စာအုပ္ နာစစ္ဆပ္* ေရာဂါ

ကၽြန္ေတာ္ အက္ေဆး မေရးျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ မွတ္မွတ္ ရရ အက္ေဆးစုစည္းမွု စာအုပ္ထုပ္ျပီးကတည္းက အက္ေဆး မေရးျဖစ္ေတာ့။ အက္ေဆး စာအုပ္ ထုပ္ျပီးကတည္းက အက္ေဆးေရးခ်င္စိတ္က အာသာေျပသြားသလား မေျပာတတ္။ စိတ္က စာေရးခ်င္စိတ္ထက္ စာအုပ္ထုပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္စြဲလန္းျပီး စာအုပ္ နာစစ္ဆပ္ ေရာဂါ ဝင္ေနမိသည္။ လူေတြ႕သည္ႏွင့္ စာအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္မိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဆို တမင္ခ်ိန္းဆို လဖက္ရည္တိုက္ျပီး စာအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးရသည္။ ဆိုးရြားလွသည့္စာေရးဆရာ ဘဝ။

ေျပာလ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕ ယုံခ်င္မွ ယုံလိမ့္မည္။ စာေပႏွင့္ မနီးစပ္သူမ်ားအဖို႕ အေတာ့္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ နိင္သည္ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ စာအုပ္ေရာဂါက တစ္ျခား ေရာဂါမ်ားႏွင့္ မတူ။ ကိုယ္ေရးထားသည့္စာကိုယ္ျပန္ဖတ္ရတာ ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငုံ႕ျပီး ကုန္းေအာ္ေနသည့္ ပမာပင္။ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ျပန္နားေထာင္ျပီးသာယာေနသည့္ အဆိုေတာ္ ေပါက္စနလို ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ့္စာကိုယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ျပီး သေဘာက်၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒါမ်ိဳး ေရးတက္ပါလား ဆိုျပီး သေဘာက် ခ်ီးမြမ္း၊ တစ္ေယာက္တည္း ပီတိေတြျဖာနဲ႕။ မၾကည့္ရက္သူတစ္ခ်ိဳ႕က မေကာင္းတတ္ ခ်ီးမြမ္းသြားတဲ႕အခါမ်ား ကိုယ့္မွာ ေျမွာက္ေနမွန္းသိရက္ နားေထာင္လို႕ မဝခဲ့။

ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္တယ္ မသိ၊ ကိုယ့္စာအုပ္ ကိုယ္ၾကည့္ရတာ ကို္ယ့္ရုပ္ကိုယ္ မွန္မွာၾကည့္ရတာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လို႕မဝ။ ကိုယ့္စာအုပ္ကိုယ္ဖတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည္ညဳိေနရတာအေတာ္ အရသာ ရွိလွသည္။ ကိုယ့္အေတြးအေခၚကိုယ္ အျပတ္အသတ္ ေထာက္ခံမိသည္။ ဘယ္သူ သေဘာတူတူ မတူတူ ကိုယ့္အေနနဲ႕ေတာ့ ရာႏွုန္းျပည့္သေဘာတူသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ကေလးကလားနဲ႕ ဘယ္လိုမ်ား စာေရးေနပါလိမ့္ဟု ေတြးၾကေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ စာေရးဖို႕ရာ ကေလးဆန္ဆန္ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည့္၊ စမ္းသပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလး လည္း ရွိဖို႕ လိုသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ျပီးေတာ့ စာကို ဘာအက်ိဳးစီးပြားမွ မပါပဲ ရိုးရိုးသားသား ႏွစ္ျခိဳက္ခံစား တတ္ဖို႕လည္း လိုသည္ဟု ထင္မိသည္။

အရာရာကို အက်ိဳးစီးပြား ႏွင့္ ခ်ိန္ဆ တြက္ခ်က္ျပီး လုပ္ကိုင္တတ္သူအဖို႕ေတာ့ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ စိတ္ကူးမိမည္မဟုပ္။ အရြယ္ေရာက္သည့္ လူၾကီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ပဲ၊ လုပ္သင့္တာခ်ည္းပဲ လုပ္မည္ဆိုလ်င္ေတာ့ စာမေရးပဲ ပိုက္ဆံရွာျခင္းက ပိုသဘာဝ က်လွသည္။ ပို အဓိပၸါယ္လည္း ရွိသည္။ စာေရးျခင္းကပတ္ဝန္းက်င္ကို တိုက္ရိုက္ ဘယ္လိုမွ အက်ိဳးမျပဳနိင္။ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ကလည္း အားမေပး၊ မိန္းမ ေယာကၡမတို႕ကလည္း မလႊဲသာလုိ႕ ၾကည့္ေနရတဲ႕ အေနအထားမွာ၊ နတ္လူ သာဓုမေခၚတဲ႕ ဒီ စာေရးျခင္းအလုပ္ကို ဘယ္လုိ သာယာမွုမိ်ဳးနဲ႕မ်ား စြဲစြဲလန္းလန္း ေရးသားေနမိပါလိမ့္ ဟု တစ္ခါတစ္ခါမ်ားကိုယ့္ဖာသာ ေမးမိသည္။ေမးသာ ေမးသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖနိင္မွန္းလည္း သိသည္။ သို႕ေသာ္ ပညာတတ္တို႕ ထုံးစံအတိုင္း သိသိႏွင့္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေမးသည္။ ေဝ႕လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျဖသည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းေတြ ခ်န္ထားခဲ့သည္။ အစေတြ ေဖာ္ထားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးတယ္ ဆိုတာ အစ ေတြေနာက္လုိုက္လိုက္၊ ေနာက္ထပ္ အစ ေတြ ခ်န္ထားခဲ့လိုက္နဲ႕ မဆုံးတဲ႕ဂိမ္းတစ္ခု ကို ကစားေနရသလိုပဲ မဟုပ္လား၊ ဂိမ္းဆိုတာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ သူေတြပဲ ကစားလုိ႕ ရသည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕သူ။ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ အတြက္ သူမ်ား စိတ္ဝင္စား ေအာင္ တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပခ်င္သည္။ ကိုယ္လုပ္ထားတာေလးကို ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္၊ ကိုယ့္အဓိပါယ္နဲ႕ ကိုယ္ ခံစားျပီး ပီတိ ျဖစ္သည္။ ၾကည္နူးတတ္သည္။ သူမ်ားကို ျပတတ္သည္။ သူမ်ားခ်ီးက်ဴးတာကို ခံခ်င္တတ္ၾကသည္။

ဒါကိုပဲ လူေတြက စာေရးဆရာကို အထင္ၾကီးၾကသည္။ ကိုယ့္ထက္ ပိုျပီး အသိအလိမၼာရွိတဲ႕သူ၊ အေတြးအေခၚ ေကာင္းတဲ႕သူ၊ ျပည့္ဝ ရင့္က်တ္တဲ႕သူ ျဖစ္မွာပဲ ဟု အထင္ႏွင့္ သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အေဝးက ေန ၾကိတ္ျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားၾကသည္။ အနီးကပ္ ဆက္ဆံၾကည့္မွပဲ ကေလးဆိုးၾကီးပါလား ဆိုတာ သိကာ မသိမသာ ေရွာင္ထြက္သြားၾကသည္။ အလိမၼာႏွင့္ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။

ဆိုေတာ့ကာ စာေရးဆရာ လုပ္ရတာ အေတာ္ေလး အထီးက်န္ ဆန္လွသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ စကားေျပာလို႕ရတဲ႕သူ က  အေတာ္ရွားသည္။ သာမာန္လူေတြၾကားထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိေအာင္ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ ဝွက္ဝွက္ ေနထိုင္ရသည္။ ဖုံးဖုံးဖိဖိ ပိပိျပားျပား ဟန္ေဆာင္ရသည္။ စာဆိုလို႕ သတင္းစာေတာင္ မဖတ္တဲ႕သူ လိုမ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္ရသည္။ စာေရးဆရာဆိုတာ ဘာမွ အထင္ၾကီးစရာ မရွိပါဘူးကြာဟု ၾကိဳျပီး ေလသံပစ္ထား ရသည္။ အလကားေန စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ႕သူေတြပါကြာ ဟု ၾကိဳကာထားရသည္။ ကိုယ္လုိလူခ်င္းေတြ႕မွသာ အားရပါးရ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း၊ ဟိုစာေရးဆရာ ဒီစာေရးဆရာအေၾကာင္း ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ ရင္ဖြင့္ၾကရသည္။ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ထဲရွိရာ အားမနာပါးမနာ ဖြင့္ဟၾကသည္။ အသစ္ အဆန္း လုပ္ခ်င္ၾကသူေတႊ အခ်င္းခ်င္း ရူးသြပ္မွုေတြကို အျပန္အလွန္နားလည္ေပးတတ္ၾကသည္။

ဒီေတာ့ အထက္က ဆိုခဲ႕သလို ကိုယ့္စာအုပ္ေလးကိုယ္ စြဲလန္း၊ သူ႕စာအုပ္ ကိုယ့္စာအုပ္ အျပန္အလွန္ ခ်ီးက်ဴးအမႊမ္းတင္၊ အျပန္အလွန္လဲလွယ္ နဲ႕ ဒီ စာေပေလာက ဆိုတာ ဘာမ်ား အထင္ၾကီးစရာ ရိွသလဲလို႕ ေမးလာခဲ့ယင္ေတာ့ ဟုပ္ပဗ်ာ၊ ဘာမွကို အထင္ၾကီးစရာ မရွိပါဘူးလို႕ပဲ ေျဖရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လူဆိုတာကလည္းစာေရးဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာမန္လူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားအထင္မၾကီးယင္ေတာင္ အထင္ေသးေတာ့ မခံခ်င္တာကလည္း လူ႕သဘာဝ မဟုပ္လား၊ ဒီေတာ့ ဟန္ေလးလုပ္ျပီး စာေပရဲဲ႕တန္ဖိုးကို စာသမားခ်င္းသာ သိနိင္ပါတယ္ဘာညာနဲ႕ ၊ ကိုယ့္ကို အထင္မၾကီးေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႕ မင္း အဆင့္အတန္းနဲ႕ ငါ့စာေတြကို ဘယ္နားလည္ခံစားနိင္ပါ့မလဲ ဆိုတဲ႕ အခ်ိဳးမ်ိဳး ခ်ိဳးတတ္ၾကသည္။ ဒါလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုပ္လား။

ဒီလိုမ်ိဳး စာေရးဆရာကို ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ မၾကာခဏ ခိုင္းႏွိုင္းေနေတာ့ သူေရးတဲ႕ စာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္စိတ္ေကာ ရွိပါ့ေတာ့မလားဆိုျပီးစာေရးဆရာေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းတြယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ၾက လိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ႕ ကေလးဆိုတာ အရာရာကို အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနတဲ႕၊ အျမဲတမ္း အဓိပါယ္ရွာေဖြေနတဲ႕၊ အမည္ အသစ္အဆန္းေတြ ေပးေနတဲ႕၊ လိုသလို အနက္ျပန္ဆုိေနတတ္တဲ႕၊ တစ္ခုခုကို ဖန္တီးေနတတ္တဲ႕၊ ယဥ္ေက်းမွုေတြ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးထိန္းခ်ဳပ္မွုကို မခံရေသးတဲ႕၊ လူကို လူလိုပဲ ျမင္တတ္တဲ႕၊ အက်ိဳးစီးပြားေတြကို နားမလည္ေသးတဲ႕၊ အလုပ္လုပ္ျခင္းရဲ႕ သေဘာကို မေစာေၾကာမိေသးတဲ႕၊ ကမာၻၾကီးဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲ မသိနိင္ေသးတဲ႕၊ သူ႕ေသးေကြးမွု သူ ျပန္မျမင္နိင္ေသးတဲ႕ သူကို ဆိုလိုတာပါ။ စာေရးဆရာ ေတြဟာ ဘယ္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေရာက္ အဲဒီ ကေလးစိတ္ကေလးနဲ႕ ရွင္သန္ေနၾကတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္မည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အထင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွုျပီး ရလာသည့္ သုံးသပ္ခ်က္။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာ အားလံုးျခဳံျပီး ေျပာဖို႕ေတာ့ ခက္သည္။ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ့ ကေလးစိတ္မကုန္ေသးသူဟုပဲ သုံးသပ္မိသည္။

ဒီစာေရးဆရာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမႊမ္းတင္လွခ်ည္လားဟု ရြဲ႕လ်င္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ လက္ခံပါသည္။ ကေလးဆန္ျခင္းသည္ ရွက္စရာ မဟုပ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ဒီေနရာမွာ အမ်ား လက္ခံထားၾကသည့္ အဓိပါယ္ဖြင့္ဆိုမွုႏွင့္ေတာ့ ကြဲလြဲေနနိင္ပါသည္။ လူအမ်ားအဖို႕ေတာ့ ကေလးဆန္ျခင္း ဆိုသည္မွာ အရိပ္သုံးပါး နားမလည္ လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာပဲ သိသည့္ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ မၾကည့္ လူမွုေရးေခါင္းပါး၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ အျမင္က်ဥ္းလွသည့္ သေဘာမ်ိဳးကို  ဆိုလိုၾကဟန္တူပါ သည္။ ဒီသေဘာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေကာင္းဘက္ကေန ၾကည့္ျပီး ယခုလို အနက္ေကာက္ယူခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ကေလးဆန္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိရင္ထဲက စစ္မွန္သည့္ အသံကို ေစ်းကြက္အလိုအရမဟုပ္ပဲ ဘာအတြက္မွ အေလ်ာ့အတင္းမလုပ္ပဲ ဘယ္အက်ိဳးမွ မေျမွာ္ကိုးပဲ ရိုးရိုးသားသား ေဖာ္ထုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ကေလးဆန္သူ တစ္ေယာက္မွာ လူၾကီးတစ္ေယာက္၏ လိမၼာပါးနပ္မွုမ်ိဳး ရွိခ်င္မွ ရွိေပလိမ့္မည္။ အဆင္တန္ဆာႏွင့္ တမင္တကာလွပေအာင္ ေရးတတ္ခ်င္မွ ေရးတတ္ေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေျပာတတ္သလို ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို လူၾကီးမ်ား မၾကာခဏ ၾကားခ်င္ၾကသလိုပင္ စစ္မွန္သည့္ အသံႏွင့္ ေရးတတ္သလို ေရးလိုက္သည့္ အေရးအသားမ်ားကို အေပၚယံဟန္လုပ္ေရးထားသည့္ စာမ်ားထက္ ႏွစ္လိုၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဒါကိုကပင္ ကေလးဆန္ဆန္ လိုရာဆြဲေတြးသည့္ အေတြးလည္း ျဖစ္နိင္ပါေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မရင့္က်တ္မျပည့္ဝျခင္းကို ထန္းလပ္ႏွင့္ ကာေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ လူဆိုသည္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မခ်န္လိမ္ညာတတ္သည့္ အမ်ိဳးမဟုပ္လား။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္နိင္သည္။ မေျပာတတ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စကားကို ခ်င့္ယံုဖို႕ ေတာ့ အၾကံေပးခ်င္သည္။ စာေရးဆရာ ဆိုသည္က စကားလုံးေတြနဲ႕ ေဆာ့ကစားယင္း ေပ်ာ္ေနတတ္သူမဟုပ္လား။ စကားလုံးေတြနဲ႕ စိတ္ကူးအိမ္တည္ေဆာက္ေနၾကသူမ်ား မဟုပ္လား။ သူ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္ သူေနခ်င္မွေတာ့ ေနလိမ့္မည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ကမ္းစပ္မွာ ရႊံ႕အိမ္ကေလး တည္ေဆာက္ျခင္းမွာ သူေနဖို႕မဟုပ္။

သည္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ျပီး ေရးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေရးလိုက္တာ ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ စာေရးဆရာဆိုတာ ကေလးဆန္ျပီး မယုံၾကည္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေနခဲ့သည္။ လူ႕ေလာကကို တိုက္ရုိက္အက်ိဳးျပဳဖို႕ဆိုတာထက္ သူေရးခ်င္ရာကို ေရးဖို႕သာ စိတ္သန္ေနသည့္ လူဂြစာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ (ဒီ နိဂုံးကို ခ်ဳပ္ေနယင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္ၾကည္ညိဳဖို႕ ေကာင္းမွန္း သိလာခဲ့သည္။)  ဒီ့အတြက္ စာေရးဆရာကို အေဝးက က်ိတ္အထင္ၾကီးျပီး ၾကည္ညိဳေလးစားသမွုျဖင့္ သူ႕စာကို ဖတ္ၾကသူမ်ား အဖို႕ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကဖို႕လိုပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ အသိအလိမၼာ တိုးဖို႕ စာဖတ္ရပါသည္ဟု က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားလည္း ဒီေလာက္ဆို ခ်င့္ခ်ိန္နိင္လိမ့္မည္ဟု ယုံမွတ္မိပါသည္။ ဒီၾကားထဲကမွ ဘာရယ္မဟုပ္ သူ႕စာကို ၾကိဳက္လို႕ဖတ္တာပါဗ်ာ ဟု ဆိုလာလ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ကေလးစိတ္မကုန္ေသးတဲ႕ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အဖို႕မွာ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕ လက္ခေမာင္းသာ ထခတ္ဖို႕ ရွိပါေၾကာင္း။              ။

* Narcissus

ဂရိဒ႑ာရီလာ ေရအိုင္တြင္ေပၚသည့္ မိမိပုံရိပ္ကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္အထင္ျဖင့္  စြဲလန္းေနသူ

ဒီႏိုဗို ေရးသားသည္