နံနက္မိုးေသာက္အာရံုတက္ခ်ိန္ေလာက္ကတည္းကသူႏိုးေနခဲ့တယ္။ညကအိပ္ေရးလည္းေကာင္းေကာင္းမဝခဲ့ေတာ့ေခါင္းကေတာ့သိပ္မၾကည္။သို႔ေပမယ့္ဆက္အိပ္လို႔လည္းမရတဲ့အဆံုးထလာခဲ့တယ္။ထယင္းနဲ႔လည္းေတြးေနမိတယ္။ေၾသာ္ဒါဟာဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မ်ားျဖစ္ေနခဲ့ျပီလဲမ
သိ။
ကုတ္အက်ႌေလးဝတ္ျပီးလမ္းမေပၚထြက္လာေတာ့အလင္းေရာင္ကမသဲမကြဲ။လမ္းေပၚမွာလူကက်ိဳ႕တုိ႔က်ဲတဲ။လမ္းထိပ္ကလၻက္ရည္ဆိုင္ေလးကမီးေမႊးဆဲ၊သူလမ္းမေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။အဲဒီမွာပန္းေတြအျပည့္တင္ထားတဲ့ကားတစ္စီးေဘးမွာထိုးစိုက္လာတယ္။ကားေပၚမွာကအဝတ္အစား
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဝတ္ထားတဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္စိတ္ထဲမွာပန္းသည္မေလးတစ္ေယာက္ကိုမွတ္မွတ္ထင္ထင္မရွိလွတာမို႔အာရံုစိုက္ျပီးလည္းမၾကည့္လိုက္မိပါဘူး။ဒါေပမယ့္အနီးေရာက္လာေတာ့စိတ္ထဲမွာတမ်ိဳးတမည္ခံစားရတာနဲ႔လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ျမတ္စြာဘုရား၊ရိုစီပါလား။သူရုတ္တရက္နား
မလည္စြာေၾကာင္ေငးေနခိုက္ကားကထြက္သြားတယ္။ရိုစီကေတာ့ကားေပၚကေနသူ႔ကိုျပံဳးျပသြားရွာတယ္။သူ႔ခမ်ာပလက္ေဖာင္းေပၚမွာမတ္တပ္ရပ္ေတြေငးလို႔၊သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသံသယအျပည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။အလင္းေရာင္ထြက္ေပၚစျပဳလာျပီမို႔အိမ္ေတြ၊သစ္ပင္
ေတြ၊ေမာ္ေတာ္ကားေတြအကုန္လံုးကိုသဲသဲကြဲကြဲျမင္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။မာေက်ာတဲ့ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာရပ္ျပီးေအးျမတဲ့ေဆာင္းေလကိုရွုရွိဳက္ေနတဲ့သူ႔မွာအိပ္မက္မ်ားမက္ေနသလားဆိုတဲ့သံသယကိုတျပိဳင္တည္းလက္ခံထားဖို႔ရာခက္ခဲလို႔ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္းအျဖစ္အပ်က္ကမယံုႏိုင္စရာေကာင္းလြန္းေနခဲ့တယ္။ညကသူမရဲ႕ဖုန္းကိုတညလံုးထိုင္ေစာင့္ယင္းမိုးလင္းခဲ့တယ္။သူမနဲ႔ညကဖုန္းမေျပာျဖစ္ေပမယ့္ရိုစီဆိုတဲ့သူ႔ခ်စ္သူေကာင္မေလးဟာရပ္ေဝးေျမျခားအဂၤလန္ကျမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာရွိေနခဲ့တယ္လို႔သူသိထားခဲ့တယ္မဟုတ္
လား။ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာဒီလုိအသြင္သ႑န္မ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ရလိမ့္မယ္လို႔သူဘယ္လိုယံုၾကည္ရပါ့မလဲ။သူအၾကည့္မ်ားမွားခဲ့သလား။ေလာကမွာလူသူမရွားဆိုတဲ့စကားလည္းအရွိသား။အဲဒီလုိဆိုျပန္ေတာ့လည္းသူ႔မ်က္လံုးကိုသူမယံုရဲသလိုျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ရွုပ္ေထြးလွစြာျဖင့္သူဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။အိပ္ေရးမဝလို႔ျဖစ္မွာပါေလဟုပဲကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွစ္သိမ့္ရသည္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လူသြားလူလာပိုမ်ားလာသည္။အားလံုးမွာကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္သြားလာလွုပ္ရွားေနၾကသည္မို႔သူ႔ကိုမည္သူကမွ်ဂရုမထား။သူ႔မွာေယာင္နနႏွင့္ေလွ်ာက္ေနခဲ့
သည္။လၻက္ရည္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္၊သံုးဆိုင္ခန္႔သူေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။မနက္ခင္းကိုဘယ္မွာေက်ာက္ခ်နားရမလဲသူေဝခြဲမရ။
လမ္းဆံုလမ္းခြတစ္ခုသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ေျခေထာက္မ်ားလည္းအေတာ္ေညာင္းလာသျဖင့္လမ္းေဘးလၻက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲဝင္လိုက္မိသည္။လၻက္ရည္ကစိတ္ကိုအေတာ္အတန္တည္ျငိမ္ေစခဲ့သည္။သူရိုစီ့ကိုဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္စြဲလန္းသြားမိပါလိမ့္၊သူစဥ္းစားေနမိသည္။စိတ္ထဲတြင္
မလံုမလဲႏွင့္၊ရိုစီ့ကိုသာဤအျဖစ္အပ်က္ကိုျပန္ေျပာျပလိုက္လွ်င္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဟားလိုက္မည္လဲမသိ။
“ယူ၊ေဆးကိုလွုပ္ျပီးေသာက္ေနာ္”ဟုေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္လိမ့္ဦးမည္။
သူ႔မွာတစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္းအေတြးထဲမွာရယ္ေမာေနခဲ့သည္။သို႔ေသာ္ၾကာၾကာမရယ္လိုက္ရပါ။ရိုစီကသူ႔ေရွ႕ေရာက္ေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။သူ႔မွာရုတ္တရက္ႏွလံုးတစ္စံုလံုးျပဳတ္ထြက္သြားမတတ္ပင္လန္႔ဖ်တ္သြားမိသည္။သူမ်က္လံုးကိုအေသအခ်ာပြတ္ျပီးၾကည့္သည္။ရိုစီမွရိုစီအစစ္၊လက္
ထဲတြင္ဆြဲျခင္းေလးတစ္လံုးကိုင္ထားျပီးလမ္းေလွ်ာက္လာေသာဟန္ပန္မွာဘယ္လိုမွမွားယြင္းစရာမရွိ။သူမ၏အစက္အေျပာက္ကင္းေသာပန္းႏုေရာင္အသားအေရႏွင့္မ်က္ႏွာက်မွာေတာ္ရံုတန္ရံုလူတြင္မေတြ႔ႏိုင္ေသာထူးျခားမွု၊သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ေထာက္ခံခ်က္အျပည့္ေပးေနခဲ့ျပီ။သို႔ေသာ္သိစိတ္
ကလက္ခံလုိ႔မရ။သူလွမ္းေခၚဖို႔ၾကိဳးစားေသာ္လည္းပါးစပ္ကအသံမထြက္လာ၊သူ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာအံ့ၾသဖြယ္ရာအေျခအေနတစ္ခုတြင္သူ႔ထိန္းခ်ဳပ္မွုမွာလြတ္ကင္းသြားခဲ့ျပီလားမသိ။သူ႔မွာေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုမွင္သက္ေငးေမာ၊သူ႔ေရွ႕ရွိသ႑ာန္၊အဆင္း၊အေသြး၊အေရာင္အားလံုးသည္မ်က္လံုး
ထဲတြင္သာအျပန္အလွန္ေရာင္ျပန္ဟပ္လွုပ္ရွားေနၾကသည္။သိစိတ္၏ေၾကးမံုတြင္လာမထင္ဟပ္ႏိုင္ေတာ့။
သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ငိုင္ေနမိသည္မသိ။လၻက္ရည္ခြက္ေအးစက္ကာမ်က္ႏွာေက်ာပင္တင္းလာခဲ့သည္။ဒီမနက္ေတာ့တစ္ခုခုမွားေနခဲ့တာေသခ်ာသည္။ရိုစီသည္ကမာၻေပၚတြင္တစ္ေယာက္တည္းသာရွိရေပမည္။ႏွစ္ေယာက္မရွိႏိုင္။ဒါဆိုရိုစီမ်ားျပန္ေရာက္ေနျပီလား။
သူလၻက္ရည္ဆိုင္မွကပ်ာကယာထလိုက္သည္။စားပြဲထိုးကေလးကအကိုလၻက္ရည္ဖိုးဟုဆုိမွပိုက္ဆံရွင္းဖို႔သတိရမိသည္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လူေတြကျပည့္က်ပ္လြန္းေနသည္။ဟိုလူတိုး၊သည္လူတိုက္ျဖင့္အိမ္သို႔အျမန္ျပန္လာခဲ့သည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့အေမက
“ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ဘာျဖစ္
ေနတာလဲ၊ ေလာျပာေလာျပာနဲ႔”ဟုဆီးေဟာက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ရိုစီ့ကိုေတြ႔ခဲ့လို႔အေမ”ဟုျပန္ေျပာေတာ့၊
“ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ရူးေနလား၊ရိုစီကအဂၤလန္မွာမဟုတ္လား၊ဘယ္လုိလုပ္ျပီးနင္ေတြ႔ႏုိင္မွာလဲ”ဟုဆိုသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိနဲ႔ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ေတြ႔ခဲ့တာအေမရဲ႕”ဟုျပန္ျငင္းေတာ့ “နင့္မ်က္ လံုးေတြထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေနတာေနမွာပါဟယ္”ဟုအေမကဆိုျပန္သည္။
“လူတူမရွားလည္းရွိတတ္တာပဲမဟုတ္လား”ဟုထပ္မံအတည္ျပဳသည္။အေမ့စိတ္ထဲတြင္ဒီေကာင္ေလး၊ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ျမင္ခ်င္တာေတြျမင္ေနျပန္ျပီဟုယူဆပံုရသည္။မ်က္ႏွာအမူအရာကသူေျပာသမွ်
စကားမ်ားကိုမယံုၾကည္ေၾကာင္း၊လက္မခံေၾကာင္းေဖၚျပေနၾကသည္။သူ႔မွာသက္ေသျပဖို႔ရာတစ္နည္းသာရွိသည္။ရိုစီ့အိမ္သြားျပီးအက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ရံုသာရွိေတာ့သည္မဟုတ္လား။သို႔ႏွင့္အိမ္ေရွ႕သစ္ပင္ေထာင့္တြင္ရပ္ထားေသာစက္ဘီးကိုခြနင္းျပီးလမ္းေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
လူရွင္းကားရွင္းသည့္လမ္းသြယ္ကေလးမ်ားထဲမွေကြ႔ဝိုက္နင္းလာခဲ့ရာျမိဳ႕စြန္ရွိဆန္ဂိုေထာင္ရံုတန္းမ်ားရွိရာသို႔ပင္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ကုန္းအတက္လမ္းမ်ားကိုဆက္တိုင္ဆိုသလိုနင္းလာရသျဖင့္သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္းေခၽြးရြဲေနျပီ။လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ေခတၱရပ္ျပီးသစ္ပင္ကိုမွီကာသူ
အေမာေျဖေနခဲ့သည္။
သူ႔ေရွ႕ကားလမ္းေပၚတြင္ကားမ်ား၊ဆိုင္ကယ္၊စက္ဘီးမ်ားဦးဓဟိုျဖတ္သန္းေနၾကသည္။သူ႔မွာလမ္းမကုိေငးလို႔သာၾကည့္ေနသည္၊ဘာမွ်ျမင္ပံုမရ၊အေလာတၾကီးထြက္လာခဲ့မိသျဖင့္သူေရဘူးယူဖို႔ေမ့လာခဲ့သည္။ယခုေတာ့သူ႔မွာအၾကီးအက်ယ္ေရဆာလို႔ေနသည္။အာေခါင္မ်ားေျခာက္ကပ္
၍ေခါင္းကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မိုက္ကနဲျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊သူနီးရာစတုိးဆိုင္တစ္ဆုိင္ဝင္ျပီးေရတစ္ဘူးေလာက္ဝင္ဝယ္မွျဖစ္ေတာ့မည္။ဤသို႔ဆံုးျဖတ္ျပီးသူစက္ဘီးျပန္စီးလာခဲ့သည္။
ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္အိမ္ေျခက်ဲသထက္က်ဲလာသလိုစတိုးဆိုင္တစ္ဆိုက္ကိုေတြ႔ဖို႔ခက္ခဲလာသည္။ေန႔လည္မြန္းတည့္ခ်ိန္ျဖစ္၍ေနေရာင္ကဦးေခါင္းတည့္တည့္မွက်ဆင္းေနသည္။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးရွိေခၽြးေပါက္မ်ားအားလံုးပြင့္ထြက္ကာေခၽြးေတြကေရခ်ိဳးထားသလိုရႊဲနစ္၍
လာသည္။သူသည္စက္ဘီးစီးေနယင္းစိတ္ထဲတြင္ရိုစီတို႔အိမ္ကိုဘာေၾကာင့္မေရာက္ေသးတာလဲဟုေတြးေနမိသည္။သူလမ္းမ်ားမွားေနတာလား၊ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္၊သူအၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္သြားလာခဲ့ေသာလမ္း၊စိတ္ထဲတြင္အလြတ္ပင္ရေနျပီျဖစ္သည္။မွားစရာအေၾကာင္းမရွိ၊သို႔ေသာ္မေရာက္ႏိုင္ေသး။
သူ႔စိတ္ကပဲေလာေနလို႔လား၊ဒါမွမဟုတ္သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကအေမာလြန္ျပီးမနင္းႏိုင္ေတာ့လို႔လား၊ဒါေပမယ့္သူျမင္ေတြ႔ေနရေသာလမ္းေဘးလယ္ကြက္မ်ားမွာရိုစီတုိ႔အိမ္သြားရာလမ္းတြင္တစ္ခါမွ်မေတြ႔ဖူးေသာအရာမ်ား၊သူနင္းသာနင္းေနသည္၊သူ႔ေျခေထာက္အေပၚသူသိပ္မယံုခ်င္၊ဘီးလည္ေန
တာေရာဟုတ္ရဲ႕လား။သူငံု႔ၾကည့္သည္။လည္ေတာ့လည္ေနသည္။ေျဖးေျဖးေလး။တဖန္စက္ဘီးလက္ကိုင္ေပၚတင္ထားေသာသူ႔လက္မ်ားကိုသူသံသယျဖစ္မိသည္။ဤလက္မ်ားသည္စက္ဘီးကိုမွန္ကန္ေသာလမ္းေၾကာင္းေပၚဦးတည္ေပးႏိုင္ရဲ႕လား။သိပ္မေသခ်ာ၊သူသည္လက္ဦးတည္ရာသြားေန
သလုိျဖစ္ေနသည္။
သူဘယ္သြားေနတာလဲ၊ရိုစီတို႔အိမ္၊ဟုတ္ျပီ၊သူ႔မွာဦးတည္ရာမေပ်ာက္ေသး၊လမ္းတြင္ေတြ႔ေသာသူမ်ားကိုရိုစီတို႔အိမ္သိသလားဟုလွမ္းလွမ္းေမးသည္။ဘယ္သူမွမသိၾက၊ဘယ္ကရိုစီလည္းဟုအေငၚတူးၾကသည္။သူကလည္းရိုစီတုိ႔အိမ္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္သာေရာက္သည္။လမ္းနာမည္၊အိမ္နံပါတ္
စသည္တို႔ကိုမမွတ္ထားမိ၊စာအုပ္ထဲတြင္မွတ္ခ်င္မွတ္ထားဖူးမည္။သို႔ေသာ္အိမ္သိေနမွေတာ့လိပ္စာသိဖို႔ဘာေၾကာင့္လိုေတာ့မည္နည္း။သို႔ျဖင့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တည္းခုိခြင့္ရႏုိင္ေသာေနရာမ်ားကိုမ်က္စိျဖင့္အသည္းအသန္ရွာေဖြလာခဲ့သည္။ညာဘက္တြင္လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုေတြ႔သျဖင့္ခ်ိဳးခ်လိုက္
သည္။လူေနရပ္ကြက္တစ္ခု၊ၾကည့္ရသည္မွာလူကံုထံရပ္ကြက္တစ္ခုျဖစ္ပံုရသည္။ျခံႏွင့္ဝင္းႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။လူရိပ္လူေယာင္ပင္မေတြ႔ရ၊လမ္းခ်ိဳးေလးအတိုင္းအေတာ္ေလးဝင္လာေတာ့ျခံတစ္ျခံမွေခြးတစ္အုပ္ကသူ႔ကိုသဲသဲမဲမဲေဟာင္သည္။ခဏအၾကာတြင္ျခံထဲမွလူတစ္ေယာက္သူ႔ကုိ
မသကၤာသလိုထြက္ၾကည့္သည္။ “ဘယ္ကိုလာတာလဲဗ်”ဟုဆီးေဟာက္သည္။သူကလည္း
“ကၽြန္ေတာ္လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ၊ဒီညခရီးဆက္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့လို႔တည္းခိုခြင့္ရမယ့္ေနရာလိုက္ရွာေနတာပါ”ဟုရွင္းျပသည္။ထုိလူကမယံုသကၤာပံုျဖင့္
“ခင္ဗ်ားကိုမသိပဲနဲ႔ဘယ္သူကတည္း
ခုိခြင့္ေပးမလဲ” ဟုေျပာသည္။ဒါေတာ့လည္းဟုတ္သားပဲဟုသူေတြးကာရင္ေမာလာမိသည္။သို႔ေသာ္ဤျခံၾကီးကိုၾကည့္ရတာအေတာ္ရင္းႏွီးသလိုခံစားလာရသျဖင့္အေသအခ်ာၾကည့္မိသည္။ဒါရိုစီတို႔ျခံပဲ၊သူအရမ္းေပ်ာ္သြားသည္။ထိုမ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးလူကုိလည္းရိုစီမရွိဘူးလားဟုေမးလိုက္
သည္။ထိုလူကဘယ္ကရိုစီလည္းလာအူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္မေနနဲ႔ဟုျခံတံခါးကိုဆြဲပိတ္သြားသည္။သူသည္ျခံကိုအေသအခ်ာၾကည့္ျပီးဒါရိုစီအိမ္ဆိုတာသိပ္ကိုေသခ်ာေနခဲ့သည္။ဤသို႔ျဖင့္သူ႔မွာေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္လမ္းေပ်ာက္လို႔ေနသည္။သို႔ေသာ္လမ္းမွား၊မမွားမေသခ်ာ။စိတ္ထဲတြင္လမ္းေဘး
ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ျပီးလမ္းမွားေနသလိုေတာ့ခံစားရသည္။တကယ္ေတာ့ရိုစီတို႔အိမ္ကိုရွာမေတြ႔မခ်င္းလမ္းမွန္ေရာက္ခဲ့ျပီဟုမေျပာႏုိင္၊ေျပာလို႔မရ၊ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္းေလွ်ာက္ခဲ့သမွ်လမ္းတို႔သည္အမွားအမွန္မရွိ။
ရုတ္တရက္အေရွ႕တြင္ၾကီးမားေသာအရာတစ္ခုျပင္းထန္လွေသာအရွိန္အဟုန္ျဖင့္သူအျမန္စက္ဘီးကိုလမ္းေဘးထုိးခ်ေရွာင္လိုက္ရသည္။ကြန္တိန္နာၾကီးတစ္ခုတင္ေဆာင္လာေသာကုန္ကားၾကီး၊ကားေပၚမွသူ႔ကိုပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ဆဲေရးသြားသံမ်ားကိုလည္းသဲ့သဲ့မွ်ၾကားလိုက္ရသည္။သူအေတြး
ေတြလြန္ျပီးလမ္းေၾကာမွားသြားခဲ့သည္။ျပန္ေတြးၾကည့္ျပီးၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားပင္ထလာခဲ့သည္။ရုတ္တရက္သူ႔စိတ္ထဲတြင္ဘာေၾကာင့္မ်ားရိုစီတို႔အိမ္သြားေနရတာလဲဟုသူ႔ကိုယ္သူေမးမိသည္။ရိုစီျပန္ေရာက္မေရာက္သိခ်င္ရံုပဲလား၊သိေတာ့ေကာဘာဆက္လုပ္မလဲ၊မသိေတာ့ေကာဘာျဖစ္သြား
ႏုိင္သလဲ၊ေတြးရင္းေတြးရင္းသူ႔မွာအဓိပၸါယ္မဲ့ေသာခရီးတစ္ခုကိုထြက္၍ေနရေသာသူတစ္ေယာက္ႏွင့္တေျဖးေျဖးတူလာေနခဲ့ျပီ။
ဒါဆိုျပန္လွည့္မလား၊အိမ္ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွာက်န္ခဲ့ျပီ။ညေနပင္ေစာင္းလာျပီမဟုတ္လား။အိမ္ျပန္လွ်င္လည္းမေမွာင္ခင္ျပန္ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းမရွိ။
ဒါကိုဘာေၾကာင့္ဟိုလူကျငင္းရတာလဲ၊တကယ္ပဲမဟုတ္လို႔လား၊ဒါမွမဟုတ္သူ႔ကိုလက္မခံခ်င္လို႔ပဲအျပတ္ေျပာလိုက္တာလား၊ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္ေနေသာေလာကၾကီးထဲတြင္သူဘာကိုယံုၾကည္ႏိုင္ပါသနည္း။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူဒီတညေတာ့အိပ္စရာရွာရဦးမည္။ရွာေဖြျခင္းသည္သူ႔အတြက္မဆံုး
ေသာျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။မနက္ျဖန္မနက္မိုးလင္းလွ်င္သူသည္ရိုစီ၊ရိုစီ့အိမ္သို႔မဟုတ္သူ႔အိမ္ကိုသူရွာေဖြေနရဦးမည္မဟုတ္လား။
ဒီႏိုဗို
