အနီေရာင္ မွတ္စုစာအုပ္ (၄)

အယ္လ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၁၉၇၄ မွာ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ သားကို ၁၉၇၇ မွာ ေမြးတယ္။ 
ေနာက္တစ္ႏွစ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆုံးသတ္ခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာဒါေတြ 
ေျပာေနရတာ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္လွပါဘူး။ ၁၉၈၀ ေႏြဦးတုံးက ၾကဳံခဲ့ရတဲ႕ အျဖစ္ကို ေျပာျပခ်င္လို႕ 
ေနာက္ခံကားခ်ပ္အေနနဲ႕ ခင္းက်င္းျပေနရတာပါ။

ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လုံးက ဘရြက္ကလင္းမွာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ သုံးေလး
လမ္းေလာက္ပဲ ျခားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ သားခမ်ာ ဟိုဘက္အိမ္သြားေနလိုက္ ဒီဘက္အိမ္ လာေန
လိုက္နဲ႕ အခ်ိန္ဇယား ခြဲထားရတယ္။ တစ္မနက္ သူ႕ကို မူၾကိဳသြားပို႕မလို႕ အယ္ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ 
ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ပဲ အိမ္ထဲ ဝင္ေခၚမိသလား၊ ဒယ္နီယယ္ပဲ သူ႕ဖာသာ 
ေလွကားကေန ဆင္းလာသလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ကြက္ကြက္
ကြင္းကြင္း ျမင္ေနေသးတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခါနီး
ဆဲဆဲပဲ။ အယ္လ္က သူမရဲ႕ တတိယထပ္ကေန ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ပိုက္ဆံပစ္ခ်ေပးဖို႕ ျပဴတင္းေပါက္
ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဘာအတြက္ သူပိုက္ဆံေပးတာလဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူမရဲ႕ 
ကားပါကင္ခေတြ ျပန္ျဖည့္ဖို႕ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုပ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္တိုလက္ေတာင္း 
တစ္ခုခု ခိုင္းလိုက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ပြင့္လာျပီး ေလထဲကေန အေၾကြေစ့ေလး လြင့္ပ်ံ
လာတာပဲ။ ဒီျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကို ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တာမ်ား
ဓါတ္ပုံရုိက္ယူထားခဲ့တဲ႕ အတိုင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ထပ္တလဲလဲ မက္ေနမိတဲ႕ အိမ္မက္
တစ္စိတ္တပိုင္း လို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အေၾကြေစ့ေလးက လမ္းမွာ သစ္ကိုင္းနဲ႕ တိုက္မိျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ေပၚက်လာမယ့္ 

လမ္းေၾကာင္းကေန ေသြဖီသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန သစ္ပင္ကို ျပန္ကန္၊ျပီးေတာ့ အနီးအနားကို 

တိတ္တိတ္ေလး က်သြားတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငုံ႕ျပီးေတာ့ 

ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ေတြေလွ်ာက္ရွာ၊ သစ္ရြက္ေတြေအာက္ကို တူးရွာ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ 
ထိုးရွာနဲ႕ မွတ္မိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကြေစ့ေလးကို ဘယ္မွာမွ ရွာမရခဲ့ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္က ေႏြဦးေရာက္ခါစဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာနိင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အဲဒီေန႕ပဲ
ရွီးယားကြင္းက ေဘ့စ္ေဘာပြဲကို သြားၾကည့္ခဲ့ေသးတာကိုး။ အဲဒီပြဲက ရာသီအစ ဖြင့္ပြဲေလ။ 
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လတ္မွတ္ရလာတာ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူနဲ႕လိုက္ခဲ့ဖို႕ 
ရက္ရက္ေရာေရာ ဖိတ္ေခၚရွာတယ္။ အရင္က ဒီလို ဖြင့္ပြဲေန႕မိ်ဳးတစ္ခါမွ် မၾကည့္ခဲ႕ဖူး။ ဒီေတာ့ 
အဲဒီ အခိုက္အတန္႕ကို ေကာင္းေကာင္းအမွတ္ရေနေသးတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဲဒီကို အေစာၾကီး ေရာက္သြားတယ္ ( အေပါက္ဝကေန လတ္မွတ္ျဖတ္ေနတာ
မ်ိဳးေတြၾကဳံရ တာမ်ိဳးေပါ့) ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက လတ္မွတ္ျဖတ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း 
အျပင္ဂိတ္ဝကေန စီးကရက္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနမိတယ္။ အနားမွာ ေခြးတစ္ေကာင္
ေၾကာင္တစ္ျမွီးမွ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စီးကရက္မီးညွိခ်င္တာနဲ႕ နံရံေဘး အခန္းငယ္ေလးထဲ 
ဝင္လိုက္တယ္ (အဲဒီေန႕က ေလထန္ေနခဲ့တယ္) ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္နဲ႕ ႏွစ္ေပေတာင္ 
မေဝးလွတဲ႕ ေျမၾကီးေပၚမွာ အေၾကြေစ့တစ္ေစ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငုံ႕ျပီး ေကာက္ကာ အိပ္ထဲ
ထည့္လိုက္တယ္။ အဆီအေငၚမတည့္လွေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီအေၾကြေစ့ဟာ 
မနက္က ဘရြက္ကလင္းမွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ႕ အေၾကြေစ့ဆိုတာ သိေနခဲ့တယ္။