ေျပးျခင္းနဲ႕
ပက္သက္ျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးဖို႕ စဥ္းစားလာတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါျပီ။ ဒါေပမယ့္
ဘယ္လိုပုံစံေရးမလဲ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး စဥ္းစားယင္း ႏွစ္ခ်ီ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း
ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မေရး ျဖစ္ခဲ့။ အေျပးဆိုတာ ခ်ေရးဖို႕ရာ အေတာ့္ကို ဝါးတားတားနိင္တဲ႕အေၾကာင္းအရာပါ၊
အဲဒါနဲ႕ပက္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာသင့္သလဲဆုိတာ စဥ္းစားရတာ အေတာ္ ေခါင္းစားလွပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့
အေျပးနဲ႕ ပက္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ၊ ခံစားမိတာကို ရိုးရိုးသားသားပဲ ခ်ေရးဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္္ေတာ့္ ပင္ကိုယ္စတိုင္အတိုင္းေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ဖို႕ တစ္ခုတည္းေသာ
နည္းပဲဆိုတာ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၅ ကေန ေျဖးေျဖးခ်င္း စေရးျဖစ္တာ ၂၀၀၆ ေဆာင္းဦးမွာ
အဆုံးသတ္နိင္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အရင္ အေရးအသားေတြကို ကိုးကားတာက လြဲလို႕
ဒီ စာအုပ္ရဲ႕ အမ်ားစုက ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ၊ ခံစားမွုေတြကို တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ မွတ္တမ္းတင္
ထားတာေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုသတိထားမိတာက အေျပးအေၾကာင္း အရွိအတုိင္း ေရးသားျခင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း
မကြယ္မဝွက္ ေရးသားျခင္းဟာ အတူတူလိုျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒီ့အတြက္ ဒီစာအုပ္ကို အေျပး
အေၾကာင္း
တည္ျပီး ေရးထားတဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း စာအုပ္အျဖစ္လည္း မွတ္ယူနိင္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာ
ပါတာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒႆန လို႕ေတာ့ မေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဘဝသင္ခန္းစာလို႕ အမည္
တပ္လို႕ရနိင္ပါတယ္။
သိပ္ေတာ့အမ်ားၾကီးမဟုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီ သင္ခန္းစာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၵာ
ကိုယ္ကို
ေရြ႕လ်ားမွုထဲ အမွန္တကယ္ ပစ္သြင္းျပီး ရလာတဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕သင္ခန္းစာေတြပါ။ ဒီကေန ရလိုက္တာ
ကေတာ့ ေဝဒနာဟာ ကိုယ့္ခံယူမွုပါ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီ သင္ခန္းစာေတြကို ေယ်ဘူယ် ျပဳလို႕ေတာ့
မရနိင္ ပါဘူုး။ ဘာေၾကာင့္ ဆို ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္လို လူမ်ိဳးက ေျပာတဲ႕ စကားျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ။
(ဟာယူကီ မူယာကာမိ )
