ဘာသာျပန္ စာမူမ်ား ဖိတ္ေခၚျခင္း

လက္ရွိ ျမန္မာ စာေပ တိုးတက္ဖုိ႕ရာ နိင္ငံတကာ စာေပ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြ ပို ဖတ္ဖုိ႕  ပိုေလ့လာဖို႕ လိုတယ္လို႕ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူတဲ႕ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ နဲ႕ ဘာသာျပန္ စာေပမဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ေလာက္ လုပ္ၾကဖို႕ရွိပါတယ္။ သုံးလတစ္ၾကိမ္ေလာက္ထုပ္ဖို႕ ရည္မွန္းထားပါတယ္။ စာေပ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရွိတဲ႕ ဝထၳဳတို၊ရွည္၊ကဗ်ာ၊အက္ေဆး၊  ျပဇတ္၊ခရီးသြားစာေပ၊ အထုပတၱိစာေပ၊ စာေပအင္တာဗ်ဴး စတဲ႕ က႑အသီးသီး ထည့္သြင္းသြားမွာပါ။ နိင္ငံတကာစာေပကို စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ရွုေလ့လာမွုအားေကာင္းတဲ႕ စာေရးဆရာမ်ားရဲ႕ ဘာသာျပန္လက္ရာမ်ားကိုအျမဲမျပတ္
ထည့္သြင္းသြားဖုိ႕ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။  ဒီ့အတြက္ နိင္ငံတကာစာေပ အဆီအႏွစ္မ်ားကို ျပန္ဆိုေပးပို႕ၾကဖို႕ ဒီေနရာကေန ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ စာမူေပးပို႕လိုပါလ်င္ ေအာက္ပါ အီးေမးလိပ္စာအတုိင္း ေပးပို႕နိင္ပါသည္။

denovo74@gmail.com

ႏွင္းေတြ ၾကားက ႏွင္း (Snow by Orhan Pamuk)

အခန္း (၂)

က်ဳပ္တို႕ျမိဳ႕က ေအးခ်မ္းပါတယ္

ျမိဳ႕စြန္ျမိဳ႕ဖ်ား ရပ္ကြပ္ေလးမ်ား

အမွုိက္သရိုက္ အညစ္အေၾကး ေတြ၊ ရႊံ႕ႏြံေတြ၊ အေမွာင္ထုေတြကို အုပ္သိုင္းလႊမး္ျခဳံကာ ဖုံးကြယ္လို႕ထားသည့္ ႏွင္းေတြက ကာ့ကို သန္႕စင္မွု အေၾကာင္း ေျပာျပေနခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒါက ကားစ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႕တြင္သာ၊ ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ ဒါကို အျပစ္ကင္းစင္လွသည့္ အျဖဴထည္သက္သက္ အျဖစ္ မျမင္ေတာ့။ ႏွင္းေတြ က်ေနပုံက မခံမရပ္နိင္ေအာင္ ျငီးေငြ႕စရာ၊ ထိတ္လန္႕စရာ ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ညက တစ္ညလုံး ႏွင္းေတြ က်ေနခဲ့သည္။ မနက္ တမနက္လုံးလည္း ႏွင္းေတြက မစဲ၊  ကာတစ္ေယာက္ သတၱိေကာင္းလွသည့္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္လုိ အလုပ္လက္မဲ႕ ကာဒ့္ ေတြျပည့္ေနသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြရွိရာ ေလွ်ာက္သြားျပီး မဲဆႏၵရွင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေမးျမန္းကာ ေရးမွတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ယခင္ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ေဟာင္းႏွင့္လည္းေကာင္း ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွုး၏ လက္ေထာက္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ သတ္ေသသြားသည့္ မိန္းခေလးမ်ား၏ မိသားစုမ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း ေတြ႕ဆုံဖို႕ရန္ ႏွင္းခဲေနသည့္ မတ္ေစာက္ေစာက္ လမ္းကို တက္လာေတာ့လည္း ႏွင္းေတြက မစဲနိင္ေသး။ ယခုေတာ့ သူ႕မွာ ခေလးဘဝက နွင္းဖုံးလမ္းမ်ားကို ျပန္လည္ မလြမ္းေမာ နိင္ ေတာ့။ ခေလးဘဝ ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ နီစမ္းတက္္စ္ က အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ေလးေဘးမွာ ရပ္ျပီးေငးေငးေမာေမာ ႏွင့္ ယုံတမ္းပုံျပင္ေတြထဲ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ေနျခင္းမ်ိဳး  မလုပ္နိင္ေတာ့။ သူ အိပ္မက္ခဲ့ဖူးသည့္ လူလတ္တန္းစား ဘဝ ကို ေဖာ္ေဆာင္နိင္မည့္ ဤအရပ္ကို ျပန္လာဖို႕ လည္း မစဥ္းစားနိင္ေတာ့၊ ထုိအစား ႏွင္းေတြက သူ႕ကို ေဝဒနာ ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ႕ျခင္း အေၾကာင္းေတြသာ ေျပာျပေနခဲ့သည္။

မနက္ေစာေစာ တစ္ျမိဳ႕လုံး မႏွိုးေသးခင္၊ ႏွင္းေတြ သူ႕ကို အနိင္မယူေသးခင္၊ အတာတြက္ လမ္းမၾကီးေအာက္ဖက္ ျမိဳ႕စြန္တဲစု          

ရပ္ကြက္ေလးရွိရာ ကာတစ္ေယာက္ သြက္သြက္ေလး လွမ္းလာခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေလးက ကာလီယယ္တီ ရပ္ကြက္ဟု သိၾကသည္။

ပလိန္းပင္မ်ား၊ အျမဲစိမ္းပင္မ်ား၏ ႏွင္းဖုံးေနသည့္ သစ္ကိုင္းမ်ားေအာက္ အေလာတၾကီး ေလွ်ာက္လာယင္း ျမင္ကြင္းထဲေပၚလာ သည္ ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေန မီးဖိုပုိက္ကိုယ္စီ ထိုးထြက္ေနသည့္ ရုရွားအေဆာက္အအုံၾကီးမ်ား၊ သစ္သား ကုန္ေလွာင္ ရုံၾကီးမ်ား၊ လ်က္စစ္ ဓါတ္အားေပးရုံၾကီးမ်ားေပၚက မိုးထားသည့္ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီသက္တမ္းရွိျပီျဖစ္ေသာ အာေမးနီးယန္း ဘုရားေက်ာင္းမ်ား၊ ႏွစ္ငါးရာသက္တမ္းရွိျပီ ျဖစ္သည့္ ေက်ာက္တုံးတံတားေပၚကေန ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွန္သမွ်ကို ဆီးေဟာင္ေနသည့္ ေခြးတစ္သုိက္၊

တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ခဲေနျပီျဖစ္သည့္ အနက္ေရာင္ ျမစ္ေရျပင္ေပၚ တဖြဲဖြဲက်ဆင္းေနသည့္ ႏွင္းမ်ား၊ ႏွင္း ကဗလာ ေအာက္မွာ မလွုပ္မယွက္ တည္ရွိေနေသာ ကာလီယယ္တီ၏ တဲပုတ္ေလးေတြ ထဲကေန ဖဲၾကိဳးတစ္စလို တလူလူ လြင့္ဝဲေနေသာ မီးခိုးမွ်င္မ်ား၊ ဤျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း သူ႕မွာ ဆုိ႕နင့္လာသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္လာမိသည္။ တစ္ဖက္ကမ္းမွာေတာ့ ခေလးႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က ေယာက္်ားေလး၊ တစ္ေယာက္က မိန္းခေလး၊ ေစာေစာစီးစီး ေပါင္မုန္႕ထြက္ဝယ္ခိုင္းလိုက္တာ ျဖစ္မည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေပါင္မုန္႕လုံးကုိ အျပန္အလွန္ပစ္ကစားယင္း၊ ရင္ဘတ္နဲ႕ ဖမ္းယူယင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကခုန္ေနပုံက ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသျဖင့္ ကာ တစ္ေယာက္ မျပဳံးပဲ မေနနိင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစသည္က ဆင္းရဲမြဲေတမွုႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ႕ျခင္း တို႕မဟုပ္။ သူ႕ စိတ္ကို ထိခိုက္ေစသည္က ေနာက္ရက္ေတြမွာလဲ ထပ္တလဲလဲ ေတြ႕ရမည့္ လူသူကင္းမဲ႕ သည့္ ဓါတ္ပုံဆိုင္ ျပဴတင္းမ်ား၊ ျမိဳ႕၏ အလုပ္လက္မဲ႕မ်ား ဖဲကစားယင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းရာ ေရခဲေနသည့္ လဖက္ရည္ဆိုင္ ျပဴတင္းမ်ား၊ ႏွင္းဖုံးလႊမ္းေနသည့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျမိဳ႕လယ္ကြက္လပ္မ်ား စသည့္ ျမင္ကြင္းေတြ ပဲျဖစ္သည္။ သည္ျမင္ကြင္းေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း အင္အားျပင္းထန္လွသည့္ အထီးက်န္ျခင္းတစ္မ်ိဳးကို ေျပာျပေနခဲ့သည္။ သူ႕မွာ တကမာၻလုံး ေမ့ေလ်ာ့ထားေသာ အရပ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနရသလိုလို၊ ကမာၻပ်က္ခါနီး မစဲတမ္းက်ေနသည့္ ႏွင္းေတြထဲ ေရာက္ေနရသလိုလို။

တစ္မနက္လုံးေတာ့ ကာ တစ္ေယာက္ ကံေကာင္းေနခဲ့သည္။ ေတြ႕သမွ် လူတိုင္းက သူ႕ကို လက္ဆြဲႏွုပ္ဆက္ခ်င္ၾကသည္။ သူ႕ကို

အစၥတန္ဘူက နာမည္ေက်ာ္ ဂ်ာနစ္လစ္တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံၾကသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးလက္ေထာက္ကေန လူမြဲအဆုံး၊ သူ႕ကို

တံခါးဖြင့္ ၾကိဳဆိုၾကသည္။ သူ႕ကုိ ျမိဳ႕ႏွင့္ လိုက္လံမိတ္ဆက္ေပးသူက ဆာဒါ ဘိုင္၊ သူက ေစာင္ေရ သုံးရာႏွစ္ဆယ္ ရွိသည့္ နယ္စပ္ျမိဳ႕

သတင္းလႊာ ကို ထုပ္ေဝသူ၊ ရံဖန္ရံခါ ေဒသဆုိင္ရာ သတင္းေတြကို အစၥတန္ဘူရွိ ရီပတ္ဘလီကန္ သတင္းစာကို ပို႕ေလ့ရွိသည္။ (အမ်ားစုက အပယ္ခံရသည္ခ်ည္း)။ ကာ ကို မနက္ဟုိတယ္က ထြက္ကတည္းက နယ္ခံသတင္းေထာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဖို႕ ေျပာၾကသည္။

သူ႕ရုံးခန္းမွာ အေျခက်ေနျပီျဖစ္သည့္ ထုိ ဂ်ာနစ္လစ္အိုၾကီးကို ေတြ႕ေတြ႕ျခင္းပဲ  ကားစ္ျမိဳ႕တစ္ခြင္ မသိတာ မရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမွန္း သူ နားလည္လိုက္မိသည္။ ေနာက္သုံးရက္လုံး သူ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကားရမည့္ ေမးခြန္းကို ကနဦးဆုံးေမးခဲ့သည္မွာလည္း ဤ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး

ဆာဒါ ဘုိင္ ပင္။

‘က်ဳပ္တို႕ နယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးက ၾကိဳဆိုပါတယ္၊ ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင္ ဘာကိစၥအတြက္ ဒီကိုေပါက္ခ်လာခဲ့တာလည္း’

ကာ က ျမဴနီစပယ္ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း မ်က္ႏွာဖုံး ေဆာင္းပါးေရးဖို႕ လာခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ သတ္ေသသြားသည့္ မိန္းခေလးမ်ားအေၾကာင္း လည္း ေရးျဖစ္ေကာင္း ေရးျဖစ္နိင္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ဘတ္မန္ မွာလိုပဲ ဒီမွာလည္း သတ္ေသသြားတဲ႕ ခေလးမေတြအေၾကာင္း ပုံၾကီးခ်ဲ႕ေျပာေနၾကတာပါဗ်ာ ဟု ဂ်ာနယ္လစ္ၾကီးက ျပန္ေျပာသည္။

ဒါနဲ႕ လက္ေထာက္ရဲမွဴးၾကီး ကာဆင္ဘိုင္ နဲ႕ သြားေတြ႕ရေအာင္ေလ၊ ေမာင္ရင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း သူတုိ႕လည္း သိထားသင့္တာ

ေပါ့၊ လိုရမယ္ရေပါ့ဗ်ာ

ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားက အစ ျမိဳ႕ေလးကို အသစ္ေရာက္ရွိလာသူတိုင္း ရဲစခန္းကို သြားေရာက္ မ်က္ႏွာျပရသည္မွာ နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ ဓေလ့

ထုံးစံတစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဟိုး ေလးဆယ္ေက်ာ္ ႏွစ္မ်ားကတည္းကပင္။ သူ႕မွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နိင္ငံျခားမွာ ျပည္ေျပးတစ္

ေယာက္အျဖစ္ေနလာခဲ့ျပီး ျပန္ေရာက္စ လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဤ စိတ္ကူးကို ကန္႕ကြက္ရန္မရွိ။ ထို႕ျပင္ ဘယ္သူမွ ထုပ္မေျပာ

ၾကေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ကာဒစ္ ခြဲထြက္ေရး ေပ်ာက္က်ား (Kurdish separatist guerillas_PKK) မ်ား ျမိဳ႕ထဲတြင္ ရွိနိင္သည္ဟု

ခံစားရတာလည္းပါသည္။

ႏွင္းေတာထဲ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ လမ္းမွာ သစ္သီးေစ်းတစ္ခုကို ျဖတ္သည္။ ကာဇိုင္း ကာရာဘီကာ ရိပ္သာရွိ

အပိုပစၥည္းမ်ား၊ ကုန္မာပစၥည္းမ်ား ေရာင္းရာ စတုိးဆိုင္တန္းကို ျဖတ္သည္။ တီဗီြထိုင္ၾကည့္သူၾကည့္ ၊ အျပင္မွာ က်ေနသည့္ ႏွင္းမ်ားကို ေငးသူေငးႏွင့္ စိတ္ဓါတ္က်ေနသည့္ အလုပ္လက္မဲ႕မ်ား စတည္းခ်ရာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ားကို ျဖတ္လာခဲ့သည္။ အဝါေရာင္ဒိန္ခဲတုံးၾကီးမ်ား ခင္းက်င္းထားရာ ႏုိ႕ထြက္ပစၥည္းဆုိင္ကို ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ျမိဳ႕ကို ေထာင့္ျဖတ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ့ရာ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ ၾကာခဲ့သည္။

လမ္းမွာ ဆာဒါဘုိင္က ရပ္ျပီး ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ေဟာင္း လုပ္ၾကံခံရသည့္ ေနရာကို ျပသေသးသည္။ ေကာလဟာလမ်ားအရ သူ႕မွာ သာမန္

ျမဴနီစံပါယ္အျငင္းပြားမွုေလးတစ္ခုအတြက္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသည္ဟုဆိုသည္။ ဥပေဒႏွင့္ မညီေဆာက္ထားေသာ လသာေဆာင္ ကို ျဖိဳဖ်က္မိန္႕ခ်ခဲ့သည့္အတြက္ လုပ္ၾကံခံရသည္ဟု ဆုိသည္။ လုပ္ၾကံသည့္သူကိုလည္း သုံးေရာက္ေျမာက္ေန႕တြင္ သူထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ သည့္ ရြာတြင္ ဖမ္းမိခဲ့သည္။ သူ ပုန္းေအာင္းသည့္ တဲထဲတြင္ သူ႕ကို လက္နက္ႏွင့္တကြ ဖမ္းဆီးမိခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဖမ္းမမိခင္ သုံးရက္အတြင္း နားႏွင့္မဆံ႕ၾကားခဲ႕ရသည့္ အတင္းအဖ်င္းေတြေၾကာင့္ ယခုလို သာမန္ကိစၥ ေလးေၾကာင့္ အသတ္ခံရသည္ဆိုေတာ့ အားလုံး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသည္။ အားလုံးမွာ မိထားသည့္ တရားခံကိုပင္

ဟုပ္မွ ဟုပ္ရဲ႕လားဟု မယုံနိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။

ကားစ္၏ ရဲဌာနခ်ဳပ္က ဖိက္ဘိုင္ရိပ္သာလမ္းရွိ ရွည္ေမ်ာေမ်ာသုံးထပ္အေဆာက္အဦးတစ္ခု တြင္ တည္ရွိသည္။ ေက်ာက္တုံးမ်ားျဖင့္

တည္ေဆာက္ထားသည့္ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးၾကီးမွာ တစ္ခ်ိန္က လူခ်မ္းသာ ရုရွားမ်ား အာေမးနီးယန္းမ်ားပိုင္ဆုိင္ခဲ့ၾကျပီး ယခုေတာ့ အစိုးရ ရုံးအေဆာက္အဦးအျဖစ္သာ အသုံးမ်ားေတာ့သည္။ လက္ေထာက္ ရဲမွဴးၾကီးကို ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ ေစာင့္ရင္း ဆာဒါဘိုင္ က မြမ္းမံခ်ယ္သထားသည့္ မ်က္ႏွာက်တ္အျမင့္ၾကီးကို ညႊန္ျပကာ ရုရွားလက္ေအာက္က်ေရာက္ခဲ့သည့္ ၁၈၇၇ ႏွင့္ ၁၉၁၈ ၾကားကာလအတြင္း ဤ အခန္းေလးဆယ္ အိမ္ခန္းတြဲၾကီးကို လူခ်မ္းသာ အာေမးနီးယန္းတစ္ေယာက္ ေနထိုင္ခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရုရွား ေဆးရုံအျဖစ္ အသုံးျပဳခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

ဘီယာဗိုက္ႏွင့္ လက္ေထာက္ရဲမွဴးၾကီး ကာဆင္ဘုိင္က ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာျပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႕အခန္းထဲ

ဝင္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚသည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္္ ခ်က္ျခင္းပဲ ကာ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သည္လူက ရီပတ္ဘလီကင္ လို နိင္ငံပိုင္ သတင္းစာကို လက္ဝဲယိမ္းသည္ဟု ယူဆျပီး မဖတ္၊ ျပီးေတာ့ သူ႕လို ကဗ်ာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို အေရးတယူလုပ္ေနသည့္ ဆာဒါဘိုင္ကိုလည္း သိပ္မၾကည္လင္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဒသခံသတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ထုပ္ေဝေနသူ

တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ေတာ့ သူ႕ကို ေၾကာက္ရြ႕ံေလးစားသည္။ ဆာဒါဘိုင္ ၏ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ရဲမွဴးၾကီးက ကာဘက္လွည့္ျပီး

ခင္ဗ်ား အေစာင့္အေရွာက္လုိလား ဟုေမးသည္

ခင္ဗ်ာ

အရပ္ဝတ္ရဲသားတစ္ေယာက္ေလာက္ လိုမလား ေမးတာပါ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ေအးလက္ေအး ေနရေအာင္လို႕ပါ

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လိုလို႕လား ဟု ကာကေမးလိုက္သည္။ သူ႕ေလသံက လမ္းေလွ်ာက္လ်င္ ၾကိမ္တုတ္နဲ႕ေလွ်ာက္ဟု အၾကံေပးသည့္ ဆရာဝန္ကို အလန္႕တၾကား ျပန္ေမးလိုက္သည့္ ေလသံမ်ိဳး။

က်ဳပ္တို႕ ျမိဳ႕က ေအးခ်မ္းပါတယ္၊ က်ဳပ္တို႕ကို တကြဲတျပားျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ့္ အၾကမ္းဖက္သမား မွန္သမွ် ဆြဲစိ ထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို လိုရမယ္ရ အေစာင့္အေရွာက္ထားဖုိ႕ေတာ့ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္

ကားစ္ က ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႕အရပ္ဆိုယင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အေစာင့္အေရွာက္မလိုပါဘူး ဟု ကာက ေျပာလိုက္သည္။

သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ေထာက္ရဲမွဴးၾကီးက ဟုပ္ပါတယ္ ကားစ္က ေအးခ်မ္းတဲ႕အရပ္ပါဟု ထပ္ျပီးမ်ား ႏွစ္သိမ့္မလား တိတ္တခိုး

ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ကာဆင္ဘိုင္က ဒါကို ေနာက္ထပ္မဟေတာ့။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း အဆင္းရဲဆုံး ရပ္ကြက္မ်ားျဖစ္သည့္ ကာလီေယတီ ႏွင့္ ေဘယမ္ပါစ တို႕ရွိရာ ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္ျပီး

ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေတြက ေက်ာက္တုံးမ်ား၊ အုပ္ခဲမ်ား၊ အလူမီနီယမ္ အေျမွာင္းမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည့္ ခေနာ္ ခနဲ႕ တဲပုတ္ေလးမ်ားသာ။ နွင္းေတြ အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းေနသည့္ၾကားက သူတုိ႕မွာ တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ ကူးေနခဲ့ၾကသည္။ ဆာဒါဘိုင္က အိမ္တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ေခါက္လိုက္သည္။ ျပန္ထူးသည့္မိန္းမသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးရွိလားဟု ေမးသည္။ သည့္ေနာက္  ထိုသူ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ဆာဒါဘိုင္က ယုံၾကည္မွုအျပည့္အဝႏွင့္ေျပာေတာ့သည္။ ဒါ သူ႕မိတ္ေဆြ နာမည္ၾကီး ဂ်ာနယ္လစ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ေရးဖို႕ အစၥတန္ဘူကေန ျဖစ္သည့္နည္းနဲ႕ ကားစ္ကို အေရာက္ လာခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည့္အျပင္ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ေရးဖို႕ေတြလည္း ရွိေၾကာင္း၊ ဥပမာ ဒီျမိဳ႕မွာ ဘာေၾကာင့္ မိန္းမအမ်ားအျပား ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတာလဲ ဆုိတာမ်ိဳး။ သည့္အတြက္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားအေနျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ပူပန္ ေနရသည့္ကိစၥေတြကို သူ႕ကို ေျပာျပသင့္ေၾကာင္း၊ သည္ကတဆင့္ ျမိဳ႕အတြက္ ေကာင္းေသာအရာမ်ား ေဆာင္က်ဥ္းေပးလာ နိင္ေၾကာင္း စသျဖင့္  ရွင္းျပသည္။ အခ်ိဳ႕ အိမ္မ်ားကေတာ့ အေတာ့္ကို ေဖၚေရြၾကသည္။ သူတို႕အျမင္မွာ ကာ ႏွင့္ ဆာဒါဘုိင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို ေနၾကာဆီဘူးမ်ား၊ ဆပ္ျပာေသတၱာမ်ား၊ ကြပ္ကီး ႏွင့္ အီတလီေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္မ်ား ေဆာင္ႏွင္းေပးနိင္မည့္သူမ်ား ဟု ထင္ေနလို႕လည္း ျဖစ္နိင္သည္။ အိမ္ရွင္မ်ားအေနႏွင့္ စူးစမ္းခ်င္လို႕ပဲျဖစ္ေစ၊ ရိုးရိုးတန္းတန္း ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္သည့္အေနျဖင့္ ပဲျဖစ္ေစ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္ထဲ ဖိတ္ေခၚျပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ဆင့္အေနႏွင့္ မလြဲမေသြလုပ္ရသည့္အလုပ္က ကာကို ေခြးမေၾကာက္ဖို႕ ေျပာရျခင္းပင္။ အခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကေတာ့ တံခါးကို စိုးတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ဖြင့္ေပးၾကသည္။ သူတို႕မွာ ရဲမ်ား၏ ျခိမ္းေျခာက္မွုကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခံလာရသည့္ အတြက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အစိုးရလူမဟုပ္မွန္း သိေသာ္လည္း ဒါ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႕ ရွာေဖြတာပဲ ျဖစ္လိ္မ့္မည္ဟု ယူဆကာ ေရငုံႏွုတ္ပိတ္သာ ေနၾကသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္သြားၾကေသာ မိန္းခေလးမ်ား၏ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားကေတာ့ နဲနဲ ပါးပါး သတိေပး နိမိတ္ျပျခင္းမ်ိဳးေတာင္ မလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ သူတို႕ သမီးမ်ားအတြက္ အံ႕ၾသထိတ္လန္႕ ကာ ပူေဆြးေၾကကြဲမွု ျဖစ္ရေၾကာင္း မခ်ိတင္ကဲ ေျပာဆိုၾကသည္။ (ဤသို႕ သတ္ေသမွုမ်ိဳး ေျခာက္မွုခန္႕ရွိေၾကာင္း ကာ တစ္ေယာက္ တစ္ထိုင္တည္းမွာ ၾကားလာခဲ့ရသည္)

သူတို႕မွာ ကြပ္ပ်စ္ေဟာင္းၾကီးေတြေပၚထုိင္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ရြဲ႕တဲ႕တဲ႕ ကုလားထုိ္င္မ်ားေပၚလည္း ထိုင္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ အခန္းေတြက ေရခဲမတက္၊ ေျမၾကီးအခင္းေပၚမွာ စက္ယက္ေကာ္ေဇာ္ေတြခင္းလို႕၊ သူတို႕မွာ တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ကူးတိုင္း အိမ္ခန္းေတြက ပြားပြား

လာသလိုပင္။ အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ပလစ္စတစ္ကားအပ်က္မ်ား၊ လက္တဖက္သာက်န္ေတာ့သည့္ အရုပ္မ်ား၊ ပုလင္းလြတ္

မ်ား၊ လက္ဖက္ေျခာက္ဘူးခြံ၊ ေဆးဘူးခြံအလြတ္မ်ားကို ဟိုဘက္သည္ဘက္ ကန္ေနၾကသည့္ ခေလးမ်ားကို ျဖတ္သြားရသည္။ သူတုိ႕

မွာ အဆက္မျပတ္ေမြေပးေနမွ အေႏြးဓါတ္ရသည့္ မီးဖိုမ်ား၊ တရားမဝင္ခိုးသြယ္ထားသည့္မီးလိုင္းျဖင့္ ဖြင့္ေနသည့္ လ်က္စစ္အပူေပး စက္မ်ား၊ ဘယ္ေတာ့မွပိတ္သည္မရွိသည့္ အသံတိတ္ တီဗြီမ်ား ေဘးမွာ ထိုင္ယင္း ကားစ္၏ ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံးနိင္သည့္ ဒုကၡသုကၡ မ်ားအေၾကာင္း နားေထာင္ေနခဲ့ရသည္။

သူတို႕မွာ အလုပ္လက္မဲ႕ ျဖစ္သူျဖစ္၊ ေထာင္က်သူ က်ျဖစ္ေနသည့္ သားေတြေၾကာင့္ မ်က္ရည္မဆည္နိင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကသည့္ အေမမ်ား၏ ပူေဆြးေသာကကို လည္း နားေထာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ဘာမန္မွာ တစ္ေန႕ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္နာရီ အလုပ္လုပ္ေသာ္လည္း မိသားစု ရွစ္ေယာက္ကို ေလာက္ငေအာင္ မေထာက္ပံ႕နိင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေရခ်ိဳးခန္းေစာင့္ တစ္ေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံကိုလည္း ၾကားနာ ခဲ့ရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ပင္ မတတ္နိင္ေတာ့သည့္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႕ပင္ အခက္ေတြ႕ေနရသည့္ အလုပ္လက္မဲ႕တစ္ေယာက္၏ ပူပင္မွုကိုလည္း မွတ္သားခဲ့ရသည္။ သည္လူေတြ အားလုံးက အလုပ္လက္မဲ႕ႏွုန္းျမင့္မားမွုကို ျပစ္တင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕၏ ဆိုးရြားလွသည့္ ကံကို ျငီးတြားခဲ့ၾကသည္။ ျမိဳ႕ေတာ္ေကာင္စီ ႏွင့္ အစိုးရကို လက္ညွိဳးထိုးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ၾကဳံေနရသည့္ ဒုကၡအဝဝ၏ အေၾကာင္းရင္း ဇတ္ျမစ္္ ကို ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားႏွင့္ နိင္ငံေတာ္အစိုးရအထိတိုင္ ေျခရာခံၾကည့္ၾကသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ သူတို႕မွာ တစ္အိမ္ျပီး တစ္အိမ္ ကူးယင္း၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡ ၾကဳံရသည့္ ဇတ္လမ္းမ်ားကို နားေထာင္ယင္း  တစ္ခ်ိန္မွာ ကာ စိတ္ထဲ  ျပဴတင္းေပါက္က အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္း ေတြ ေတြ႕ေနလ်က္ႏွင့္ အရိပ္ကမာၻတစ္ခုထဲ ေရာက္ရွိေနသလို ခံစားလိုက္မိသည္။ အခန္းေတြက ေမွာင္လြန္းသျဖင့္ ပရိေဘာဂေတြက မသဲမကြဲ၊ သည့္အတြက္ အျပင္ဘက္က ႏွင္းေတြကို အငမ္းမရ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႕မ်က္စိေတြ ျပာျပီး ဘာမွ မျမင္ရ။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ဇာပုဝါပါးျဖင့္ ကာရံထားသလိုပင္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ဤ နာက်င္စရာ ဆင္းရဲမြဲေတလွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ ဇတ္လမ္းေတြကေန သူ႕ကို လြတ္ေျမာက္ေစျပီး ႏွင္း

ေတြရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မွုထဲမွာ အားျဖည့္အနားယူေနရသလိုပင္။

သူ ထိုေန႕က ၾကားခဲ႕ရသည့္ ေသေၾကာင္းၾကံမွု ဇတ္လမ္းမ်ားကေတာ့ ၾကားဖူးသမွ် အဆိုးဆုံးပင္။ ဒီဇတ္လမ္းေတြက သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံးေျခာက္လွန္႕ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ကာ အဖို႕ ဆင္းရဲမြဲေတမွုႏွင့္ ကူကယ္ရာမဲ႕မွု ေတြအတြက္ သိပ္ျပီး အံ႕ၾသထိတ္လန္႕မွု မျဖစ္။ ထို႕အတူ မိန္းခေလးမ်ားကို အျမဲ ရိုက္ႏွက္ညွင္းဆဲေနမွုေတြ၊ သူတို႕ကို အျပင္ပင္ ေပးမထြက္သည့္ ခံစားမွုကင္းမဲ႕သည့္ အေဖလုပ္သူေတြ၊ ဝန္တိုတတ္သည့္ ေယာက္်ား ျဖစ္သူ၏ အလြတ္မေပး ေစာင့္ၾကည့္ေနမွုေတြ စသည္ တို႕အတြက္လည္း သူ အလန္႕တၾကား ျဖစ္မိျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ သူ႕ကို ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြံ႕မိေစသည္က ထိုမိန္းခေလးမ်ား  ၏ သတ္ေသပုံ သတ္ေသနည္းေၾကာင့္ပင္။ သူတို႕မွာ ပုံမွန္ နိစၥဓူဝ ကိစၥမ်ားကို လုပ္ယင္းကိုုယ္ရင္း ဘာ အထိမ္းအမွတ္၊ ဘယ္လို သတိေပး နိမိတ္ျပျခင္းမ်ိဳးမွ မလုပ္ပဲ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္ သြားခဲ့ၾကသည္။

ဥပမာ ျပရလ်င္ အသက္ၾကီးၾကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပုိင္ရွင္ႏွင့္ အတင္းေပးစားဖို႕ စီစဥ္ထားသည့္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၊ သူမမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ အေဖ အေမ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ ႏွင့္ အေဖဘက္က အဖြားတုိ႕ ဝန္းရံလ်က္ အိေျႏၵမပ်က္ ညစာစားၾကသည္။ ျပီးေနာက္ ထုံးစံအတုိင္း ညီအမႏွစ္ေယာက္သား စားပြဲခုံရွင္းရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေမာၾက၊ နသားပါရား လုပ္လိုက္ၾကႏွင့္။ သည့္ေနာက္ သူမက အခ်ိဳပြဲ သယ္ဖို႕ရာ မီးခိုခန္းကေန ျခံထဲဆင္းသည္။ ဒီ့ေနာက္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ မိဘေတြ ရဲ႕ အခန္းထဲ ျပဴတင္းေပါက္မွ တြယ္တက္ျပီး အမဲလိုက္ေသနတ္ႏွင့္ သူမဘာသာ အဆုံးစီရင္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အဖြားျဖစ္သူလည္း ေသနတ္သံၾကားသည္ႏွင့္ အေပၚထပ္  တက္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ရွိေနခဲ့သည္ဟု ထင္ထားသည့္ သူမကို ေသြးအိုင္ထဲမွာ လဲေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။ အဖြားၾကီးခမ်ာ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး မီးဖိုခန္းထဲကေန ဒီ အိပ္ခန္းထဲ သူမ ေရာက္ေနရသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္ရတာလဲဆိုတာ ဘယ္လိုမွ စဥး္စားမရ။ ေနာက္ထပ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီညေနက ခါတိုင္းလိုပင္ ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္သား့ တီဗီြေရွ႕ထိုင္ျပီး ဟိုလိုင္းၾကည့္မယ္၊ ဒီလိုင္းၾကည့္

မယ္ႏွင့္ ရီမုန္ကြန္ထရိုး ကို သူယူမယ္ ငါယူမယ္ အေျခအတင္ အျငင္းပြားလုံးေထြးေနခဲ့သည္။ အေဖလုပ္သူလည္း သည္းမခံနိင္သည့္ အဆုံး အခန္းထဲဝင္လာကာ သူမကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိုက္ျပီး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္သည္။ သူမလည္း ခ်က္ျခင္းပဲ သူမအခန္းထဲ တန္းဝင္သြားျပီး တိရစာၦန္တုိက္သည့္ေဆးဘူးၾကီးကို ရွာကာ ဆိုဒါဘူးလိုသေဘာထားျပီးု အားရပါးရ ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့ သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၁၅ ႏွစ္သမီးမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရြင္ပဲ အိမ္ ေထာင္က်သည္။ ျပီးခဲ့သည့္ ေျခာက္လခန္႕က ကေလးရသည္။ အခင္းျဖစ္ပြားသည့္အခ်ိန္တြင္ အလုပ္လက္မဲ႕ျဖစ္ေနသည့္ေယာက္်ားက မူးျပီး ရိုက္သည့္ အတြက္ သူမမွာ ခါတိုင္းရန္ျဖစ္လ်င္ လုပ္ေလ့ရွိသည့္အတိုင္း မီးဖိုခန္းထဲဝင္ျပီး ေသာ့ခ်ထားခဲ့သည္။ သူမ ေယာက္်ားက သူမကို မီးဖိုခန္းထဲမွာပဲ ရွိေနေသးသည္ဟု ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ သူမက မ်က္ႏွာက်တ္က ခ်ိတ္မွာ ၾကိဳးကို အဆင္သင့္ျပင္ျပီးသား၊ သည့္အတြက္ ေယာက္်ားျဖစ္သူ အခန္းထဲ တံခါးဖ်က္ဝင္မလာခင္ သူမ ဘာသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆြဲၾကိဳးခ် သတ္ေသပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဤမိန္းခေလးမ်ား၏ ရွင္ျခင္းမွ ေသျခင္းသို႕ တမဟုပ္ျခင္း ထင္ရာစုိင္း ခုန္ခ်လိုက္ပုံက ကာ့စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္နိင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာက်တ္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ခ်ိတ္၊ က်ည္ျဖည့္ထားေသာ ရိုင္ဖယ္၊ ေဆးဘီဒိုထဲမွ အိပ္ခန္းထဲ ယူထားေသာ ေဆးပုလင္း စသျဖင့္ အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္ထားတာ ၾကည့္လ်င္ သူတို႕ေခါင္းထဲမွာ ေသေၾကာင္းၾကံဖို႕ရာ အေစာၾကီးကတည္းက စဥ္းစားထားမွန္း သိနိင္သည္။

လတ္တေလာ သတ္ေသမွုမ်ား၏ ကနဦးအစ ပထမဆုံးေသာ သတ္ေသမွုက ကားစ္ႏွင့္ မိုင္တစ္ရာခန္႕ေဝးသည့္ ဘတ္မန္းဆိုသည့္ ျမိဳ႕တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ကမာၻအႏွံ႕အျပားတြင္ ေယာက္်ားေလးမ်ားက မိန္းခေလးမ်ားထက္ သုံးေလးဆ ပိုျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ

ေနၾကသည့္အခ်ိန္မွာ ဘတ္မန္းတြင္ေတာ့ မိန္းခေလး သတ္ေသႏွုန္းက ေယာက္်ားေတြထက္ သုံးဆခန္႕ ပိုမ်ားေနခဲ့ျပီး ကမာၻတစ္ဝွမ္းလုံးရွိ မိန္းမမ်ား၏ သတ္ေသႏွုန္းထက္ ေလးဆ ခန္႕ ရွိေနခဲ့သည္ဟု  အင္ကာရာရွိ စာရင္းအင္းဌာန အရာရွိငယ္ တစ္ေယာက္က စတင္သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ဤသုံးသပ္ခ်က္ကို ရီပတ္ဗလီကင္ သတင္းစာ၏ သတင္းအက်ဥ္းက႑တြင္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ တင္ျပခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းမွာ မည္သူမွ ဂရုမျပဳမိၾကေပ။ သို႕ေသာ္ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမဏီရွိ သတင္းေထာက္ မ်ားက ဤ သတင္းကို အစဆြဲျပီး ဘတ္မန္းကို ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ကာ ဥေရာပ ထုပ္သတင္းစာမ်ားတြင္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ေဖာ္ျပလာေသာအခါမွ တူရကီသတင္းစာမ်ား ဤကိစၥကို အေရးတယူရွိလာခဲ့သည္။ သည့္တိုင္ေအာင္ ျမိဳ႕ကေလးကို ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ ေလ့လာသည့္ တူရကီ သတင္းေထာက္က အေတာ္ေလးနည္းပါးလွသည္။

တာဝန္ရွိပုဂၢိလ္မ်ားကေတာ့ ဤကိစၥကို သတင္းစာမ်ား အာရုံက်လာျခင္းက မိန္းခေလးမ်ားကို ေခ်ာက္ထဲက်ေအာင္ တြန္းပို႕ သလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆုိသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး တကားကားႏွင့္ ရွဥ္႕မ်က္ႏွာႏွင့္ တူေသာ ကားစ္၏ လက္ေထာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက

စာရင္းဇယားေတြအရ ဤ ျမိဳ႕ရွိ သတ္ေသမွုႏွုန္းမွာ ဘတ္မန္းေလာက္ မမ်ားေသးပါဘူးဟု ဆိုသည္။ သူက ကာ ကို  ေလာေလာဆယ္ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံသည့္ကိစၥကို မကန္႕ကြက္ေသာ္လည္း လူေတြကို သတ္ေသမွု ဆိုသည့္ စကားလုံး ထပ္တလဲလဲ မေျပာမိဖို႕ ႏွင့္ ရီပတ္ဘလီကင္သတင္းစာ မွာေရးသည့္အခါလည္း ပုံၾကီးခ်ဲ႕ မေရးသားဖို႕သတိေပးသည္။ စိတ္ပညာရွင္မ်ား၊ ရဲအရာရွိမ်ား၊ တရား သူၾကီးမ်ား၊ သာသနာေရးဝန္ၾကီးဌာနမွ အရာရွိမ်ား ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ သတ္ေသမွု စုံစမ္းေရး ေကာ္မတီ မွာ ဘတ္မန္းမွ ကားစ္သုိ႕ကူးလာဖို႕ ျပင္ေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္အေနျဖင့္ သာသနာေရး ဦးစီးဌာနမွ တစ္ျမိဳ႕လုံးမွာ သတ္ေသျခင္းသည္ ဘုရားသခင္ကို မထီမဲ႕ျမင္ျပဳျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ေရးထားသည့္ ပိုစတာမ်ား ေနရာအႏွံ႕ ကပ္ထားသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရုံးမွလည္း အထက္ပါေခါင္းစီးႏွင့္ လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ေဝဖို႕ျပင္ထားျပီးျဖစ္သည္။ လက္ေထာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကေတာ့ ဒီလုပ္ေဆာင္မွုေတြကေန ရည္ရြယ္ရာႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဖက္ရလာဒ္မ်ား ထြက္ေပၚလာမလား စိုးရိမ္ေနမိသည္။ မိန္းခေလးေတြအေနႏွင့္ သူမ်ားေတြ သတ္ေသၾကတာ ၾကားျပီး လိုက္အတုခိုးနိင္ရုံတင္မကေသး သူမကို မျပတ္တမ္း နားျငီးေအာင္ ဆုံးမေနၾက မည့္ ေယာက္်ားသားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ လင္ေယာက္်ား၊ ဖခင္၊ တရားေဟာဆရာ နဲ႕ နိင္ငံေတာ္တို႕ကို အေတာ္ေလး စိတ္တို ေဒါသ ထြက္လာေပလိမ့္မည္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီမိန္းခေလးေတြဟာ အေတာ့္ကို စိ္တ္ဆင္းရဲလို႕ ဒီလို သတ္ေသတဲ႕အထိ ျဖစ္တာပါ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ နဲနဲမွ

သံသယ မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီလို စိတ္ဆင္းရဲတိုင္းသာ သတ္ေသေၾကးဆို တူရကီက မိန္းမ တစ္ဝက္ေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

သတ္ေသျပီးေလာက္ျပီေပါ့ဗ်ာ ဟု လက္ေထာက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ေျပာသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး သတ္မေသနဲ႕ ေနာ္ လို႕ ေယာက္်ားေတြအား

လုံးက ဝိုင္းေျပာေနၾကယင္ ေတာ့ မိန္းမေတြအဖို႕ ေစာ္ကားခံရသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ဟု သူက ဆိုသည္။ ဒီ့အတြက္ သူ႕အေနႏွင့္

သတ္ေသမွုတားဆီးေရး လွဳံ႕ေဆာ္ပြဲမွာ အနည္းဆုံးမိန္းမတစ္ေယာက္ေလာက္ ပါဖို႕   အင္ကာရာ ကို စာေရး ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကာကို ဂုဏ္ယူဝံ႕ၾကြားသည့္အသံျဖင့္ေျပာသည္။

မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ဘတ္မန္းကေန ကားစ္ကို ေရာက္လာျပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႕  ၾကိဳးစားခဲ့ျပီးေနာက္မွာ လူေတြၾကားမွာ သတ္ေသမွုသည္  ပလိပ္ေရာဂါလုိပင္ ကူးစက္တက္သည္ ဆိုသည့္ အယူအဆ ပ်႕ံႏွံ႕သြားခဲ့သည္။ ထိုေကာင္မေလး၏ မိသားစုက ကာ ႏွင့္ ဆာဒါဘုိင္တုိ႕ကို အိမ္ထဲမွာ လက္ခံစကားေျပာဖို႕ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ေကာင္မေလး၏ အေမဘက္က ဦးေလး

က သူတို႕ကို အျပင္မွာ ေတြ႕ဆုံျပီး ေျပာဖုိ႕ သေဘာတူခဲ့သည္။ အတာတြတ္ရပ္ကြက္ ႏွင္းေတြ ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ဥယာဥ္၏ ႏြယ္သာကီပင္မ်ား ေအာက္တြင္ ထိုင္ျပီး စီးကရက္ေလး ခဲကာ သူ၏ တူမအေၾကာင္းကို ေျပာျပေနခဲ့သည္။ သူ႕ တူမက လြန္ခဲ႕ေသာ

ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕က အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္က်ျပီးေနာက္ သူမမွာ အိမ္မွုကိစၥမ်ားကို မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ မနားတမး္ လုပ္ခဲ့ရသည္။

သူမမွာ ကေလးမရနိင္သည့္ အတြက္ ေယာကၡမ ျဖစ္သူ၏  တရစပ္ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းမွုကို လည္း ခံရေသးသည္။ သို႕ေသာ္လည္း

ဒီေလာက္ႏွင့္ေတာ့ သူမကို သတ္ေသေလာက္ေအာင္ မျဖစ္နိင္၊ သူမအေနႏွင့္ ဘတ္မန္းရွိ တျခားမိန္းမ ေတြ သတ္ေသၾကတာကို

ၾကားရင္း ဒီ စိတ္ကူးရလာခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ ကားစ္ရွိ သူမ မိဘအိမ္ကို အလည္ျပန္လာသည့္အခါ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္ေနပုံရသည့္

သူမကို ၾကည့္ျပီး ဘတ္မန္းကို ျပန္မည့္မနက္ အိပ္ရာေဘးမွာ အိပ္ေဆးႏွစ္ပုလင္း ေသာက္ခဲ့ေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာတစ္ေစာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ အားလုံး အလန္႕တၾကား ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႕ အေတြး ေတြ ကူးစက္ခံရျပီး ေနာက္တစ္လ အၾကာ ကားစ္တြင္ ညီမဝမ္းကြဲေတာ္သူ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ 

အရြယ္ ခေလးမ လည္း သူမအတိုင္း တစ္ပုံစံတည္း သတ္ေသခဲ့သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူ၏ တုိက္တြန္းမွုႏွင့္ ဤဇတ္လမ္း အျပည့္အစုံကို သူ႕ေဆာင္းပါးထဲ ထည့္သြင္း ပါမည္ ဟု ကာ ၏ ကတိေပးမွုတို႕ေၾကာင့္ မိဘႏွစ္ပါးခမ်ာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ သမီးျဖစ္သူ၏ အျဖစ္

အပ်က္ကို ရွင္းျပရွာသည္။ ဤသုိ႕ သတ္ေသျဖစ္ေအာင္ ဖန္လာပုံကုိ ေျပာရလ်င္ သူမေက်ာင္းက ဆရာမက သူမကို အပ်ိဳမစစ္ေတာ့

ဟု စြပ္စြဲရာမွ စသည္။ ကားစ္တစ္ျမိဳ႕လုံး ဤ ေကာလဟာလ ပ်ံ႕သြားသည့္အခါ ေကာင္မေလး၏ ရည္းစားကလည္း ေစ့စပ္ေၾကာင္း

လမ္းမွုကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ အလွေၾကာင့္ ေစ့စပ္ထားမွန္းသိေသာ္လည္း အိမ္လာျပီး အခ်စ္ကို ေတာင္းခံေနသည့္ တျခား

ေယာက္်ားပိ်ဳမ်ားလည္း ေရာက္မလာၾကေတာ့။ သည္အထိ ျဖစ္လာသည့္အခါ ေကာင္မေလး၏ အဖြားျဖစ္သူက စျပီး အင္း ညီးေတာ့ ဒီတိုင္းဆို ေယာက္်ား ရေတာ့မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး ဟု ေျပာလာခဲ့သည္။ သည္လိုနဲ႕ တစ္ည ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ျပသေနသည့္ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားကို တစ္မိသားစုလုံး ၾကည့္ေနၾကသည့္အခ်ိန္၊ မူးေနသည့္ အေဖျဖစ္သူက စျပီး ငိုသည္။ ေကာင္မေလး

လည္း သူမ အဖြား၏ အိပ္ေဆးေတြကို ခိုးျပီး ကုန္ေအာင္ ေသာက္ခ်လိုက္ကာ အိပ္ယာဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ (ဤ အျဖစ္အပ်က္က

သတ္ေသဖို႕ စိတ္ကူးတင္မက သတ္ေသသည့္ နည္းလမ္းပါ ကူးစက္နိင္ပုံကို ျပေနခဲ့သည္)။ အေလာင္းကို ရင္ခြဲစစ္ေဆးရင္း

သူမ မွာ အပ်ိဳရည္မပ်က္ေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရသည့္အခါ ဖခင္ ျဖစ္သူက ဤ ေကာလဟာလကို ျဖန္႕ခဲ့ေသာ ဆရာမတင္မက ဘတ္မန္ကေန လာျပီး သတ္ေသသြားခဲ့သည့္ သူမ ၏ ဝမ္းကြဲအမ ျဖစ္သူကိုပါ ျပစ္တင္က်ိန္ဆဲ မိသည္။ သည့္အတြက္

သမီးျဖစ္သူ၏ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစမည့္ အေျခအျမစ္မရွိသည့္ ေကာလဟာလမ်ား ကို ပ်က္ျပယ္သြားေစဖို႕ႏွင့္ ဤသို႕ သူတပါးထိ

ခုိက္ေစမည့္ မုသားစကား ကို စတင္ျဖန္႕ျဖဴးခဲ့သည့္ ဆရာမ ျဖစ္သူကို ေဖာ္ထုပ္တင္ျပနိင္ဖို႕ ကာကို ဇတ္လမ္း အျပည့္အစုံ ကို ထုပ္ေျပာဖို႕ရာ သူတို႕ သေဘာတူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကာ့အေနျဖင့္ ေကာင္မေလးေတြခမ်ာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႕ရာ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ရွိမယ့္ အခ်ိန္မ်ိဳး ၾကဳံဖို႕ အေတာ္ၾကိဳးစားရေပ

လိမ့္မည္ဟု ေတြးျပီး အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ တျခားသူမ်ားႏွင့္ တခန္းတည္း အိပ္ေနရသည့္အတြက္ အိပ္ေဆး ေသာက္ျပီး ေပမယ့္လည္း သူတို႕မွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး အိပ္ရင္းေသဖို႕မလြယ္လွ။  နစ္စန္တက္စ္တြင္ အေနာက္တိုင္းစာေပမ်ား ဖတ္ရွုယင္း

ၾကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ ကာအဖို႕ စိတ္ထဲမွာ သတ္ေသဖို႕ရာ အခ်ိန္အေတာ္ယူဖို႕လိုျပီး ေနရာလည္း ေရြးဖို႕လိုသည္ဟု မွတ္ယူထားခဲ႕

သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ရက္ပိုင္းေလာက္အတြင္း ဘယ္သူမွ လာတံခါးမေခါက္မယ့္ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ လိုသည္ မဟုပ္လား။ ဤ

စိတ္ကူးထဲတြင္ သတ္ေသျခင္းအမွုသည္ အိပ္ေဆးႏွင့္ ဝီစကီ တို႕ျဖင့္ က်င္းပသည့္ ေလးနက္လွသည့္အခမ္းအနားတစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနခဲ့

သည္။ ကိုယ့္သေဘာနဲ႕ကိုယ္ ကျပဖို႕ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေနာက္ဆုံးပိတ္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဇတ္သိမ္းခန္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဤသို႕စဥ္းစားလိုက္တုိင္း မခံမရပ္နိင္သည့္ အထီးက်န္မွုက သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႕ေနခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ သူ႕မွာ တစ္ခါမွ် သတ္ေသ

ဖို႕ ေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားခဲ့ဖူး ေၾကာင္း ဝန္ခံရေပမည္။

သူ႕ကို ဤ အထီးက်န္ခံစားမွုဆီ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ သတ္ေသမွုကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ပတ္

ခန္႕က သတ္ေသသြားခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာအုပ္ထားေသာ ေကာင္မေလး၏ သတ္ေသမွုပင္။ ဤ သတ္ေသမွုက ေက်ာ္ၾကားလွေသာ

မ်က္ႏွာအုပ္မိန္းခေလးမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္၏ သတ္ေသမွုပင္။ အာဏာပိုင္မ်ားမွ နိင္ငံအႏွံ႕အျပား ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေခါင္းစည္း

ပုဝါ ခ်ျပီး ေက်ာင္းတက္ျခင္းကို တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကျငာျပီးေနာက္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုက လုိက္နာဖို႕ ျငင္းဆိုၾကသည္။ ကားစ္ရွိ

ပညာေရး တကၠသိုလ္တြင္လည္း ဤအမိန္႕ကို မလိုက္နာေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ပထမအဆင့္ အေနျဖင့္ ေက်ာင္းခန္းထဲ ဝင္ခြင့္မျပဳ

ေနာက္တစ္ဆင့္အေနျဖင့္ အန္ကာရာ မွာလုပ္သည့္အတုိင္း ေက်ာင္းဝင္းထဲကို ေပးမဝင္ေတာ့။ ကာ ေတြ႕ခဲ့ျပီးသည့္ မိသားစု

ေတြထဲတြင္ ဤ မ်က္ႏွာအုပ္မိန္းခေလး၏ မိသားစုက အခ်မ္းသာဆုံးပင္။ စိတ္ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ကုန္စုံဆိုင္ေလး ပိုင္သည္။ ကာကို စတိုးဆိုင္ထဲရွိ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ကိုကာကိုလာတစ္လုံး ယူျပီး ဧည့္ခံသည္။ သူက သူ႕သမီးအေန

ျဖင့္ သူမ၏အၾကံအစည္ကို မိသားစုႏွင့္ေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ပါ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ ေခါင္းစည္း ပုဝါ ႏွင့္ ပက္သက္ လ်င္ေတာ့ သူမ၏ အေမျဖစ္သူက ဒါကို တမိသားစုလုံးအတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာတစ္ခု အျဖစ္ ဥပမာ ေပးခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ သူမကို ဖိအားေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ဤ ပိတ္ပင္မွုအေပၚ ဆန္႕က်င္ဖို႕လွုပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ သူမ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာျဖစ္သည္။ ဤ ေခါင္းစည္းပုဝါကို အစၥလာမ္စ္ နိင္ငံေရးလွုပ္ရွားမွု သေကၤတအျဖစ္ သူမကုိ သင္ၾကားေပးခဲ့တာ လည္း သူတို႕ ေတြပဲ ျဖစ္မည္။ သည့္အတြက္ မိဘမ်ားက သူမကို မ်က္ႏွာဖုံးပုဝါဖယ္ရွားဖို႕ သူတို႕ သေဘာထားကို ဖြင့္ဟေသာ္လည္း

သူမက ျငင္းဆုိခဲ့သည္။ သည့္အတြက္ သူမမွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွ မၾကာခဏ အထုပ္ခံရဖို႕ သာ ရွိေတာ့သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ေလွ်ာ့ျပီး ေခါင္းအုပ္ မစည္းေတာ့၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခါင္းအုပ္အစား ဆံပင္အတုႏွင့္ ဖုံးလာခဲ့သည္။ သူတို႕ကုိျမင္ျပီး သူမက ဖခင္ ျဖစ္သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘဝ ဟာ အဓိပါယ္မရွိေတာ့ေၾကာင္း ဆက္ျပီး ေနခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ေၾကာင္း စ ျပီး ဖြင့္ဟလာခဲ့သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း အစုိးရ ၏ သာသနာေရး ဦးစီး ဌာန ႏွင့္ အစၥလမ္ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္တြဲျပီး သတ္ေသျခင္းကို အၾကီးဆုံးေသာ အျပစ္အေနျဖင့္ ရွုပ္ခ်ျခင္း ကားစ္တစ္ျမိဳ႕လုံး ပိုစတာမ်ားကပ္ျခင္း လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား ေဝငွျခင္းတို႕ ျပဳလုပ္ေနသည့္ၾကားက အခုလို ဘာသာေရး ကိုင္းရွုိင္းသည့္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္ဖို႕လုပ္လိမ့္မည္ဟု ဘယ္သူမွ မထင္ခဲ့ၾက။ တက္စ္လိုင္း ဟု ေခၚသည့္ ထိုေကာင္မေလးအေနျဖင့္ သတ္မေသခင္ ညက တီဗီြေရွ႕မွာ ထုိင္ျပီး မာရီယာနာ ဇတ္လမ္းတြဲကို တိတ္တိ္တ္ဆိတ္ဆိတ္ ၾကည့္ေနခဲ႕ပုံရသည္။ သူမ ၏ မိဘေတြကို လက္ဖက္ရည္ ျပင္ေပးျပီးမွ သူမ အခန္းထဲ ဝင္သြားခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ဘုရားဆုေတာင္းဖို႕ ျပင္ဆင္သည့္အေနျဖင့္ ေျခေတြလက္ေတြ ေဆးေၾကာသည္။ ပါးစပ္ ပါးလုပ္က်င္းသည္။ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ျခင္းအမွု ျပီးစီးသည့္အခါ ဘုရားရွိခုိုးသည့္ ေကာ္ေဇာေပၚ ဒူးေထာက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတြးေတြထဲ ခဏတာ ႏွစ္ထားလိုက္ေသးသည္။ ထုိ႕ေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားရွိခိုး ဆုေတာင္းကာ ေခါင္းစည္းပုဝါကို မီးလုံးခ်ိ္တ္မွာ ခ်ိတ္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကိဳးဆြဲခ် သတ္ေသလိုက္ေတာ့သည္။ 

 နိုဘယ္ဆုရ စာေရးဆရာၾကီး Orhan Pamuk ၏ နိင္ငံေရး ေနာက္ခံ ဝထၳဳ  Snow မွ အခန္း (၂ ) ကို ထုပ္ႏွုတ္ျပန္ဆိုပါသည္။.