Thursday, August 16, 2012

ဘဝရဲ႕တမ္ပို


            မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္းသတင္းစာကိုေကာက္ဖတ္လိုက္သည္ႏွင့္ကမာၻ႔အျမန္ဆံုးလူသားမည္သူျဖစ္မည္နည္းဟူေသာ ေခါင္း စည္းႏွင့္ အားကစားသတင္းတစ္ပုဒ္ကိုဦးစြာဖတ္ရွုလိုက္ရပါသည္။ ဆက္တုိက္ဆိုသလိုကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲတြင္ေမးခြန္းတစ္ခု အလ်င္ အျမန္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။လူေတြဘာေၾကာင့္မ်ားဤမွ်အလ်င္လိုေနခဲ့ပါသလဲ။ လူတို႔၏သက္တမ္းႏွင့္မမွ်ေလာက္ေအာင္လုပ္စရာတာ ဝန္မ်ား၊မ်ားျပားေနခဲ့ပါျပီလား သို႔မဟုတ္ကမာၻ႔အျမန္ဆံုးလူသားဆိုသည့္ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားကိုပိုင္ဆိုင္လို၍ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ့္အေနႏွင့္ ေတာ့ဤလိုဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးမ်ားအတြက္ ဘဝကိုအလ်င္စလိုမျဖတ္သန္းခ်င္ပါဘူး၊ ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ဘဝကိုရုပ္ရွင္ကားတစ္ ကားလုိခံစားခ်င္မိပါေသးတယ္။
            ဒီလိုနဲ႔အေတြးေတြကိုတပါတည္းသယ္ေဆာင္ယင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာမနက္ခင္းထဲေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ပါသည္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တြင္ေတာ့အေႏွးေျပးေနေသာလူမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တအံ့တၾသျဖင့္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ဤလူမ်ားကေကာဘာ့ေၾကာင့္ျမန္ျမန္ မေျပးၾကတာလဲ၊ ဘဝ၏နိဂံုးပန္းတုိင္ကိုေစာလ်င္စြာေရာက္ရွိသြားမွာစိုးၾက၍ပဲလား၊ မလႊဲမေရွာင္သာသြားေနရေသာခရီးကုိမရွည္ရွည္ ေအာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုးဆြဲဆန္႔ေနခဲ့ၾကသည္ပဲလား။
            မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ သဘာဝအျပဳအမူမဟုတ္ေသာထုိသူတို႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ အေႏွးရိုက္ရုပ္ရွင္တစ္ကြက္ကိုၾကည့္ရသလို၊ ရယ္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါသည္။
            ဤသို႔ျဖင့္ေနာက္ဆံုးတြင္ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘိုးရွိရာတရားရိပ္သာသို႔ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ရိပ္သာတစ္ခုလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လို႔ေနပါသည္။ လွုပ္ရွားမွုဆို၍နတၳိ၊ တရားထိုင္ေနေသာေယာဂီမ်ားသည္ စိတ္ေရာရုပ္ပါတည္ျငိမ္ေအာင္အားထုတ္ေနၾကသည္။ လွုပ္ရွားမွုမရွိေအာင္အားထုတ္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔သည္လည္ပတ္ေနေသာဘဝကို ရပ္တန္႔ေအာင္ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကသည္လား။ အရွိန္ အဟုန္ျပင္းေသာကံ၊ကံ၏အက်ိဳးဆက္မ်ားကို ျငိမ္သက္ရပ္တန္႔ေအာင္အားထုတ္ေနခဲ့ၾကသည္လား၊ ရုပ္ရွင္ကားထဲရွိရုပ္ျငိမ္ျပကြက္မ်ားလို ျဖစ္ေနေသာျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိပါသည္။
ဒီႏိုဗို
၁၅.၁၁.၉၉