်င္းတစ္ခုလို ရြတ္ေနခဲ့သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ဖို႔ဖန္လာလို႔ပါ’

                ‘အဲဒီအတိုင္းသာဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီဇါတ္လမ္းတစ္ခုလံုးက အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုပဲ’

                ‘ခင္ဗ်ား ေျပာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး’

                ကြင္း တစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေျပာျပရေတာ့သည္။ သူက အစကေန စေျပာသည္။ ဇါတ္လမ္းတစ္ခုလံုးကုိ တစ္ဆင့္ျပီး တစ္ဆင့္သြားသည္။

                ဒီမနက္ စေတမင္ ေပ်ာက္သြားျပီးကတည္းက သူ႔မွာ စိတ္ဖိစီးမွုေတြႏွင့္။ အခုေတာ့ အဲဒါေတြက စကားလံုးေတြအျဖစ္ ဒလေဟာ ထြက္က် လာသည္။

                သူက ေပါလ္ေအာ္စတာဆီ ဆက္တဲ့ဖုန္းေတြအေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ အဲဒီအမွုကို ထူးထူးဆန္းဆန္း လက္ခံလိုက္မိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

                ထိုေနာက္ ပီတာစေတမင္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ပံု၊ ဗာဂ်ီးနီးယားနဲ႔ သူစကားေျပာခဲ့ပံု၊ စေတမင္ရဲ႕စာအုပ္ေတြ ရွာဖတ္ခဲ့ပံု၊ ဘူတာၾကီးကေနစျပီး သူ  စေတမင္ေနာက္ လုိက္ခဲ့ပံု၊ စေတမင္တစ္ေယာက္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနပံုေတြ၊ ကတၱီပါအိတ္နဲ႔ ပစၥည္းအပ်က္ေတြ၊ ေျမပံုေတြက စိုးရိမ္ စရာ အကၡရာျဖစ္ေနပံု၊ စေတမင္နဲ႔ သူ စကားေျပာခဲ့ပံု၊ ဟိုတယ္က စေတမင္ ေပ်ာက္သြားပံု။

                အဆံုးမွာေတာ့ သူက ေမးလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ရူးေနျပီလို႔မ်ား ထင္မလားမသိ’

                ‘မထင္ပါဘူး’

                ေအာ္စတာက ကြင္းရဲ႕ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေျပာစကားေတြကို အာရံုစူးစိုက္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္သာ ခင္ဗ်ားေနရာမွာဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္မိမွာပါပဲ’

                ဒီစကားက ကြင္းကို အေတာ့္ကို သက္သာရာ ရေစခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးကို သူတစ္ေယာက္တည္း ထမ္းထားစရာ မလိုေတာ့။ သူ႔မွာ ေအာ္စတာကို ရင္ဘတ္ထဲေပြ႔ျပီး တစ္သက္တာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ေၾကညာလုိက္ခ်င္မိသည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႀကံေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သက္ေသရွိတယ္’ ကြင္းက ေျပာျပီး သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ကာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က ဗာဂ်ီးနီးယားစေတမင္ ေရးေပးခဲ့ေသာ ေဒၚလာ ၅ဝဝ တန္ ခ်က္လက္မွတ္ကို ေအာ္စတာ့ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။

                ‘ၾကည့္၊ ဒီမွာ ခင္ဗ်ား နာမည္နဲ႔ ေရးထားတာ’

                ေအာ္စတာလည္း ခ်က္လက္မွတ္ကို အေသအခ်ာ စစ္ေဆးျပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

                ‘တကယ့္ပံုမွန္ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ တူပါတယ္’

                ‘ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားဟာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ရေစခ်င္တယ္’

                ကြင္းက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္’

                ‘ကၽြန္ေတာ္မွ သံုးစရာ မလိုတာ’

                ကြင္းက ေယာင္တိေယာင္ဝါးနဲ႔ အခန္းပတ္လည္ကို ၾကည့္ျပီးေျပာလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ားအတြက္ စာအုပ္ေတြဝယ္ေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ခင္ဗ်ားကေလးအတြက္ အရုပ္တခ်ိဳ႕ ဝယ္လို႔ရတာပဲ၊ ဒီပိုက္ဆံက ခင္ဗ်ားရတဲ့ ပိုက္ဆံပဲ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ပဲ ထိုက္တန္ပါတယ္’

                ေအာ္စတာက ခဏရပ္လိုက္ျပီးမွ -

                ‘ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးႏိုင္တာေတာ့ ရွိတယ္၊ ခ်က္လက္မွတ္က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံထုတ္ ေပးမယ္၊ မနက္ျဖန္မနက္ ဘဏ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘဏ္စာရင္းထဲ ထည့္ထားမယ္၊ ျပီးမွ ထုတ္ျပီး ခင္ဗ်ားကို ပိုက္ဆံအျဖစ္ ေပးလိုက္မယ္’

                ကြင္းက ဘာမွ မေျပာ။

                ‘ဟုတ္ျပီလား၊ သေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား’

                ေအာ္စတာက ေမးလိုက္သည္။

                ‘ေကာင္းျပီေလ ၾကည့္ေသးတာေပါ့’

                ကြင္းက ေနာက္ဆံုးမွာ ေျပာလိုက္သည္။

                ေအာ္စတာက ဒီကိစၥ ေျဖရွင္းျပီးသြားျပီ ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ခ်က္လက္မွတ္ကို ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ ဆုိဖာေပၚျပန္ မွီထိုင္လုိက္ျပီး ကြင္းကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။

                ‘ခ်က္လက္မွတ္ထက္ ပိုအေရးၾကီးတဲ့ကိစၥကို ေမးပါရေစဦး၊ ဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေရာပါေနရတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ နားမလည္ႏိုင္ဘူး’

                ‘ခုတစ္ေလာမွာ ခင္ဗ်ားဖုန္း ေၾကာင္ေနတာမ်ိဳးမ်ား ရွိလား၊ ဖုန္းလိုင္းပူးေနတာမ်ိဳး တစ္ေယာက္ေယာက္က နံပါတ္အမွန္ႏွိပ္ေပမယ့္ မွားျပီး ဝင္လာတာမ်ိဳး’

                ‘ဟုတ္တယ္၊ ႀကံဳဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းလိုင္းပူးတယ္ ဆိုတာကလည္း ဒီျပႆနာရဲ႕အေျဖ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဖုန္းလိုင္းပူးလို႔ ခင္ဗ်ားဆီ မွားဝင္သြားတယ္ဆိုတာ မွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မို႔ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပထမဆံုး ဆက္သြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတာလဲ’

                ‘ဒီလူေတြနဲ႔မ်ား ခင္ဗ်ား သိေနလို႔လား’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ စေတမင္ေတြအေၾကာင္း ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးဘူး’

                ‘တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္လုိက္တာထင္တယ္’

                ‘ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိလူေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ မရွိဘူး’

                ‘ခင္ဗ်ား ဘယ္သိႏိုင္မလဲ’

                ‘ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက ဒါျပက္လံုး မဟုတ္ဘူး၊ တကယ့္လူေတြပါေနတဲ့ တကယ့္အမွုကိစၥ’

                ‘ဟုတ္ပါတယ္’

                ကြင္းက အၾကာၾကီး ျငိမ္ေနျပီးမွ ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါကို သတိထားမိပါတယ္’

                သူတို႔မွာ ဒီထက္ပိုျပီး မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ဘာမွ မသိေသာ လူႏွစ္ေယာက္၏ ပရမ္းပတာ အေတြးေတြကလြဲျပီး ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိ။ ကြင္း တစ္ေယာက္ ျပန္သင့္ျပီဟု ထင္လိုက္သည္။ သူေရာက္တာ တစ္နာရီေလာက္ရွိသြားျပီ။ ဗာဂ်ီးနီးယားစေတမင္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္နီးေနျပီ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစ သူက မထခ်င္ေသး။ ကုလားထိုင္ကလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလွသလို ဘီယာကလည္း ေခါင္းထဲ နည္းနည္းဝင္သြားျပီ။ သူ႔ မွာ ေအာ္စတာလို ဥာဏ္ရည္ျမင့္တဲ့သူမ်ိဳးနဲ႔ စကားမေျပာရတာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ သူက ကြင္းရဲ႕ လက္ရာေဟာင္းေတြကိုလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ သူ႔ကိုလည္း အထင္တၾကီးရွိလွသည္။ သူ႔လက္ရာေတြကိုေတာင္မွ ထပ္ျပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးသည္။ တျခားအရာေတြကို ထားဦး၊ ဒါကိုေတာ့ သူ႔မွာ ပီတိမျဖစ္ဘဲ မေနႏိုင္။

                သူတို႔မွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾကပဲ ဒီတိုင္းဆက္ထိုင္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာ္စတာလည္း ေခ်ာင္ပိတ္မိ ေနသည့္ အေျခအေနကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ဟန္နဲ႔ ပခံုးနည္းနည္း တြန္႔လိုက္သည္။

                သူက မတ္တတ္ထလိုက္ျပီး -

                ‘ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန႔လယ္စာတစ္ခုခု ျပင္လိုက္ဦးမယ္၊ တစ္လက္စတည္း ႏွစ္ေယာက္စာ ျပင္လိုက္မယ္ေလ’

                ဟု ေျပာလိုက္သည္။

                ကြင္းတစ္ေယာက္ တြန္႔ဆုတ္လို႔ေနသည္။

                ေအာ္စတာက သူ႔အေတြးကို သိေနသလိုပင္။ သူ ဒီမွာ ဆက္ေနခ်င္ေသးရင္ေတာ့ စားဖို႔လိုသည္ မဟုတ္လား။

                ‘တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သင့္ေနျပီ၊ ဒါေပမဲ့ စားလိုက္ပါမယ္၊ အစာေျပေလး စားရံုေလာက္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး၊ ေက်းဇူးပါပဲ’

                ‘ဝက္သားၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုလဲ’

                ‘ေကာင္းသားပဲ’

                ေအာ္စတာလည္း အစားအေသာက္ျပင္ဆင္ဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားသည္။ ကြင္းမွာ ဝိုင္းကူခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔မွာ မထခ်င္၊ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ က ေက်ာက္တံုးလို ျဖစ္ေနသည္။ တျခား စိတ္ကူးေလးမ်ားရမလား မ်က္စိမွိတ္ျပီးေနလုိက္သည္။ အရင္ကေတာ့ အျပင္ေလာကကို အဆက္ျဖတ္ျပီး ေနလိုက္ရင္ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကြင္းတစ္ေယာက္ ေခါင္းထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ ဘာမွမရွိ။ ၾကည့္ရတာ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြအကုန္လံုး ေႏွးေကြးရပ္တန္႔သြားျပီ ထင္ပါရဲ႕။ အေမွာင္ထဲမွာ သူ အသံတစ္သံ စျပီး ၾကားလာရသည္။ ရူးႏွမ္းေနတဲ့ အသံ တစ္သံက ဝါက်တစ္ေၾကာင္းတည္းကိုပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုလို႔။

                ‘ၾကက္ဥကို မခြဲဘဲ ၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္ ေၾကာ္လို႔ မရဘူး’

                သူလည္း စကားလံုးေတြ ရပ္သြားေအာင္ မ်က္လံုးကို ဖြင့္လိုက္သည္။

                ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္နဲ႔ ဘီယာေတြ၊ ဓားနဲ႔ ခက္ရင္းေတြ၊ ဆားနဲ႔ ငရုတ္ေကာင္းမွုန္႔ေတြ၊ လက္သုတ္ပဝါေတြ၊ ၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္ေတြ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းကန္ျပားျဖဴျဖဴေပၚတင္လို႔။ ကြင္းက အားပါးတရစားသည္။ အသားကို စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း အျပီးသတ္လိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္  သူ႔မွာ တည္ျငိမ္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေနေနရသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာခဲ့သည္။ စကားေျပာတဲ့အခါ အသံေတြ တုန္လာသလိုပင္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုး သူ႔ဘာသာသူ ထိန္းႏိုင္သြားသည္။ ေအာ္စတာစိတ္ထဲ သူ႔ကို ကိုယ့္ကိစၥပဲ အျမဲ စိတ္စြဲေနတဲ့သူဟု မထင္ေအာင္ ဘာေတြ ေရး ေနသလဲလို႔ စျပီး ေမးလိုက္သည္။

                ေအာ္စတာက ေျပာဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုး သူ အက္ေဆးစာအုပ္တစ္အုပ္ေရးေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသည္။ လတ္တေလာေရးေနတာက ဒြန္ကြီဇိုတီ (Don Quixote) ရဲ႕ အေၾကာင္း။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ေပါ့’

                ကြင္းက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာပဲ၊ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ့စာအုပ္’

                ကြင္းက သူေရးေနတဲ့ အက္ေဆးအေၾကာင္း ေမးလိုက္သည္။

                ‘ေျပာရရင္ေတာ့ မွန္းဆျပီး’ ေရးထားတာလို႔ပဲ ေျပာႏိုင္မယ္၊ ဘာေၾကာင့္ဆုိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ သက္ေသျပစရာမရွိလုိ႔ပဲ၊ တကယ္ေတာ့ အားလံုးက ေထ့လံုး ေငါ့လံုးေတြပါပဲ၊ စိတ္ကူးထားတဲ့ အေရးအသားလို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္’

                ‘အဓိက လိုရင္းအခ်က္က ဘာလဲ’

                ‘စာအုပ္ကုိ ဘယ္သူေရးသလဲဆိုတာ အဓိက ေဆြးေႏြးထားတယ္’

                ‘စာအုပ္ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္က ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လိုေရးခဲ့သလဲ ေမးစရာ ရွိလို႔လား’

                ‘ရွိေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလုိတာက ဆာဗန္တီး (Cervantes) ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာပါ’

                ‘အာ………ဟုတ္ျပီ’

                ‘ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ ခင္ဗ်ား မွတ္မိမလား မသိဘူး၊ ဆာဗန္တီးက စာဖတ္သူကို သူဟာ စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ အေတာ္ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး ရွင္းျပထားတယ္၊ သူ႔အေျပာအရ စာအုပ္ကို အာေရဗ်ဘာသာနဲ႔ Cid Hamete Benengeli က ေရးခဲ့တယ္’

                ‘တစ္ရက္ တုိလီဒို (Toledo) ေစ်းထဲမွာ စာမူကို သူ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရခဲ့တယ္၊ သူက သူ႔အတြက္ စပိန္ဘာသာ ျပန္ဆိုေပးဖို႔ လူ တစ္ေယာက္ကို ဌားတယ္၊ သူ႔အေနနဲ႔ အဲဒီစပိန္ဘာသာျပန္လက္ရာကို တည္းျဖတ္ရံုထက္မပိုဘူးလို႔ ဆိုတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ဘာသာျပန္ ဘယ္ ေလာက္တိက်သလဲဆိုတာေတာင္ သူက အာမမခံႏိုင္ဘူး’

                ‘ျပီးေတာ့ သူက Cid Hamete Benengeli ရဲ႕ မူသာလွ်င္ ဒြန္ကြီဇိုတီ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ မူလကနဦး အစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္လို႔လည္း ဆက္ျပီး ေျပာေသးတယ္၊ တျခားမူေတြ အကုန္လံုးက ေရာင္ေတာ္ျပန္ေတြရဲ႕ လုပ္ဇါတ္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ ဆိုတယ္။ သူက စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့အရာေတြ အကုန္လံုး ဟာ အျပင္ေလာကမွာ အမွန္တကယ္ကို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္လို႔ အခိုင္အမာ ဆိုထားျပန္ေသးတယ္’

                ‘ကြက္တိပဲ၊ ဘာေၾကာင့္ဆုိ ဒီစာအုပ္က စိတ္ကူးယဥ္ဇါတ္လမ္းေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ မဟုတ္လား၊ ဒီအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ဇါတ္လမ္းမ်ိဳးကို သူက လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔အေနနဲ႔ ဒါဟာ အစစ္အမွန္ပါဆိုတာကို ေဖာ္ျပရမယ္’

                ‘ျပီးေတာ့ ဆာဗန္တီးကိုယ္တိုင္မ်ား ဒီေရွးေခတ္ သူရဲေကာင္းဇါတ္လမ္းေတြကို အရူးအမူး ဖတ္ခဲ့သလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သံသယရွိတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္၊ ခင္ဗ်ား တစ္စံုတစ္ရာကို မခ်စ္ျမတ္ႏိုးဘဲနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မမုန္းတီးႏိုင္ဘူး၊ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ ဒြန္ကြီဇိုတီဟာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပြား ပဲ’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သေဘာတူပါတယ္၊ စာေရးဆရာဆိုတာ စာအုပ္ရဲ႕ ညႇိဳ႕ယူဖမ္းစားမွုကို ခံေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာလည္း ဒါပါပဲ’

                ‘ဒီစာအုပ္က ျဖစ္ရပ္မွန္လို႔ ဆိုကတည္းက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကိုယ္တုိင္ၾကံဳခဲ့တဲ့ မ်က္ျမင္သက္ေသ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရးခဲ့တာျဖစ္ ရမယ္၊ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံထားရတဲ့ Cid Hamete ကို ဇါတ္လမ္းထဲမွာ လံုးဝမေတြ႔ရဘူး၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေနရာမွာ သူရွိေနခဲ့တယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေဖာ္ျပထားဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္တာက အဲဒီ Cid Hamete Benengeli က ဘယ္သူလဲ’

                ‘ဟုတ္ျပီ ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္’

                ‘ကၽြန္ေတာ္ အက္ေဆးမွာ တင္ျပထားတဲ့ သီဝရီကေတာ့ သူဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ လူေလးေယာက္ကို ေပါင္းထားတာပဲ၊ ဆန္ခ်ိဳပန္ဇာ (Sancho Panza) ကေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာ မ်က္ျမင္သက္ေသပဲ၊ တျခား ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ဆို သူဟာ ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေတြ ကို ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေနခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူျဖစ္လို႔႔ပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဆန္ခ်ိဳက မေရးတတ္၊ မဖတ္တတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူကေတာ့ စာေရး ဆရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဆန္ခ်ိဳမွာ ဘာသာစကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ပါရမီပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိထားတယ္၊ သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ သံတူေၾကာင္းကြဲ စကားလံုးေတြ ေျပာတတ္ေပမယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာ သူက တျခားလူေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အရ သူဟာ ဒီဇါတ္လမ္းကို တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႏွုတ္တိုက္ခ်ေပးမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္၊ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဆံသဆရာနဲ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔လုိ ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕မိတ္ေဆြေကာင္းေတြေပါ့၊ သူတို႔ေတြက ဇါတ္ လမ္းကို စပိန္စကားနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ စာေပပံုစံတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီစာမူက ဆာလာမန္ကာ (Salamanca) က ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ဆမ္ဆန္ ကာရက္စကို (Samson Carrasco) လက္ထဲေရာက္သြားျပီး အာေရဗ်ဘာသာကို ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဆာဗန္တီးက ဘာသာျပန္ကိုေတြ႔ျပီး စပိန္ဘာသာကို တစ္ဖန္ျပန္ဆိုကာ ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕စြန္႔စားခန္းမ်ား (The Adventures of Don Quixote) ဆိုျပီး စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝခဲ့တာ ျဖစ္မယ္’

                ‘ဒါေပမဲ့ ဆန္ခ်ိဳနဲ႔ တျခား အေပါင္းအပါေတြက ဘာေၾကာင့္မို႔ ဒီျပႆနာထဲ ဝင္ပါရတာလဲ’

                ‘ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕ ရူးသြပ္မွုကို ကုစားဖို႔ေပါ့၊ သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းကို ကယ္တင္ခ်င္ၾကတယ္၊ ဇါတ္လမ္းအစမွာတည္းက သူတုိ႔က သူ႔ရဲ႕ အလယ္ ေခတ္ သူရဲေကာင္း က်င့္ဝတ္စာအုပ္ကို မီးရွို႕ဖို႔ၾကိဳးစားတာ မွတ္မိမွာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မထိေရာက္ခဲ့ဘူး၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ သူရဲေကာင္းၾကီးက သ႔ူရဲ႕ စြဲလမ္းရူးသြပ္မွုကို မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ဘူး၊ သူတို႔မွာ ဒြန္ကြီဇိုတီကို အိမ္ျပန္သြားေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရုပ္ဖ်က္ျပီး လွည့္စားၾကတယ္။ စိတ္ဖိစီးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို အေယာင္ေဆာင္လိုက္၊ ေၾကးမံုသူရဲေကာင္း အသြင္ေဆာင္လိုက္၊ လဝန္းသူရဲေကာင္းအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္လိုက္နဲ႔၊ အဆံုး မွာေတာ့ သူတို႔ အမွန္တကယ္ ေအာင္ျမင္မွုရခဲ့တယ္။ ဒီစာအုပ္ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ပရိယာယ္တစ္ခုပဲ၊ သူ႔အၾကံက ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕ ရူးသြပ္မွုကို ေၾကးမံု ျပင္မွာလို ျပန္ျမင္ေစဖို႔ပဲ၊ ဒီအတြက္ သူ႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္မဲ့ျပီး ရယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အာရံုေမွာက္မွားမွုမွန္သမွ် တစ္ခုခ်င္း မွတ္သားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနာက္ဆံုး ဒီစာအုပ္ကို သူကိုယ္တုိင္ဖတ္မိရင္ သူ႔အမွားေတြကို ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ေစလိမ့္မယ္ေပါ့’

                ‘ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးလွည့္ကြက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ ဒြန္ကြီဇိုတီက တကယ္ေတာ့ မရူးဘူးလို႔ထင္တယ္၊ သူက ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီဇါတ္လမ္းၾကီး တစ္ခုလံုးကို သူကိုယ္တုိင္စီမံခဲ့တာပဲ၊ မွတ္မိမွာေပါ့၊ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးမွာ ဒြန္ကြီဇိုတီက ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေခါင္းထဲထည့္ထားတယ္၊ သူ႔ရဲ႕စြန္႔စားခန္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္သူက တိတိက်က် မွတ္သားထား ရဲ႕လားဆိုတာကို ထပ္ဖန္တလဲလဲ ဆန္းစစ္တယ္။ ဒါကိုက သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ဒီမွတ္တမ္းက က်န္ရစ္မယ္ဆိုတာ ၾကိဳျပီးသိေနတယ္ဆိုတာကို ျပေန တယ္။

                ျပီးေတာ့ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔သူ႔အေပၚ သစၥာရွိမယ့္ ဆန္ခ်ိဳပန္ဇာလို တပည့္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ဒြန္ကြီဇိုတီ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ တျခားသံုးေယာက္ကိုလည္း သူ႔က႑နဲ႔သူ အသံုးခ်ဖို႔ ရည္ရြယ္ျပီး ေရြးခဲ့တာမဟုတ္လား။ ဘီနမ္ဂါလီ ေလးဦးဂီတ (Benengeli quartet) ကို လည္း ေရးစပ္ခဲ့တာ ဒြန္ကြီဇိုတီပဲ။ သူက စာေရးဆရာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရံုမကေသးဘူး၊ အာေရဗ်ကေန စပိန္ဘာသာကို ျပန္ဆိုတာေတာင္ သူပဲျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္။ သူက အဲဒီလိုမလုပ္ဘဲေနမယ့္သူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိထားသင့္တယ္၊ သူလုိ ရုပ္ဖ်က္ေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္အဖို႔ အေရျပားကို မည္း ေအာင္လုပ္ျပီး မြတ္ဆလင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝတ္ရံုကို ျခံဳဖို႔ဆိုတာ ဘာမွ မခက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တယ္။ တုိလီဒို ေစ်းထဲမွာ ဒြန္ကြီဇိုတီရဲ႕ ဇါတ္လမ္းကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ဖို႔ ဒြန္ကြီဇိုတီ ကိုယ္တုိင္ကို ဌားတဲ့ျမင္ကြင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား လွလိုက္မလဲလို႔’

                ‘ဒါေပမဲ့ ဒြန္ကြီဇိုတီက ဘာေၾကာင့္မု႔ိ သူရဲ႕ေအးခ်မ္းျငိမ္ဆိတ္လွတဲ့ ဘဝေလးကို ဖ်က္ဆီးျပီး ဒီလို အေသးစိတ္ လက္ဝင္လွတဲ့လုပ္ဇါတ္ တစ္ခုကို ခင္းရတာလဲဆိုတာေတာ့ ခင္ဗ်ား မရွင္းျပေသးဘူးေနာ္’

                ‘ဒါကေတာ့ သိပ္စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတဲ့အပိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ဒြန္ကြီဇိုတီက စမ္းသပ္မွုတစ္ခု လုပ္လိုက္တာပဲ၊ သူက သူ႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြရဲ႕ ယံုလြယ္မွုကို စမ္းသပ္ခ်င္တယ္၊ တစ္ေလာကလံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ မွင္ေသေသနဲ႔ မုသားေတြ၊ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြကို လွိုင္လွိုင္ေျပာၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ စမ္းၾကည့္တာပဲ၊ ေလရဟတ္ေတြကို ျမင္းစီးသူရဲေကာင္းေတြျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုေျပာ၊ ဆံသဆရာရဲ႕ ဇလံုကို စစ္ခေမာက္ လုပ္လိုလုပ္၊ ရုပ္ေသးရုပ္ကို တကယ့္လူလို႔ ထင္လိုထင္ မဟုတ္လား၊ သူ႔ကိုမယံုတဲ့သူေတြကို နားဝင္ေအာင္ သူေျပာႏိုင္မလား စမ္းၾကည့္တာပဲ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူေတြဟာ စိတ္ရႊင္ျမဴးေစမယ္ဆိုရင္ ဘုရားကို ေစာ္ကားတဲ့စကားေတာင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လက္ခံႏိုင္ ၾကတယ္ဆိုတာကို ျပခ်င္လို႔ပဲ၊ အေျဖက ရွင္းေနတာပဲေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေနၾကေသးတာက သက္ေသပဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စိတ္ရႊင္ျမဴးေစတုန္းပဲကိုး၊ တကယ္ေတာ့လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ဆီက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလိုရွိတာလည္း အဲဒီ စိတ္ရႊင္ျမဴးမွုပဲ မဟုတ္ လား’

                ေအာ္စတာလည္း သေရာ္လိုက္ရတာကို ပီတိျဖစ္စြာနဲ႔ ျပံဳးျပီးဆိုဖာေပၚ ျပန္မွီထိုင္လိုက္သည္။ စီးကရက္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ သေဘာက်ေနတာ ထင္ရွားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြင္း အဖို႔ အဲဒီသာယာမွုရဲ႕ တကယ့္သေဘာကို ဆုပ္ဖမ္းဖို႔ ခက္ေနခဲ့သည္။ အသံတိတ္ ရယ္ေနသလိုပင္။ ျပက္လံုးက အျပီးမသတ္ခင္ ရပ္သြားသလုိမ်ိဳး။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိသည့္ ေယဘုယ် ဟာသတစ္ပုဒ္လိုပင္။ ေအာ္စတာဇါတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြင္း တစ္ခုခုေျပာမယ္ႀကံေသာ္လည္း အခြင့္အေရး မရေတာ့။ သူ ပါးစပ္ဟရံုရွိေသး၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းက ေသာ့သံ တခၽြင္ခၽြင္ႏွင့္ တံခါးဖြင့္သံ၊ ထုိ႔ေနာက္ တံခါးကို ျပန္ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သံ၊ ပြင့္အန္ထြက္လာသည့္ လူသံ စသျဖင့္ ၾကားလုိက္ရသည္။

                အသံေတြၾကားေတာ့ ေအာ္စတာမ်က္ႏွာက ဝင္းလက္သြားသည္။ ကြင္းကို ခြင့္ေတာင္းျပီး တံခါးရွိရာ လွစ္ခနဲ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ စႀကႍတစ္ေလွ်ာက္ ရယ္သံေတြ ကြင္း ၾကားေနရသည္။ ပထမ အမ်ိဳးသမီးအသံ၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးသံ၊ တစ္သံထက္ တစ္သံ ပိုျမင့္လို႔၊ ဗံုးဆန္ အေျမာက္ဆန္ အစအနေတြကို တီးလိုက္သလို စူးစူးရွရွနဲ႔ ျပတ္ေတာက္ျပတ္ေတာက္ သံစဥ္ေတြ၊ ထုိ႔ေနာက္ ေအာ္စတာ၏ အသံနိမ့္ႏွင့္ ဟားတိုက္ ရယ္သံ၊ ကေလးက ေျပာသည္။

                ‘အေဖ ၾကည့္ပါဦး၊ ဒီမွာ သား ေကာက္ရတာ’

                ဒီေနာက္အမ်ိဳးသမီးက အဲဒါကို လမ္းေပၚက်ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း၊ အေကာင္းၾကီးရွိေသးတဲ့အတြက္ ယူလာခဲ့ေၾကာင္း ရွင္းျပေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ စႀကႍတစ္ေလွ်ာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေျပးလာေနတာ ၾကားရသည္။ ကေလးက ဧည့္ခန္းထဲေျပးအဝင္ ကြင္းကို ျမင္ျပီး ၾကက္ေသ ေသသြားသည္။ သူက ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။

                ‘ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ’

                ကြင္းက ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။

                ေကာင္ေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖစ္သြားျပီး ‘ဟယ္လို’ လို႔ တိုးတုိးေလးေျပာလိုက္သည္။ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္မွာေတာ့ ကြင္းမသိသည့္ ပစၥည္းတစ္ခု ကိုင္ထားသည္။ ကြင္းက ‘ဘာလဲ’ ဟု လွမ္းေမးလိုက္ရာ -

                ‘အဲဒါ ယိုယိုပဲ’

                သူက လက္ထဲကအရာကို ျပျပီး ေျဖလိုက္သည္။

                ‘ကၽြန္ေတာ္ လမ္းမွာေတြ႔လာတာ’

                ‘ေကာင္းေသးလား’

                ေကာင္ေလးက ခရစ္စမတ္ ဟာသျပဇါတ္ေတြထဲကလို အလြန္အကၽြံ ပခံုးကိုတြန္႔ျပီး -

                ‘မသိဘူး၊ သီရိေတာ့ လုပ္လို႔မရဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုကစားရမလဲ မသိဘူး’

                ကြင္းက ‘သူ စမ္းၾကည့္လို႔ရမလား’ ဆိုျပီး ေတာင္းလိုက္သည္။

                ေကာင္ေလးလည္း သူ႔နားေလွ်ာက္လာျပီး လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ယိုယိုကို သူစမ္းၾကည့္ေနတုန္း သူလုပ္သမွ်ကို စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည့္ သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္ရွဴသံကို ၾကားေနရသည္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားသည့္ ယိုယိုက အရင္ သူကစားဖူးသည့္ အရာလိုမ်ိဳး ပင္။

                သို႔ေသာ္လည္း အာကာသ နည္းပညာေခတ္၏ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအေနနဲ႔ ပိုျပီး အေသးစိတ္စီမံထားသည္။ သူလည္း ၾကိဳးရဲ႕အဆံုး တစ္ဖက္ကို လက္ခလယ္တြင္ ခ်ည္လိုက္ျပီး မတ္တတ္ရပ္ကာ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ယိုယိုက ေမွ်ာ့ေၾကာင္းပါတဲ့အတြက္ ေအာက္ကိုဆင္းသြားတဲ့ အခါ ေလခၽြန္သံေလးထြက္လာသည္။ အထဲမွာ မီးပြင့္သြားသည္။ ေကာင္ေလးမွာ ရင္သပ္ရွုေမာ၊ ျပီးေနာက္ ယိုယိုက ရပ္သြားသည္။ ၾကိဳးတန္းအဆံုး မွာ တန္းလန္းေလး။

                ‘အေတြးအေခၚရွင္ၾကီးတစ္ေယာက္က တစ္ခါက ေျပာဖူးတယ္၊ တက္တဲ့ခရီးနဲ႔ ဆင္းတဲ့ခရီးက အတူတူပဲတဲ့’

                ကြင္းက တိုးတိုးသက္သာ ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ဒါေပမဲ့ ဦးက တက္ေအာင္လည္း မလုပ္ဘူး၊ အဆင္းခ်ည္းပဲ’

                ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။

                ‘ဆက္ျပီး စမ္းၾကည့္ပါဦးမယ္’

                ကြင္းတစ္ေယာက္ ရစ္ၾကိဳးကို လက္မွာပတ္ေနတုန္း ေအာ္စတာနဲ႔ သူ႔မိန္းမက အခန္းထဲဝင္လာၾကသည္။ သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳး သမီးကို စေတြ႔သည္။

                အဲဒီ ခဏမွာတင္ သူေတာ့ ဒုကၡေရာက္ျပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။ သူမက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ဝင္းပေနတဲ့အလွက ရႊင္ လန္းတက္ၾကြမွုနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ေဘးပတ္ပတ္လည္က အရာေတြအားလံုးကို ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။

                ကြင္းအတြက္ေတာ့ မဆံ့ရင္ကန္ပင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေအာ္စတာက သူ႔ကို ဆံုးရွုံးသြားတဲ့အရာေတြနဲ႔ မခံခ်ိမခံသာ လုပ္ေနသလိုပင္။ သူ႔မွာ မနာလိုဝန္တိုမွုေတြ၊ ေဒါသျဖစ္မွုေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္ေပါက္ျပဲေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ သနားစိတ္ေတြ ဝင္လာေစခဲ့သည္။

                ဟုတ္တယ္၊ သူ႔မွာ ဒီလို သားနဲ႔၊ မယားနဲ႔ တစ္ေနကုန္ထိုင္ျပီး ယိုယိုေတြ၊ ဝက္သားၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္ေတြ၊ ေဖာင္တိန္ေတြ ေဘးမွာထား လို႔ စာအုပ္ေဟာင္းေတြအေၾကာင္း ေတာင္စဥ္ေရမရ ေျပာခ်င္မိသည္။ ဒီဝဋ္ကေန ကၽြတ္ပါေစလို႔ သူ႔ဘာသာသူ ဆုေတာင္းမိသည္။

                ေအာ္စတာက သူ႔လက္ထဲက ယိုယိုကုိ ၾကည့္ျပီး -

                ‘ခင္ဗ်ား ဒယ္နီယယ္နဲ႔ ေတြ႔ျပီးျပီထင္တယ္’

                သူက ေကာင္ေလးကို ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ဒါ ဒယ္နီယယ္တဲ့’

                ျပီးေနာက္ ကြင္းဘက္ကိုလွည့္ျပီး ေစာေစာက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အျပံဳးနဲ႔ပဲ -

                ‘ဒယ္နီယယ္၊ ဒါက ဒယ္နီယယ္ပဲ’

                ေကာင္ေလးက တဟားဟားနဲ႔ ရယ္သည္။

                ‘လူတိုင္း ဒယ္နီယယ္ ျဖစ္ေနပါလား’

                ‘မွန္တယ္၊ ငါက မင္းပဲ၊ မင္းက ငါပဲ’

                ကြင္းက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘အဲဒီလိုပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနမွာပဲ’

                ေကာင္ေလးက ေအာ္ျပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရုတ္တရက္ေျမႇာက္ကာ တဝီဝီလည္ေနသည့္ ဘီးလို အခန္းထဲမွာ လွည့္ပတ္ ေျပးလႊားေနခဲ့ သည္။

                ‘ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး သီရိပါ’

                ေအာ္စတာက အမ်ိဳးသမီးဘက္လွည့္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။

                အမ်ိဳးသမီးက သူမကိုယ္ပိုင္ တစ္မူထူးျခားသည့္အျပံဳးႏွင့္ ျပံဳးလိုက္ျပီး ကြင္းကို -

                ‘ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္’

                ဟု ဆိုတာ လက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။

                သူလည္း လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူမရဲ႕ အရိုးအဆစ္ေတြက မယံုႏိုင္စရာ သြယ္လ်လြန္းသည္။

                သူက သူမ နာမည္ကို ‘ေနာ္ေဝ နာမည္လား’ ဟု ေမးလိုက္သည္။

                ‘လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾကဘူး’

                ဟု သူမက ေျပာသည္။

                ‘ခင္ဗ်ားက ေနာ္ေဝက လာတာလား’

                ‘ေနာ္ေဝက တိုက္ရိုက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္နီစိုးတားနယ္ေနာ့ဖီးက လာတာ’

                ထို႔ေနာက္ သူမ စတိုင္ႏွင့္ သူမ ရယ္လိုက္ျပန္သည္။ ကြင္းမွာ သူ႔ကိုယ္သူ လဲျပိဳက်သြားမလားေတာင္ ခံစားမိသည္။

                ‘ကပ္ျပီးမွ ေျပာသလိုေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ညစာ အတူစားပါလား’

                ေအာ္စတာက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘အာ.......’

                ကြင္းက သူ႔ဘာသာ ခ်ိန္ဆလိုက္ျပီး -

                ‘ခင္ဗ်ားတို႔က အရမ္းသေဘာေကာင္းၾကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သြားစရာေလး ရွိေနလို႔ပါ။ အခုကို ေနာက္က်ေနျပီ’

                သူက ေနာက္ဆံုး အားထုတ္မွုအေနနဲ႔ ေအာ္စတာ့မိန္းမကို ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ေကာင္ေလးကို လက္ေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္သည္။

                ‘ဦးေရာက္တာ ၾကာသြားျပီ ဒယ္နီယယ္’

                သူက တံခါးရွိရာ ေလွ်ာက္လာျပီး ေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက အခန္းတစ္ဖက္ကေန သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ခါ ရယ္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ကိုယ္ကိုယ့္ကုိယ္ပဲ ဂြတ္ဘိုင္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္’

                ေအာ္စတာလည္း သူ႔ကို တံခါးဝအထိ လိုက္ပို႔သည္။

                ‘ခ်က္ကို ေငြထုတ္ျပီးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္၊ ဖုန္းစာအုပ္ထဲမွာ နံပါတ္ရွိတယ္ မဟုတ္လား’

                ‘ရွိပါတယ္၊ နာမည္တူ မရွိပါဘူး’

                ကြင္းက ေျပာလိုက္သည္။

                ‘ခင္ဗ်ား အကူအညီလိုလည္း ဖုန္းဆက္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ကူညီပါရေစ’

                ေအာ္စတာက ေျပာလိုက္သည္။

                ေအာ္စတာက သူနဲ႔ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ဖို႔ ေရွ႕တိုးလိုက္သည္။

                ဒီေတာ့မွ ကြင္းလည္း လက္ထဲမွာ ယိုယိုကို ကိုင္ထားဆဲဆိုတာ သတိရမိသည္။ သူူက ယိုယိုကို ေအာ္စတာရဲ႕ ညာလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ ျပီး သူ႔ပခံုးကို ညင္ညင္သာသာ ပုတ္ကာထြက္လာခဲ့သည္။