ကိုယ့္ဇါတ္ညႊန္းနဲ႔ကိုယ္

            အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းေနေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး၊ ရုတ္တရက္ထိုးရပ္သြားသျဖင့္ ခရီးသည္မ်ားအားလံုး အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြား ၾကသည္။ အိပ္ငိုက္ေနသူမ်ားမွာလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ရင္း သမ္းေဝေနခဲ့သည္။ ခဏအၾကာ မ်က္ႏွာကို ဖုံးအုပ္ထားသူတစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ထိုသူက ဘတ္စ္ကားေခါင္းခန္းတြင္ ဟန္ပါပါရပ္ရင္း-

            “အားလံုးပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္ၾကပါ၊ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ထိလို႔ ကိုင္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ ေပြ႔ဖက္နမ္းရွုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး၊ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္လို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရယင္ တစ္ ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကပ္ၿပီးထိုင္လို႔ေတာင္ မရေတာ့ပါဘူး။ ကေလးခ်ီထားတဲ့အေမေတြ ကေလးေဘးခ်ထားပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ယင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားမေျပာပါနဲ႔၊ သီခ်င္းမဆိုပါနဲ႔၊ ေလမခၽြန္ပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ အႏၲရာယ္ တစ္ခုနဲ႔ ႀကံဳေနရၿပီဆိုတာသိထားၾကပါ။ အားလံုးပဲ ဂိတ္ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို တစ္ေယာက္မက်န္လိုက္ခဲ့ၾကပါ။ ဒီၾကားထဲ မွာ မဟုတ္တာလုပ္မယ္ႀကံစည္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ကိုယ့္ကံလို႔ပဲ ေျပာထားပါရေစ။״

            သူ႔စကားအဆံုး ကားေပၚတြင္လိုက္ပါလာၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မွု၊ နားမလည္ႏိုင္မွု၊ စိုးရိမ္ပူပန္မွုတို႔ျဖင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ စပ္စပ္စုစုႏိုင္ေသာ ကေလးတစ္ဦးက “အဲ့ဒါဘယ္သူလဲ အေမ״ ၊ အေမျဖစ္သူက မေျဖ၊ သူက ဆက္ေမးျပန္သည္။

            “အေမ၊ သူဘာေတြေျပာေနတာလဲ״ အေမက ေရငံုႏွုတ္ပိတ္၊ သူက ဇြဲေကာင္းစြာျဖင့္

            “အေမ၊ သူဘာေတြေျပာေနတာလဲ״ အေမက တံုဏွိဘာေဝ၊ သူကလည္း မေလွ်ာ့ေသး၊

            “အေမ၊ သူက ဘာမို႔လို႔ ဒီလိုေျပာေနရတာလဲ״

            ကားတစ္စီးလံုး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ အားလံုးမွာ ဂိတ္ဆံုးေရာက္လွ်င္ ဘာေတြမ်ားႀကံဳရဦးမလဲ ေတြးေတာရင္ေမာေနခဲ့ ၾကသည္။

                        **********************************

            အခ်ိန္က အရုဏ္ပင္မတက္ေသး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အိပ္ေမာက်လို႔ေကာင္းေနဆဲ၊ မသဲမကြဲအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ဆူညံစြာ ပ်ံသန္းလာၾကေသာ ရဟတ္ယာဥ္တန္းႀကီးမွာ က်ိဳင္းေကာင္အုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ၿမိဳ႕အဝင္ အထြက္လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ စစ္ထရပ္ကားမ်ား၊ တင့္ကားမ်ား၊ သံခ်ပ္ကာကားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔၊ အေဝးမွလွမ္းၾကည့္လွ်င္ ကင္း ေျခမ်ားေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္လိုပင္၊ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း သဲအိတ္မ်ားစုပံုလို႔၊ တာယာမ်ား၊ စည္ပိုင္းမ်ား၊ သံဆူးႀကိဳး အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔၊ လက္နက္အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ထားေသာ စစ္သည္မ်ားမွာ ဟိုသည္ေျပးလႊားအလုပ္မ်ားလ်က္၊ ယာယီစခန္းခ်ထားေသာ ရြက္ဖ်င္တဲမ်ားထဲတြင္ အဆင့္ျမင့္အရာရွိမ်ားမွာ ဖုန္းတကိုင္ကိုင္ျဖင့္ မေနမနားအမိန္႔ေပးေနရသည္။ သိပ္ မၾကာမီမွာပင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႔ စစ္ယာဥ္တန္းမ်ားက ၿမိဳ႕ကို ပိတ္ဆို႔ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခ်ိန္မွစ၍ မည္သူမွ် အဝင္ အထြက္မလုပ္ရ၊ လုပ္လွ်င္ပစ္ခတ္အေရးယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေအာ္လံမ်ားျဖင့္ လိုက္လံေၾကျငာေနခဲ့သည္။

            အိပ္ယာမွထခါစ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အိပ္မက္ မက္ေနသလားမသဲကြဲစြာျဖင့္ ေၾကျငာခ်က္မ်ားကို အာရံုစိုက္ နားေထာင္ေနခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ထိတ္လန္႔တုန္လွုပ္စြာျဖင့္ ရွိသမွ်ပစၥည္းမ်ားကို ကားေပၚတင္ကာ မိသားစုလိုက္ေျပာင္းေရႊ႕ဖို႔ ႀကံစည္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕အထြက္လမ္းမေပၚတြင္ လူမ်ား၊ ပစၥည္းမ်ားအျပည့္တင္ထားေသာ ကားတန္းႀကီးမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ၊ ေရွ႕တိုးမရ ၊ ေနာက္ဆုတ္မရ ၊ လူအုပ္ႀကီးမွာ ေအာ္ဟစ္ၿငီးတြား၊ ငိုယိုေတာင္းပန္လို႔၊ ျမင္ကြင္းကလွုပ္ခတ္လို႔ေနသည္။

            ****************************************

ကတိမတည္သူတစ္ေယာက္ထံသို႔

            ဒီစာကို ရွင္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာအားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီဆိုတာ ရွင္သိေစခ်င္တယ္။ တကယ္ ေတာ့လည္း ဒီစာမရလည္း ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ ေရွ႕ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရွင္ကၽြန္မကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ရဲတာေပါ့။ ခါတိုင္းလို ေယာကၤ်ားတန္မဲ့ ပတ္ခၽြဲႏွပ္ခၽြဲလုပ္ၿပီး ေတာင္းပန္လို႔လည္း ဒီကခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ တာ ရွင္ သိလို႔လည္းျဖစ္မွာေပါ့။

            ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ရွင့္ကို ဒီတသက္မေက်ဘူး၊ အဲဒီမနက္က မဂၤလာပြဲအခမ္းအနားမွာ ကၽြန္မေရာ၊ ကၽြန္မမိဘေတြ ေရာ ဘယ္ေလာက္အရွက္တကြဲျဖစ္ရသလဲဆိုတာ ရွင္သိရဲ႕လား၊ အားလံုးဟာ ဧည့္ပိရိတ္သတ္အလည္မွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ၊ အေဖကဆို သူ႔ဘာသာသူ သတ္ေသဖို႔ေတာင္ ၾကိဳးစားတဲ့အထိပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သတ္ေသမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပ မယ့္ အေဖ့ကို အတင္းဆြဲေနရတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မမွာကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ဖို႔ ေမ့သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေျပာေနရတာ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ေမးစရာရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီေမးခြန္းကုိ ကုိယ့္ဘာသာေမးေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆို ရွင့္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာလို႔ ဘာထူးမွာလဲဆိုတာ ကၽြန္မသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ရွင့္ရဲ႕ ပ်က္ကြက္မွုဟာ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိသက္ေရာက္မွုရွိသလဲဆိုတာ ရွင္သိထားသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္။

            တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီစာဟာ ရွင့္ရဲ႕ပ်က္ကြက္မွုအေပၚ ေျဖရွင္းခ်က္ေတာင္းတဲ့စာလုိ႔ေတာ့ မမွတ္ယူေစခ်င္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ဆို နာက်ည္းမွုကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းခ်က္နဲ႔မွ မေျပေပ်ာက္ႏိုင္လို႔ပဲ။ ဒီစာဟာ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆက္သြယ္မွုပါပဲ။ ဘာအေၾကာင္း နဲ႔မွ ကၽြန္မကို ဆက္သြယ္ဖို႔မႀကိဳးစားပါနဲ႔။

မွတ္ခ်က္။            ။ အထက္ပါစာမွာ လိပ္စာရွင္ ရွာမေတြ႔သျဖင့္ စာတိုက္တြင္ ေသာင္တင္ေနခဲ့သည္။

            ***************************************************

            ယေန႔ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ သူအိပ္ယာမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထ။ သူထသည့္အခ်ိန္တြင္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာပင္လွ်င္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ယေန႔ဘာမ်ားသတင္းထူးသနည္း။ ဘာမွ်မထူး။ ယခင္ေန႔ေတြလိုပင္ အီရတ္ရွိ အေသခံဗံုးခြဲမွုမ်ား၊ အစၥေရး ပါလက္ စတိုင္း ပဋိပကၡ၊ ကမာၻ႔ဖလားေဘာလံုးပြဲျပင္ဆင္မွုမ်ားျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ သတင္းစာအတြင္းစာမ်က္ႏွာရွိ မထင္မရွား ေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာနယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပြါးသည့္ ကပ္ေရာဂါဆန္းတစ္ခုအေၾကာင္းကိုေတာ့ သူဖတ္မိေပမယ့္ မွတ္ မွတ္သားသားမရွိ၊ ခဏအၾကာ သူ တဝါးဝါးသမ္းေဝရင္း သတင္းစာေဘးခ်ကာ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ခန္းရွိရာ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

ဒီႏိုဗို